Fitgirls, fitspiration, de sportschool… Soms word ik al moe als ik eraan denk. De laatste jaren lijkt sporten in het leven van de vrouw steeds belangrijker te zijn, althans, dat is wat social media mijn voorspiegelt. Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik hiervan moet vinden of wat ik hierbij nu eigenlijk voel. Aan de ene kant vind ik het allemaal wel interessant, maar ervaar ik ook druk om eraan mee te moeten doen. Aan de andere kant is het een ver-van-mijn-bed show en kan ik me niet voorstellen dat ik ooit zo veel tijd aan sporten zou besteden. Dat maakt me best onzeker. Ben ik dan zo onsportief?
Ik heb bewegen en sporten eigenlijk altijd wel leuk gevonden. Als kind was gymles één van mijn favoriete vakken. Ik hield veel van buitenspelen. Toch heb ik van huis uit sporten nooit echt meegekregen als belangrijk onderdeel van het leven. Mijn ouders sportten beiden niet en er werd niet zo vaak over gepraat. Ook sportprestaties waren niet zo belangrijk in ons gezin. Het ging er meer om of je er lol in had of niet. Heel gezond eigenlijk, denk ik achteraf, maar het heeft me er niet echt sportiever op gemaakt.
Van huis uit heb ik het sporten dus niet echt actief meegekregen. Ik vraag me weleens af of dat misschien anders had gemoeten. Om me heen sterft het namelijk van de ‘Fitgirls‘ en ’empowered women’ en ik geloof dat ik me een beetje geïntimideerd voel. Sportief zijn lijkt echt de norm en het is inmiddels zo ver dat ik mezelf erop heb betrapt dat ik niet-sporten een beetje ben gaan associëren met een ongezonde levensstijl. Hierdoor voel ik eigenlijk druk om ook regelmatig te gaan sporten. Niet sporten is lui en ongezond en je moet wel een beetje goed voor jezelf zorgen toch…?
Ik vind mezelf niet lui, maar door de sociale druk van de fitgirl hype ga ik daar dan toch een beetje aan twijfelen. Alsof je pas echt een volwaardig mens bent als je zeker drie keer in de week gaat hardlopen of fitnessen.
Toen ik nog in een studentenhuis woonden sportten op een gegeven moment al mijn huisgenootjes fanatiek. Er werd toen het volgende tegen me gezegd, wel als grapje: “Jij bent de enige in het huis die niet sport, dat werkt echt demotiverend voor ons.” Ik had het hier toen best moeilijk mee, zeker omdat ik toen nog erg diep in mijn eetstoornis zat. Mijn eetstoornis vatte dit namelijk gelijk op als kritiek en gebruikte het als argument om te onderbouwen dat ik daadwerkelijk zo dik en lui was als ik me voelde.
In de tijd van mijn eetstoornis raakte ik voor het eerst in mijn leven echt geïnteresseerd in sporten: Minder eten en meer bewegen. Ik kocht een stepapparaat op Marktplaats en moest van mezelf dagelijks sit-ups doen om mijn buik, mijn probleemzone, aan te pakken. Ook ben ik kort lid geweest van de sportschool, maar daar vond ik maar een ongemakkelijke sfeer hangen doordat ik het gevoel had dat iedereen constant naar me keek. Bovendien legde ik de lat in de sportschool telkens te hoog, waardoor ik het sporten niet volhield en mezelf alleen maar minder leuk begon te vinden. Mijn plezier in sporten nam hier ook niet bepaald door toe. Ik sportte vanuit een verkeerde motivatie.
Als je sport om de juiste redenen kan sporten natuurlijk wel degelijk goed voor je zijn. Ik heb zelfs grote bewondering voor mensen die goede sportprestaties neer kunnen zetten of een fit getraind lichaam hebben. Wat een doorzettingsvermogen, denk ik dan. Daar kan ik nog een puntje aan zuigen. Het hebben van een fit en actief lichaam kan enorm bijdragen aan een gezonde geest. Bovendien kan sporten een echte uitlaatklep zijn en brengt het je vaak in contact met andere mensen.
Nou zeg ik niet dat ik nooit van sporten genoten heb of dat ik er niets aan vind. Integendeel, ik heb een tijdje best fanatiek aan paalfitness gedaan en was er op een gegeven moment ook best goed in, al zeg ik het zelf. Het verschil was dat ik toen al bijna helemaal genezen was van mijn eetstoornis en ik niet meer zo bezig was met afvallen of het perfecte lichaam krijgen. Ik vond het gewoon oprecht een leuke en uitdagende sport waarbij je telkens nieuwe dingen leert. Voor paalfitness heb je ontzettend veel spieren nodig en ik merkte dat ik het ook buiten de lessen om leuk vond om te trainen en mezelf sterker te maken.
Helaas moest ik in die tijd een zware operatie ondergaan en drie jaar later nog een keer. In die tussentijd kon ik niet zo veel met mijn lichaam en zat sporten er echt niet in, laat staan paalfitness. Dat vond ik super jammer, want het was echt wel iets waar ik veel energie uit haalde. Helaas was het even niet anders.
Nu kan ik al een tijdje eigenlijk alles weer, maar ik moet bekennen dat ik nog niet opnieuw met sporten ben begonnen. Het staat al een tijdje op mijn to-do-list om eens uit te zoeken of er niet een leuke sport bij mij in de buurt te vinden is, maar telkens kwam er voor mijn gevoel iets tussen. Misschien valt dit onder uitstelgedrag, maar ik ben druk geweest met afstuderen, verhuizen, verbouwen en mijn baan bij Proud. Sporten is er even bij ingeschoten. Sporten staat bij mij nou eenmaal niet zo hoog op de prioriteitenlijst.
Het streven om weer te gaan sporten is er, maar als ik nu foto’s voorbij zie komen van Fitgirls werkt dat eigenlijk best demotiverend. Ik weet van mezelf dat ik er toch nooit zo uit zal zien en als ik me dan bedenk hoeveel tijd er in het onderhouden van zo’n lichaam gaat zitten zakt de moed me in de schoenen. Waar moet ik die tijd vandaan halen en wat gaat het me opleveren, zo’n lichaam? Ik heb er best bewondering voor, maar ik zie het mezelf eerlijk gezegd nog niet zo snel doen.
Op moment haal ik mijn beweging wel uit ander dingen, bijvoorbeeld klussen in huis, werken in de tuin, recreatief wandelen en fietsen. Al met al denk ik dat ik best een actief mens te noemen ben. Moet ik er dan ook nog bij gaan sporten, ‘omdat dat hoort?’
Ik overweeg nu om aan yoga te gaan doen. Door mijn werk bij Proud zit ik namelijk soms wel 8 uur lang achter de laptop en ik merk dat ik mezelf langzaam wel wat ‘vastgeroest’ begin te voelen. Het zou fijn zijn als ik naast mijn werk tijd zou vrijmaken om daar wat aan te veranderen. Het doel is niet om af te vallen of om verschrikkelijk goed in shape te raken, maar om wat lekkerder in mijn vel te zitten. Ik denk dat het belangrijk is om je niet op te laten jagen door een Fitgirl hype, maar dat je beter dicht bij jezelf kunt blijven als het om sporten gaat.
Ik ben nu eenmaal niet zo sportief, maar ik ben wel actief en zeker niet lui!
Herkent iemand zich hierin?
Ps. deze bog wilde ik voorzien van persoonlijke foto’s van mij in sportkleding. Het is er helaas niet van gekomen… 🙂
Geef een reactie