Hoe komt het dat je een eetstoornis hebt gekregen Naomi? Die vraag word me vaak gesteld. Tja, helaas is het antwoord op die vraag moeilijk te vinden. Ik heb veel meegemaakt, dat ontken ik niet. Maar tot op de dag van vandaag houd ik vol dat dat er niks mee te maken heeft. Maar wat dan wel? Wat is de reden dat ik niet meer kon stoppen met afvallen?
Wat is de reden dat ik controle wou over mijn leven en het vond in het eten, bewegen en (later ook) braken? Hoe komt het dat ik de stempel Anorexia Nervosa Purgerend als het ware op me kreeg gedrukt? Hoe is het zover gekomen? En wat hield het in stand? Daar ben ik zelf ook wel benieuwd naar.. door Naomi
Tumor
In April 2006 kreeg mijn moeder een epileptische aanval. Dat gebeurde om 6 uur ‘s ochtends. Ik had niks in de gaten, ik sliep dwars door alle paniek en herrie heen. Toen ik beneden kwam en klaar stond om naar school te gaan. Merkte ik natuurlijk wel dat er iets niet klopte, maar dat waren kleine dingetjes zoals: De gordijnen waren open, mijn vader was niet op zijn werk en mijn broer lag nog in bed. Ik zocht er niks achter en ging gewoon vrolijk naar school. Dat vrolijke gevoel ging echter weg toen ik tussen de middag thuis kwam. En mijn ouders mij het slechte nieuws hadden verteld. Ik schrok natuurlijk wel, maar wat moest ik verwachten?
Ik was inmiddels nog 10, bijna 11 en was met mijn hoofd alleen maar bij mijn verjaardagsfeestje dat nu niet door zal gaan. Ja, zo egoïstisch als ik was maakte ik me dáár zorgen om. En niet om mijn moeder. Een ramp was het dat mijn slaapfeestje niet door zal gaan. Natuurlijk verdwenen deze gedachten ook wel toen mijn moeder die avond in het ziekenhuis werd opgenomen. En er werd verteld dat ze een tumor had. Goedaardig of kwaadaardig dat wisten ze nog niet. En zouden we pas de volgende ochtend horen.
Lekker dan, zit je thuis met je oma; die overigens helemaal overstuur was. Maar ze probeerde het te verbergen door voor mij en mijn broer patat te halen. Als een soort van troost. Hartstikke lief bedoeld, en ik was er toen zeker weten ook heel blij mee! Gelukkig was het een goedaardige tumor. En werd het snel verwijderd. In een operatie van 8 uur was mijn moeder verlost van een tumor ten grote van een vuist. Na de operatie moest mijn moeder nog 2 weken in het ziekenhuis blijven. Toen mijn moeder weer thuis kwam had ik een compleet andere moeder. Mijn moeder ging afvallen, mijn moeder gaf om haar uiterlijk. Ze was een compleet ander persoon! Ze maakte het huis beter schoon (zonder aandringen van mijn vader).
Scheiding
Ergens begin 2008 kwam mijn vader met het geweldige nieuws dat hij een ‘oogje’ had op de beste vriendin van mijn moeder. De wereld leek te vergaan. Ruzies in de hele familie. Mijn broer schelde de nieuwe vriendin van mijn vader helemaal kapot. Ik brak, want een van haar dochter was tenslotte een van mijn beste vriendinnen. Ik sliep daar ieder weekend en noemde haar voor de grap mijn ‘stiefmoeder’. Dit zal vanaf nu nooit meer hetzelfde zijn. En nee hoor, mijn vader vertrok direct. Alleen
stond hij na een paar weken weer op de stoep.
Alsof het nog niet erg genoeg was, want de hele familie was al overstuur. Hij miste mij en mijn broer. En wou mama nog een kans geven. Om dat laatste ging het echter niet. Vooral om het eerste. Wat ik niet kon begrijpen want ik heb nooit een band met mijn vader gehad. Het dagelijks ritueel ging tenslotte altijd zo: Papa kwam thuis uit zijn werk, we gingen eten en papa lag op de bank. Wat dit met mij heeft gedaan? Ik heb geen idee. Ik heb nooit iets gemist in mijn leven, en zeker ook niet de aandacht van mijn vader. Het was gewoon zo. Ik had een moeder en vriendinnen. Zo was mijn leven. Maargoed, terug op de scheiding. Na 1 maand ging hij weer weg.
Mijn moeder was kapot, mijn broer was nog bozer dan ooit; want hij had tenslotte zijn beste maatje weer terug. En zijn enige echte vader! Ik? Tja, wat vond ik ervan.. Geen idee eigenlijk. Ik huilde wel, maar waren die tranen wel gemeend? Rond zomervakantie 2008 besloot mijn vader nog een keer terug te komen. Zo gek als mijn moeder was; liet ze hem terugkomen. We zijn toen nog als ‘oud’ en ‘vertrouwd’ gezin op vakantie geweest naar Lanzarote. Iedereen dacht dat alles weer goed was. Wéér de hele familie in rep en roer, want alles was nu weer goed. Toch? Nee. Fout. Een week nadat we weer geland waren op Schiphol vertrok mijn vader weer. Sindsdien is hij niet meer terug gekomen. Rondom de scheiding gebeuren er tot op de dag van vandaag nog allemaal dingen. Geldproblemen, ruzies met ouders, ruzies tussen mijn vader en ik, ruzies tussen mijn broer en mijn vader etc etc. De scheiding is dus nog steeds geen afgesloten hoofdstuk in mijn leven, helaas.
Ontwikkeling van mijn eetstoornis
Toen ik naar de brugklas ging was ik verschrikkelijk onzeker. Wat zouden ze van me vinden? Zal iedereen me aardig vinden? Zal ik buiten de groep vallen? Nou, het ging me eigenlijk allemaal hartstikke goed af. Ik had vriendinnen. Hoorde erbij. Dus hierover had ik niks te klagen. Toch bleef het onzekere gevoel hangen. Toen ik naar de 2e klas ging werd ik me steeds meer bewust van mijn lichaam. Mijn vriendinnen hadden in mijn ogen een perfect figuur, konden strakke truitjes aan zonder dat hun
er dik in leken. Ik kon dat voor mijn gevoel niet, dit kwam vooral ook doordat ik al verder was in de ontwikkeling. En ik dus al vrouwelijke rondingen begon te krijgen.
Ik kon hier totaal niet mee omgaan en begon af te vallen. Gewoon gezond. Zoals “iedereen” dat doet. Denk ik. Het ging goed, beter dan ik had verwacht. Toen ik mijn eerste streef had bereikt. Ging ik vrolijk naar school, ik had een strak truitje aan! Ik was zo vrolijk, die dag herinner ik me nog goed. Voor mijn gevoel kon ik de hele wereld aan, ik Naomi die van lekker eten hield; kon afvallen! Hee, wie had dat
verwacht?
In de weken die daarop volgde ging ik steeds minder eten. Doordat mijn ouders gescheiden waren en mijn moeder lange diensten maakte; kon ik makkelijk mijn avondeten skippen. In het begin at ik vaak nog wel avondeten. Maar dat werd steeds minder en minder. Inmiddels viel ik steeds meer en steeds sneller af. Ook kwam de weegschaal nu pas echt in mijn leven, ‘s avonds na het douchen woog ik mezelf. Ik mocht daarvoor een uur niks eten en/of drinken want mijn lichaam moest ‘leeg zijn’. Voor mijn gevoel was dat het dan, en kon ik me dus veilig wegen. Ik kon me namelijk nooit ‘s ochtends wegen want de weegschaal stond tenslotte onder het bed van mijn moeder. Ik voelde me geweldig, ik viel af. Ik deed aan drie keer per week aan hockey en ging vaak ook nog wel eens naar de sportschool.
Mijn feestje werd echter verpest in het voorjaar van 2009. Rond de carnaval. Ik had schoolfeest en ging er met mijn beste vriendinnen naar toe. Ik zag er slecht uit, hoorde die avond dat ik veel te dun was en had wallen onder mijn ogen. Ik was kapot, althans mijn lichaam. Mijn geest kon nog wel even, die moest door. Want ik was tenslotte te dik. Ook al zat ik met mijn gewicht in het vakje ernstig ondergewicht, het was niet goed genoeg. Na het schoolfeest ging ik bij mijn tante logeren. Zij zag mij toen maar 1x in de 3 maanden en schrok zit dus rot toen ze me weer zag. Ik? Ik was compleet in paniek, want wat moest ik doen? Ik ging bij mijn tante slapen, ik moet daar eten! Hoe ga ik dat overleven?
De meisjes van de pro-ana sites (waar ik toen ongeveer 2 weken op zat..) zeiden tegen me dat ik wel een keer kon genieten. Dat ik het wel mocht, ik deed het overigens zo goed. Nou, daar ging ik. Hoe moest ik genieten van eten? Hoe moet het? Wat is normaal? Zo zenuwachtig als ik was ging ik er heen. Ik bleef er 4 dagen, het enigste wat ik die 4 dagen heb gedaan is; eten wegschrokken. Niks genieten, alles ging erin. Ik genoot er niet van, zelfs dingen die ik niet lekker vond gingen naar binnen. Want, oh. Ik zal na de vakantie weer gewoon lekker gaan afvallen!
Helaas liep dat een beetje verkeerd. Ik kreeg nu iedere week op zondag avond een vreetbui, standaard iedere week. Ik schaamde me kapot, ik werd dik! Dit kon toch niet? Elke Maandag vaste ik ten compensatie van de avond daarvoor. Daardoor bleef ik stabiel, en schommelde erg met mijn gewicht tussen het vakje; ernstig ondergewicht en gezond gezicht.
Inmiddels had mijn tante mijn moeder meegenomen naar een informatie avond over eetstoornissen. Deze werd georganiseerd door Amarum. Dit deed mijn tante vooral omdat mijn ouders niet inzagen dat ik een eetstoornis had. Ja, oké. Ik was vermagert, maar een eetstoornis? Nee, dat had hun kleine meisje toch niet? Die avond dat ze terugkwamen zat ik boven. Ik weigerde naar beneden te komen. Ik wist overigens van mijn vader waar ze waren geweest. Uiteindelijk ben ik toch naar beneden gegaan en kreeg ik een hele lieve speech van mijn tante. Over dat ik niet de enigste was met een eetstoornis en dat ze me gingen helpen. Dat eerste stelde me gerust, dat laatste? Nee, dankjewel mooi niet. Daar zit ik niet op te wachten! Toch eindigde ik 2 dagen later met een telefoon in mijn hand en had ik een telefonisch gesprek bij Amarum.
De maanden tot de intake sukkelde ik een beetje door zoals ik de weken daarvoor ook deed. Ik schommelde nog steeds en het lukte me niet om de controle daarin weer terug te vinden. Ik vond het vreselijk maar ging door met mijn leven. Ik zal mijn laagste gewicht wel weer behalen toch? In April 2009 had ik intake gesprekken bij Amarum. Vanaf toen kreeg ik een keer in de week een gesprek met een psycholoog. De eerste maanden vond ik het maar vreselijk en dom. Wat deed ik daar? Ik hoorde er toch helemaal niet. Maar na een tijdje werd het dan toch ‘normaal’. En zat mijn ontkenningsfase erop. Ik kon nu zeggen; “Ik ben Naomi en ik heb een eetstoornis“. Ondertussen ging het eten nog steeds hetzelfde.
In de zomervakantie van 2009 sloeg alles weer om. Ik schommelde niet meer en viel weer af. Ik was inmiddels weer een paar kilo’s verloren toen ik op vakantie naar Turkije ging en zat nu op het randje ernstig ondergewicht. Toen ik terug kwam van Turkije ging het zo nog even door. Ik ontdekte het braken, nou ja ontdekte. Ik ‘begon’ met braken. En zo belandde ik op een punt dat ik van Amarum niet meer mocht hockeyen en geen zondagskrant meer rond mocht brengen. Natuurlijk vond ik dat laatste helemaal niet zo erg, jammer dat ik geen inkomsten had, maar leuk vond ik het toch niet. Dat eerste vond ik echter verschrikkelijk! Ik hockeyde al vanaf mijn 6e en was dus niet anders gewend. Dit was overigens geen motivatie voor mij om aan te komen. Dat bleek toen ik eind November op mijn dieptepunt was en bijna niks meer at. En als ik iets at, belandde het in de WC.
Ik werd doorverwezen naar Accare, Almere. Omdat ik daar een intensievere behandeling zou krijgen. Gek genoeg kon ik na ongeveer 2 á 3 weken (december 2009) alweer terecht bij Accare voor een intake. Bij de 2e intake werd echter duidelijk dat het niet goed met me ging. En werd Smilde opgebeld. Smilde zat vol en dus werd daarna nog naar de Bascule gebeld, die ook vol zat. Een opname zat er dus niet in. Maar dat was in de ogen van mijn ouders ook nog niet nodig. Ik mocht het eerst zelf proberen. In Februari 2010 startte ik met PST (Psycho Sociale Training) en begin Maart 2010 ging ik bij de Groepstherapie. Dus ik krijg nu 2 keer in de week therapie. Op de Donderdag en Vrijdag.
Helaas gaat het nu weer wat minder. Als ik uit de ogen van mijn moeder zal moeten kijken zal ze zeggen: Slecht. Het braken is er nog steeds. Het niet eten ook. Mijn bewegingsdrang is de afgelopen maanden sterk toe genomen. En daardoor is het al knap; of een hele prestatie als ik één uur op een dag stil zit. Ik beweeg constant en als dat niet gebeurt word ik gigantisch onrustig. Ik heb ook een periode heel veel gespijbeld dit kwam omdat ik dacht dat ik toch bleef zitten. Dat ik het niet kon. Maar vooral ook omdat ik geen concentratie meer had en ik het dus niet zag zitten om naar school te gaan, ik voelde me tenslotte zou dom als ik niet wist waar het over ging. Ook spijbelde ik vaak omdat ik anders bang was dat ik niet genoeg kon bewegen..
Ik heb de afgelopen 3 maanden in totaal 5 dagen mijn eetlijst gevolgd. Daarna ging het weer mis, goed mis. Door spanningen rondom de scheiding gaf ik mijn eetlijst op. Wat had ik eraan? Nu inmiddels 3 weken later ben ik alweer afgevallen en heb ik nog steeds veel moeite om mijn eetlijst op te pakken. Dit lukt me dan ook alleen op Donderdag en Vrijdag in verband met de therapie die ik dan volg. Doordat ik ben afgevallen is het woordje opname ook al een paar keer aan bod gekomen. Vooral omdat het nu nog veel slechter met me gaat dan toen ik de intake had.. Kortom: de afgelopen 3 tot 4 maanden is er totaal geen vooruitgang in gekomen. En ging ik alleen maar verder achteruit.
Op dit moment is het nog steeds gigantisch druk in mijn hoofd. En weet ik eigenlijk niet wat ik wil. Leven of voortgeleefd worden. Ik ben op zoek naar een stukje motivatie. Maar zodra ik die heb, raak ik het steeds weer kwijt. Het is makkelijk om te zeggen: “Ik ben er nog niet klaar voor”. Maar wanneer dan wel? Wanneer komt de tijd dat ik kan zeggen: “Ja ik wil er vanaf! Ik ben er klaar mee!”. Ik heb werkelijk geen idee, ik ben op zoek. En ik doe mijn best..
Geef een reactie