Na 11 weken in de kliniek en daarna 20 weken in de 3-daagse groep, stopte in januari 2015 mijn behandeling. Ik had ondertussen een gezond gewicht behaald en had mijn leven weer redelijk onder controle. Ik was de behandelingen zat en wilde zo snel mogelijk het ‘normale leven’ weer in. Ondanks dat ik nog erg aan mijn eetlijst vast hing, was ik ervan overtuigd dat ik de Anorexia eindelijk verslagen had en eetstoornisvrij was.
Omdat ik vertraging had opgelopen op school, begon ik in februari gelijk met stage. Een halfjaar lang heb ik fulltime stage gelopen in een hotel in Amsterdam. Het was een hele leuke, maar vooral zware tijd. Maar met succes; ik behaalde eindelijk mijn MBO diploma! En omdat ik niet nóg meer vertraging wilde oplopen, ben ik in september gelijk met een hbo-opleiding begonnen. Mijn ouders betwijfelden mijn keuze en dachten dat het beter was als ik later met een opleiding zou starten, zodat ik tijd had om aan mezelf te werken. Achteraf denk ik dat ze gelijk hadden; maar ik wilde niet dat mensen zagen dat het nog steeds niet goed ging. Ik wilde me eindelijk weer een keer normaal voelen.
Vanaf het moment dat ik met mijn opleiding begon is het bergafwaarts gegaan. Door mijn perfectionisme moest ik zo hoog mogelijk scoren. Ik zorgde niet goed voor mezelf en begon langzaam weer terug te vallen. Iets later begon ik eetbuien te krijgen. Het begon onschuldig, maar op een gegeven moment liep het helemaal uit de hand en begon ik met compenseren. Ik was ontzettend kwaad op mezelf; want ik wilde toch normaal zijn? Waarom kon ik dan nog steeds niet normaal doen? Dit was de meest eenzame periode die ik ooit heb meegemaakt.
Toen ik anorexia had zag iedereen dat het niet goed met mij ging, nu was het andersom. Ik kreeg van iedereen complimentjes omdat ik er ‘zo goed uit zag’ en ik eindelijk weer ‘de oude’ was. Ik durfde met bijna niemand te praten omdat ik me ontzettend schaamde. Ze zien me al aankomen. Het is al lang zat slecht met mij gegaan, nu is het genoeg. Nu los ik het zelf maar op. Hierdoor zag niemand wat er in mijn hoofd omging en moest ik zelf het initiatief nemen om weer in behandeling te gaan. Ik voelde me een complete aansteller.
Al vrij snel kreeg ik hulp van de instelling waar ik eerder ook zat. Helaas bleek dit niet genoeg. Ik wist dat ik meer hulp nodig had, maar wilde absoluut niet weer stoppen met school. Ik had het eindelijk echt naar mijn zin op school en omdat mij dit ook positieve energie gaf, was stoppen geen optie. Ook wist bijna niemand van mijn situatie, mijn leven leek eindelijk weer op een ‘normaal’ leven. Stoppen met school zou betekenen dat ik weer ‘anders’ ben, iets dat ik absoluut niet wilde. Toen heeft het team besloten om te starten met een CBT-E behandeling; een kortere behandeling die voornamelijk is gericht op mensen met een boulimia of BED. (Cognitive Behavior Therapy Enhanced methodiek)
De behandeling duurt ongeveer 20 weken waarvan je de eerste periode 2 keer in de week op gesprek komt. Het belangrijkste van de beginfase is weer regelmaat krijgen in het eten; 6 eetmomenten aanhouden, geen compensatie. Je houdt een eetdagboek bij en bespreekt waarom de eetstoornis nog steeds zoveel ruimte inneemt. In de tweede fase van de behandeling kom je nog maar één keer per week en worden vooral achterliggende thema’s besproken. Het fijne aan de behandeling is dat je veel vrijheid krijgt om hem zelf in te vullen. Er is van te voren een planning; maar mochten dingen anders lopen, dan is dit geen probleem en wordt de planning aangepast. Naast deze behandeling volg ik ook nog schema therapie bij mijn psycholoog in mijn woonplaats. De combinatie van deze twee behandelingen is voor mij heel helpend geweest en kan ik echt iedereen aanraden!
Mijn belangrijkste doel was om balans te vinden in het eten. Ik ben geneigd om snel te weinig te eten (want ik wil heel graag afvallen), en dan weer doorschieten naar teveel eten. Hoe moeilijk het ook is; ik mag me niet focussen op afvallen, maar moet me focussen op een gezond eetpatroon en een leven zonder eetstoornis. Ook was het voor mij belangrijk om leren openheid te geven over mijn gevoelens. Ik kan niet al mijn problemen maar blijven ‘oplossen’ met niet/wel eten, ik moet erover praten met andere mensen. Ik zit nu in de laatste fase van de behandeling en ik kan eindelijk zeggen dat het beter met mij gaat. Samen met mijn therapeuten, mijn vriend, vrienden en familie is het mij gelukt om steeds ‘normaler’ met eten om te gaan en mij weer gelukkiger te voelen. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle steun die ik krijg van de mensen om mij heen; zonder hun was ik nooit zo ver gekomen!
Tijdens de behandeling ben ik 2 keer teruggevallen, maar ik weet nu precies waardoor het kwam en hoe ik het kan voorkomen. Over een paar weken ga ik het contact steeds verder afbouwen en zal ik uiteindelijk (bijna) niet meer op gesprek komen. Stiekem vind ik dit doodeng, omdat ik ontzettend bang ben op een terugval. Gelukkig blijf ik mijn psycholoog voorlopig nog even zien. Mocht je twijfelen over behandeling, dan raad ik je de CBT-E behandeling echt aan. Het is een intensieve behandeling die gelukkig wel te combineren is met school en/of werk. Driekwart jaar geleden dacht ik oprecht niet dat het ooit nog goed zou komen. Ik had alle hoop opgegeven en voelde me compleet verloren. Het verschil tussen toen en nu is enorm groot. Ik ben ontzettend blij dat ik uiteindelijk de keuze heb gemaakt om dit te doen. En als ik het kan, dan kan jij het ook!
♥
Fotografie: 4grandma
Geef een reactie