Hulpvragen en een eetstoornis

Hulp vragen is en blijft een onderwerp voor veel meiden. Ik lees het hier veel op het forum en heb er zelf ook de nodige ervaring mee. Een eetstoornis is vaak een eenzame ziekte, een eenzaam gevecht waarvan we denken het alleen te moeten doen. Misschien wel juist omdat mensen in je omgeving het niet begrijpen. Het is iets dat ontstaat in jou, niet meteen zichtbaar is en daarom heel persoonlijk en vaak (te lang) onzichtbaar blijft. 

Eenmaal laten zien wat er zich afspeelt in jouw koppie is dan harstikke eng! Maar ook wanneer je eenmaal je omgeving op de hoogte hebt gesteld, misschien zelfs herstellende bent of hulp hebt, blijft het vaak een heikel punt. Toegeven dat je hulp nodig hebt, voelt als falen. En misschien dacht je al negatief genoeg over jezelf.

Ik heb vaak dingen gedacht zoals: 

”Ik heb dit zelf veroorzaakt, nu moet ik het ook zelf oplossen.”, ”Ik kan mijn ouders niet tot last zijn, ze hebben al genoeg zorgen.” of ”Ik overdrijf en moet me niet zo aanstellen. Gewoon normaal doen, dan gaat het vast over.” 

### Maar de strijd hoef je niet in je eentje aan te gaan. En als ik zeg dat je het niet alleen kunt, heeft dat niks met jouw zwakte te maken. Dat heeft te maken met mens-zijn. We zijn er om elkaar te helpen, elkaar te steunen en samen iets te bereiken. Dus we kunnen we allemaal alleen op ons eigen eilandje gaan zitten, maar daar wordt helemaal niemand beter van. 

Ik heb jaren lang ”Hints!” gespeeld met mijn omgeving. Mijn ouders moesten zelf aanvoelen hoe het met mij ging. ”Zij moesten toch weten dat ik het lastig had!” En ze moesten ook weten dat wat ze deden mij niet hielp. Het was hun schuld dat ze mij niet begrepen en niet wisten wat er in mij om ging.

Maar zo werkt het niet. Hoe kunnen ouders raden wat er met je is? Je bent geen baby meer die huilend in zijn bedje ligt? Inmiddels kun je praten en kun je dus aangeven wat er met je is. Je kunt ook zeggen dat je je rot voelt, ook al weet je zelf misschien niet eens waarom. Blijf geen ”Hints!” spelen, maar praat met elkaar of schrijf brieven.  

Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment af en toe aan mijn moeder ging aangeven dat ik ‘moe’ was. Mijn moeder en ik hadden afgesproken dat ik dat zou zeggen als ik een zware dag had. Ik vond het namelijk nog flink lastig eerlijk te zeggen ”Ik heb het moeilijk.” Door een soort code-woord af te spreken wist mijn moeder dat er iets was. We dronken dan thee, ik schreef in mijn dagboek of ging even rust nemen op m’n kamer. Dit gaf een hoop verlichting. Alleen al dat mijn moeder wist dat ik die rust nodig had, voelde alsof ik niet meer tot last was. Ik nam daarmee verantwoordelijkheid voor mezelf en mijn moeder zag ook dat het mij hielp.

Deze stap kon ik uitbouwen, door ook aan vriendinnen te vertellen dat ik soms lastige dagen had. En door dat aan te geven, kwamen de gesprekken met hen vanzelf wat meer op gang. Ik ervaarde dat ik echt niet altijd tot last was. Ze begrepen het misschien niet altijd, maar wilden graag weten hoe het met me ging. 

Allemaal eng, inderdaad. En allemaal stappen die écht niet vanzelf gingen hoor! Er zijn altijd mensen die niet goed reageren of niet willen praten. Maar er zijn ook zoveel mensen die wel voor je openstaan. Zelfs ook al denk jij van niet! 

De gedachten om niet te praten, geen hulp en steun te vragen en je lippen stijl op elkaar te houden kunnen nog zo aanwezig zijn. Maar als jij hier uit wilt komen, zul je je mond open moeten maken en stap voor stap moeten gaan praten.

Stil zijn en hints geven helpt niet en is niet voldoende. Toon je ‘wil’ om beter te worden, neem stapjes. Kleine en grote, allemaal even belangrijk!

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

12 reacties op “Hulpvragen en een eetstoornis”

  1. Heel herkenbaar, het hulp vragen:(
    Komt wel op het goede moment(:
    xxx

  2. Dat is idd precies waar ik nu ook heel erg mee zit…
    Er wordt maar gezegd, ga hulp zoeken.. Maar zo ”makkelijk” is het niet..

  3. Ik heb hulp gezocht een paar weken geleden en het was doodeng maar het heeft me wel echt geholpen. Je kunt niet alles alleen doen, soms heb je iemand nodig.

  4. Wordt vaak tegen me gezegd: je hoeft het niet alleen te doen, je moet het wel zelf doen, maat het mag ook samen….inderdaad ik vind het een wederom een kerkenbare blog, confronterend, pijnlijk en hoe moeilijk voor mij om van eiland af te komen en te vragen om een helpende hand….en luisterend niet oordelend geduldig oor…zou soms alleen al fijn zijn…maar de angst voor …negatieve reacties, of tot last zijn en schuldgevoelens zijn vaak de drempel om toch die stap te zetten en te vragen… Voel me dan teveel en heb ook het gevoel dat ik dan teveel vraag …

  5. ”Heel herkenbaar, het hulp vragen:(
    Komt wel op het goede moment(: ”

    Klopt me(L), nu nog in werking zetten, en die stapjes echt gaan zetten 🙂

    Voor mij ook heel herkenbaar!
    xx

  6. En aan wie moet ik hulp vragen dan? Ik krijg al hulp van psychiaters, maar wil er niet vanaf ofzo, ik wil alleen maar praten.

  7. Ja heel herkenbaar. Hulp vragen is lastig.. en eng en voel me dan vaak tot last.. Ook vooral herkenbaar dat ik het zelf moet oplossen, ik heb het immers zelf veroorzaakt.. of het stukje, ”gewoon normaal doen, gaat het vanzelf wel over” dat denk ik ook heel vaak. En de wil is er echt wel, ik wil echt beter worden, maar kdurf het niet. Ik weet het gewoon niet. Men zegt vaak over mij dt ik er nog te diep in zit, dat ik me es nog te hard nodig ben om te overleven.. Ik begin dat te geloven. Maar wanneer zet je zo’n stap? Ik denk dat je er nooit klaar voor bent en het ”gewoon” moet doen…. Heel herkenbaar logje ook heel fijn en komt ook op het juiste moment maar tmaakt me wel door de war. Door de war in de zin van dat ik niet weet wat ik moet doen.. >.> xxx

  8. Lieve Faye,

    stoer dat je het hier zo open beschrijft. Ik herken wel wat je zegt van afgelopen jaar: ”gewoon normaal doen, ik ga op vakantie lekker meedoen, ik vindt eten toch lekker? en wil beter worden. en ik weet dat ik ales wat ik binnenkrijg hard kan gebruiken om weer enigszins toonbaar (gezond) eruit te zien…. Maar toch kon ik het niet. Tenminste, dat dacht ik: ik kon het wel maar durfde de eerste stap niet te zetten. Stelde het uit. Dacht dat het nog wel erger kon.” Op gegeven moment zette ik de knop om. Gewoon normaal doen was er niet bij! zeker niet,de eerste stap is te accepteren dat het een strijd wordt. Je hebt dus gelijk dat er niet een moment is, hoe sneller, hoe beter! Elke dag dat je eerder begint, ben je er eerder mee klaar en kun je genieten. Probeer niet teveel te denken, dit valt niet te beredeneren probeer te doen!

  9. Heel herkenbaar. Gelukkig heb ik een paar weken geleden de stap durven te nemen om mensen om hulp te vragen. Want zelf kwam ik er ook niet meer uit. Nu met hulp gaat het wel een stukje beter met mij. Stapje voor stapje ga ik nu weer dingen opbouwen. Samen met de mensen om mij heen.

    Mijn familie (hiermee bedoel ik niet het gezin) heb ik het ook wel verteld, maar zij begrijpen het niet zo goed. En vinden het allemaal maar onzin. Dat is niet wat ik denk, maar wat ze letterlijk hebben gezegd. Ik moest me niet zo aanstellen.

    Maar goed, de mensen die mij echt heel dierbaar zijn en het dichtste bij mij staan die steunen en helpen mij en daar ben ik ze ook heel dankbaar voor!

  10. ja idd. hints ‘spelen’, mooi gezegd op die manier;
    dat herken ik zo,
    er van uitgaan dat een ander wel weet …hoe je je voelt oeps…zo waar! ik moet ook nog steeds leren om duidelijk te zijn over mezelf…met WOORDEN/ PRATEN!

  11. Hey Faye

    Ik ben ik dus net achter gekomen dat ik anorexia heb mijn BMI is namelijk 14,7. Durf er niet met mijn ouders over te ptaten wel met een vriendin maar ik ben zo bang dat ze het doorvertelt ze kan namelijk heel slecht geheimen bewaren. Ze wil ook samen met mijn op fitness maar is dat wel gezond voor mij? Xx

  12. mij vriendin is 11 en gaat nu afallen vat moet ik dien ze eet bijna nics

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *