Ik ben niet sportief

Fitgirls, fitspiration, de sportschool… Soms word ik al moe als ik eraan denk. De laatste jaren lijkt sporten in het leven van de vrouw steeds belangrijker te zijn, althans, dat is wat social media mijn voorspiegelt. Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik hiervan moet vinden of wat ik hierbij nu eigenlijk voel. Aan de ene kant vind ik het allemaal wel interessant, maar ervaar ik ook druk om eraan mee te moeten doen. Aan de andere kant is het een ver-van-mijn-bed show en kan ik me niet voorstellen dat ik ooit zo veel tijd aan sporten zou besteden. Dat maakt me best onzeker. Ben ik dan zo onsportief?

Ik heb bewegen en sporten eigenlijk altijd wel leuk gevonden. Als kind was gymles één van mijn favoriete vakken. Ik hield veel van buitenspelen. Toch heb ik van huis uit sporten nooit echt meegekregen als belangrijk onderdeel van het leven. Mijn ouders sportten beiden niet en er werd niet zo vaak over gepraat. Ook sportprestaties waren niet zo belangrijk in ons gezin. Het ging er meer om of je er lol in had of niet. Heel gezond eigenlijk, denk ik achteraf, maar het heeft me er niet echt sportiever op gemaakt.

bron foto

Van huis uit heb ik het sporten dus niet echt actief meegekregen. Ik vraag me weleens af of dat misschien anders had gemoeten. Om me heen sterft het namelijk van de ‘Fitgirls‘ en ’empowered women’ en ik geloof dat ik me een beetje geïntimideerd voel. Sportief zijn lijkt echt de norm en het is inmiddels zo ver dat ik mezelf erop heb betrapt dat ik niet-sporten een beetje ben gaan associëren met een ongezonde levensstijl. Hierdoor voel ik eigenlijk druk om ook regelmatig te gaan sporten. Niet sporten is lui en ongezond en je moet wel een beetje goed voor jezelf zorgen toch…?

Ik vind mezelf niet lui, maar door de sociale druk van de fitgirl hype ga ik daar dan toch een beetje aan twijfelen. Alsof je pas echt een volwaardig mens bent als je zeker drie keer in de week gaat hardlopen of fitnessen.

Toen ik nog in een studentenhuis woonden sportten op een gegeven moment al mijn huisgenootjes fanatiek. Er werd toen het volgende tegen me gezegd, wel als grapje: “Jij bent de enige in het huis die niet sport, dat werkt echt demotiverend voor ons.” Ik had het hier toen best moeilijk mee, zeker omdat ik toen nog erg diep in mijn eetstoornis zat. Mijn eetstoornis vatte dit namelijk gelijk op als kritiek en gebruikte het als argument om te onderbouwen dat ik daadwerkelijk zo dik en lui was als ik me voelde.

In de tijd van mijn eetstoornis raakte ik voor het eerst in mijn leven echt geïnteresseerd in sporten: Minder eten en meer bewegen. Ik kocht een stepapparaat op Marktplaats en moest van mezelf dagelijks sit-ups doen om mijn buik, mijn probleemzone, aan te pakken. Ook ben ik kort lid geweest van de sportschool, maar daar vond ik maar een ongemakkelijke sfeer hangen doordat ik het gevoel had dat iedereen constant naar me keek. Bovendien legde ik de lat in de sportschool telkens te hoog, waardoor ik het sporten niet volhield en mezelf alleen maar minder leuk begon te vinden. Mijn plezier in sporten nam hier ook niet bepaald door toe. Ik sportte vanuit een verkeerde motivatie.

bron foto

Als je sport om de juiste redenen kan sporten natuurlijk wel degelijk goed voor je zijn. Ik heb zelfs grote bewondering voor mensen die goede sportprestaties neer kunnen zetten of een fit getraind lichaam hebben. Wat een doorzettingsvermogen, denk ik dan. Daar kan ik nog een puntje aan zuigen. Het hebben van een fit en actief lichaam kan enorm bijdragen aan een gezonde geest. Bovendien kan sporten een echte uitlaatklep zijn en brengt het je vaak in contact met andere mensen.

Nou zeg ik niet dat ik nooit van sporten genoten heb of dat ik er niets aan vind. Integendeel, ik heb een tijdje best fanatiek aan paalfitness gedaan en was er op een gegeven moment ook best goed in, al zeg ik het zelf. Het verschil was dat ik toen al bijna helemaal genezen was van mijn eetstoornis en ik niet meer zo bezig was met afvallen of het perfecte lichaam krijgen. Ik vond het gewoon oprecht een leuke en uitdagende sport waarbij je telkens nieuwe dingen leert. Voor paalfitness heb je ontzettend veel spieren nodig en ik merkte dat ik het ook buiten de lessen om leuk vond om te trainen en mezelf sterker te maken.

Helaas moest ik in die tijd een zware operatie ondergaan en drie jaar later nog een keer. In die tussentijd kon ik niet zo veel met mijn lichaam en zat sporten er echt niet in, laat staan paalfitness. Dat vond ik super jammer, want het was echt wel iets waar ik veel energie uit haalde. Helaas was het even niet anders.

Nu kan ik al een tijdje eigenlijk alles weer, maar ik moet bekennen dat ik nog niet opnieuw met sporten ben begonnen. Het staat al een tijdje op mijn to-do-list om eens uit te zoeken of er niet een leuke sport bij mij in de buurt te vinden is, maar telkens kwam er voor mijn gevoel iets tussen. Misschien valt dit onder uitstelgedrag, maar ik ben druk geweest met afstuderen, verhuizen, verbouwen en mijn baan bij Proud. Sporten is er even bij ingeschoten. Sporten staat bij mij nou eenmaal niet zo hoog op de prioriteitenlijst.

bron foto

Het streven om weer te gaan sporten is er, maar als ik nu foto’s voorbij zie komen van Fitgirls werkt dat eigenlijk best demotiverend. Ik weet van mezelf dat ik er toch nooit zo uit zal zien en als ik me dan bedenk hoeveel tijd er in het onderhouden van zo’n lichaam gaat zitten zakt de moed me in de schoenen. Waar moet ik die tijd vandaan halen en wat gaat het me opleveren, zo’n lichaam? Ik heb er best bewondering voor, maar ik zie het mezelf eerlijk gezegd nog niet zo snel doen.

Op moment haal ik mijn beweging wel uit ander dingen, bijvoorbeeld klussen in huis, werken in de tuin, recreatief wandelen en fietsen. Al met al denk ik dat ik best een actief mens te noemen ben. Moet ik er dan ook nog bij gaan sporten, ‘omdat dat hoort?’

Ik overweeg nu om aan yoga te gaan doen. Door mijn werk bij Proud zit ik namelijk soms wel 8 uur lang achter de laptop en ik merk dat ik mezelf langzaam wel wat ‘vastgeroest’ begin te voelen. Het zou fijn zijn als ik naast mijn werk tijd zou vrijmaken om daar wat aan te veranderen. Het doel is niet om af te vallen of om verschrikkelijk goed in shape te raken, maar om wat lekkerder in mijn vel te zitten. Ik denk dat het belangrijk is om je niet op te laten jagen door een Fitgirl hype, maar dat je beter dicht bij jezelf kunt blijven als het om sporten gaat.

Ik ben nu eenmaal niet zo sportief, maar ik ben wel actief en zeker niet lui!
Herkent iemand zich hierin?

 Ps. deze bog wilde ik voorzien van persoonlijke foto’s van mij in sportkleding. Het is er helaas niet van gekomen… 🙂

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

23 reacties op “Ik ben niet sportief”

  1. sportief en actief zijn is voor iedereen anders
    ik ben ook geen topsporter, maar dat wil ik ook niet zijn! ik wel actief en misschien zelfs sportief, ik fiets en ik wandel veel
    ga ik hard? nee. ga ik snel? nee
    maar is dat nodig? nee
    van wie moet ik snel en waarom? van mij hoeft het niet, dus waarom zou ik dan
    ik beweeg ruim voldoende en ik vind dat heel erg lekker, ik vind mijzelf daarom heus wel sportief en zeker actief
    je hoeft niet altijd keihard te gaan om sportief te zijn en ook geen getraind lichaam te hebben, iedereen sport en beweegt op zijn eigen manier
    en klussen en tuinieren is heel zwaar hoor, dat is ook ‘top sport’!

    1. Precies dit!
      Helemaal mee eens.
      Ik hou van fietsen, wandelen, zwemmen etc maar dan wel op een rustig tempo.
      Wielrennen en hardlopen is bijvoorbeeld absoluut niet mijn ding.

    2. mooi verwoord én zoooooo waar! ♥

  2. Goede blog! Ik merk dat ik echt aan de andere kant sta hiervan haha. Ik sport zelf wel 4x per week met een schema en als doel spieropbouw (wellicht voor een wedstrijd in de toekomst). Als ik op social media kijk, lijkt wat ik doe echt minimaal, voel ik me totaal niet gespierd genoeg om uberhaupt tot de ‘fitgirls’ te behoren. Niet dat ik mezelf in dat hokje wil plaatsen hoor. Iedereen lijkt wedstrijden te doen, 6x per week te trainen, strak voedingsschema te volgen, te mealpreppen etc. Maar als ik in mijn directe omgeving kijk zie ik vooral meiden (en jongens) die af en toe naar de sportschool gaan, redelijk gezond eten maar ook genoeg lekkere dingen eten en vooral gewoon een go with the flow mentaliteit.

  3. Goede blog!

  4. Hoi. Ik herken me hier helemaal in! Goede blog zeg!
    Ik ben ook niet sportief en ik voel een enorme druk om “aan de slag te moeten”.
    Ik wil ook wel sporten, maar ik houd het niet vol door telkens als ik begin mijn grenzen steeds verder te verleggen en mijn doelen steeds hoger te maken, totdat ik er niet meer uitkom (ook gedeeltelijk een probleem vanuit mijn BPS > geen balans kunnen houden).
    De druk van het moeten sporten:
    1. door mijn eetproblematiek (anders voel ik mij enorm dik en lui).
    2. door mensen om mij heen ( door mijn zus bijvoorbeeld. Zij sport, is vaak met diëten bezig en ze is zo mooi en slank. Zij is mijn grote voorbeeld, maar ook ga ik mij door haar heel erg minder waard voelen).
    3. door social media.

    Dank je wel door dit met ons te delen!

  5. Lotte, ontzettend bedankt voor deze fijne blog! Ik kwam toevallig net vanmiddag in tranen thuis van een fietstocht omdat ik de sprint niet lang genoeg volhield, vond ik zelf. Ik herken heel goed wat je zegt, ik heb mezelf ook nooit sportief gevonden en de moed kan me echt compleet in de schoenen zakken als ik anderen zie wielrennen of sporten in het algemeen. Zo goed zal ik nooit zijn, waarom probeer ik het überhaupt, ik kan toch niks, etc.

    Maar waarom eigenlijk? Ik hou van fietsen, het is een van de eerste sporten waar ik echt van kan genieten, moet ik dan echt de snelste zijn? Ik vind dit nog wel lastig om te accepteren, maar deze blog is heel helpend. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo kan voelen 🙂

    1. laat je plezier niet afpakken door je eigen strengheid! probeer eens lief voor jezelf te zijn, dan komt genieten ook weer terug

  6. Ik ben ook geen sporter hoor! Maar ik vind wandelen wel weer erg fijn, dus prima toch 🙂 zolang je maar beweegt op een manier die bij je past.

  7. Mooie blog! Ik ben ook totaal niet sportief en ervaar soms de druk om “sportief te moeten zijn”. Het is dan ook heel fijn om te lezen dat ik niet alleen ben :p Vroeger als kind sportte ik enorm graag en veel in tegenstelling tot nu… Ik leg andere prioriteiten denk ik 😉

  8. Nou,ik heb echt een hekel aan sporten, zwemmen, hardlopen, de sportschool, stoeien met gewichtjes nope, maar ik hou wel van Yoga en dansen. Daar voel ik me goed bij.
    Vroeger was ik obsessies aan het sporten, door de eetstoornis dwong ik mezelf er dag in dag uit toe, terwijl ik het helemaal niet leuk vond om te doen. Nu ren ik alleen als ik haast heb of als ik de bus moet halen ofzo ;)))

  9. fijne blog idd! ik zou wel vaker willen sporten maar vaak heb ik toch geen zin of ben ik te moe, maar ik wandel , dus lui ben ik niet

  10. Het is voor mij elke dag weer een strijd tegen dat stemmetje dat ik meer moet bewegen. Ik ben ontzettend beïnvloedbaar en merk dat die hele firgirlhype enorm trekt. Het maakt dat ik nooit met een rustig gevoel een uurtje of 2 kan gaan zitten relaxen. Zo zonde vind ik dat, want het is zo niet belangrijk of je nou wel of niet zo goed in shape bent. Gewoon gezond en normaal actief is ook goed genoeg! Kon die lat maar wat lager.

  11. dank je wel voor deze blog, ik herken ook veel

  12. mooie blog. zo herkenbaar. Ik geniet ook van wandelen en fietsen. Al dat fit gedoe hoeft voor mij niet

  13. Dank je wel voor deze blog!

  14. Ik houd van bewegen,maar ik haat alles wat competetitie is !

    Ik doe yoga en pilates enz.omdat ik het leuk vind.Ik geniet ervan om met mijn hele lichaam bezig te zijn.
    Ik vind het hele gedoe met je MOET zo en zo veel bewegen per dag en je MOET zo en zo veel eten en drinken en slapen en vooral niet dit doen vooral dat wel…
    Wij worden geeleefd en krijgen problemen met ons functioneren omdat iedereen zich ermee bemoeit.Het lichaam streeft naar gezondheid en weet zelf wat het nodig heeft.
    Als het een passie van iemand is om te sporten,prima,maar iemand anders heeft weer een andere passie of interesse wat net zo waardevol is.

    Het fitgirls gedoe vind ik heel vervelend,heel je leven inrichten rondom je eten,drinken en je lichaam .Hoe gestoord en saai is dat? ,net zo saai als een eetstoornis 😉

  15. Goeie blog! Een van mijn vroegere schoolvriendinnetjes is ook fitgirl geworden en post dat overal op haar social media. Tijdens mijn herstel vond ik het lastig om te zien dat zij, of andere vriendinnen, veel sportten. Deels omdat ik dan druk voelde om weer te gaan sporten ook al kon dat niet tijdens mijn herstel, anderzijds omdat ik bang was dat zij zelf een eetstoornis zouden ontwikkelen als ze zouden doorslaan.
    Op dit moment sport ik zo’n 3 tot 4x per week, maar ik vind het echt ontzettend fijn en ik heb altijd veel gesport. Voor mijn eetstoornis liep ik heel fanatiek hard, maar dat heb ik eigenlijk nu voor goed afgeschreven. Dat is voor mij een te grote trigger omdat fanatiek hardlopen een groot deel van mijn eetstoornis was. Ik hard nooit verwacht weer normaal om te kunnen gaan met sporten, maar door niet meer te focussen op calorieën/tijd/afstand en dergelijke, maar op mij fit voelen gaat het heel goed.

  16. Zo herkenbaar. Ik voel me gelijk schuldig als ik iets over fitgirls zie langskomen of een post over hoe veel iemand heeft hardgelopen etc. Ik vind het leuk om te wandelen, skaten en dergelijke maar ik merk dat ik me van tevoren al allerlei dingen ga opleggen (minimaal zo en zo lang, zo en zo vaak) en dan is alle lol eraf. Dan word ik er alleen maar angstig van.

    1. Als je plezier hebt in wat je doet ,is het veel beter voor je en ook voor je lichaam.Niets van aantrekken ;van die fitgirls.
      Je moet van je lichaam geen afgod maken.Je hebt het om goede dingen mee te doen,voor jezelf en voor anderen.Het is geen object en als je al je energie verspilt aan trainen mis je de boot.☺
      Niets mis met bewegen,maar doe het met een goede intentie ,die je dient .Het gaat om jou ❤

  17. Vind ik eigenlijk ook wel Anne..Ik betrap mezelf erin dat ik soms onbewust in een soort competitiedrang meega die mij in feite ook niet altijd even goed afgaat..Ga vaak zwemmen met de bedoeling ter ontspanning, maar het lijkt meer op een plaatselijk competitiebad en dan vind ik de lol er een beetje af..Anderzijds ga ik me niet inhouden als ik behoefte heb aan extra beweging, ik heb geen werk en alle dagen lopen lanterfanten daar word een mens ook niet bepaald vrolijker van, het is een soort stok achter de deur zeg maar..

  18. Haha, vind dit een leuke en goede blog! Ik was vroeger heel sportief, maar nu mag ik al een tijd niet meer sporten vanwege mijn eetstoornis. Maar als ik er over nadenk wil ik ook helemaal niet sporten. Ik heb er geen zin in, en vooral geen energie. Dit laat me vaak heel lui en slecht voelen, en stressen om later als ik wel weer mag sporten, of ik het dan wel ga doen, want ik moét het wel van mezelf. Maar vind dit een fijne blog, je hebt gelijk, dankje

  19. Mijn naam is Sevi en ik studeer International Communication and Media. Op dit moment doe ik onderzoek naar de juiste campagne berichten voor Proud2Bme om invloed te hebben op gedrag.

    Iets meer over mijn onderzoek.
    Fitspiration is een trend dat het doel heeft om via foto’s en video’s de kijker te motiveren om een gezonde levensstijl te volgen en vaak te sporten. Het doel is goed gemeend, maar het heeft meer negatieve invloed dan positief. Er zijn meerdere onderzoeken waaruit bewezen wordt dat dit soort materiaal een slechte invloed hebben op het zelfbeeld van (voornamelijk) pubers en jong volwassenen.
    Ik wil erachter komen hoe ik het doelgroep bewust kan maken voor het effect van fitspiration-berichten op Instagram.

    Om hier achter te komen, wil ik graag jullie comments analyseren en gebruiken in mijn onderzoek. Het blijft anoniem en zal alleen gebruikt worden voor mijn onderzoek.

    Ik wilde vragen of jullie hiermee akkoord gaan?

    Groetjes,
    Sevi

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *