Ik ben bijzonder, want ik heb anorexia

Ik wil graag bijzonder zijn. Ik wil graag anders zijn dan normale mensen. Ik wil niet saai gevonden worden. Ik wil apart zijn. Ik wil dat ik opval tussen de massa en dat mensen mij zien staan. Ik ben bijzonder want ik heb een eetstoornis. En als ik straks geen eetstoornis meer heb, ben ik weer zoals iedereen, gewoontjes en saai.

Als ik anorexia heb en heel mager ben, zullen mensen extra aardig voor me zijn. Ze zullen me er breekbaar uit vinden zien en zullen daarom een beetje voor me willen zorgen.

Als ik geen anorexia meer heb en er weer normaal uitzie, zoals ieder ander, zal niemand me meer helpen en zal niemand meer voorzichtig voor me zijn. Nu ben ik het bijzondere, kwetsbare meisje en dat geeft een speciaal en veilig gevoel.

Mensen hebben ineens veel meer aandacht voor je als er iets mis met je is, als je een duidelijk zichtbaar probleem hebt. Mensen tonen belangstelling in je en maken zich zorgen om je. Als ik geen anorexia meer heb, kijken mensen niet meer naar me om en nemen ze mijn problemen niet meer serieus. Nu, met anorexia, ben ik een beetje bijzonder en word ik gezien.

Toen ik nog geen anorexia had en er over las in een boek, was het iets heel unieks. Mensen in mijn omgeving waren altijd erg onder de indruk als ze hoorden dat iemand anorexia had. “Jeetje, wat vreselijk naar voor haar”. Ik hoorde het aan en was jaloers op de zorg en aandacht die door deze mensen werd geuit. Ik wilde dat mensen ook zo warm en bezorgd richting mij waren. Ik wilde ook zo bijzonder zijn als het meisje waarover werd gepraat. Toen ik eenmaal anorexia had, voelde het bijzonder om ergens als het ware bij te horen. Ik hoorde bij een speciale groep mensen die een ijzeren discipline had en superdun was. Er waren maar weinig mensen zo mooi dun als ons…

Het superdun zijn koppelde ik ook aan succesvol zijn. Afvallen voelde als presteren, dus hoe lager het gewicht, hoe meer ik bereikte, hoe succesvoller ik was. Ik zou een superdunne, succesvolle vrouw worden, met een goede baan en heel veel mensen die me waardeerden. Dat het hebben van een goede baan en het hebben van anorexia niet samengaat, had ik in die tijd nog niet door.

Toen de anorexia me na een tijd meer ging kosten dan opleveren, bereikte ik het punt waarop ik wilde veranderen. Het punt waarop ik de eetstoornis zat was en weer een echt leven wilde.

Mijn leven werd nu geleid door gewicht, kcal, eten en niet-eten, wat ervoor zorgde dat ik alles was verloren wat hoorde bij een succesvol en bijzonder mens: mijn baan, mijn opleiding en mijn vrienden. Ik had niets meer, alleen die oh zo bijzondere anorexia.

Maar toen ik eenmaal moest gaan aankomen in gewicht en ging vechten tegen mijn eetstoornis, was ik doodsbang om niet meer bijzonder te zijn. Ik wist verstandelijk best dat anorexia hebben of ongezond mager zijn, mij niet bijzonder maakte. Er zijn immers duizenden mensen met anorexia, daar is niets bijzonders aan. Toch schreeuwde alles in mij het tegenovergestelde: ‘Je wordt saai! Je wordt zoals ieder ander! Niemand maakt zich straks meer zorgen om je! Niemand heeft straks meer aandacht voor je! Je wordt een grijze muis! Je wordt een saaie mislukking die niets kan!’

Ondanks al deze angsten, ben ik het gevecht toch aangegaan en kan ik nu trots zeggen dat ik geen anorexia meer heb. Nu pas merk ik dat mensen ook interesse hebben als ik geen anorexia heb. Misschien nog wel meer, omdat ze nu met name geinteresseerd zijn in mijn persoon in plaats van in de ziekte. Nu pas ben ik bijzonder, want nu pas kan ik mijn unieke persoonlijkheid laten zien. Mijn persoonlijkheid werd in de tijd van mijn eetstoornis helemaal onderdrukt door de anorexia. In die tijd was ik juist niet bijzonder. En moet ik nu alles alleen doen? Nee hoor, dat valt reuze mee. Mensen steunen me nog steeds graag en helpen me als ik daar om vraag. Het voelt bovendien een stuk fijner om gewoon om hulp te vragen. Mijn eigenwaarde schiet ineens een stuk de lucht in.

Toen ik anorexia had, was ik een stuk saaier dan nu ik geen anorexia meer heb!

Proud2write

Geschreven door Proud2write

Reacties

34 reacties op “Ik ben bijzonder, want ik heb anorexia”

  1. zoo herkenbaar dit.. :$

  2. Dit is precies mijn angst; als ik geen anorexia meer heb, word ik dan ‘aan mijn lot overgelaten’ en ben ik dan niet meer speciaal. Een belachelijke gedachte natuurlijk, want ik ben veel liever gewoon gezond.
    Dit stuk zet me wel aan het denken!

  3. Heel herkenbaar. Op dit moment heb ik nog ondergewicht, maar ik ben in behandeling. Toen ik lichter woog, maakten mensen zich inderdaad zorgen en kreeg ik veel aandacht. Nu vragen mensen alleen nog een keer per maand ofzo of het goed gaat. Ik zeg dan “ja” en dan denken ze: o, aan die hoef ik geef aandacht meer te besteden en dan praten ze verder niet meer met me. Ik kan mijn omgeving soms niet uitstaan, want ik moet nog minimaal 10 kilo aankomen en iedereen denkt dat ik nu al op mijn streefgewicht zit en iedereen zegt dat ik nu perfect ben! Frustrerend! Ik wil echt niet meer aankomen!

  4. Helemaal waar! Ik kan het weten 😉

  5. de uitdaging is dan om erover te leren praten…. Sterkte!

  6. helemaal waar… :$

  7. Ik vond die aandacht juist niet fijn toen ik ondergewicht had. De rest is wel herkenbaar

  8. Hoewel het heel herkenbaar is, had ik op een geven moment ook het gevoel dat ik ‘weer gewoon normaal’ wilde zijn. Dat moment was erg dubbel, want ik wilde ook bijzonder zijn.

  9. Shit… ik ben precies zo. Ik vind het fijn om -voor mijn gevoel- met grote Bambiogen en een mager wit gezichtje de wereld in te kijken en te lopen alsof ik ontzettend kwetsbaar ben. Dat ben ik ook, want ik ben dun. Met mijn eetstoornis kan ik prettig gestoord zijn, ik ben ziek en ik leef in mijn eigen wereldje. Zodra ik een boterham met kaas naar binnen werk is dat fijne gevoel weg, en voel ik me ineens ontzettend saai en onopvallend. Ik ben dan niet bijzonder meer. Ik wil geen afscheid nemen van de ziekte omdat ‘ie bij me hoort en ik hem niet wil laten afpakken.

  10. En zoals terecht wordt genoemd: we zijn helemaal niet bijzonder, want er lopen duizenden Nederlanders rond met een eetstoornis.

    Ongeveer 190.000 om maar een getal te noemen…
    http://www.buropuur.nl/alles-over-eetstoornissen/vraag-a-antwoord/100-hoeveel-mensen-hebben-een-eetstoornis.html

  11. Hmm, gelukkig heb ik dat nooit gehad!
    Ik wilde altijd – en nu nog steeds – een gewoon leven leiden.
    Zonder anorexia, gewoon een normaal leventje!

    Ik vind het best lastig voor te stellen dat je er ‘blij’ mee kunt zijn, die aandacht, het anders willen zijn etc.
    Komt mij dus niet bekend voor!

  12. Bedankt voor het plaatsen, begon meteen te huilen. Volgens mij is dit precies waarom ik mijn anorexia niet los wil laten.

  13. Mooi geschreven. Heel herkenbaar ook.

  14. Oei, herkenbaar…

  15. Exactly… Echt heel herkenbaar en precies mijn angst.

  16. Vreselijk herkenbaar.. mijn angst wat uit nu uitkomt

  17. Ieh, herkenbaar. Ik durf best te zeggen (niet hardop natuurlijk.. ) dat ik trots ben wat ik bereikt heb. Een eetstoornis ontwikkelen. Ik kan tenminste wat. Ik sport wel X uur per week, ik gebruik wel laxeermiddelen en ik kan wel een heel avondje alleen maar thee drinken. Nou, moet ik nou mezelf eens horen! Daar kun je toch niet trots op zijn Linde?!

    Mooi stuk. Wel erg confronterend.

  18. Mooi geschreven hoor!

  19. Cool! Wat super, zoals jij gevochten hebt!

  20. Ook ik herken me in dit verhaal. Ik heb geen anorexia, maar “gebruik” mijn (eet)probleem wel om aandacht te krijgen. Zo van: dan is er tenminste aan me te zien dat ik het moeilijk heb. Heel fout natuurlijk, want dat probleem zorgt er ook voor dat ik geen gewoon leven heb. Ik ben vroeger enorm overvraagd, en dit ging pas over toen mensen aan me op een hele foute manier merkten dat het niet goed ging. Ik herken hierdoor idd de angst om niet meer verzorgd te worden. De angst om niet bijzonder te zijn, heb ik niet zo. Misschien komt dat omdat ik al een zichtbare handicap heb.

  21. Toen ik anorexia had, was ik een stuk saaier dan nu ik geen anorexia meer heb!

    Mooi gezegd dat laatste! Stel je voor hoe saai, een leven van kcals, beweging, weegschaal, kilo’s… allemaal details. Als je je eetstoornis niet meer hebt, dan kun je pas je volle potentie leven!

  22. Damn dit is iets wat precies op mij slaat. Straks ben weer ‘gewoon’

  23. nee niet herkenbaar, bij mij is het zo dat mensen mij een aansteller vinden en de rug tegen mij keren!

  24. Oeioei. Deze gedachten heb ik ook heel sterk gehad en ik denk dat ze er nog zijn. Maar mijn lieve vrienden en trainer hebben zoveel geduld gehad met mij dat ik sinds deze zomer af en toe ook wel kan inzien dat ik in ieder geval niet stommer ben als ik meer weeg en beter eet, en eigenlijk wel veel leuker omdat ik veel vrolijker ben en meer energie heb.
    Neemt niet weg de die angst ‘straks ben ik dood en word ik vergeten en wat heb ik dan betekend voor deze mensheid en aardbol?’ nog regelmatig erg verstikkend kan zijn.

  25. Wat een goed artikel dit!

  26. Prachtig geschreven,
    ik hoop deze angst ook steeds beter los te kunnen laten. Sinds ik in therapie ben en stelselmatig terug ben bijgekomen overvalt de angst me nog vaak ‘ik zie er normaal en saai uit, niemand is bezorgd,..etc’
    dat zal ws nog meer tijd vragen

  27. Helaas heeel herkenbaar. Het is een van de redenen geweest die mijn eetstoornis heeft gevoed en de grootste reden waardoor ik er nu niet uit durf en kan.
    Alleen in mijn omgeving is iedereen inmiddels al ‘gewent’ aan mijn postuur (om het zo maar even te zeggen). Dus in mijn directe omgeving levert dit niet eens meer die onderscheidende factor op.. Ook wel frustrerend opzich.
    Maarja wat en wie ben ik met een normaal gewicht? Dat is immers al zo lang terug..

  28. oeps, dit is precies waarom ik heel diep vanbinnen de anorexia niet los wil/kan laten #shame

  29. Jep, same here: Je slaat de spijker op z’n kop.

  30. Mooi geschreven, en inderdaad herkenbaar.

  31. @hockeymeisje95 know the feeling…

  32. Ik word juist gepest omdat ik dun ben zeggen ze dat ik anorexia heb enzo

  33. ik word ook juist daarom gepest, ik wil hier van af. Ik wil terug normaal zijn, dat nadenken over eten is zo ambetant! Ik herken dit niet echt

  34. mooi geschreven! herken me niet echt in het verhaal maar de angst om straks de steun kwijt te zijn is er wel dus de woorden aan het eind voelt wel als een bevesteging dat het ook anders kan en dat dat dus niet het geval hoeft te zijn

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *