Ik denk dat velen van ons zich niet zo snel boven anderen zouden verheven. Niet snel zouden zeggen dat we beter zijn anderen of ergens echt in uitblinken. Ik ook niet, zeker vroeger niet. Wat ik wel deed, was mijzelf meer omlaag halen dan anderen. Eigenlijk maakte ik mijzelf dus wel behoorlijk bijzonder, door het gevoel te hebben dat ik in al die negativiteit ‘uitblonk.’ Ik verhief mijzelf dus wel degelijk boven anderen, maar dan omgekeerd. Per ongeluk.
Als ik iets goeds over mijzelf dacht, wist ik niet hoe snel ik mijzelf weer van dat voetstuk af moest trappen. Terwijl ik dat andersom totaal niet had. Als ik mijzelf slechter zag dan anderen voelde dat wel als de waarheid, terwijl dat in de meeste gevallen denk ik ook wel om een beetje relativeringsvermogen vroeg. Want zo bijzonder ben ik nou ook weer niet. Als ik niet de beste van de wereld ben, ben ik waarschijnlijk ook niet de slechtste van de wereld.
Dat ik mijzelf hierin zo uniek voelde kwam denk ik vooral omdat ik mij alleen voelde. Alleen met mijn gevoelens. Omdat niemand natuurlijk echt in mijn hoofd kon kijken en niet echt kon zien wat er op dat moment door mij heen ging, voelde ik mij vaak onbegrepen. Heel lang miste ik die aansluiting. Dat zorgde ervoor dat ik mij alleen voelde met mijn problemen, terwijl dat misschien niet klopte. Want het betekende natuurlijk niet dat iemand anders die gedachtes of gevoelens niet zou herkennen bij zichzelf. Uiteindelijk voel je je vaak met jezelf opgescheept, omdat je die connectie niet voelt, maar ben je nooit de enige die dit doormaakt.
Hoe groot is nou de kans dat ik van alle mensen op de wereld echt de enige ben die zo denkt? Dat ik de enige ben die dit soort dingen voelt? Ongelofelijk klein, dacht ik. De kans is veel groter dat als ík dit al in mijn hoofd kan halen, Daphne uit Den Haag, dat er nog zo veel andere meisjes zijn die dit ook herkennen. Ineens voelde het zo raar om de illusie te hebben dat ik hierin bijzonder was en dat was tegelijkertijd de grootste opluchting die ik in tijden had gevoeld.
Als zo veel anderen dit waarschijnlijk ook hebben, dan ben ik dus niet raar, niet gek en niet gedoemd om te mislukken in het leven. Dan is dit dus vrij normaal, hoe last ik ergens ook van kan hebben. Als iets vrij normaal is, is de kans ineens veel groter dat ik er wel mee zal leren omgaan. Toen ik mij echt realiseerde dat zoveel anderen hier doorheen moesten gaan, werd het voor mij veel aannemelijker dat ik dit zou kunnen overwinnen. Want ook hier gold, ik had niet de illusie dat ik dan weer een van de weinige zou zijn die dit niet zou kunnen.. zo bijzonder was ik tenslotte ook weer niet.
Nog steeds helpt dit mij om dingen te relativeren. Ook ik kan nog wel eens vervelende gedachtes hebben en tegen dingen aanlopen in het dagelijks leven. In plaats van die gedachtes heel groot en bijzonder te maken, helpt het mij om te bedenken dat anderen dit vast ook hebben. Hoe raar die gedachtes voor mij ook kunnen zijn, ik heb ze, dus blijkbaar is het zo raar nog niet. Als ik het al heb hebben vast velen dit, dus zal het meevallen.
Hiermee bedoel ik natuurlijk niet dat gedachtes en gevoelens dingen zijn die je moet bagatelliseren. Dat het niet uit zou maken en allemaal onbelangrijk is. Ik geloof erin dat je alles wat je voelt ten alle tijden serieus mag nemen en dat dit signaal er niet voor niets is. Maar door mijzelf hierin niet bijzonder te maken, of te denken dat ik een uitzondering zou zijn, stonden alle mogelijkheden open. Toen ik dacht dat ik de enige was met deze problemen, zag ik geen mogelijkheden, want wat zou mij nou moeten helpen? Ik vond het tenslotte niet normaal wat mij overkwam. Toen ik het omdraaide en het als iets ‘normaals’ ging zien, zette dat de weg naar herstel veel verder open voor mij. Wat voor anderen had gewerkt, zou misschien voor mij ook wel werken. Als zo veel mensen hier mee zitten en er vanaf kunnen komen, kan ik dat misschien ook. Opnieuw dacht ik; zo bijzonder ben ik namelijk ook weer niet..
Dit hielp mij om mij niet meer alleen te voelen. Niet meer alleen in deze strijd. Hoewel ik die mensen misschien niet direct in mijn omgeving had, wist ik dat ik niet de enige was die hiermee worstelde. Ik was niet de eerste en zeker niet de laatste. Mijn problemen waren niet alleen van mij, het was ontzettend menselijk. Dat deed niets af aan de ernst van de problematiek, maar bood mij wel meer perspectief. Herstellen en gelukkiger worden leek ineens niet meer onmogelijk en veel meer binnen bereik dan ik dacht.
Ik wist dat ik niet de enige was en dit maakte het ook nog eens veel makkelijker om erover te praten. Over mijn eetstoornis, over mijn problemen, over mijn onzekerheden, over alles. Alles waar ik namelijk tegenaan kon lopen, moest voor anderen ook op een manier herkenbaar zijn. De angst dat ik raar zou zijn werd steeds minder en hoe meer open ik werd, hoe meer ik die openheid ook van anderen terugkreeg. Het werd voor mij een nieuwe manier om bevestiging te krijgen. In plaats van bewijs te zoeken in hoe erg mijn situatie was, zocht ik steeds naar bewijs dat het best normaal was om hier mee te zitten. Als ik ergens open over was, durfte iemand anders ook weer open te zijn. Zo hoorde ik ook weer nieuwe dingen van mensen die ik al heel lang kende en kwamen we erachter hoe lang we eigenlijk al dezelfde struggles hadden.
Mijn eetstoornis, mijn persoonlijkheidsproblematiek en alle drama eromheen had ik zo’n groot deel van mij gemaakt. Het was mijn identiteit geworden. Ik voelde mij vreselijk en ik wilde het totaal niet, maar tegelijkertijd voelde ik mij er ook bijzonder door. Ik voelde mij een uitzondering. De aandacht die ik kreeg, de dingen die mij overkwamen, de diepe dalen, het zorgde ervoor dat ik mij anders voelde. Dit was mijn ding, al jaren lang. En hoewel ik niet gelukkig was, was ik er ook op een bepaalde manier aan gewend. Pas toen ik bedacht dat dit niet bijzonder was en niet speciaal, was het dus niet meer iets van mij.
Dat bijzondere beeld wat ik van mijzelf en van mijn problematiek had viel weg. Dat was in het begin ontzettend eng. Het voelde leeg. Wel was er nu pas echt plek voor dingen die mij wel echt bijzonder maakte. Ik was veel meer dan mijn problemen, maar ik zag dat niet. Daar was nooit ruimte voor omdat alles altijd overschaduwd werd door mijn allesomvattende bijzonder problemen. Nu kon ik pas kijken naar wat mij echt mij maakte, wat hoorde bij mijn identiteit en wat hoorde slechts bij deze vervelend fase. Wat maakt mij wél bijzonder? Wat maakt mij uniek? Wat vind ik leuk aan mijzelf wat positief is?
Alles wat anderen kunnen kan jij ook. Alles waar jij tegen opkijkt bij anderen kan jou ook lukken, want ook zij zijn niet zo uniek. Gun jezelf en anderen de échte jij. De échte jij waar jij gelukkig en blij mee kunt zijn, daar zit jouw kracht en bijzonderheid in. Dat is wat jou en anderen energie kan geven. Je bent misschien niet de beste, maar je bent ook zeker niet de slechtste. Je bent in ieder geval nooit raar, hoe fijn is dat.
♥
Geef een reactie