Ik wil niets meer met eetstoornissen te maken hebben. Ik ben genezen. Nee, ik zeg het verkeerd. Ik ben nooit ziek geweest. Ik ben niet zo erg. Ik stel me gewoon aan. Ik dik alles aan en ik overdrijf alles. Ik moet gewoon niet zo zeuren. Ik wil er niet meer over praten. Ik wil er niet meer over schrijven. Ik wil er niet meer aan denken. Ik wil het allemaal negeren. Ik richt me alleen nog op wat er goed gaat. Want dat is wie en hoe ik ben. “Ik loop nooit in de regen, als ik buiten ben is het altijd droog”. Die uitspraak heb ik zo vaak gedaan. Als ik er dan aan herinnerd word dat ik toen en toen wel in de regen liep… dan moet ik altijd toe geven dat ik dat vergeten was….
Het gaat zoveel beter dan eerst. Ik heb zoveel stappen gezet. Nu vind ik het wel weer mooi geweest. Nu is het klaar. De aandacht en tijd die allemaal naar de ES toe gaat… Ik ben het zat. Ik snap heel goed wat de oorzaak van mijn ES is en ik werk nu intensief aan de onderliggende problemen. Dus die ES? Die heb ik helemaal niet meer nodig! Ik wil hem niet meer. Ik wil gewoon dat het er niet is. Ik wil dat het niet bestaat. Ik negeer dat het er is.
Afgelopen maand heb ik mij gefocust op een aantal belangrijke onderliggende problemen. Wat die problemen betreft kan ik steeds beter aangeven wat ik nodig heb. Ik leer mezelf steeds beter kennen en kan emoties steeds beter herkennen, toelaten en uiten. Ik kan huilen en ik kan ook weer meer lachen. Ja. Ik ga vooruit. En het liefst wil ik alleen dat zien. Gisteren realiseerde ik mij dat ik teveel een roze bril op heb. Een telefoon gesprek. Therapie. Gesprekken met mezelf. Allemaal eyeopeners. Afgelopen maand heb ik mezelf wijs gemaakt dat het met eten beter gaat, dan ik zelf wil zien. Het gaat een stuk beter dan eerst. Dat klopt. En het is goed dat ik dat zie.
Mijn over-gemotiveerde instelling en extreem positieve blik maken alles vaker mooier dan het in werkelijkheid is. Ik heb nooit willen zien dat ik ziek was, ook niet op het ergste punt, ook niet toen ik zelf hulp ging zoeken. Stom verbaasd was ik dat de therapeuten mij zo ernstig serieus namen… En ook nu weer overschat ik mezelf. In een van mijn eerste blogs op proud schreef ik hier al over. Af en toe is het besef er en vaak glipt het weer weg…
Het is constant in mijn hoofd en toch negeer ik dat het er is. Eten gaat niet vanzelf. Eten is een gevecht en gek genoeg is niet teveel eten óók een gevecht. Het komt erop neer dat ik gemiddelde hoeveelheden eet, maar ooohw wat is het een strijd in mijn hoofd. En dat stomme gewicht. Ik wil niet dat het belangrijk is. Weken was het extreem stabiel en nu ineens is het ook iets meer. Niemand ziet dit, dat wil ik verstandelijk wel geloven. Mijn in mijn hoofd dreunt dit getal de hele dag door mijn hoofd. Ik zie het ook echt voor me, de cijfers. Ik wil niet dat het er is… En hoe harder ik niet wil, des te meer is het aanwezig.
Ik moet de balans voor mezelf opmaken. Ik heb zo gigantisch veel stappen gezet de laatste tijd, dat ik daardoor mezelf gezonder ben gaan zien, dan dat ik ben. Maar waar sta ik nu echt? Het is goed dat ik zie welke weg ik heb afgelegd, maar ik staar me nu blind op de stappen die ik gezet heb, terwijl er nog genoeg te zetten zijn. Vorige week zei een van mijn therapeuten dat als ik nu ineens over slootjes ga springen die doorlopen moeten worden, ik teken voor een terugval.
De balans opmaken en daarmee helder krijgen welke geweldige stappen ik gezet heb en welke moeilijke stappen ik nu weer mag gaan nemen. Eigenlijk denk ik dat het niet zo erg is om even oogkleppen voor jezelf op te hebben. Even de stappen die gezet zijn de tijd geven om te verankeren. Maar ook in het positieve blijven hangen is niet goed voor je herstel. Jezelf koning wanen terwijl je niet eens een prins bent. Dit is echt zo typisch iets voor mij. Als ik één stap heb gezet denk ik, dat ik al mee kan doen aan de Olympische spelen en vergeet daarmee dat er nog training nodig is. Geduld is een schone zaak en daarbij bewustwording, bewustzijn en bewust blijven zijn belangrijke punten om te kunnen blijven herstellen.
De balans heb ik voor mezelf opgemaakt en gedeeld met mijn omgeving. Ik weet nog niet zo goed hoe ik de volgende stappen kan gaan zetten. Het destructieve gedrag is zo veel minder dan dat het was. Tegen het destructieve gedrag kon ik echt vechten, maar ik weet niet zo goed wat ik met de huidige punten aan moet… Ik wil lief voor mezelf zijn, dus niet boos op mezelf zijn dat ik bang ben en dat ik me schuldig voel of dat ik misstapjes maak. Ik probeer het te accepteren en door het te accepteren hoop ik dat het minder wordt.
Geef een reactie