Het begon allemaal met een ellendige start van mijn leven. Laat ik zeggen, mijn vader hield niet van mij, mijn zusje en moeder. Uiteindelijk zijn mijn moeder en mijn tweelingzusje en ik van hem verlost na veel rechtzaken en gevaar voor ons leven. Beelden die op mijn netvlies staan die je hoe dan ook nooit in je leven wilt meemaken. Laat staan als je net 5 jaar bent.
De druk en angst heeft me veel bagage bezorgd waar ik tot op heden helaas nog mee loop. Altijd even achter om kijken of ik veilig ben. Mama ontmoette een nieuwe man , die voor mij nu nog steeds de beste vader is van de wereld. Er werd een zoontje geboren en ineens voelde ik me eenzaam, trok mijn handen van dingen af en werd heel afwachtend en was graag op de achtergrond. Hoe minder last ze van me hadden, hoe beter. Ik was altijd maar bang dat ik iets fout deed. Ik werd ongelukkig met mezelf.
En toen, ….. een feestje heeft mijn leven veranderd. Ik werd de nacht na het feestje heel ziek, moest spugen en had me nog nooit zo ziek gevoel. Ik zei tegen mezelf, dit gevoel wil ik nooit meer en daar heb ik voor gezorgd. Ik moest honger voelen en dan wist ik dat het goed was. Dan zou er niets uit kunnen komen als ik wel ziek zou worden. Het begon met toch wel iets minder eten en altijd mijn handen wassen! als mijn handen maar schoon waren, dan was het goed. En als dat niet zo was en ik kreeg een koekje aangeboden, dan sloeg ik het af hoe zo’n honger ik dan ook had.
Het was een drama, ik moest alles zo op z’n plek zetten s’ avonds voor ik ging slapen. Dan ging ik op bed om 20:00 uur en als alles verliep zoals ik wou, dan was ik klaar om 23:30 uur. Doodmoe werd ik ervan, maar ik ging geestelijk nog kapotter als ik het niet zou doen. Het was een strijd, elke dag. Alleen slapen is fijn, als je wakker wordt ben je bang hoe de dag zal lopen. Eenmaal de dag doorgekomen te zijn, ben je alweer bezig in je zelf met de volgende dag. Door al die kleine dingen viel ik natuurlijk af. En op een gegeven moment merkte ik dat zeker aan mijn conditie. Met sport op school kwam ik moeilijker mee en mensen keken mij aan. Als ik ging zitten, zat ik op elke stoel steeds minder comfortabel omdat ik ook totaal geen zitvlees meer had.
Toch begon ik mezelf mooi te vinden en ik sloeg door. Ik verstopte eten en in de zomer vroeg ik altijd of ik een broodje buiten mocht eten, dan gooide ik het weg. In de winter loog ik weer op en andere manier. Er was altijd wel een manier. Het was een nare tijd terugdenkend eraan. Ik deed alles voor anorexia.
Zoveel dat ik in het ziekenhuis belandde. Lopen ging haast niet meer, mijn nieren deden pijn en toen zag ik pas in dat het een serieus probleem was. Ik zag al mijn dromen verdwijnen. Ik wist dat ik beter moest worden. Ik ging er voor, hoe moeilijk de strijd ook werd. Na weken in het ziekenhuis gelegen te hebben mocht ik naar huis. Ik maakte groep 8 af en ging naar de middelbare school en was nog steeds in gevecht met mezelf en stond onder controle bij het ziekenhuis.
Ik moest blijven aan komen anders kreeg ik sondevoeding en dat wou ik wel als laatst. Bang dat ik moest overgeven, dus ik moest wel doorgaan. Uiteindelijk ben ik naar Smilde gestuurd om daar in therapie te gaan. Het werkte maar een beetje omdat ik zo weinig tijd had. Ik had moeite met school, dus ik had besloten om het op te geven en het zelf te doen. Ik kon het steeds van school zijn niet permitteren. Ik heb een eenzame tijd gehad, maar het doel wat ik wou vond ik belangrijker dan mijn leven geven voor anorexia. Ze heeft me nooit gesteund en was alleen maar trots op mij als ik honger had en daar werd ik zelf niet altijd gelukkig van. Anorexia heeft me eenzaam gemaakt, terwijl de wereld zoveel te bieden heeft. Ik heb mijn oogkleppen afgegooid en ben de echte wereld in gegaan.
Ondertussen is mijn lieve opa overleden. Zwaar verlies, maar doordat ik uit mijn wereld ben gestapt naar de echte wereld had ik vrienden die mij goed hebben gesteund. Ik heb mijn zorg en welzijn diploma gehaald en ik kon beginnen aan mijn droom opleiding. VeVa (veiligheid en vakmanschap), een militaire opleiding. Mijn droom was namelijk om militair te worden. Ik koos Panterinfanterie. Het was loodzwaar, elke dag sporten, discipline, in kou en hitte, regen, sneeuw, rennen, graven, slapeloze nachten, marsen met bepakking, blaren krijgen, even een traantje weg pinken omdat je het even niet meer ziet zitten. Maar kom op, van amper kunnen lopen tot rennen in de modder midden in de nacht?! Ik kan alles aan Almira, kom op!
Niets is te veel, als je maar nooit opgeeft met dromen en met ervoor vechten! En vechten met een eetstoornis is heel moeilijk, maar je bent niet alleen. Vooruitgang boek je door voorwaarts te gaan en dat doe je door stappen te zetten. Het hoeven geen grote stappen te zijn, maar elke stap is vooruitgang. Het onwetende is altijd eng, maar dat is het allemaal als je niet weet wat er gebeurt. En daar kom je maar op 1 manier achter……..
Maak je leven speciaal, anorexia is maar een simpele ziel en veroverd veel meer mensen, maar laat jij diegene zijn met een eigen verhaal.
Almira
Geef een reactie