De hele dag door spookt het rond in mijn hoofd. Ik kan aan niks anders denken. Ik probeer afleiding te zoeken. Hoe harder ik er probeer om niet aan te denken, hoe meer ik er juist aan denk. Uit alle macht probeer ik er niet aan toe te geven. Ik probeer ervan weg te rennen, maar het blijft me achtervolgen. Uiteindelijk kan ik er geen weerstand meer tegen bieden. Eten heeft de macht over me. Ik ben verslaafd aan eten.
Ik probeerde de controle te krijgen over eten, maar eten kreeg de controle over mij. Eetbuien maakten deel uit van mijn leven. Het leek wel alsof ik niet meer zonder kon. Ik wilde het wel anders, maar het leek maar niet te lukken om er niet aan toe te geven. Eten en eetbuien voelden voor mij als een soort drug. Ik had het nodig om de dag door te komen. Ik had het nodig om me weer rustig te voelen.
De hele dag door gierde de onrust door mijn lijf. Mijn hele lichaam was gespannen. Ik was rusteloos en wist me geen houding aan te nemen. Vaak drentelde ik een beetje door het huis, opzoek naar afleiding. Ik dacht alleen maar aan eten. Ik had zo’n zin in die reep chocola die beneden in de kast lag. Ik had ook zin in chips, maar ik mocht hier niet aan toegeven, want ik moest sterk zijn. Sterker dan het eten. Sterker dan mijn eigen gedachtes. Sterker dan de eetdrang.
Hoe strenger ik mezelf toesprak en bepaalde producten verbood, hoe meer de eetstoornis aan me begon te trekken en hoe groter de trek werd in eten. Ik was gewoon niet in staat om er weerstand aan te bieden en ik móést toegeven aan de drang naar eten. Ik denk dat je het wel kan vergelijken met iemand die drugsverslaafd is en de drugs ook nodig heeft om weer rustig te worden.
Soms was het zo dat er geen eten in huis was waardoor ik niet toe kon geven aan de eetdrang. Op dat moment ontstond er vaak paniek bij mij. Hoe moest ik nu dan mijn drang stillen? Mijn oplossing was dan naar het dorp fietsen om daar eten te halen. Met mijn zakgeld kocht ik dan lekkere dingen als chocola, koekjes en chips. De drang tot eten is weleens zo sterk geweest dat ik gewoon niet meer kon wachten tot ik weer thuis was. Ik moest NU NU NU eten. Ik heb dus weleens gewoon in een steegje alles opgegeten. Zo snel mogelijk, want niemand mocht het zien.
De drang naar eten ontstond bij mij ook vaak op school. Eerst wist ik het dan nog wel een paar uur met de drang uit te houden, maar op een bepaald moment MOEST ik er gewoon aan toe te geven. De drang was niet meer te houden. Ik moest gewoon eten, eten en nog meer eten. Nu is school niet echt de plek waar je uitgebreid een eetbui kan houden. Wat ik dan deed, is dat ik al het eten wat ik had meegenomen naar school in één keer op at. Ook kocht ik vaak dan nog wat uit de automaten op school.
Op zo’n moment overviel me vaak een groot verdriet. Ik wilde dit helemaal niet, maar ik kon er niet mee stoppen. Ik moest gewoon eten van mezelf. Alleen dan zou ik rust krijgen. De spanning was namelijk ondragelijk en het moest gestild worden. Daarom leek toegeven aan het eten vaak ook de enige optie. Wat moest ik anders?
Ik heb uiteindelijk in een kliniek gezeten waar ook mensen met verslavingen zaten. Eetstoornissen en verslavingen zijn natuurlijk net wat anders, maar toch hebben ze ook veel overeenkomsten met elkaar. Bij allebei de ziektes ben je opzoek naar iets wat de leegte in jou kan vervullen. De een zoekt dat in alcohol, de ander in drugs en weer iemand anders zoekt dat in eten. Het zijn allemaal manieren om niet te hoeven voelen wat je voelt.
Onze behandelingen zagen er ook ongeveer hetzelfde uit. Diep vanbinnen vonden we ons allemaal niet leuk en goed genoeg zoals we waren. We hadden allemaal de drang om onszelf op welke manier dan ook kapot te maken en dat moest veranderen. Ik maakte mezelf kapot door de vele eetbuien en het compenseren daarvan.
Toch is er een groot verschil tussen eetstoornissen en verslavingen. Iemand die verslaafd is aan drank of drugs kan stoppen met het gebruiken van dat middel. Als ze het middel niet in de buurt hebben, dan kunnen ze het ook niet gebruiken. Zo simpel ligt het echter niet met eten. We kunnen ‘jammer genoeg’ niet stoppen met eten. We hebben eten nodig, want anders gaan we dood. We kunnen er dus niet voor kiezen om het eten uit ons leven te bannen.
Je zal dus moeten leren omgaan met de drang naar eten. En dat is moeilijk, kan ik je vertellen. Zoals ik hierboven al schreef, voelt het haast als onmogelijk om weerstand te bieden tegen eetdrang. De spanning in je lijf is dan zo hoog en als je niet op een gezonde manier weet dat te verminderen, dan is de verleiding gewoon groot om toe te geven aan de eetdrang.
Op de site van Proud zijn er verschillende blogs geschreven over wat je kan doen om de eetbuien te voorkomen. Een blog van mij hierover kan je hier vinden. Weet in ieder geval dat je niet alleen hierin bent en dat je van deze ellendige verslaving af kan komen. Ik weet dat het als onmogelijk lijkt, maar eetbuien kunnen stoppen. Ik ben daar zelf het bewijs van.
Fotografie: Seaternity & Leanne Surfleet
Geef een reactie