Doodeng vind ik dit, doodeng om dit te schrijven, bang wat mensen van me gaan denken en bang voor het feit dat mijn eetstoornis nu geen geheim meer is. Toch wil ik dit doen. Ik wil niet meer dat dit en geheim is. Ik wil trots zijn op mezelf, en op het feit dat ik tegen mijn eetstoornis vecht, het taboe doorbreken van eetstoornissen en andere psychische ziekten. Toch blijft het eng, iets wat mensen minder snel begrijpen, zien en snappen open leggen in de wereld. Maar ik ga het doe, ik ga afmaken waar ik aan begonnen ben!
Als ik nu terugdenk begon mijn eetstoornis vroeg. Wat de precieze oorzaak is, is lastig te zeggen. Er zijn denk ik heel veel factoren die hebben meegespeeld in deze ontwikkeling. Ik ben altijd heel onzeker geweest. Over mezelf, mijn uiterlijk, mijn gedrag en mijn plek op de wereld. Ook heb ik geen leuke basisschooltijd gehad. Mijn onzekerheid, perfectionisme en faalangst speelde hier sterk in mee. Ik paste me bijvoorbeeld altijd aan, aan de personen met wie ik om ging. Gingen meiden uit mijn klas op voetbal, dan wilde ik dit ook. Hadden zij dure kleding, dan moest ik deze ook hebben. Ik was heel goed in het spelen dat dit allemaal uit mezelf en mijn interesses kwam, maar van binnen verloor ik mezelf al langzaam. Praten hierover deed ik niet. Nee, ik hield mijn mond altijd stokstijf dicht. Ik wilde geen andere mensen hiermee lastigvallen en het allemaal zelf oplossen. Ik dacht ook dat ik dit kon.
Nu ben ik erachter dat ik dit niet kon. Ik stopte het allemaal weg in een laatje in mijn hoofd, en heel veel later, nu ik bezig ben met de EMDR komen deze dingen omhoog. Als afleiding van mijn eigen gedachten en gevoelens moest ik van mezelf heel hard aan school werken en goede cijfers halen. Dit begon al vroeg, maar toen ik naar de middelbare school ging, kreeg ik hier echt veel last van. Goed was niet meer goed, het moest beter. Ik moest toch ergens voldoening uithalen? Het gaf me ook echt een fijn gevoel als ik een goed cijfer haalde en dit thuis kon vertellen, maar eigenlijk deed het mij niet zo veel. Het was voor mij een soort van streven en trots kon ik er niet op zijn, want het kon namelijk nog wel beter. Deze gedachten maakte dat ik enorm bang werd om te falen. Het resulteerde eerst alleen op school, maar later werd ik ook bang voor het leven en de verantwoordelijkheden die daarbij hoorde. Ik kon geen keuzes meer maken en wist het allemaal niet meer.
De negativiteit hing als een donderwolk om me heen. Het feit dat ik ook niet echt vriendinnen had, speelde hier niet ten goede in. Ik had wat nodig, iemand die me begreep en zei dat ik het goed deed en me niet alleen liet voelen. En daar kwam die dan, de eetstoornis. Terugkijkend zweefde die al langer boven mijn hoofd. Ik was namelijk altijd heel gevaccineerd door mensen uit bladen, ’perfecte’ meiden, met een perfect lichaam op school en straat, want zij leken alles te hebben. Leuke vriendinnen, mooi lichaam, een vriendje, perfecte make-up en een druk sociaal leven. Ik wilde dit ook! Ik hield mezelf voor dat als ik dun was, dit ook zou krijgen. En daarmee begon het afvallen. Het begon heel langzaam. Ik at vrij veel, en was altijd een beetje mollig, dus dacht dat als ik gewoon wat gezonder at en minder snacks at, er wel zal zijn. Nou het ging wel, maar niet zo snel als ik gehoopt had. Ik voelde me niet gelukkiger en mij faalangst en perfectionisme werden alleen maar groter. Ik moest dus nog meer afvallen.
In de zomervakantie, voordat ik naar de 3e klas ging, ging het hard. Ik schrok er zelf ook van, maar het motiveerde me om door te gaan. Als ik straks weer op school kwam, dan zou ik een andere ik zijn. Die zomervakantie isoleerde ik me ook volledig. Vriendinnen had ik sowieso al niet echt, maar het liefst bleef ik ook de hele dag thuis of ging ik iets doen waarbij ik veel kon bewegen. Het was me gelukt om op mijn zelfbedachte gewicht te zitten voordat ik naar de 3e klas ging. Yes, ik kon het wel, dit jaar ging alles beter worden. Ik kan nu wel zeggen dat ik toen stiekem een beetje trots was op mezelf. Nou naar was dan die eerste schooldag waar ik zo veel over gefantaseerd had. Ik had nieuwe kleren, een nieuwe tas en besteedde meer moeite aan mijn make-up en uiterlijk. Helaas, dit viel tegen. In plaats van dat mensen naar me toe kwamen, stootte ik ze af. Alles was hetzelfde als dat het was. Moest ik dan nog meer afvallen? Blijkbaar…, dus ik ging door. Door totdat ik merkte dat mijn lichaam het niet meer trok.
In dat jaar waren we op werkweek in Praag. Dit was zo enorm zwaar. Ik hield het gewoon niet meer vol. Ook kreeg ik reacties van mensen dat ze dachten dat ik anorexia had. “Haha, een eetstoornis. Nee joh, als ik weer wil eten dan kan ik dat gewoon doen hoor. Het komt wel goed.” Ik bleef ontkennen en ontkennen. Langzaam steeg mijn gewicht ook weer iets en ging het een tijdje “goed”. Ja ik at, maar bleef thuis compenseren, of at een hele dag zo weinig om thuis wel met de rest mee te kunnen eten. Zo kon ik het dacht ik goed verbergen. Ik hobbelde zo een tijdje aan. Ondertussen menstrueerde ik al niet meer en begon mijn omgeving zich ook zorgen te maken. Toen ik in 5 havo zat moest ik van mijn moeder naar de dokter. Anorexia zei ze. Ik denk dat je een eetstoornis hebt, en wil je graag doorverwijzen. HUH? NEE GA WEG.
Ik was echt boos. Boos op mijn ouders, de dokter en op alles en iedereen die zich zorgde maakte. Het gaat gewoon goed en dat zal ik bewijzen. Ik moest immers ook mijn HAVO diploma halen en ondertussen was ik ook bezig met mijn rijbewijs. Hierdoor raakte ik helemaal geïsoleerd. Leren, leren, leren en ondertussen hoefde ik dan niet te eten. Een combinatie van stress en weinig eten eisten zijn tol. Op een gegeven moment mocht ik niet meer meedoen met gym, bleef vaker thuis en was zelfs de afdelingsleider naar me toe gekomen. Nog steeds bleef ik ontkennen. Ik haalde dat jaar mijn HAVO examen en later ook mijn rijbewijs. Top zou je denken. Klaar voor een studie. Nou eigenlijk kon je me opvegen. Ik was kapot. Toch ging ik een HBO studie doen, maar trok dit eigenlijk niet achteraf gezien. Dat jaar was een zwaar jaar, want mijn lieve oma, met wie ik heel close was overleed. Bam, het werd me allemaal te veel…
Rond de kerstperiode ging het heel erg slecht. Ik kon bijna niets meer en was vastgeplakt aan de bank. Het enige positieve wat ik nog uit de week kon halen was dat ik op zaterdag kon werken. Ik werk hier trouwens nog steeds, en ik heb het enorm naar mijn zin! Omdat ik zag hoeveel ik thuis kapot maakte, besloot ik met hulp van mijn ouders me aan te melden voor een behandeling. De intake kwam vrij snel en ik dacht wist 1 ding zeker, geen opname! Toch kwam die.. Ik moest stoppen met mijn rechten studie en volledige rust houden zodat ik niet meer afviel. Deed ik dat wel, dan moest ik eerst een ziekenhuisopname vanwege mijn BMI. Gelukkig hoefde dit niet, ik wilde namelijk echt geen sonde in mijn neus! Maar goed, de opname kwam en ik vond dit allemaal heel overweldigend. Ik ging mee met de flow en begon weer te eten, maar mijn eetstoornis werd eigenlijk alleen nog maar erger. Ook omdat ik nieuwe dingen leerde van anderen om mij heen, maar ook omdat ik meer in paniek raakte van het idee dat ik straks het leven weer aan moest.
Deze opname was ook geen succes. Ik moest eerder weg omdat ik mijn gewicht niet haalde en thuis viel ik al heel snel hard terug. Na een tijdje had wel een nieuwe motivatie gevonden! Beginnen aan een nieuwe opleiding! Ik wilde echt heel graag weer studeren. Ook omdat ik jaloers werd op mijn oud klasgenootjes die al veel verder waren als mij. Ik schaamde me. Ik was geïsoleerd en had niets meer. Alles was weg… Al mijn mooie plannen konden nu niet meer doorgaan. Ik wilde op reis, mezelf ontwikkelen en de wereld ontdekken. Nou op de voeding die ik at kon ik geen wereldreis maken, dat wist ik zelf ook wel. Toch lukte het eten me zelf niet. Mijn gewicht daalde heel snel, en mijn lichaam was aan het opgeven. Ik voelde me heel slap, had vreselijke steken in mijn borst en kon me nergens meer op focussen. Ik was terug bij af… Snel volgde een gesprek met mijn hoofdbehandelaar en arts. Ik moest weer in opname. En dat kon heel snel.
