Ik ben niet ernstig genoeg

Niemand had vroeger op de middelbare school door dat het slecht met mij ging. Ik zag er toch prima uit en haalde toch hoge cijfers? Zolang ik goed functioneerde zou het allemaal wel meevallen. Dat goed functioneren had in mijn geval echt vrij weinig te maken met hoe gelukkig ik was. Hoe slechter ik me voelde, hoe meer ik me namelijk stortte op mijn schoolwerk. Dat was voor mij een manier om me nog een beetje positief te voelen over mijzelf. Als ik hoge cijfers haalde, was ik tenminste nog iets waard. Ik kon dan een beetje trots op mijzelf zijn. Voor docenten en klasgenoten stond dit echter gelijk aan “het gaat goed met haar” terwijl het helemaal niet goed ging.

Tegen het einde van de middelbare school ging het zo slecht dat ik zwijgend smeekte om hulp. Niemand zag het, want ik kon het niet uiten. Blijkbaar moest het eerst fout gaan met mijn schoolresultaten voordat iemand zou opmerken dat het niet goed met me ging. Ik weet niet goed meer of ik de keuze om te stoppen met leren bewust heb gemaakt, maar ik weet wel dát ik hem heb gemaakt. Ik had er geen zin meer in en wilde gewoon dat iemand zag dat ik op was. Ik kon gewoon niet meer. Ik had best nog goede cijfers kunnen halen met mijn hersens, maar psychisch was ik op. Ik deed geen enkele poging meer en ging naar tentamens en examens zonder te leren en zonder te weten welk vak we die dag hadden. Vanaf dat moment werd duidelijk dat het niet goed met mij ging. Hiervóór functioneerde ik nog te goed. Vreemd genoeg kon ik voor de aangeboden steun en hulp die ik vervolgens kreeg niet echt openstaan, ik voelde me er heel ongemakkelijk bij. Ik had het gevoel dat ik me aanstelde.

Toen ik een flink aantal jaren later hulp zocht bij een psycholoog werkte ik full-time. Ik was beleefd, sociaal en ging netjes gekleed. Ik beantwoordde keurig alle vragen met een vriendelijke lach op mijn gezicht. Uit mijn verhaal bleek wel dat ik problemen had, maar verder bleek het eigenlijk nergens uit, waardoor er wel vanuit werd gegaan dat ik het allemaal redelijk voor elkaar had. Met mij zou het wel goed komen. Pas toen er echt dingen zichtbaar werden: ik werd dunner en zag er slecht uit in mijn gezicht, had ik het idee dat ik iets serieuzer werd genomen. Hierdoor ervoer ik indirect de boodschap dat het zichtbaar slecht met me moest gaan om serieus genomen te worden. Blijkbaar moest je eerst iets doen of laten zien zodat de wereld om je heen zwart op wit had dat het slecht met je ging. Deed je dat niet, dan was je niet ziek genoeg en was er geen reden tot zorg?

Opnieuw een aantal jaren later kwam ik terecht bij een psychiater. Ik had inmiddels geleerd om voor mezelf op te komen en mijzelf te uiten. Het was voor mijn gevoel dus niet nodig om via andere wegen aan te geven dat het niet goed met mij ging. Ik kon dat gewoon aangeven door erover te praten. Al snel werd duidelijk dat de betreffende psychiater niet de hulp kon bieden die de instantie daar aanbood. Ik moest op zoek naar andere hulpverlening. Ik had inmiddels zo’n vier gesprekken met de psychiater gehad en voelde me er prettig bij.

Ik kon me er uiten, we hadden een klik en het was duidelijk dat het niet goed met mij ging. Een concrete diagnose was er niet, omdat er niet direct sprake was van een duidelijke stoornis. Ondanks dat het slecht met me ging stuurde de psychiater me weg. Ze zou gaan uitzoeken voor me of ze me naar een ander iemand kon verwijzen en daarover zou ze me terugbellen. Tot die tijd had ik geen nieuwe afspraak. Gelukkig was ik toen in staat om te zeggen dat ik het hier niet mee eens was. Het ging slecht met me en ik had totdat ik andere hulp kreeg behoefte aan steun. Na te moeten praten als brugman, kreeg ik twee nieuwe afspraken bij de psychiater. 

Het voelde naar om zo voor mezelf te moeten opkomen. Waarom werd ik gewoon naar huis gestuurd? Was ik niet ziek genoeg? Was ik niet ernstig genoeg? Moest ik eerst zeggen dat ik aan zelfmoord dacht of lijden aan extreem ondergewicht, alvorens de psychiater de noodzaak om te helpen ervoer? Tegelijkertijd ging ik hierdoor aan mijzelf twijfelen. Misschien overdreef ik alles wel gewoon en ging het helemaal niet zo slecht? Misschien stelde ik me gewoon aan en had ik ook geen recht op professionele hulp? Ik kon toch prima die maanden dat ik geen hulp had alleen uitzingen, waarom moest ik per se gesprekken hebben met iemand die geen gesprekken met mij wilde hebben? 

Het voelde alsof ik niet ernstig genoeg was om goede hulp te krijgen. Een naar gevoel dat ik eerder vooral richting mijzelf had gehad. Vroeger had ik voortdurend het idee dat ik me aanstelde. Ik had geen goede reden om me slecht te voelen en daarom geen recht op hulp. Andere mensen hadden veel meer meegemaakt dan ik en hadden veel ernstigere problematiek. Ik moest het maar gewoon alleen oplossen. Het heeft me jaren gekost om mijzelf meer serieus te gaan nemen. Om te stoppen met mijn problemen met die van anderen te vergelijken en te accepteren dat ik het niet alleen kon. Het voelde rot om de ernst van mijn problemen eindelijk zelf serieus te nemen, maar het gevoel te hebben dat degene aan wie ik hulp vroeg het niet zo serieus nam. Dit maakte dat ik opnieuw aan mijzelf ging twijfelen.

De neiging om weer af te gaan vallen, om weer slecht en destructief met mijzelf om te gaan kwam hierdoor terug. Als ik in een hokje te plaatsen was, zou ik waarschijnlijk wél serieus genomen worden? Het kostte me veel kracht en doorzettingsvermogen om hiervoor niet te zwichten. Ik maakte bewust de keuze om te vechten voor goede hulpverlening en mijn problemen serieus te blijven nemen. Nee, ik stond niet op het punt om van een flat te springen, ja het ging heel slecht met me en ik had hulp nodig en dat verdiende ik ook. Deze keuze en het voor mijzelf opkomen zorgden ervoor dat ik nog sterker in mijn schoenen ging staan dan voorheen. Het zorgde voor trots en zelfvertrouwen en tenslotte zorgde het na een lange weg voor goede hulpverlening

Het voelt soms makkelijker om indirect, door bepaald gedrag of bepaalde symptomen, aan te geven dat het niet goed met je gaat. Op de korte termijn worden je problemen dan misschien sneller serieus genomen, maar op de lange termijn zorgt het voor én meer problemen én een negatiever zelfbeeld. Het maakt je bovendien afhankelijk van de ander waaraan je hulp vraagt. Wat als die het niet goed ziet? Hoe ernstig moeten de symptomen zijn voordat de ander ingrijpt? Het is voor jezelf en voor je behandeling heel belangrijk dat je door te praten leert aan te geven hoe het met je gaat en wat er allemaal speelt. Natuurlijk is dat heel moeilijk. Het kan daarom helpen om het vooraf op te schrijven zodat je het kan voorlezen of gebruiken als hulpmiddel tijdens het vertellen. 

Er bestaat geen ‘ernstig genoeg’. Jij weet hoe het met je gaat en jij weet welke hulp je graag wilt. Dat mag je uiten en daarvoor mag je vechten. Neem jezelf en je problemen hierin heel serieus. Hoe serieuzer jij jezelf neemt, hoe meer de ander dat ook zal doen.

Je hoeft niet eerst ernstig ondergewicht te hebben, te denken aan zelfmoord of jezelf te beschadigen om een ernstig probleem te hebben. Vergelijk jezelf niet met anderen die lijden aan een eetstoornis, met hun gewicht, aantal opnames of de hoeveelheid die ze eten. Het probleem zit in je hoofd en alleen jij weet hoe het er in je hoofd aan toe gaat. Hoe meer je dat weet over te brengen, hoe beter een ander je kan helpen. 

Fotografie: Danielle Moler

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

17 reacties op “Ik ben niet ernstig genoeg”

  1. Bedankt voor deze blog 🙂
    Voor mij heel herkenbaar. Van het stoppen met leren op de middelbare school om aan te geven dat het niet goed ging tot het niet ernstig genoeg voelen in therapie.. gelukkig neemt m’n psycholoog me wel serieus en heb ik niet het idee indirect OK hulp te hoeven vragen bij haar 🙂

  2. Ik kan het niet nalaten om hierop in te gaan. Ik zie af en toe trailers voorbij komen op npo 3 over ‘Emma wil leven’ en twijfel eraan of ik dit aan kan om deze docu te gaan zien. Wat een afschuwlijke beelden! Over niet ernstig genoeg gesproken!
    Dan weet ik zeker dat ik me niet ernstig genoeg vind. De beelden vond ik sowieso schrijnend en zeer aangrijpend van dit uitgemergelde zielige meisje.
    Het is voor te stellen dat je je dan niet ernstig genoeg voelt, zeker bij Emma.
    Het zou instabiele meiden op ideeen kunnen brengen.
    Hoe verschrikkelijk het ook is, maar het gaat weer over dat sexy onderwerp anorexia!

  3. Wat een fijne blog… Ik herken helaas wel wat je zegt. Op de middelbare school duurden mentorgesprekjes altijd maar heel kort. Mijn cijferlijst was prima, dus ik had verder geen aandacht nodig toch? Ook later bij de psycholoog en nu net bij de intake bij een psychotherapeut kreeg ik wel eens het gevoel dat de ernst van mijn situatie niet noemenswaardig is, omdat ik nog gewoon mijn studie volg zonder vertragingen of zichtbare problemen. Pas nu mijn discipline her en der toch scheurtjes begint te vertonen, lijkt de hulpverlening wakker te worden. Terwijl er in mijn hoofd niet gek veel veranderd is.

  4. @justme helemaal mee eens !

    Verder een ontzettend goede, fijne blog, een en al herkenning ….

  5. Oh, het is zo herkenbaar. Ik kan redelijk makkelijk leren, dus zelfs als het heel slecht met me gaat en ik (bijna) niets doe, haal ik alles wel. Ik maak geen ruzie en ik maak niets kapot. Het is lastig… ik ben geneigd in understatements te praten met een glimlach op mijn gezicht. Ik kan over een avond dat ik het echt niet meer zag zitten, echt echt echt niet meer wist wat ik met mezelf aan moest en totaal overstuur was en het liefst mezelf helemaal kapot wilde maken rustig zeggen dat het “die avond niet helemaal lekker ging”. Het is zo ingewikkeld… want ik snap ook wel dat ik niet kan verwachten dat een psycholoog of psychiater dat kan inschatten. Vooral omdat het te dichtbij komt als ze doorvragen. Dan ben ik zo geneigd om het weg te lachen en te zeggen dat het wel meeviel. Op dat moment kunnen ze het ook gewoon niet weten…

  6. Heel herkenbaar … Zelf aangeven hoe het echt met je gaat voelt soms als aanstellen of aandacht trekken.

    @just me
    Ja precies, lastig.

  7. Dat bedoel ik, het verraad van dit systeem. Goede blog. En soms of heel vaak, denk ik. Die psychiater of die ‘anderen’ voelt/voelen zich (stiekem) net als ik.. en denkt/denken, deal with it, moet ik ook..

  8. Voel me niet ernstig genoeg genomen omdat iedereen zegt dat ik, met mijn gewone gewicht, er gezond uitzie en wel tegen een stootje moet kunnen.
    Er wordt bijvoorbeeld aan mij gevraagd of ik kan helpen met het sjouwen van banken en wasmachines want xx is zo tenger, die kan het niet.
    Hoe meer vet hoe meer verantwoording!
    Scarlet jij schrijft goede blogs en zo hekenbaar!

  9. Ja, goede blog. Volg op dit moment geen eetstoornis gerelateerde therapie, maar wel therapie voor diverse persoonlijkheidsstoornissen. Ik lach veel weg, ben snel luchtig en nonchalant en laat niet blijken dat ik toch weer hulp nodig heb bij ‘het eten’. Maar ondertussen zwijg ik dat m’n gewicht weer is gedaald 🙁

  10. Tot mijn spijt herkenbaar. Veel te lang al lief gelachen, gezegd dat het wel ging en ondertussen gewoon gefunctioneerd. Juist op het moment dat je jezelf serieus gaat nemen, gaan anderen dat ook doen, dat heb ik inmiddels wel geleerd.

  11. Heel herkenbaar. ik dacht dat ik te dik was om een eetstoornis te hebben, dus er zou wel niks aan de hand zijn en ik mag niet om hulp vragen.

  12. Enorm herkenbaar.. Ik ben van mezelf echt een vrolijk en energievol persoon waardoor mensen meteen denken dat ik sterk ben en ik de wereld aan kan. Helaas zien ze niet wie ik ben wanneer ik alleen ben, waardoor ze me totaal niet serieus nemen. Zo jammer af en toe, heb op het moment ook helemaal geen hulp..

  13. Heel erg bedankt voor het schrijven van deze blog!

  14. Heel herkenbaar. Ik ben na een intake op Rintveld ook afgewezen, omdat het te goed met me zou gaan. Ze vonden dat ik de maatschappij in moest en daardoor zouden m’n eetproblemen wel oplossen. Zonder hulp naar huis gestuurd… Ik heb het een jaar thuis vol gehouden, tot het inmiddels zo ver achteruit was gegaan dat ik in een crisis opgenomen werd bij de ggz. Daar kwamen ze erachter dat ik ook eetproblemen had en mijn kaliumgehalte zo ver gedaald was dat ik elk moment kon overlijden. Ik ben nog boos dat ze me op Rintveld niet hebben serieus genomen en dat ik mezelf daardoor ook als een aansteller ben gaan zien. Nu ben ik echt in zo’n diep dal geweest (inmiddels gaat het gelukkig weer beter) waarvan ik altijd het gevoel zal hebben dat het misschien niet nodig was geweest als ik eerder serieus genomen was en beter voor mezelf had kunnen opkomen.

  15. Prachtig geschreven Scarlet 🙂 en ook herkenbaar! Gelukkig neem ik mezelf inmiddels serieus en zorg ik juist extra goed voor mezelf als ik een minder goede dag heb 🙂

  16. Zo herkenbaar. Niemand heeft tussen mijn 8e en 17e aan de bel getrokken, omdat ik hele goede cijfers haalde en het vwo vrij gemakkelijk door kwam. Niemand besefte dat ik daar alleen maar mee bezig was om niet te veel te hoeven denken. Op mijn 18e heb ik gelukkig heel voorzichtig durven zeggen dat het niet goed met me ging.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *