‘Jij wilt niet instemmen met een behandeling, omdat je dood wilt. Je kunt het niet meer opbrengen. De artsen leggen uit dat zij de behandeling moeten starten, ook al stem jij hier niet mee in. Dit is in de wet vastgelegd en jij bent nu wilsonbekwaam verklaard. De anorexia heeft jou volledig overgenomen en jij bent niet meer in staat om beslissingen te nemen. Dit betekent dat je vanaf dit moment dwangverpleging krijgt. Papa en mama hebben hier ook mee ingestemd, hoe afschuwelijk we dit ook vinden. Ook wij beseffen dat de ziekte nu beslissingen voor jou probeert te nemen.’
Dit is wat mijn moeder opschreef in een dagboekje op de dag dat ik een dwangopname kreeg. Gedwongen worden opgenomen door een eetstoornis was wel het laatste dat ik verwacht had dat mij ooit zou overkomen. Zelfs op de dag van de opname zelf zag ik de ernst en de noodzaak van de situatie nog altijd niet in. Mijn lijf was echter op van het vechten. En mijn hoofd ook. Ik had geen kracht meer over om altijd maar in gevecht te zijn met mijzelf. Ik wist niet hoe ik hier ooit nog uit zou komen en ik wist op dit punt ook niet of ik er nog wel uit wilde komen. – Worstel jij met suïcidale gedachten? Weet dat je altijd terecht kunt op 113.nl – Misschien zit jij nu wel in een soortgelijke situatie. Ik begrijp als geen ander hoe moeilijk dit soort situaties zijn om mee om te gaan, om er enigszins je weg in te vinden. In deze blog neem ik je mee in hoe ik mijn gedwongen opname ervaren heb en geef ik een aantal tips die mij geholpen hebben in deze bizarre tijd.
Mijn lijf was zo verzwakt dat ik op de Intensive Care terecht kwam. Ik toonde daar enorm veel verzet, wat kostbare energie vroeg van mijn lijf. Ik wilde niet dat er een behandeling gestart zou worden. Wat ik wilde, was rust. Daar leek voor mij toen enkel één oplossing voor te zijn: mij laten gaan. Dit is niet wat er gebeurde. De artsen hadden geen andere keuze dan tegen mijn wil in toch een behandeling te starten. Op dat moment werd ik wilsonbekwaam verklaard. Dit betekent dat ik zelf niet in staat was mijn medische situatie te begrijpen en te kunnen afwegen.
Op de Intensive Care werd ik met dwang verpleegd en na een week werd ik overgeplaatst naar de Medisch Psychiatrische Unit, waar ik een IBS (gedwongen opname met inbewaringstelling) kreeg die later overging in een RM (gedwongen opname met rechterlijke machtiging). Allemaal maatregelen om een gedwongen opname te realiseren dus. Ik had enorm veel woede en verzet in mijn lijf. Met de eetstoornis had ik juist nog ergens de controle over in mijn leven en ook die controle was ik nu kwijt.
Ik ben enorm boos geweest om alles wat er gebeurde. Een gevoel dat bij mij juist niet vaak tot uiting kwam. Toch voel ik mij nu dankbaar dat er toen is ingegrepen, hoe heftig het ook is als anderen de keuze over jouw leven uit handen nemen. Het was de eetstoornis die het leven niets waard vond en alles en iedereen afstootte die mij juist wilde helpen. En ik ben blij dat de eetstoornis toen niet zijn zin heeft gekregen.
Ik kan mij niet goed voor de geest halen hoe ziek ik daadwerkelijk geweest ben en hoe slecht mijn lijf eraan toe was. Ik weet van verhalen wat er is gebeurd. Het mij daadwerkelijk herinneren, dat lukt mij niet. Soms komen er in vlagen herinneringen aan een moment of van een gevoel naar boven. Verder voelt het als een soort gat in de herinneringen van mijn leven. En dat heb ik lang best lastig gevonden. Wat is er toen toch allemaal gebeurd? Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Moet ik dat niet in detail weten voor mijzelf om herhaling te voorkomen? Is het gek dat ik niet lijk te beseffen dat ik mazzel heb dat ik nog leef? Vragen waar ik nooit een volledig antwoord op zal krijgen. En dat is oké.
Ik ben blij dat ik er nog ben en ik durf mijzelf weer te vertrouwen. Dit heeft wel tijd nodig gehad, om te beseffen dat mijn mening ertoe doet en ik mijn eigen keuzes in handen heb. Ik kan weer vertrouwen op mijn eigen overtuigingen, iets wat ik niet kon toen de eetstoornis nog een groot deel van mij innam.
Jij kiest hier niet voor
De gedwongen opname is zeker één van de heftigste periodes in mijn leven geweest. Eigenlijk wel de heftigste. En toch ben ik er dankbaar voor. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat die dankbaarheid ooit zou komen. Lang heb ik de hulpverleners verweten wat mij allemaal overkwam. Nu zie ik in dat het nodig was. Ik heb zoveel boosheid gevoeld op het moment zelf, wat ook niet gek is. Het is niet niks als anderen de keuze en daarmee de controle over jouw leven uit handen nemen. Weet dat jij hier niet voor kiest. Het krijgen van dwang betekent niet dat je een hopeloos geval bent. Het lukt nú niet om zelf om hulp te vragen, terwijl je die hulp wel nodig hebt. En daarom kiezen anderen ervoor om jou die hulp toch te geven.
Neem iemand in vertrouwen
Ik voelde mij ontzettend alleen met mijn gedachten in de periode van dwang. Ik kon mij soms zo angstig voelen over wat mij allemaal te wachten stond. Ook voelde ik geregeld dat ik echt wel stappen wilde zetten, de eetstoornis achter mij wilde laten, maar al snel werden die gedachten weggekaapt door een groot vraagteken in mijn hoofd. Want hoe moest ik dat dan ooit gaan bereiken en wat zou ik ervoor terug krijgen? Het hielp mij om toch iemand in vertrouwen te nemen waarmee ik deelde hoe deze ervaring voor mij was. Iemand waarbij ik soms al mijn frustratie kwijt kon. En dat is, zeker achteraf voor de verwerking, heel helpend geweest. Voor mij was dit mijn moeder. Mijn moeder kwam gedurende mijn opname vaak op bezoek en het gebeurde geregeld dat ik direct in tranen uitbarstte als ik haar zag. Bij mijn moeder durfde ik mijn gevoel te uiten, te delen wat de opname met mij deed. Na haar bezoek had ik toch altijd net weer wat meer kracht om door te gaan.
Schrijf je gedachten op
Het bijhouden van een dagboekje hielp mij om mijn gedachten weer wat beter op een rijtje te krijgen. Zo zag ik steeds beter mijn hulpvraag in. Ook kreeg ik steeds meer het besef dat de eetstoornis alles van mij had afgenomen, dat ik eigenlijk niks meer te verliezen had. En die gedachte is uiteindelijk de basis geweest om zelf weer mee te werken aan de stappen vooruit. Door het bijhouden van een dagboekje tijdens mijn opname, kan ik nu mijn eigen woorden teruglezen over hoe ik de gedwongen opname op dat moment heb ervaren. Voor mij heeft dit een waardevolle toevoeging gehad bij het verwerken van deze ervaring. Het gebrek aan concrete herinneringen over deze tijd, kreeg zo toch wat meer een invulling. Er is al vaker in blogs op Proud2Bme beschreven wat schrijven voor je kan doen, deze zijn hier terug te lezen.
Dwang als hulpmiddel zien
Na een half jaar liep de RM af. Inmiddels zat ik toen poliklinisch in behandeling. Ik merkte dat ik steeds sterker werd, echter was de eetstoornis vaak genoeg ook nog flink aanwezig. Ik koos er zelf voor om de RM met een half jaar te verlengen. Ik zag het als een stok achter de deur tegen het gevecht met de eetstoornis. Ik wist dat ik afscheid wilde nemen van de eetstoornis, maar ik wist ook dat de eetstoornis geen afscheid wilde nemen van mij. De RM werd voor mij nu een hulpmiddel in plaats van een vijand. Als de dwang voorbij is, is jouw proces vaak nog volop bezig. Gun jezelf de tijd om te verwerken wat er allemaal gebeurd is en om jezelf opnieuw te leren kennen. Dat ben je waard.
Misschien lees je dit en kan het voor jouw eetstoornis voelen als iets dat je wilt of moet bereiken. Dat je eetstoornis pas ‘erg genoeg’ is als je in het ziekenhuis wordt opgenomen, als er dwangmaatregelen nodig zijn. Een tijdje terug schreef Irene deze blog over competitie in de eetstoorniskliniek, waar zij dieper ingaat op dit gevoel. Je hoeft je er niet voor te schamen als je eetstoornis dit soort verhalen als doel kan zien. Ook dit kan horen bij jouw ziektebeeld.
Ik denk dat het niet heel verrassend voor je klinkt als ik je vertel dat dit geen situatie is die de moeite waard is om als doel te zien. Ik denk dat het gezonde deel van jou hier liever ook ver van weg blijft. Gedwongen worden opgenomen is een traumatische ervaring en ook de hulpverlening blijft hier het liefst zo ver mogelijk van weg. Je hoeft er ook niet bang voor te zijn dat dit in jouw behandeling zomaar gebeurt. Merk jij dat de eetstoornis bepaalde situaties als doel kan zien of maakt het jou angstig dat er mogelijk dwang zou worden toegepast? Maak dit dan bespreekbaar, binnen of buiten je behandeling. Ook bij Proud2Bme op het forum en in de chat is hier natuurlijk ruimte voor.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie