Alles kon ik worden, alles was mogelijk. Al vroeg droomde ik van mijn latere leven. Hoe zou ik zijn als ik later oud ben? Zou ik dan ook blond haar en grote borsten hebben, net zoals de meisjes op school? Zou ik dan ook zo’n mooie rode regenjas hebben als die vrouw op de markt en ik zou ik dan ook op hoge hakken lopen? Hoe zou mijn vriendje eruit gaan zien? Het leek mij heerlijk om zelf mijn toekomst te kunnen kneden. Alle opties lagen nog open, nu was het aan mij om hier iets goeds mee te doen.
Ik stelde me voor hoe ik mijn huis later in zou richten, hoe ik mijn kinderen zou noemen en mocht mijn zangcarrière niet van de grond komen, dan kon ik altijd nog fotograaf of dokter worden. Of misschien wel allebei? Dat kan vast ook wel. En dan kan ik op de avonden dat ik vrij ben best nog wel wat piano concerten geven..
Niet willen kiezen
Helaas leerde ik dat het voor mij niet zo makkelijk was om daadwerkelijk die keuzes te maken. Ik had ontzettend veel dromen maar niet de moed en de kracht om deze ook daadwerkelijk te volgen. Ik ben nu dan ook niet de Lonneke die ik toen trachtte te zijn. Al op jonge leeftijd had ik een pact met mijzelf gemaakt dat ik later succesvol,slim, rijk en geliefd zou zijn. No pressure. Ik zou architect worden. Of archeoloog. Of piloot. Of zangeres… Ik zou naar alle plekken ter wereld vliegen en ik zou genoeg geld hebben om mijn moeder en zusje alles te geven wat ze ooit tekort waren gekomen.
Ik denk dat het wel duidelijk is dat dat niet is gelukt… Ik ben geen architect met veel geld en zingen kan ik ook nog steeds niet. Toen ik mij dat realiseerde viel ik heel even in een donker gat. Alles wat ik had verwacht te zijn, was ik niet. Vanaf dat moment ging de tijd heel snel. Voor ik het wist moest ik kiezen wat ik echt zou doen als opleiding en dat wilde ik nog niet. Ik wilde vasthouden aan de keuzes die ik nog kon maken. Ik wilde alle andere deuren nu nog niet sluiten, ik wilde alle opties open blijven houden. Ik wilde vasthouden aan het beeld dat ik van mijzelf had over een aantal jaar. Ineens moest ik gaan kiezen, dat wilde ik nog helemaal niet. Ik wilde dat beeld helemaal nog niet veranderen.
Ik durfde geen keuzes te maken. Ik was veel te bang dat ik het verkeerd zou doen. Daarnaast betekende dit dat ik weg zou gaan van mijn middelbare school, waar ondertussen ook mijn zusje voor had gekozen. Was dit het moment dat ik alles wat ik kende in de steek zou laten? Is het niet heel egoïstisch om voor mijzelf te kiezen als ik weet dat ik mijn moeder dan alleen achterlaat..?
Hoe mijn eetstoornis een deel van mij werd
Tijdens mijn eetstoornis heb ik veel hobbies opgegeven. Het pianospelen deed ik niet meer, met tekenen hield ik op, voor dammen had ik de concentratie niet meer en ook wedstrijdzwemmen lukte mij niet meer. Alle dingen die voor mij kenmerkend waren aan mij vielen ineens weg. Ik was niet meer het meisje wat piano speelt of damde, ik was geen wedstrijdzwemmer meer. Ik had niks meer om mij te onderscheiden. Ik was ineens een aantal delen van mijzelf kwijtgeraakt dat ik vervolgens maar verving met mijn eetstoornis.
De eetstoornis nam vlekkeloos al die plekken in, vulde alle gaten op waar ik een gemis voelde. De eetstoornis werd een deel van mij. Ik ging van de dammende wedstrijdzwemmer naar het meisje met een eetstoornis. Ik had een ander kenmerk gekregen, maar ik weigerde het te erkennen.
Denken over later deed ik steeds minder. Het maakte mij ook steeds minder iets uit waar en hoe ik terecht zou komen. Zolang ik maar dun zou zijn kwam het wel goed. Dat was op dat moment het enige wat voor mij belangrijk was, wat er toe deed. Als ik toch dacht aan later, kneedde ik niet langer meer in mijn toekomstdromen, maar wel in mijn toekomst lichaam. Ik hield mij bezig met het lichaam dat ooit van mij zou zijn en wat ik nog moest doen om dat te bereiken. Of ik tegen die tijd een relatie of een diploma zou hebben deed mij niet zoveel meer. Ik had nu hele andere doelen.
Ik had nooit voorzien dat ik een eetstoornis zou krijgen. Daar had ik geen rekening mee gehouden bij het maken van mijn levens-planning. Hoe dieper ik wegzonk ik de eetstoornis, hoe minder ik mij nog herinnerde van mijn zwemlessen. Ik verdronk elke dag een beetje meer en raakte elke dag meer verwijderd van wie ik was of wilde zijn.
Vluchten in de eetstoornis
Op een punt was ik ervan overtuigd dat ik ik misschien wel beter af was zo. Dat mijn eetstoornis een prima vervanger was en dat ik op deze manier het leven wel aankon. Ik weigerde mijn eetstoornis los te laten en had inmiddels al geaccepteerd dat ik mijn beeld bij moest stellen. Ik was niet langer meer het meisje dat piano speelt of zangeres wilde worden, ik was nu het meisje met een eetstoornis en daar moest ik mij maar bij neerleggen. Toch kwam daar het moment dat ik koos voor herstel. Inmiddels ging mijn eetstoornis mij aardig in de weg zitten en ik merkte dat dit toch niet helemaal de manier was hoe ik mijn leven wilde inrichten.
Ik merkte na de maanden knokken tegen die stem in mijn hoofd, dat de eetstoornis dieper zat dan ik had verwacht. Ik was bang voor het leven zonder die eetstoornis. De angsten waren zo vertrouwd geraakt, wie was ik eigenlijk zonder? Wat zou er gebeuren met enkel leegte in mijn hoofd? Wat zou ik moeten doen met die tijd die ik ineens overhad? Had ik eigenlijk nog wel hobbies? En wat vond ik dan eigenlijk leuk?
Er brak een periode aan waarin ik twijfelde over alles wat ik dacht zeker te weten. Houd ik eigenlijk wel horrorfilms of ben ik niet meer een comedy meisje? Houd ik eigenlijk wel van rustige muziek of luister ik toch liever naar techno? Gek genoeg was ik te bang om dit allemaal uit te zoeken. Ik baalde van de onrust en van mijn eigen onzekerheden hierin. Waarom maakte ik het mijzelf zo moeilijk?
Wie ben ik nu?
Hoe graag ik ook vast wilde houden aan het beeld dat ik had gecreëerd, ik kwam erachter dat dit niet altijd helpend is. Ik maakte mijzelf vaak somber met het leven dat ik voor mijzelf had bedacht. Ik heb geleerd dat echt niet alles te plannen valt en dat dat ook niet zo erg is. Ik denk dat het gezond is dat iedereen zo zijn of haar dromen heeft, maar laat die dromen vooral niet in de weg staan om te zien wat er nog meer mogelijk is. Ik ging er lang vanuit dat mijn plan vanzelf waarheid zou worden, dat is gewoon wat er moest gebeuren. Helaas werkt het niet helemaal zo.
Op dit moment doe ik iets wat ik jaren geleden nooit had verwacht. Ik ben niet langer meer het meisje met een eetstoornis. Mijn lang beoefende hobby’s heb ik tot dusver niet meer opgepakt, maar ik voel mij hier niet meer rot over. Ik hang hier ook mijn eigenwaarde niet meer aan. Ik ben niet per se mijn dromen of gefaalde dromen. Het heeft even geduurd voordat ik echt weer een mening begon te krijgen en echt weer doorkreeg wat ik wel of niet leuk vind. De tijd heeft mij geleerd dat ik echt vertrouwen mag hebben op wat ik voel. Ik heb geen rode regenjas en ik heb ook geen lang blond haar. Wel heb ik voor het eerst in tijden rust gekregen en omarm ik wat ik wel heb en wie ik wel ben geworden, of misschien altijd al wel ben geweest.
♥
Geef een reactie