Al zoveel keren heb ik een poging gedaan. Al zoveel keren heb ik mijn naasten beloofd ‘beter’ mijn best te doen. Al zoveel keren ben ik plat op m’n bek gegaan. Toch begin ik opnieuw en opnieuw: opgeven is geen optie en opgeven is zeker geen woord dat in mijn woordenboek voorkomt. Wat is er nu anders dan die andere pogingen? Wat een goede vraag van je. Deze keer komt het vanuit mezelf en niet uit dwang van anderen. Deze keer wíl ik genezen. En deze keer voelt het alsof ik er klaar voor ben..
De coronacrisis, het leven in isolatie leven en het besef dat ik geen controle heb over het leven spelen zeker mee. Ik ben me meer gaan verdiepen in eetstoornisherstel; vooral in een andere aanpak dan die ze me hebben aangereikt in de kliniek waar ik een aantal jaar geleden maanden heb doorgebracht. In deze kliniek werken ze met eetlijsten (een lijst waarop staat wat je moet eten, hoeveel je moet eten) en gewichtseisen (hoeveel je moet aankomen in een week). Guess what? Ik ben geen robot, je kunt me niet programmeren. Ik kan prima regeltjes volgen, ik doe m’n hele leven niet anders. Om mijn eigen regels qua voeding te vervangen voor regels die iemand anders me opdroeg, ging redelijk makkelijk. Het was twee dagen vreselijk moeilijk en dan was ik er aan ‘gewend’ en deed ik wat er van me gevraagd werd. Maar – en dat is een hele grote maar – ik stond totaal niet in contact met m’n lijf, met mijn behoeften of met mijn cravings. Er werd zelfs niet eens naar geluisterd, dus herstel je hiermee je gevoelens en je gedachten? Of herstel je alleen je ondergewicht? Dat laatste was voor mij helemaal waar. Ik was gewoon een anorexiapatiënt in een ‘gezond’ lichaam.
Door me te verdiepen in wat te weinig voeding met je lichaam en vooral ook met je hersenen doet, heb ik een heleboel geleerd. Geleerd dat het denken aan eten ook honger is. Dat je moet reageren op alle soorten honger. En dat je pas gezond kunt nadenken als je alle restricties stopt. Als je de plannen van iemand anders volgt en niet je behoeften of cravings volgt ben je nog steeds restrictief; je doet niet wat je eigenlijk zou willen!
Ik heb me verdiept in de ‘all-in’ methode, de Minnie Maud methode en besloten dit te gaan proberen (of eigenlijk: gewoon te doen). Eigenlijk zegt deze methode dus dat je moet eten waar je écht zin in hebt, ook al is dat chocolade of friet, want anders blijf je daar toch aan denken – en uiteindelijk nadat je met vier of vijf andere voedingsproducten hebt geprobeerd je ‘honger’ te stillen, geef je toch toe. Niet alleen eetstoornispatiënten, maar ook andere mensen hebben toch bepaalde regeltjes: niet te veel snoepen, besluiten te stoppen met chocolade of chips, geen ‘vet’ meer eten… En uiteindelijk? Uiteindelijk heb je er zóveel zin in dat je toegeeft en veel meer eet dan dat je eigenlijk wilde. Probeer maar eens met jezelf af te spreken niet meer aan roze olifanten te denken? Waar denk je aan? Precies, die roze olifant. Maar mag je van jezelf af en toe aan die roze olifant denken, dan is het oké om er af en toe aan te denken maar is hij niet 24/7 aanwezig. Does it make sense?
Ik heb me losgemaakt van dieetpagina’s op social media, omringd met anti-dieet pagina’s en voel me gemotiveerder dan ooit. Ik ga de laatste dagen uitdagingen aan! Van het loskoppelen van beweging en voeding – ik mag ook eten als ik niet x verbrand heb – en producten eten die in mijn hoofd als ‘slecht/ongezond/verboden’ voedsel staan beschreven. Vooral dat laatste is belangrijk: is er slecht voedsel? Of is al het voedsel gewoon voedsel? Sommige dingen hebben misschien betere voedingswaarden, maar dat wil niet zeggen dat iets anders dan slecht is. Alles met mate natuurlijk; maar omdat je er geen behoefte aan hebt, niet omdat je het van jezelf niet mag.
Ik ga fases tegenkomen van extreme hunger. Na mijn lijf jarenlang te weinig te hebben gegeven, gaat het een inhaalslag willen maken. Stel dat je iemand 1000 euro hebt uitgeleend en je krijgt er 100 terug? Dan ga je uiteraard steeds vaker vragen waar die andere 900 euro blijft. Terwijl als je niets had teruggekregen, dan was je er vanuitgegaan dat iemand die 1000 euro nog niet ter beschikking had. Ik ga me angstig voelen, ik ga me schuldig voelen. Maar uiteindelijk hoop ik me beter te voelen. Beter in mijn vel, zonder alle regels en doelen. Gewoon weer Britt zijn! Ook met meningen van anderen. Mensen die er van overtuigd zijn dat ik nu veel te veel eet, binge eating ga ontwikkelen, enzovoort… Natuurlijk zit dat in mijn hoofd, maar ik vertrouw op mijn lichaam dat mijn extreme honger en behoefte zal afnemen naarmate mijn lichaam erop vertrouwd dat alle voeding ter beschikking blijft en er constant eten blijft komen.
Misschien dan niet maatje 36 straks, maar who fucking cares? Zet jij je beste vriendin, zus of moeder op de weegschaal voordat ze binnenkomen om te kijken of ze onder een bepaald gewicht zitten? Om ze daarna pas aardig, lief of gezellig te vinden? Nee dus. Nobody cares of ik maatje 34/36 of maatje 42 draag, als ik maar gezellig en gelukkig ben. Ieder lichaam heeft een eigen setpoint. Wat dat is, daar hebben we geen controle over. Het een een marge waarop je lichaam optimaal functioneert en waarop vooral ook je hersenen optimaal functioneren. Waar dat ligt voor mij, dat gaan we zien. Het gaat me niet tegenhouden in de strijd naar vrijheid. Vrijheid is eten; in sociale momenten, in werken, in leuke dingen doen. Let’s fight the demons and fuck the diets!
Geef een reactie