Ik ben bang in het donker

Wanneer ik wakker schrik uit een nachtmerrie overvalt het me ineens. Het begon als een kleine gedachte, een enge droom, maar het heeft een ingang gevonden en nu is er geen houden meer aan. Angst. Ik ben bang in het donker. Zelfs in m’n eigen huis. Wat als er een inbreker komt? Wat als spoken echt bestaan? Wat als iemand mij iets aan wil doen? In het donker krijgen schimmen plots de ruimte te ontstaan. Ssst, wat was dat geluid?

Als kind al kon ik ontzettend bang zijn in de nacht. Tikkende klokken, een ratelende verwarming, bomen die waaien in de wind en schaduwen die gevormd worden door het licht van een lantaarnpaal buiten. Ik was bang voor de boze stiefmoeder van sneeuwwitje en durfde ‘s nachts niet goed te plassen, omdat ik bang was dat er een gemene heks uit de wc zou komen. Als ik naar de wc was geweest ging ik zo ver mogelijk weg staan terwijl ik doortrok, want ja, uit die draaikolk zou ze tevoorschijn komen. Dan rende ik met een rotvaart terug naar bed. 

Dat die stiefmoeder van sneeuwwitje een grote indruk op me had gemaakt is wel duidelijk. Ik vind het best een beetje gênant om te vertellen, maar ik heb nog steeds wel eens nachtmerries over haar waarna ik doodsbang wakker word en geloof het of niet, dan durf ik bijna niet meer te gaan slapen. In het donker van mijn kamer beeld ik me plotseling overal schimmen in en dan moet dat licht hoe dan ook weer aan.

Toen ik m’n vriend een keer midden in de nacht onverwachts in de woonkamer tegen kwam (ik had niet door dat hij het bed uit was gegaan) zakte ik met een gil en helemaal in tranen door m’n knieën van de schrik. Goed om te weten dat dat is hoe ik reageer als er ineens iemand in m’n woonkamer zou staan. Not! Gelukkig was die schrik snel voorbij, omdat ik door had dat het m’n vriend was en dat er niet nog een soort dreiging in de lucht hing.

Die dreiging van het gevoel hebben dat er iets kan gaan gebeuren, maar je weet niet wat, kan me helemaal gek maken. Dat, terwijl er eigenlijk helemaal niks aan de hand is en het ook niet nodig is. Ik heb het in huizen van anderen, omdat die onbekend zijn, maar ook in mijn eigen huis. Je eigen huis zou een fijne en veilige plek moeten zijn en het maakt me soms heel verdrietig dat ik me dan om zo iets toch heel erg onveilig kan voelen. Ik kan het ergens namelijk best wel relativeren, maar m’n gevoel komt dan niet altijd mee en m’n gedachten lijken onstopbaar. 

Turend in de donkere duisternis kan je je ineens allerlei enge dingen voorstellen. Plotseling merk je allerlei schimmen en geluiden op. Is er misschien een inbreker binnen? Die gedachte zou nog enigszins realistisch kunnen zijn, maar hoe groot is die kans? Waar ik vaak nog meer bang ben zijn spoken, monsters en geesten van overleden mensen. Oh ja, en een boze koningin natuurlijk. 

Het klinkt haast een beetje grappig, maar de angst die ik op zo’n moment voelde en voel (!) is helemaal niet om te lachen. Vorig jaar nog heb ik meerdere keren iemand midden in de nacht gebeld, omdat ik bang was in m’n eigen huis. Toen ik een paar jaar terug een periode echt heel veel last had van nachtmerries en angsten heb ik zelfs mijn ouders gebeld die me vervolgens moesten komen ophalen zodat ik bij hun op de bank kon liggen. Overdreven? Ik was in totale paniek en het voelde als de enige oplossing.

Gelukkig is het op dit moment niet zo erg en ik zie het ook niet zo snel meer zo erg worden. Op dat moment was ik namelijk aan het afstuderen en had ik ontzettend veel stress. Daar durf ik de plotselinge heftigheid van de angst wel mee te linken. Toch is het nooit helemaal weg. Als ik naar de wc ga spring ik toch nog vanaf een meter afstand mijn bed in voor het geval iets of iemand van onder het bed uit mijn voet probeert te pakken. 

Zo af en toe ben ik nog wel eens heel erg bang in het donker. Vaak wanneer ik wakker word uit een nachtmerrie. Dan heb ik het gevoel dat iemand stiekem naar me kijkt en me kwaad wil doen. Op zo’n moment doe ik het licht aan, zet ik een koptelefoon op met fijne muziek, doe ik m’n ogen dicht en probeer ik toch verder te slapen. 

Ik heb het hier wel eens met mijn moeder over gehad en zij geeft aan dit ook te hebben gehad, vooral vroeger. Zij was juist bang voor inbrekers en ik ben meer bang voor spoken en geesten. Dat, terwijl ik er ergens ook helemaal niet in geloof. Zodra het donker wordt in huis is er ineens ruimte voor dit soort fantasierijke, maar enge gedachtes. Bang in m’n eigen huis… Ik zal toch niet de enige zijn? 

Nee, dat ben ik zeker niet. Sterker nog, sommige mensen hebben echt een fobie voor de nacht en het donker. Dit heet Nyctofobie. Bij mij is het niet zó erg, maar het is wel vervelend als het soms gebeurt. Toch is dat helemaal niet gek, het is namelijk een oerangst van de mens. Als je weinig ziet zie je gevaar immers niet aankomen. Je bent dan extra op je hoede. De ene heeft hier nou eenmaal wat meer last van dan de ander. Dat is denk ik gewoon aanleg, maar het kan ook komen door een traumatische ervaring die eerder in het donker plaats heeft gevonden. Daar kan traumabehandeling voor nodig zijn, maar soms is er ook gewoon niet zo veel aan te doen.

Als je fantasie nou op hol slaat is het het beste om jezelf er niet over te veroordelen. Het is prima om dan gewoon even een lichtje aan te doen of muziek op te zetten zoals ik doe. Sommige mensen gaan zelf zingen of fluiten als ze bijvoorbeeld bang zijn in het donker. Als jou dat op dat moment helpt is daar echt helemaal niks mis mee. Je hoeft niet een onverschrokken superheld te zijn. Wat ook kan helpen zijn bijvoorbeeld nachtlampjes of iets in je bed dat lekker en vertrouwd ruikt. Zo zag ik op een camping ooit ‘anti-monster spray’ liggen. Dit was gewoon een lavendel spray. Lavendel staat bekent om zijn kalmerende werking.

Zorg ervoor dat je omgeving prettig en veilig voelt. Kijk geen enge films en lees liever een leuk boek voor het slapen gaan. Probeer aan fijne dingen te denken, klinkt simpel, maar het werkt wel. Probeer al het enge zo los te laten. Als de angst echt te groot wordt en het je leven oveneemt is het helemaal niet gek om daar hulp voor te zoeken! 

Herken jij dit en hoe ga jij hiermee om?

fotografie: pexels, walt disney 

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

8 reacties op “Ik ben bang in het donker”

  1. Je bent inderdaad niet de enige. Vooral geesten en inbrekers zitten in mijn hoofd. In mijn kindertijd ben ik een tijd lang heel paranoïde geweest waarin ik dacht dat mensen me wilden vermoorden en er overal camera’s hingen. Dit speelt op als het donker wordt. Ook ben ik bang om overleden vrienden of familieleden te zien, en dan vooral de angst dat ze boos of verdrietig zijn omdat de plek waar ze nu zijn niet fijn is. Ik moet ook geen enge films in mijn eentje kijken of van die programma’s waarin ze op zoek gaan naar geesten. Ook buiten alleen vind ik eng. Fietsen door de nacht bijvoorbeeld. Dan ben ik vooral bang voor moordenaars. Elk bosje is dan een enge man die me wil grijpen. Ik maak me dan heel groot en ga heel boos kijken. Alsof ik me ergens op voorbereid. Soms best lastig die fantasie.

  2. Ik herken heel veel van wat je zegt. Maar niet alleen in het donker, ik ben ook bang als ik alleen thuis ben. Ook overdag. Ik spring ook van een afstand mijn bed in, ben ook bang voor geesten of inbrekers. Ook ben ik heel erg bang dat er mannen in de kast zitten die er ineens uit komen zetten als ik langsloopt of de kastdeur open doe.’s Avonds durf ik niet in de spiegel te kijken met tandenpoetsen of make-up eraf halen omdat ik altijd bang ben dat er ineens iets of iemand achter me staat. Ik ben ook bang dat er bijvoorbeeld iemand in de tuin staat en ik die niet zie omdat het buiten donker is en binnen de lichten aanstaan. Dus daarom doe ik eigenlijk altijd ‘s avonds de gordijnen dicht als ik alleen thuis ben. Geluiden, schaduwen, overal maak ik enge dingen van. Ik ben gewoon altijd bang dat iets of iemand mij iets aan wil doen. Het is zo naar om je in je eigen huis zo te voelen. Ik weet wel waar het vandaan komt, zowel de angst voor geesten als de angst voor mannen die me iets aan willen doen. Ik probeer dan altijd mezelf tot rust te praten door hardop te zeggen er is niets, er is niemand. Of ik bel iemand op zodat ik dan kan gaan kijken of er echt niet een man verstopt zit in mijn huis. Bij geluiden ga ik vaak zelf lawaai maken zodat ik het niet meer hoor of zet ik de radio of tv extra hard, maar ook dat vind ik dan ergens weer eng want ja wat als er wel echt iemand is dan hoor ik dat niet meer en kan ik geen actie ondernemen. Het is zo irritant!

  3. Ik was ook bang voor geesten, vooral ‘s avonds als ik alleen in m’n kamer zat of in bed lag. Ik had altijd het idee dat er iemand was of was bang iemand te zien plotseling. Nu ik het typ krijg ik meteen dat gevoel weer. Gelukkig kan ik het nu eigenlijk direct van me af zetten.

    Want wat mij echt heel erg heeft geholpen is het vak wetenschapsfilosofie op de universiteit. Ja, echt. Daar leerde ik dat het echt heel erg onwaarschijnlijk is dat zielen en geesten bestaan – er is echt nul wetenschappelijk bewijs voor, en al het ‘bewijs’ dat er wel voor is is allang ‘debunked’. Sommige mensen vinden het deprimerend om de bedenken dat je geen ziel hebt, maar hoe vet is het dat alles gewoon door je brein wordt gemaakt? Bovendien kan ik nu zonder problemen poedelnaakt om 4 uur ‘s nachts door een donker huis banjeren. Wat een opluchting! 🙂

  4. Ik heb een grote angst voor inbrekers waardoor ik niet alleen kan zijn snachts en dus ook niet op mezelf kan gaan wonen (ik ben 32). Ik raak heel erg in paniek in het donker, ook al is het 5 uur! En durf niet te slapen. Ik weet dan zeker dat er dan een inbreker in huis is of naar binnen komt op dat moment en mij pijn wil doen. Ieder geluidje (zelf van mezelf) is alleen maar een bevestiging dat er een inbreker binnen is. Ik ga steeds kijken of ik dan iemand zie. Echt heel naar!

  5. Heel lang de angst gehad ineens een geest oid te zien in mijn kamer. Is pas sinds ik denk 3 jaar dat ik zonder een lichtje durf te slapen. (Ben 17 nu). Ook durfde ik nooit op m’n rug te liggen. Had altijd mijn dekbed over mijn oren en nooit iets behalve de rest van mijn hoofd buiten het dekbed. Indd zo snel mogelijk van de wc terug mn bed in en nooit precies om 12u snachts. Ook durf ik nooit in de spiegel te kijken en al helemaal niks van mn lichaam buiten de randen van het bed. Krijg nu al de kriebels.
    Ook dingen wat je vanaf een bepaalde hoek niet kunt zien blijft spannend. Alsof een of andere gek met een bijl erachter zou staan.
    Gelukkig is het een stuk minder dan “vroeger”. Opzich is er nooit echt iets gebeurd ofzo. Vooral gevoelig voor verhalen denk ik.

  6. Precies de reden om s nachts met m’n bureaulamp aan te slapen. Ik wil graag alles kunnen zien in mn kamer, ook s nachts.

  7. ik ben erg bang voor geesten en demonen in huis. Was dat vroeger al en ik ben nu nog ontzettend bang, paniek slaat toe savonds en hoor elk geluidje waardoor ik niet meer slaap. Ben nu 48 en ben nog steeds bang en heb veel huilbuien. Spiegels muren die knallen , houten kasten die lawaai maken. Wat kan ik doen? Voel me niet veilig

  8. Wauw zo herkenbaar sorry dat ik geen punten zet maar wauw. Ik ben echt mega bang in het donker voor inbrekers voor monsters geesten spoken en dat soort shit. Inderdaad bang dat er iets van onder het bed me vast gaat pakken of neergeschoten word als ik de gordijnen dicht doe zo mega bang om de lamp uit te doen of de wc door te spoelen. Ik moet het allemaal blijven doen van me psygoloog en dat doe ik ook maar dat maakt mij niet minder bang al een jaar bang in me eigen huis daarvoor kon ik de schuld geven aan mijn slechte leef omgeving maar nu is alles veilig maar zo voel ik me niet 🙁

    groetjes jacyntha

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *