In het tweede jaar van de middelbare school begon het allemaal… Mijn vriendinnen gingen allemaal naar een andere klas omdat ze aan ander profiel hadden gekozen. Ik kwam in een klas met alleen maar jongens.
In het begin ging het goed, iedereen moest aan elkaar wennen en iedereen was even vriendelijk. Halverwege het jaar werden de jongens mondiger en maakten kwetsende opmerkingen over mijn borsten, heupen, buik etc. Ik ging me er enorm onzeker door voelen.
In datzelfde jaar werd ik ook nog seksueel misbruikt door een jongen, hij verkrachte mij. Hier wil ik verder niet te veel over uitweiden want ik vind dat nogal privé.
Maar goed, door dat alles kreeg ik een minderwaardigheidscomplex en bedacht van het een op andere moment dat ik wilde afvallen. Ik verafschuwde mijn lichaam. Het was aangeraakt door iemand anders wat ik niet wilde, de jongens uit mijn klas maakten kwetsende opmerkingen etc. Wonder boven wonder hield ik dit keer vast aan mijn dieet en at echt helemaal niets meer. Ik ging ook nog eens veel sporten en nam laxeertabletten Ik zat regelmatig te trillen, viel bijna flauw en bedacht echt zoveel smoesjes om maar niet te hoeven eten. Mijn ouders hadden niets door….
Op een gegeven moment gaat zoiets opvallen natuurlijk want ik viel in enkele maanden echt kilo’s af!Mijn ouders spraken mij erop aan en ik ontkende het natuurlijk. Op een gegeven moment voelde ik me zo rot en vertelde mijn verhaal aan een goede vriendin. Die vriendin schrok enorm al had ze wel gezien dat er iets aan de hand was met mij. Die vriendin wist niet hoe ze ermee om moest gaan en sprak met mijn ouders ondanks dat ze me beloofd had niets te vertellen. Ik baalde daarvan, ik was zo boos, het was mijn geheim en zij had het recht niet om er over te praten. Ik had het haar in vertrouwen verteld, hoe kon ze zoiets doen?
Ik heb hele gesprekken met mijn ouders gehad, ze vonden dat ik met iemand moest praten maar ik vond dat niet nodig, ik loste het zelf wel op. Ik begon wel weer te eten. Wel at ik kleine porties maar het was genoeg, genoeg voor mijn ouders in ieder geval.
Nadat ik met mijn ouders had gesproken kreeg ik eetbuien. Ik vond dat ik wel wat meer mocht eten want ik was al zoveel afgevallen, wat maakte het eigenlijk uit? Het begon met een reep chocolade. Die eetbuien werden echter steeds groter en groter en ik voelde me iedere keer zo vol, zo vies. Ik vond dat het zo niet langer kon en ik ging erbij overgeven. Het hielp, ik at echt heel veel, maar gaf daarna over..en wonder boven wonder: ik kwam niet aan, perfect dus!
Mijn ouders hadden niets door, ik kocht mijn eetbuien-voedsel zelf in de winkels en at het op op mijn kamer. Ook gaf ik over op mijn kamer, ik had er een emmer staan waar alles in ging. Die emmer leegde ik in een plastic zak en zo dumpte ik die in afvalbakken die langs de zijkanten van de weg stonden.
Tijdens zo’n eetbui at ik echt enorme hoeveelheden: brood, chocolade, ijs, koekjes, snoepjes etc. Ik had ongeveer 1 eetbui op een dag en ik ging me steeds slechter voelen. Ik kwam in een isolement en had echt een hekel aan mezelf. Eén keer heb ik geprobeerd mezelf te snijden en had ik al afscheidsbrieven geschreven maar ik kon het niet, ik kon mijn ouders, vrienden etc. niet achterlaten.
Ik haalde mijn diploma en ging naar een andere opleiding. Ik wilde helemaal opnieuw beginnen en ik was mijn eetstoornis zo zat en ik vertelde het aan mijn coach op school. Ze schrok enorm en wilde er meteen wat aan gaan doen met mij. Ik ben bij de GGZ beland, ze gaven de diagnose: Boulimia. Ik had 1 daagse therapie en ik heb daar veel geleerd. Ondertussen had ik ook mijn ouders ingelicht en een aantal vriendinnen wist wat er speelde.
Op een gegeven moment voelde ik me beter en ben ik gestopt met therapie, dit was de slechtste keuze die ik heb gemaakt.
Iedereen denkt nu dat ik ‘gezond’ ben en dat ik klaar ben met mijn eetstoornis. Helaas is dat niet waar, ik zit er weer middenin, ik heb weer eetbuien en ik durf er niets mee te doen. De hele dag ben ik met eten bezig en vandaag heb ik nadat ik een eetbui heb gehad weer overgegeven en laxeerpillen gekocht. Ik was er vanaf, waarom begin ik dan weer? Helaas kan ik hier zelf nog geen antwoord op geven, het doet zoveel pijn en ik ben zo bang….
Ik durf niets tegen mijn ouders, vriendinnen of coach te zeggen, bang dat ze denken: ‘Heb je haar ook weer’ Ik ben bang en onzeker, zal ik ooit van mijn Boulimia afkomen? Ik wil vechten, het liefst wil ik er alleen uitkomen. Ik weet dat ik het kan!!!
Ik schrijf regelmatig gedichten voor mezelf, ik kan mijn verdriet er in kwijt. Ik laat ze niemand lezen omdat ik het privé vind maar hieronder heb ik er toch 1 geplaatst:
Donder op,
ik wil je kwijt..
Ik wil jou niet meer,
jij doet mij pijn keer op keer..!!
Jij maakt mij verdrietig,
jij geeft mijn zoveel verdriet en pijn..!
Laat mij los,
laat mij lekker mezelf zijn!!
Jij hebt mij al zo lang in je macht,
het is nu op mijn kracht..
Ik kan dit niet meer,
het doet me echt pijn keer op keer..
Laat mij lekker mezelf zijn,
dat is veel beter…
ga nu weg en verdwijn!
Ik wil weer normaal kunnen eten,
zonder dat ik continue aan het nadenken ben..
Ben ik te dik, ben ik lelijk?
Ik ben niet perfect maar eigenlijk ben ik gewoon ik!
“De meeuw is omdat ik graag weg zou willen vliegen voor alles (hoe laf?) Maar het lijkt me heerlijk, even weg van alles.”
Geef een reactie