Ik ben geen prater

Er zit me iets dwars maar het lukt me niet om daar de juiste woorden voor te vinden. De onrust wordt alsmaar groter. Ik raak geirriteerd om het geringste, de tranen prikken in mijn ogen bij de eerste woordwisseling. Emoties lopen steeds hoger op. Maar toch kan ik er niet over praten… 

Ik kan een behoorlijke binnenvetter zijn. Het uitspreken van gedachten vind ik niet altijd even makkelijk. Soms gaat dat goed en ebben ze weg. Soms gaat het minder goed en worden ze alsmaar groter in mijn hoofd. Het kan soms voelen als een tikkende bom die dreigt te ontploffen. Hoewel ik het graag wil voorkomen, is het soms makkelijker gezegd dan gedaan. De woorden raken kwijt en ik kan er zelf ook niet de vinger op leggen. Wat is het dan? Hoe moet ik het bespreekbaar maken als ik het zelf ook niet weet?

Erkennen

Vaak merk ik achteraf pas dat er iets niet goed zat. Dat ik niet goed in mijn vel zat of dat er iets was wat mij dwars zat. Op zo’n moment raakte ik geprikkeld en werd mijn lontje alsmaar korter. Wat er dan precies was, kon ik nooit goed uitspreken. Het had even tijd nodig om dit patroon te erkennen. Het voelde namelijk minder confronterend om de schuld bij een ander of iets anders te leggen, hoe egoïstisch dit soms ook was. Een ander doet het niet goed. Het is te veel. Niemand snapt het. Maar hoe kon een ander het snappen als ik het zelf ook niet snapte? Door eens dichter bij mezelf te kijken, werd ik geconfronteerd met mijn eigen emoties. Wat zorgde ervoor dat ik geprikkeld was? Wat zorgde ervoor dat mijn lontje zo kort was? Het lag niet bij een ander, maar bij mezelf.

Uitspreken

Wanneer ik dit patroon kon erkennen, volgde voor mij de moeilijkste stap; het uitspreken. Het liefst wilde ik het zelf oplossen en hopen dat het vanzelf over zou gaan. Dat ik een manier zou vinden dit alles te laten rusten. Door mezelf eroverheen te zetten. Met pijn en moeite ging het soms, maar ik merkte steeds vaker dat het dan gewoon terugkwam. Het bleek niet afgerond. Het had geen plekje gekregen, ik had het slechts achter een deur gestopt. Een deur die op een kiertje open bleef staan.  Het uitspreken van een minder moment voelde vaak als falen. Het voelde alsof ik niet goed kon omgaan met hetgeen waar ik mee worstelde. Want soms voelde het ook gewoon als niets. Ik was degene die mezelf in de weg zat. Voor mijn gevoel was het dan ook mijn taak om dat op te lossen. Door het bespreekbaar te maken, voelde het alsof ik de last bij iemand anders legde.

Tegenwoordig probeer ik het anders te zien. Door iets bespreekbaar te maken, hoop ik namelijk niet dat iemand me een oplossing zal bieden of dat iemand het goed zal maken. Door iets bespreekbaar te maken, geef ik alleen maar aan dat ik niet goed in mijn vel zit. Dat ik even worstel. Dat het niet persoonlijk is wanneer ik geprikkeld reageer of even niet kan praten omdat de woorden zoek zijn. 

Ik moet nog verder leren, maar het lukt me steeds beter het bespreekbaar te maken als ik merk dat ik niet goed in mijn vel zit of als ik ergens tegenaan loop. De ene keer duurt het dagen voordat ik het door heb en de andere keer weet ik het vrij snel aan te geven. Soms vraag ik om een goed gesprek, maar soms vraag ik ook om ruimte. Allebei is oké. Door het aan te kunnen geven, weet een ander waar hij of zij aan toe is. Maar hierdoor geef ik vooral mezelf de ruimte om woorden te geven aan hetgeen waar ik mee worstel. 

Laten rusten

De ene keer is het na één goed gesprek wel weer goed. De andere keer heeft het iets meer tijd en ruimte nodig. Na het vertrouwen te hebben gekregen van de mensen om me heen, voel ik me er goed bij om die ruimte te nemen. Voorheen moest het zo snel mogelijk opgelost en vooral vergeten worden. Het voelde alsof ik al genoeg ruimte en tijd had ingenomen. Maar de ruimte die ik nu krijg om hetgeen waar ik mee worstel er te laten zijn, geeft juist de ruimte om het sneller te laten rusten. Een gesprek hoeft niet na enkele minuten afgerond te zijn. Een gesprek hoeft ook niet maar bij die ene keer te blijven. Het moet goed genoeg voelen. En als dat zover is, vindt het vanzelf zijn rust. 

Ben jij een prater?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.