Jouw verjaardag. Die ene dag in het jaar waarop jij geboren bent en weer een jaartje ouder wordt. De één viert het uitgebreid met vrienden en familie. De ander houdt het klein of doet er niets aan. Sommige mensen vinden het fijn om jarig te zijn en kunnen er volop van genieten. Anderen vinden het vreselijk en zouden het liever overslaan. Ik behoor tot de laatsten.
Mijn verjaardag is nooit de mooiste dag van mijn leven geweest. Van kleins af aan heb ik er moeite mee. Op mijn feestjes was ik altijd heel verlegen. Al die kinderen die speciaal voor mij kwamen en cadeautjes aan mij gaven. Ik vond het lastig om in het middelpunt van de belangstelling te staan. We gingen koekhappen, de stoelendans doen, taart eten en films kijken. Allemaal vanwege dat jaartje erbij.
Hoe ouder ik werd, hoe moeilijker mijn verjaardag voor mij werd. Ik vond het vreselijk om steeds verder verwijderd te raken van dat kleine meisje dat ik was en langzaamaan een vrouwelijk lichaam te krijgen. Ik wilde hutten bouwen, in bomen klimmen, knikkeren en hinkelen, touwtjespringen en kinderliedjes zingen. Ik wilde met krijt op de stoep tekenen, tikkertje en verstoppertje spelen, belletje trekken en wegrennen, op de schommel zweven. Dat allemaal, en meer, wilde ik voor de rest van mijn leven.
Toen ik twaalf werd, zei mijn zus opbeurend tegen mij dat ik vanaf die leeftijd meer films mocht kijken. Het kon mij niets schelen! Ik troostte mijzelf met het idee dat het maar één jaar meer was dan elf. Dat was geen groot verschil, maar naarmate de jaren verstreken, werd het dat wel. Mijn zestiende verjaardag heb ik huilend doorgebracht. Ik wilde geen felicitaties, geen kaarten en geen taart. Ik wilde geen cadeautjes, geen slingers en geen ballonnen. Het enige wat ik wilde, was jonger worden.
Mijn achttiende verjaardag was een regelrechte ramp. Ik mocht mijzelf als volwassen beschouwen, maar dat voelde ik me niet en ik wilde het niet zijn. Ik heb het niet gevierd en ik hield mensen op afstand. De twintig arriveren, vormde ook een groot obstakel. Een nieuw tiental. Van de verjaardagen die na mijn twintigste verjaardag zijn gepasseerd, kan ik mij weinig herinneren. Die heb ik eveneens niet gevierd en de kaarten die ik ontving, werden steeds minder. Soms voelde het eenzaam, alsof niemand aan mij dacht, maar daar had ik het ook zelf naar gemaakt.
Nu mijn verjaardag weer nadert, slaat de stress weer toe. Ik ben bang voor mijn verjaardag. Bang voor dat jaartje erbij. Ik krijg er nare dromen van. Dromen waarin de tijd sneller verder tikt dan ik bij kan houden. Dromen waarin de jaren voorbij vliegen en ik mijzelf in de vaart verlies. Dan ontwaak ik met een bezwaard gevoel. Ik wil terug in de tijd, ik wil weer een kind zijn, maar ik zit in een trein die enkel vooruit rijdt. Naast mij zit een meisje. Het is de kleine ik. Wij reizen samen. Ik speel graag met haar, want al ben ik nu groot: geen enkel getal kan de jeugd uit mij halen. Ze pakt mijn hand stevig vast en knijpt erin. We vinden het beide spannend, die weg die voor ons ligt …
Wat voor dag is jouw verjaardag voor jou?
Geef een reactie