Binnen 2 weken was er een bed voor mij vrij. 2 WEKEN?!?! Oke, Carmilla, focus. Dit moet je doen, thuis gaat het niet, en ik wilde mijn ouders niet nog ongelukkiger maken, maar ook zelf beginnen met een nieuwe opleiding. Ik zei dus ja tegen het bed. Doodeng, want dit was mijn 2e opname in dezelfde kliniek. Ik was bang voor de reacties, bang voor wat er ging komen en bovenal faalde ik weer. Weer iets niet goed gedaan… Maar toch ging ik er voor, dacht ik… Aan het begin ging het moeizaam. Aankomen lukte me niet, ik was bang, doodsbang. De druk werd hoog, want school kwam dichtbij. Ik moest nog zoveel doen en was bang dat ik het allemaal niet trok. Mijn eetstoornis bleef dus sterk aanwezig. Ik was heel opstandig en werd snel boos. Iets wat helemaal niet bij mij paste. Ik sloeg adviezen in de wind en bleef mijn eigen ding doen. Dit werkte niet. Ik bleef meegaan met mijn eetstoornis. En toen kwam de klap. Ik kreeg een time-out week om heel goed na te denken wat ik wilde. Wilde ik verder werken aan mijn eetstoornis of wilde ik zo naar school gaan waarbij ik bijna verzekerd was van een terugval.
Mijn leven nog langer laten leiden door mijn eetstoornis… Nee! Ik leefde niet, maar overleefde elke dag en legde mezelf elke dag meer regels op waar ik aan moest voldoen. Hoe kon ik überhaupt dan naar school?! Ik heb toen een hele moeilijke beslissing gemaakt. Ik koos voor behandeling en besloot school nog een jaar uit te stellen. Dit heeft me zo ontzettend veel pijn en moeite gekost. Een week lang kon ik niet stoppen met huilen. Ik was boos, verdrietig en het gevoel van falen was nog nooit zo groot geweest. Weer een jaar weg. Een jaar waarin ik zoveel had kunnen bereiken en kunnen oppakken om weer een normaal leven te kunnen leiden. Toch waren mijn ouders, groepsgenoten en behandelaren trost op deze keuze. Ik koos voor mezelf, iets wat voor mij bijna onmogelijk is. En toen begon te strijd pas echt.
Ik had nu zelf de keuze gemaakt om echt voor herstel te gaan. Ik kwam meer bij mezelf, bij mijn gedachten en kwam achter heel veel functies van mijn eetstoornis. Dit maakte het herstel niet makkelijker. Hierdoor kwamen namelijk veel herinneringen naar boven waarmee ik niet echt kon dealen. Na 26 weken ging ik door in de deeltijd. Dit was voor mij heel spannend, want ik moest het meer alleen doen. Wel kwam ik erachter dat ik mijn eetstoornis gebruik al coping. Een coping omdat ik heel bang bang. Bang om stappen te nemen richting het normale leven (school, stage, sociaal leven). 1000 redenen waarin ik weer kan falen. Zolang ik ziek blijf, hoef ik deze verantwoordelijkheden niet aan. Deze gedachten maakte dat het me gewoon niet lukte om over een bepaald gewicht te komen. Dit gewicht brengt namelijk heel veel met zich mee. Hierdoor moest ik de deeltijd ook vroegtijdig verlaten. Dat was afgelopen Januari.
Sindsdien ben ik thuis en heb ik ambulante hulp. Aan het begin was het vrij lastig thuis, maar ik wist 1 ding, IK WIL NIET MEER TERUG!!! Geen kliniek meer, geen deeltijd, geen andere intensieve behandeling. Ik wil vechten voor mijn leven en de wereld ontdekken. Ik meldde mij aan voor de PABO en ging me hierop voorbereiden. Ook was/ben ik bezig met een LOI cursus zodat ik weer een beetje in het schoolleven komt. En hoe gaat het nu? Het gaat redelijk. Mijn motivatie om te herstellen blijft mega hoog! Ik ben er klaar voor om te gaan studeren en wil weer gaan leven. Twee weken terug ben ik in New York geweest. Dit was een enorme stap, want ik deed dit zonder ouders en ben hierbij mijn angsten niet uit de weg gegaan.
Ik ben er echt achter gekomen dat dit iets is waar ik gelukkig van wordt. Ook heb ik super veel zin om aan een nieuwe studie te beginnen, al zijn de angsten enorm groot. Ik ben bang dat ik mega dom ben geworden, het niet meer kan en mensen me raar zullen aankijken omdat ik inmiddels al 20 ben. Toch moet ik hier doorheen. Ik wil verder, en uit deze sleur komen. Ik moet nog een aantal stappen zetten. Zo zit ik nog niet op mijn gewicht, moet ik echt nog een aantal rituelen zien los te laten, en angsten overwinnen. Hier ga ik ook voor. In mijn hoofd moest ik beter zijn voordat ik naar school ging. Nu weet ik dat dit niet kan. Na twee jaar in behandeling te zijn geweest, weet ik heel goed dat je je eetstoornis niet zomaar los kan laten.
Ik probeer nu te accepteren dat ik een rugzakje heb. Een rugzakje vol met kennis die ik meeneem om zo hopelijk tegen mijn eetstoornis te blijven vechten en me sterker gaan maken als ooit tevoren. Ik ben er van overtuigd dat als ik deze kennis meeneem en gebruik, dit ook echt gaat lukken. De strijd is nog niet gestreden, maar deze blijf ik aangaan, net zo lang totdat ik het op eigen benen kan. En die tijd gaat komen, geloof me!
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie