Weer een jaar erbij. Oud en nieuw, je verjaardag, beide momenten waarop de realiteit even keihard toe kan slaan. Momenten waarop je je beseft dat niets voor eeuwig is, je wordt gedwongen om terug te blikken en je soms alleen of met z’n allen plannen voor de toekomst maakt. Hoe feestelijk we het ook maken, dit hoeven niet per se de meest makkelijke of leuke momenten te zijn. Terugkijken is niet altijd leuk, vooruitkijken is niet altijd makkelijk. Er zijn misschien genoeg redenen om niet verder te willen kijken, maar toch ontkomen we er soms niet aan. Het kan het ons, ondanks honderden twijfels, ook veel brengen.
Liever klein blijven. Liever niet ouder worden en liever niet groeien. Het ouder worden brengt zo veel angsten met zich mee. Zoveel verantwoordelijkheden, zoveel veranderingen en enger nog; zo veel meer manieren om te kunnen falen. Het kan alleen maar mis gaan. Het is tot nu toe al niet zo soepel gegaan, dus wat staat mij in hemelsnaam nog te wachten? Ik wil daar helemaal niet mee bezig zijn, niet aan denken, niet aan beginnen het liefst.
Het niet eten hield mij klein. Letterlijk, want mijn lichaam stopte met groeien. Het bleef klein en werd zelfs nog minder. Het werd rechter, smaller, kinderlijker, want ik wilde steeds minder zijn. Ik wilde er minder zijn, minder ruimte innemen. Fysiek zorgde het ervoor dat alles stopte en vooral dat alles alleen nog maar om het eten draaide. Om het niet eten draaide. Dat hield mij niet alleen klein in mijn lichaam en lichaamsbeleving, het hield mij ook klein in mijn hoofd. Wanneer het elke dag over eten gaat, over producten en over calorieën tellen, hoef ik niet na te denken over grotere onderwerpen die bij het leven kunnen horen. Ik kwam niet verder dan wat ik die dag moest eten, wilde eten en uiteindelijk niet mocht eten. Aan andere dingen kwam ik niet toe, daar was geen ruimte voor. Ik had niets anders nodig. Dit was mijn leven en dit hield mij klein.
Als mijn grootste vraag is hoe ik de dag door kom met eten, hoef ik niet over mijn leven zelf na te denken, hoef ik niet verder te kijken en kom ik daar zelfs helemaal niet aan toe. Ik blijf hangen op iets heel simpels en kinderlijks, het voeden van mijzelf. Terwijl de rest dat vrijwel automatisch en tussen alle grote-mensen-dingen door doet, is dit mijn hoofdonderwerp van de dag. Elke dag weer. Elke dag ben ik niet bezig met mijn toekomst en met mijn leven op te bouwen, maar ben ik bezig met eten. Eten waarmee ik niets opbouw, maar mijzelf afbrokkel.
Ik ben jarig. We zijn weer een jaar verder en ik voel mij hier totaal niet feestelijk onder. Weer een jaar verder en weer een jaar niets opgeschoten. Weer een jaar klein gebleven en alleen maar bezig geweest met eten, niet eten, dooreten, overeten, eetlijsten.. Ik ben nu ouder, maar geen stap verder en ik voel mij opgejaagd. Opgejaagd door het ouder worden, het gaat veel sneller dan ik aankan. Ik voel mij gehaast en angstig. Angstig voor de verwachtingen die elk levensjaar erbij komen en waar ik straks weer niet aan kan voldoen. Ik weet niet eens hoe ik nu, op dit moment iets moet maken van mijn leven, laat staan als ik moet denken aan de jaren die gaan komen. Hoe moet ik ouder worden, een leven opbouwen, als elke dag te veel is? Als elke dag een opgave is? En ik ondertussen jaren achter loop? Jaren die ik niet terugkrijg en niet in ga halen.
Het kan ook echt heel somber zijn om je tijdens dit soort dagen, die dagen waarop je geconfronteerd wordt met ouder worden, te beseffen hoe het je is vergaan. Het is misschien niet makkelijk geweest en daarbij komt dat je helemaal niet de garantie hebt dat het in de toekomst beter zal gaan. De angst voor wat nog moet komen. Het kan alle kanten op gaan dus ook de kant die je niet meer wil.
Je hebt ook niet de garantie dat het zo blijft, je weet ook helemaal niet zeker dat het altijd zo moeilijk zal gaan. Hoe moeilijk het ook was, je staat nog steeds. Het is niet zo dat als het niet goed gaat of als het een zware periode is, dat betekent dat je ook direct stilstaat. Misschien zet je geen stappen op het gebied van je werk en zet je ook nog geen stap in een nieuw koop of huurhuis, maar jij hebt stappen gezet met jezelf. In jezelf. Je hebt je verder ontwikkeld zonder dat dat een tastbaar resultaat op heeft geleverd, maar je bent bezig geweest om met je problematiek om te gaan. Daar ben je verder in gekomen, verder dan een jaar geleden. Waarom is dat minder waard dan iets tastbaars dat bij je leeftijd zou passen? Daar zijn helemaal geen regels voor. Sterker nog, die stappen die jij met jezelf zet zijn de basis. De fundering. Anders blijft daar geen huur of koop woning op staan lijkt me…
Ja, er ligt ongetwijfeld nog van alles in het verschiet. Mooie en fijne dingen, maar ook vervelende dingen. Verdrietige dingen waar je je simpelweg niet op kunt voorbereiden, maar die ook bij het leven horen. Ondertussen ben jij alweer een tijd verder. Tijd waarin het lijkt alsof je niet verder komt, maar door er elke dag te zijn, er elke dag het beste van te maken en er weer voor te gaan, oefen je. Je wordt elke dag beter. Elke dag word je beter in jezelf. Wat er ook op je pad komt, die ervaringen en ontwikkelingen dragen bij aan hoe jij er op dat moment mee om kunt gaan. Je groeit, ook als je voor jouw gevoel stilstaat. Je groeit en dat zul je merken op het moment dat zich weer een nieuwe uitdaging voordoet. Uitdagingen die niet altijd leuk zijn en soms het uiterste van je vragen, maar die het waard zijn om aan te gaan. Je groeit als een bloem, die ook in de zwaarste storm en het natste seizoen het zwaar heeft, maar niet stopt met groeien.
Het enge vind ik, dat het zo’n onomkeerbaar proces is. Dat maakt mij bang en ook ongemakkelijk. Ergens wil ik de tijd stilzetten en de confrontatie met ouder worden niet aangaan, tegelijkertijd kan het mij ook hoop geven. Er is veel geweest, maar er komt ook veel aan. Er zullen nog uitdagingen volgen en tranen vloeien, maar dat betekent dus ook dat er nog hele mooie momenten komen. Die zullen er ongetwijfeld bij horen en dat zijn momenten waar ik wél naar uit kan kijken. Momenten van geluk, die mij alle tranen en problemen waard zijn. Die angst voor het ouder worden, die eerst voortkwam uit de angst om te falen is nu omgezet naar iets anders. Die angst voor het ouder worden gaat nu veel meer over de angst om te missen, om kwijt te raken. Ik wil de tijd stilzetten want er is ook zo veel mooist waar ik van wil genieten.
Ouder worden stond gelijk aan verliezen. Verliezen van mooie dingen van vroeger, maar ook het kunnen verliezen. Het falen. Alsof ik kon verliezen van mijn eigen toekomst en mijn eigen leven. Terwijl ik het ook kan zien als winst. Elke dag en elk leermoment is winst. Ik ga dit proces niet kunnen tegenhouden of omkeren, ik ga hier niets aan kunnen veranderen. Het beste wat ik kan veranderen is hoe ik ernaar kijk en hoe ik het probeer te beleven. Er is ook zo veel te winnen.
Er zijn nog zo veel kansen. Kansen die ik eng kan vinden, omdat het allemaal kan mislukken, maar die kansen zouden ook net zo goed overwinningen en waardevolle leermomenten kunnen zijn. Alles staat of valt met hoe ik er nu naar kijk en hoe ik kies om naar mijn toekomst te kijken. Kies ik ervoor om mij te verzetten en het niet aan te durven gaan? Of kies ik ervoor om het te proberen? Om met knikkende knieën, mijzelf toe te staan te groeien? Met de kans om te vallen, maar met net zo veel kans op de winst.
Geef een reactie