Mijn lichaam is door de jaren heen behoorlijk veranderd. Als ik nu terugkijk naar hoe ik er tien jaar geleden uitzag, doet het me wel iets. Ik was toen zo met mijn uiterlijk bezig en ik weet nu dat het niet gezond was hoe ik er mee bezig was. Toch is het verlangen er nog wel eens naar. Vooral als ik ook andere vrouwen om me heen zie waar ik best jaloers op kan zijn.
Mijn lichaam heeft door de jaren best wat veranderingen meegemaakt waardoor er ook de nodige littekens zijn achtergebleven. Mijn benen hebben de nodige striemen van mijn groeispurten en ook mijn buik heeft wat mamastrepen opgeleverd. Ik kan het heel goed relativeren op de meeste momenten. Het hoort er eenmaal bij en vooral bij het tweede heb ik zoiets moois voor teruggekregen. Echter blijft er ook een stukje verdriet en onzekerheid waar ik ook regelmatig moeite mee heb.
Op social media, op televisie, buiten op straat, overal… Overal zie je mensen waarbij je toch de eerste indruk tot je neemt op basis van een uiterlijk. Soms gebeurt dat geheel onbewust en sta ik niet eens stil bij of het me iets doet. Echter zijn er ook kwetsbare momenten waarop het me erg bezig kan houden. Zag ik er maar ook zo uit.. Op sommige dagen kan ik dat vrij snel loslaten, maar soms word ik toch geprikkeld om iets te veranderen aan hoe ik leef. Ik kies dan toch net voor een gezondere optie als het gaat om maaltijden of ben me er toch iets bewuster van als ik te lang niet heb gesport.
Ondanks dat ik grotendeels van de tijd tevreden kan zijn over mezelf, is er op zwakkere momenten soms ook een soort jaloezie. Jaloers op hoe een ander eruit kan zien of zelfs een soort jaloers op de vroegere ik. Ik zou nooit meer mijn doen en laten zo laten beïnvloeden zoals ik dat deed, maar er zijn momenten dat ik jaloers kan zijn op een ander. Ik ben zelf een zoetekauw en ik hou van lekkers, maar ik weet ook dat ik me er niet beter op ga voelen als ik alleen maar lekkers ga pakken. Ik ben dan jaloers op anderen die kunnen eten wat ze maar willen zonder dat het invloed heeft op hoe ze eruit zullen zien. Ik wou dat ik dat ook kon…
Alleen gaat het jaloers zijn op een ander mij niet helpen. Integendeels zelfs. Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat niemand perfect is. Terwijl ik jaloers kan zijn op een ander omdat zij in mijn ogen mooier lijkt, kan diegene weer onzeker zijn over iets waar ik geen idee van heb. Zo heeft iedereen wel iets waar je onzeker over bent en wat je zou willen veranderen. Hoe moeilijk het ook is, het is veel mooier als je jezelf kan accepteren. Om de dingen waar je trots op mag zijn maar vooral ook om de dingen je die lastiger vindt. Het hoort nu eenmaal bij je.
Ik ga niet zeggen dat dit makkelijk is. Acceptatie is ook lang niet altijd even haalbaar. Bij mij hangt het vaak af van hoe ik in mijn vel zit. Wanneer ik me goed voel, sta ik er ook niet te vaak bij stil. Op mindere momenten ben ik er gevoeliger voor. Wat mij op zulke momenten vooral helpt, is te erkennen dat ik niet goed in mijn vel zit. Soms is daar een directe reden voor en kan ik er wat mee doen en soms weet ik niet waar het vandaan komt. Op zulke momenten probeer ik vooral aan te geven hoe ik me voel zodat een ander het weet. Soms wil ik erover praten en soms wil ik gewoon dat iemand het weet zodat ik steun kan krijgen als ik er behoefte aan heb. Soms is dat ook een stok achter de deur zodat ik weet dat iemand erop zal letten dat ik niks raars zal doen. Gelukkig is dat nu genoeg om mij weer op weg te helpen.
Wat helpt jou om jezelf te accepteren?
Geef een reactie