Ik ben anderen tot last

De angst om anderen tot last te zijn. Een angst die iedereen vast in meer of mindere mate herkent. Het is iets wat ik vaak tegenkom op het forum. De angst om te negatief te zijn en anderen hier mee weg te jagen. Om te veel van anderen te vragen als je echt helemaal open zou zijn over je gedachten en gevoelens. De angst om voor anderen een wandelend probleem te worden en hen hier tegen hun wil in mee op te zadelen. Mijn hart gaat altijd sneller kloppen als ik dit lees, omdat ik het zo’n foutieve gedachte vind en je jezelf hiermee wegcijfert. Dat maakt de gedachte niet meteen weg en niet minder echt, maar ik zou graag alles uit de kast trekken om deze overtuiging omver te helpen. Want jij doet er toe, dat maakt jou niet lastig. 

Zelf heb ik lang het gevoel gehad dat ik alleen over mijn problemen mocht praten als ik ook al een oplossing had. Dat ik niet enkel mijn probleem mocht opgooien, maar dat ik er zelf al iets mee gedaan moest hebben. Zelf moest ik dus de eerste stappen zetten en daarna kon ik er pas over communiceren, want anderen kun je er niet zomaar mee opzadelen. Waarom we dit bedacht hebben en waarom we dit bijna allemaal zo voelen weet ik niet, maar het is voor mijn gevoel totaal onnodig en oneerlijk. Waarom mogen we pas praten als we er al uit zijn in ons hoofd? Praten helpt juist om tot nieuwe inzichten te komen en het kan alleen al goed zijn om eens te horen hoe anderen ergens tegenaan kijken. Samen weet je meer. Je mag eigenlijk alles bespreken zonder al een oplossing klaar te hebben. Wie weet wat voor oplossingen je samen kan bedenken en hoe veel verder je kan komen als je dit niet alleen hoeft te doen?

Het hielp mij alleen al om gewoon over een probleem te kunnen praten, het er te kunnen laten zijn en samen met iemand naar afleiding te zoeken. Aan het einde van de dag was er lang niet altijd een oplossing, maar je hebt ook niet altijd een oplossing nodig om je weer iets beter te voelen. Anderen kunnen jou helpen om die situatie op een andere manier te benaderen of er anders in te staan. Soms is dat de oplossing en wie heeft bedacht dat je daar alleen moet komen? 

Bijna iedereen is harder naar zichzelf dan naar anderen. Grote kans dat deze regel namelijk niet voor anderen geldt en dat jij anderen zelden tot nooit lastig vindt als zij met hun problemen komen. De kans is dus ook heel groot dat jij anderen niet tot last bent. Vergeet niet dat jij de hele dag geconfronteerd wordt met jouw eigen gedachten en gevoelens. De problematiek waar jij mee worstelt is bij jou de hele dag aanwezig. Het is logisch dat het dus voor jou al snel te veel voelt, maar dat is het voor anderen niet. Wanneer jij erover praat is het enige moment dat anderen ermee geconfronteerd worden en dat zal altijd minder zijn. De kans is heel groot dat zij het dus niet te veel vinden en dat zij hetzelfde over jouw problemen denken zoals jij over andermans problemen denkt. Dat het er mag zijn en dat zij jou zouden willen helpen waar dat kan. 

Je krijgt dat gevoel om tot last te zijn niet altijd makkelijk weg en dat hoeft ook niet. Dat gevoel mag er zijn, maar het kan helpen om eens te betwijfelen of dat gevoel wel terecht is. Hoe komt het dat jij je zo voelt? Vind je dat het niet te veel mag zijn of te negatief? Dat jij niet te veel mag zijn of te negatief mag zijn? Waarom ben je lastig als je een keer iets hebt wat niet positief is. Of misschien zit jij middenin een periode waarin je je helemaal niet positief voelt. Dat is vooral vervelend voor jou, maar waarom zou dat lastig zijn voor anderen? Ben jij alleen maar leuk als je je goed voelt? Het recht om te communiceren is niet afhankelijk van de hoeveelheid of de intensiteit. Als je dat zelf gaat invullen is de kans heel groot dat je jezelf te kort doet. 

De enige manier om hier duidelijkheid in te krijgen is door dit simpelweg te vragen. Misschien voelt dat wat raar en onwennig, maar ook hierin zijn geen regels. Jij mag vragen hoe dit voor anderen is en het kan jou helpen om te horen hoe zij dit ervaren. Dat stukje bevestiging en geruststelling kun je het beste vanuit die ander krijgen en soms kun je daar het beste gewoon om vragen.

Nogmaals, de voorwaarde om erover te praten is niet dat je er zelf al uit hoeft te zijn. Als ik jouw vriendin zou zijn, zou ik jou met alle liefde geruststellen en vertellen hoe ik jou zie. Als ik jouw vriendin was zou ik niet willen dat jij je problemen voor je houdt, als het jou juist kan helpen om er over te praten. Dat moet je ook niet voor jezelf willen. 

 

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

8 reacties op “Ik ben anderen tot last”

  1. Mooie blog Daphne!

  2. Ik heb het de enige persoon die het weet, met zweethandjes een tijdje terug eerlijk gevraagd. Hij zei: nee zeker niet integendeel. Fijn om te horen, maar twijfel er soms nog steeds aan ..

  3. Nog het een en ander in te leren hier in 🙁 zo stom, want ik wèèt wel dat ik reeel gezien niet veel minder moet zijn dan anderen, maar al die gedachten an sich laten me er toch steeds weer intrappen

  4. Precies dit besproken in therapie, worstel echt met de gedachte dat ik andere niet tot last wil zijn. Ik mijn problemen liever voor me hou omdat het al een keer slecht is gegaan en ik niet aan de gang kan blijven. Ja herstel gaat met ups en downs maar eens moet het een keer klaar zijn toch? Ik wil niemand teleurstellen.

  5. weet je wat ik moeilijk vind? Jullie gaan er precies allemaal vanuit ‘een ander is jou toch ook niet tot last als die zijn problemen deelt?’ … maar als ik heel eerlijk ben tegenover mezelf heb ik het ook al wel meegemaakt dat het verhaal van een ander wél te veel was voor mij. En dat gevoel herinner ik me, en dat wil ik niet bij iemand anders veroorzaken. Ik voel me er heel schuldig om dat ik blijkbaar de enige ben die er niet in slaagt om de lasten van een ander aan te kunnen…

    1. Ik denk echt niet dat je de enige bent, integendeel..
      Er zijn zat mensen die de lasten van anderen soms ook overweldigend vinden. (Denk alleen al aan de hulp die er vaak wordt geboden aan mensen in de omgeving van iemand met een probleem, iemand die een ongeluk heeft gehad of een ziekte heeft.)
      Het gaat er denk ik meer om dat we allemaal het beste willen voor iemand anders, en we anderen graag willen helpen als we dat kunnen. Maar om te weten of we kunnen helpen, moet er wel over gesproken worden. Je hoeft je in ieder geval echt niet schuldig te voelen!:)

  6. Daphne, mag ik vragen welke oorbellen je in hebt in de laatste insta live met koken? Waar heb je die ringetjes gekocht?

  7. maar wat nou als je een ander wel echt tot last bent? wat doe je dan?
    ik heb het gevraagd en bevestigd gekregen dat ja, ik ben tot last en een last.
    wat dan? hoe ga je daar dan mee om? ik weet en heb het antwoord niet, maar ik voel me er wel vreselijk door
    ja, ik mag er zijn, dat vind ik en zij vinden dat ook, maar ik ben ook een last en dat is heel zwaar om te dragen, voor beide partijen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *