Op proud2Bme vind je met regelmaat verhalen van mensen die lijden aan een eetstoornis. Ze delen hun ervaringen en nemen je mee in de strijd. Dat zorgt voor herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Vanuit Proud vinden we het echter ook belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis eens extra onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag interviewen we Deirde.
Deidre is 23 jaar en woont in een klein dorpje in Twente naast Enschede. Ze volgt een studie social work en is momenteel bezig met haar afstudeeronderzoek. Daarnaast werkt ze binnen een gehandicaptenzorg instelling. Ze werkt op een woongroep met mensen met NAH + indicatie (niet aangeboren hersenletsel en psychiatrische problematiek). Deirde heeft een druk, maar fijn leven. Naast de drukte geniet ze van de momenten met haar vriend, familie en vriendinnen. Ze houdt van lekker eten, dansen en vooal erg veel lachen. Ze is erg gelukkig en dankbaar met haar leven nu.
Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?
Mijn leven met een eetstoornis was totaal het tegenovergestelde van mijn gelukkige leven nu. Ik was erg ongelukkig, kon niet genieten van leuke dingen en voelde mij altijd slecht. De eetstoornis heeft in die tijd de momenten waarvan ik gelukkig werd van mij ontnomen. Sociale relaties waren moeilijk tijdens mijn eetstoornis en ik kon niemand vertrouwen. Ik had het altijd koud en leefde constant in pijn, zowel lichamelijk als geestelijk.
De eetstoornis maakte van mij een persoon, wie ik helemaal niet ben of wilde zijn. Ik leefde in een bubbel van vaste ritmes, die ik kon uitvoeren op het hele kleine beetje energie dat ik nog over had. Aan de ene kant voelde ik mij extreem schuldig tegenover mijn ouders, maar aan de andere kant kon ik de eetstoornis nog niet loslaten. Wat het meeste indruk heeft gemaakt is hoe ontzettend slecht en ongelukkig ik mij voelde. Dit is een gevoel wat ik hoop nooit meer mee te maken.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Tijdens mijn behandelingen is nooit een hele specifieke oorzaak gevonden. Het is een combinatie van verschillende factoren geweest bij mij. Ik ben een (jonge) vrouw die al vanaf jonge leeftijd extreem gevoelig, hoog sensitief en vrij onzeker is. Ik kon en kan soms nog steeds dingen niet loslaten en alles greep mij aan. Ik wilde alles oplossen of dit nou binnen mijn beïnvloedingssfeer lag of niet. Altijd het gevoel hebben het te moeten oplossen voor een ander. Mijn ouders roepen nog altijd: “Deirdre je kunt het leed van de hele wereld niet aan!” Daarnaast ben ik een perfectionist en een lichte controlfreak. De eetstoornis gaf mij iets om perfect in te zijn en controle over te hebben. Eetstoornissen komen ook meer voor in mijn familie dus een erfelijke oorzaak lijkt er ook te zijn bij mij.
Waar lag jouw sleutel naar jouw herstel?
De sleutel van mijn herstel lag vooral bij mijzelf accepteren. Zelf inzicht krijgen in mijn mooie elementen en leren dat ik er mag zijn. Ik heb moeten leren dat het oordeel van een ander niet van belang is, maar ook dat ik het niet voor een ander kan invullen wat diegene van mij vindt. Ik heb moeten leren dat je gewicht of uiterlijk niks te maken heeft met je waarde als persoon.
Wat was jouw grootste uitdaging in herstel?
Tijdens mijn herstel vond ik het erg lastig om mijn problemen niet te kunnen oplossen met ‘niet eten’. Iedereen ervaart lastige dingen in het leven, wekelijks. Voor mij was een hele lange tijd de eetstoornis mijn manier om deze lastige dingen te ‘oplossen’. Hierin kon ik alles kwijt. Toen ik herstellende was van mijn eetstoornis, kon ik deze niet meer inzetten bij het oplossen van mijn problemen. Hier moest ik een andere manier voor zoeken en heel vaak het echte probleem gewoon aangaan. Dit was een onzeker gebied en heb ik heel lastig gevonden.
Wat is de beste hulpverlening?
Tijdens mijn eetstoornis hebben ik meerdere therapieën gehad. Na mijn terugval ben ik bij de intstantie Balanz beland, waar heel goed gekeken werd naar wat je nodig had. Zo kreeg je standaard een basispsycholoog voor de hulpverleningsgesprekken, maar ging je ook gesprekken aan met een psychiater, systeemtherapeut en een diëtiste. Vanuit al deze startgesprekken werd een persoonlijk plan voor je gemaakt. Mijn hulpverlening bestond uit gesprekken met de psycholoog. Hier werd vaak cognitieve gedragstherapie gebruikt en had ik PMT bijeenkomsten in groepsvorm. Deze combinatie was voor mij heel prettig en heeft goed bijgedragen aan mijn herstel
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
Mijn eetstoornis heeft mij gemaakt wie ik nu ben. Het heeft mij gemotiveerd om voor mijn studie te kiezen en heeft mij een andere kijk op het leven gegeven. Aan de andere kant ben ik heel veel jaren verloren aan mijn eetstoornis is. Door het hebben van de eetstoornis heb ik ruim 5 jaar aan genieten van het leven gemist. Het leven zonder eetstoornis is zoveel mooier en makkelijker. Het is een zware strijd om te kiezen voor herstel en om werkelijk te herstellen, maar het is het zo waard!
Hoe sterk is het om niet te eten?
Niet eten is eigenlijk nergens een oplossing voor. Je problemen gaan er niet weg mee en worden er alleen maar erger van. Je wordt letterlijk en figuurlijk zwak van niet eten. Je lichaam en hersenen hebben eten nodig. Maar daarnaast is eten ook iets waar je van kunt genieten, ook het genieten van eten zorgt ervoor dat je je beter en gelukkiger gaat voelen. Niet eten is daarom helemaal niet sterk!
Hoe sterk is herstel?
Mijn herstel is vrij sterk. Ik heb situaties meegemaakt waarin een terugval heel waarschijnlijk was en dit is niet gebeurd. Dat maakt dat ik denk dat mijn herstel heel sterk is. Ik loop nog steeds heel vaak tegen dingen aan in verband met mijn overgevoeligheid en hoog sensitiviteit, maar ik durf om hulp te vragen wanneer het nodig is. Dit maakt mij sterk. Op deze manier kan ik lastige situaties goed onder controle houden. Daarnaast ben ik erg trots op mijn herstel en denk ik mensen er mee te kunnen inspireren. Ik deel mijn ervaringen ook vaak en leer hierdoor patronen bij mijzelf te herkennen waar ik voor moet oppassen. Natuurlijk denk ik nog na over eten en mijn lichaam, maar het controleert niet meer mijn leven, en dat zou ook niet zo moeten zijn.
Wat is jouw belangrijkste levensles?
Mijn belangrijkste levensles is toch wel hulp vragen wanneer je iets lastig vind. Je kunt niet altijd alles alleen aan en hulp vragen maakt je niet zwak, maar juist heel sterk! Maar ook dat je goed bent zoals je bent en probeer dit zelf te accepteren. Dat is soms heel erg lastig, maar jezelf accepteren is het allerbelangrijkste.
Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie