2017 – Eetstoornissen worden vaak vergeleken met verslavingen. Ik denk dat dat in veel opzichten wel klopt. Als ik terugdenk aan de tijd waarin ik heel veel eetbuien had, dan waren er periodes waarin ik maar weinig verschilde van een junk die telkens op zoek was naar z’n volgende fix. Ik realiseerde me denk ik pas echt hoe slecht het ging toen ik op een dag op de bus stond te wachten en zag hoe iemand, vermoedelijk dakloos, met zijn hand in een prullenbak stond te graaien. In vond het vies en tegelijkertijd sneu.
Toen ik wegkeek bedacht ik me dat ik die avond ervoor iets vergelijkbaars deed. Weliswaar gewoon in huis en niet omdat ik geen geld had om eten te kopen, maar ik stond wel met mijn hand in een prullenbak te roeren, ondanks dat ik last had van smetvrees. Ik was op zoek naar restanten van eetbuivoedsel wat ik een paar uur eerder zelf in de prullenbak had gegooid.
Tijdens die eetbui van eerder kwam ik even tot inkeer en wist ik het te stoppen. Ik besloot wat ik over had weg te gooien. Zo had ik het ook met mijn psycholoog besproken. Niet bewaren, dat zorgt alleen maar voor stress en lokt nieuwe eetbuien uit. Het voelde wat naar om allemaal eten weg te gooien, maar voor mij was het op dat moment de beste keuze. Op dat moment was ik dan ook ontzettend trots op mezelf. Ik had mezelf ergens weten te beheersen. Een paar uur later nam de eetbuidrang echter weer toe. Ik baalde dat ik het eten had weggegooid.
Ik werd boos op mezelf: ”waarom had ik dat gedaan? Ik had al dat eten in huis, waarom heb ik er geen gebruik van gemaakt?” De winkels waren dicht, dus ik kon geen nieuw voedsel meer halen. Verder had ik niets meer in huis. De spanning liep zo hoog op dat ik uiteindelijk geen andere uitweg meer zag: de prullenbak. In mijn hoofd praatte ik het goed: ”het ligt nog redelijk bovenop, er is niks mee gebeurd, alleen ik heb er aangezeten, het heeft verder waarschijnlijk geen ander afval aangeraakt.” Op dat moment had ik allerlei goede redenen om het eten er weer uit te vissen, vond ik.
Zo gezegd, zo gedaan. Mijn ”honger” werd gestild en heel even was ik tevreden met wat ik had gedaan. Vrij snel kwam echter ook het schuldgevoel. Hoe diep was ik gezonken? Wie doet zoiets? Ik voelde me vreselijk en walgde van mezelf. Toch is het niet bij die ene keer gebleven. Inmiddels weet ik ook dat ik lang niet de enige ben die dit en meer ”gekke” dingen in het verleden heeft gedaan.
Eetbuien doen rare dingen met je. In dit geval gaat het over eten uit de prullenbak, maar het zou net zo goed kunnen gaan over eten stelen, zowel uit winkels als van je huisgenoten, bevroren brood eten omdat je door de stress niet kunt wachten tot het ontdooid is, liegen en bedriegen om eetbuien te kunnen hebben of om te kunnen verklaren waarom ineens al het eten uit de voorraadkast is verdwenen of om koude pasta eten omdat je in je hoofd geen tijd hebt om het klaar te maken. Het maakt je in alle eerlijkheid geen leuker mens.
Met lood in mijn schoenen heb ik uiteindelijk aan mijn toenmalige therapeut verteld wat er gebeurd was. Destijds dacht ik dat ze me voor gek zou verklaren en ze me nu toch echt wel een hopeloos geval zou vinden. Ze vertelde me echter dat dit duidelijk laat zien hoe hardnekkig een eetstoornis kan zijn. De eetbuien waren op dat moment geen keuze meer. Het was een verslaving, iets waar ik helemaal in vast zat en waar alles in mijn leven voor moest wijken. Schaamtevol, maar wel waar. Het was op dat moment nog niet haalbaar om helemaal geen eetbuien te hebben. We keken daarom eerst naar praktische oplossingen om met zulke situaties om te gaan.
Als ik eetbuivoedsel in huis had wat mij mogelijk zou kunnen triggeren, dan moest ik het nog steeds in de prullenbak gooien. Ik wilde echter niet meer het risico lopen dat ik het er later uit zou halen. Daarom spraken we af dat ik er iets van afwasmiddel overheen zou gooien waardoor ik het simpelweg niet meer zou kunnen eten. Een relatief simpele oplossing die me later voor heel veel nieuwe eetbuien heeft behoed. Een enkele keer ging ik dan alsnog kijken of er misschien iets van het eten was wat niet bedekt was met afwasmiddel. Daarom maakte ik het eten soms ook nog nat, waardoor het een vieze bende met afwasmiddel was geworden. Een beetje gek misschien, maar het werkte en daar ging het om.
Het luchtte me enorm op om dit uiteindelijk wel te bespreken in therapie, ondanks de schaamte. Ik was hier niet alleen in en als ik rondkijk op het forum of in de chat, dan zie ik genoeg mensen die met dezelfde problemen worstelen. Maak het bespreekbaar en zoek naar oplossingen. Uiteindelijk is het natuurlijk de bedoeling om volledig van je eetbuien af te komen, maar ondertussen is het ook fijn en belangrijk om naar tussenstappen te kijken die het voor jou allemaal iets makkelijker en voor je eetstoornis iets moeilijker maken. Een stap als deze kan er een zijn.
Veroordeel jezelf niet voor wat je doet. Dit is een stuk van jou, maar jij bent meer dan iemand die eten uit de prullenbak haalt. Dat stukje zegt niet alles over jou, het zegt vooral dat je het zwaar hebt, dat je heel erg worstelt en dat er momenten zijn waarop je heel wanhopig bent en even niet meer weet hoe je verder moet. Dat stuk heeft zorg en aandacht nodig. Behandel dat dan ook op die manier, door mild te zijn en te kijken naar wat het en wat jij, nodig hebt.
Fotografie: Madalyn Christine
Geef een reactie