Iedereen is knapper dan ik

Toen ik nog een eetstoornis had, vergeleek ik mezelf vaak met andere meiden. Ik keek naar hoe hun haar zat, hoe hun make-up zat, welke kleren en schoenen ze aan hadden en vooral ook naar hun lichaam. Dit was behoorlijk deprimerend om te doen, want ik kwam altijd tot de conclusie dat de ander er veel beter uitzag dan ik. Ik vond iedereen knapper dan ik.

Er is mij weleens gevraagd of ik vijf positieve dingen op kon noemen over de ander. Dit was een makkie voor mij en ik wist zo vijf punten op te noemen. Ik vond dat iemand mooi haar had of een leuke kledingstijl. Toen mij vervolgens de vraag werd gesteld of ik ook vijf positieve punten over mezelf op kon noemen werd dit even een lastiger verhaal. Ik vond mezelf namelijk niet mooi. Ik vond niet dat ik een goed figuur had of leuke kleren. Ja, mijn haar vond ik soms wel mooi zitten. Maar ik had tegelijkertijd ook liever krullen dan steil haar dus echt heel tevreden was ik er ook weer niet over.

Als ik heel eerlijk ben, dan zag ik af en toe heus wel dat ik knapper was dan iemand anders. Net als dat ik ook heus wel in de gaten had dat ik lang niet altijd de dikste was toen ik nog een eetstoornis had. Dit voelde misschien wel zo, maar feitelijk wist ik ook wel dat het echt niet altijd zo was. Toch deed dit er voor mij dan niet toe. Ik was niet de dunste en ook niet de knapste. Er waren altijd mensen knapper en dunner dan ik en ik keek alleen naar die mensen.

Ik had altijd het idee dat alle aandacht uit ging naar mijn vriendinnen en niet naar mij, omdat zij knapper waren dan ik. Ik weet niet of dit echt zo was of dat ik alleen maar opzoek was naar de bevestiging van die gedachte. Wat ik daarmee bedoel is dat ik misschien vooral opzoek was naar de mensen die inderdaad meer aandacht gaven aan iemand die ik knapper vond dan ikzelf. Daarmee werd mijn idee ‘iedereen is knapper dan dat ik ben’ inderdaad bevestigd.

Eigenlijk vond ik het dus jammer dat er altijd mensen knapper waren dan ikzelf. Super onrealistisch natuurlijk, maar in die tijd legde ik de lat voor mezelf torenhoog. Ik moest overal de beste in zijn, de snelste, ik moest de hoogste cijfers halen, ik moest de dunste zijn en ik moest de knapste zijn. Als ik dat allemaal niet was, dan was ik niet goed genoeg en niks waard. Ik had echt de overtuiging dat ik dan niet meetelde als persoon.

Deze houding en manier van denken was voor mezelf niet leuk, omdat ik nooit aan die eisen kon voldoen. Het voelde constant alsof ik faalde, omdat ik niet overal en altijd de beste, snelste en knapste kon zijn. Het maakte me verdrietig, maar ook boos op mezelf. Meteen kwam de genadeloze stem in mijn hoofd die mij vertelde dat ik echt niks waard was. Ik moest meer aan mezelf veranderen. Dan pas zou niet iedereen knapper zijn dan ik.

Naast dat het voor mezelf niet leuk was, was het ook voor mijn omgeving niet leuk toen ik iedereen altijd knapper vond. Ik was jaloers en hoewel ik hard mijn best deed dat niet te laten merken, weet ik zeker dat dit niet altijd is gelukt. Soms heb ik iemand anders ook gewoon uit jaloezie afgekraakt om mezelf een beter gevoel te geven. Ik vind dit niet netjes van mezelf, omdat de mensen op wie ik jaloers ben daar ook niks aan konden doen. Het probleem lag echt bij mezelf dus ik moest daar ook wat aan veranderen.

Leven met het idee dat je nooit goed genoeg bent en dat de ander altijd knapper en beter is dan jijzelf is doodvermoeiend. Ik was er in ieder geval echt helemaal klaar mee om me altijd minder te voelen dan de ander. Met therapie ben ik erachter gekomen dat dit echt mijn grootste probleem was. Ik vond mezelf ten diepste niet leuk en niks waard en daardoor had ik altijd het idee dat iedereen beter/knapper/leuker was dan ik.

Het voornaamste doel tijdens mijn behandeling is dat ik milder naar mezelf moest worden en niet van die bizar hoge eisen aan mezelf moest opleggen. Ik zag ook steeds meer in dat dit inderdaad veranderd moest worden, omdat ik gewoon niet goed functioneerde op die manier. Maar dit was moeilijk. In therapie kon iedereen wel 10 mooie dingen over mij opnoemen, maar het ook echt geloven vond ik lastig. Toch ben ik hier wel actief mee aan de slag gegaan.

Waar ik eerst altijd de bevestiging zocht dat men andere mensen knapper vond dan mij, ging ik nu opzoek naar de bevestiging dat mensen mij óók knap vonden. Heel moeilijk als je het idee hebt dat toch niemand dat vindt, maar het is me uiteindelijk wel gelukt om die bevestiging ook te gaan zien. Langzaam maar zeker veranderde mijn manier van denken. Als iemand op straat vroeger naar mij keek, dan dacht ik altijd dat diegene keek omdat ik zo lelijk was. Nu kan ik denken dat diegene kijkt, omdat ik er misschien wel leuk uitzie.

Toen ik beter in mijn vel begon te zitten zag ik ook steeds meer de minpunten in van andere mensen. Ik hemelde ze niet meer op, maar ik zag ook steeds meer hun imperfecties. Ik denk dat ik realistischer naar mezelf en de wereld ben gaan kijken in die tijd. Zo verschrikkelijk lelijk vond ik mezelf opeens niet meer. Ik zag mezelf meer als gelijk. Ik heb ook mijn minpunten, maar dat heeft iedereen.

Fotografie: Gabriela Pinto