Ik bleef grenzen opzoeken

Het begon allemaal met onschuldig diëten. Vervolgens in de sportschool meer en vaker zweten. Het leek op dat moment allemaal nog normaal en het getal op de weegschaal werd minder, ideaal! Mijn omgeving gaf mij complimenten voor mijn prestaties en inzet. Ik sloeg door en op een dag hing ik met mijn hoofd boven het toilet. De complimenten sloegen om in zorgen, maar ik hield alles goed verborgen. Minder eten, meer sporten en het gewicht bleef maar dalen en vervolgens kwam daar ook het moment waarop ik laxeerpillen ging halen.

Werken, slapen en compenseren en in contact met vrienden, collega’s en familie alles bagatelliseren. Een collega had het echter allemaal door en nodigde mij uit bij hem op kantoor. Het werd tijd om hulp te gaan zoeken, op dat moment kon ik hem wel vervloeken! Maar hierdoor nam ik in februari 2013 wel de eerste stappen naar herstel. Een proces met veel onzekerheden, confrontaties en wachttijden …het ging allemaal niet snel.

De eetstoornis werd alleen maar sterker en hardnekkiger in het voorjaar. Met het afvallen, sporten, laxeren en braken was ik nog verre van klaar. De ambulante behandeling bij een ggz-instelling werd aangepast in een intensiever traject. Maar ook in de tweedaagse deeltijdbehandeling ging het verre van perfect. In augustus moest ik de behandeling stoppen en op zoek naar een kliniek. Dat was een pittige confrontatie en ik raakte lichtelijk in paniek. Waar was ik mee bezig en wat is er met mij aan de hand?

Ik begon mijn eetstoornis te erkennen en deed voor even een beroep op mijn gezonde verstand. Aanmelden bij Amarum, ik volgde braaf het gegeven dringende advies. Lange wachttijden waren voor mij de kans voor nog het laatste gewichtsverlies. Een intake volgde in oktober en in december 2013 begon ik met de pre-groep. Alle vormen van compenseren hield ik in stand en ook beoefende ik nog steeds mijn beroep. Ik voelde me echter steeds slechter en het advies na 10 bijeenkomsten was dan ook duidelijk. Een periode in de kliniek was nodig en in februari 2014 kon ik daar terecht, eindelijk.

Ik moest mijn werk beëindigen en het roer moest nu echt om. “Het moet allemaal anders en na zes weken kliniek zorg ik dat ik hier weer wegkom”. Een illusie bleek later, want ook in de kliniek bleef mijn eetstoornis trekken. Een motivatiemodule, advies einde behandeling en intensieve gesprekken. Alles was nodig om uiteindelijk in te gaan zien dat ik de regie in eigen handen moest nemen. Niet langer meer de grenzen opzoeken en toegeven aan de drang, maar oplossen van mijn problemen!Na twaalf zware weken in de kliniek heb ik hard gevochten om binnen Amarum in behandeling te blijven. De angst die ik voelde om ergens anders behandeling op achterliggende problematiek te vervolgen is niet te omschrijven. Gelukkig kreeg ik de kans om mijn behandeling voort te zetten binnen de vijfdaagse behandeling. Ondanks de ervaringen en motivatie die ik had bleef ik ook hier een opstandeling.

Ik bleef grenzen opzoeken, einde behandeling dreigde opnieuw en een time-in week was nodig. Het lukte me niet om de regie in eigen handen te nemen en ik werd enigszins wanhopig. Er was geen weg meer terug en nu moest ik doorgaan en alles uit de behandeling halen. De eerste stap was het delen van mijn levensverhalen. Door openheid en eerlijkheid te geven in de groep kon ik eindelijk hulp en vertrouwen krijgen. Het was het einde van liegen, weglopen, vermijden en zwijgen. Hierdoor kon ik de laatste weken in de vijfdaagse nog belangrijke stappen zetten. De spanning liep tegen het einde echter weer hoog op en ik nam opeens weer laxeertabletten. Nee, helaas kon ik de groep niet verlaten zonder de eetstoornis. Maar wel met veel (zelf)kennis, inzichten en ervaring; een enorm belangrijke basis.

Nu ben ik klaar voor een intensieve vervolgbehandeling bij een andere ggz-instelling in Enschede. En dan is er een stille hoop dat je de ingeslagen weg direct kunt voortzetten, maar nee. Opnieuw een lang traject met lange wachttijden. Maar gelukkig biedt Amarum de hulp om je hierin te begeleiden. Onder andere door ambulante contacten en de Terugvalpreventiegroep. Ik moet doorgaan en volhouden en rustig wachten op een oproep. Het is niet makkelijk om de structuur alleen thuis weer op te pakken en niet terug te vallen in de eetstoornis en weer te verzwakken

Ik weet nu echter dat me dit niets gaat opleveren en dat ik aan het roer sta van mijn leven. Eerlijk is eerlijk, af en toe moet ik nog even aan de eetstoornis toegeven. Maar met hulp van steunfiguren en alle opgedane kennis en inzichten weet ik dat ik de ellende die ik mezelf en mijn omgeving heb aangedaan niet meer wil aanrichten.

Er zit al een lange tijd op en ik heb nog een lange weg te gaan, maar mijn eetstoornis is nu ook eenmaal niet in een mum van tijd ontstaan. Laat de tijd los en vraag jezelf af, wat is tijd? Ik kan nu namelijk zeggen: van de afgelopen anderhalf jaar heb ik absoluut geen spijt. Wijzer, sterker en een hoop bagage om mee verder te kunnen in dit leven. Neem de tijd, investeer in jezelf, wees open en eerlijk … dat is wat ik iedereen dan ook wil meegeven!