Ik durf geen strakke kleding te dragen

Jaren lang durfde ik geen strakke kleding te dragen. Ik voelde me er dik en lelijk in. Ik was heel onzeker en ontevreden over mijn lichaamsvormen en door mijn eetstoornis ontstond er ook nog eens veel schaamte en schommelingen in gewicht. Strakke t-shirtjes en jurkjes droeg ik nooit. Ik had ze na een aantal jaren niet eens meer in de kast. In wijde kleding voelde ik mij prettiger. Dan hoefde ik mij tenminste niet druk te maken over het vet rond mijn navel, vetrolletjes, love handles of mijn buik in te houden na het eten. Ik werd dan minder geconfronteerd met de dingen die ik, vooral door mijn ongezonde eetstoornis-mening, over mezelf dacht.

Toen ik erg veel afgevallen was in een bepaalde periode van de jaren dat ik een eetstoornis had, schaamde ik me ook weer voor mijn lichaam. Ergens was er een stukje eetgestoorde trots, maar ik was ook juist bang voor kritiek op mijn uitstekende botjes, dunne benen en ingevallen buik. Ik verstopte mijn lichaam onder laagjes kleding en wijde items. Soms liet dit mij juist dunner lijken, maar voor mijn gevoel kon ik mezelf er in verstoppen.

Juist tijdens mijn herstel, durfde ik ook geen strakke kleding aan. Ik was nog lang niet aangekomen tot mijn gezonde gewicht, maar ik vergrootte iedere rolling in mijn huid uit tot een vetrolletje of enorme kwab. Als ik teruglees in een dagboek, vergeleek ik het dik-voelen met het gevoel alsof ik een Michelèn mannetje was. Ik walgde van mijn lichaamsvormen en het aankomen voelde verschrikkelijk.

Omdat ik het een echte, eerlijke kans wilde geven -dat ‘stomme’ herstellen-, koos ik er voor om te overleven en het tijd te geven. Ik had na veel pogingen een fijne behandeling gevonden waarmee ik dat wilde gaan doen. Dus ik zette door, hoe vies en dik ik mij ook voelde. Wijde t-shirts en los zittende kleding hielpen mij om de confrontatie met mijn lichaam tijdelijk even niet aan te hoeven gaan. Dat kwam later wel aan bod.

Uiteindelijk heb ik na jaren oefenen met gedachtes, PMT, en ook gewoon tijd, geleerd mijn lichaam steeds meer te accepteren. Natuurlijk zijn er nog onzekerheden, maar de focus ligt op heel andere vlakken in mijn leven. Dat heb ik alleen kunnen leren door die focus ook te gaan verleggen, het een kans te geven en te oefenen. Minder waarde te hechten aan uiterlijkheden, oppervlakkigheid en de diepte in gaan, hoe eng ook. Want dat is waar het om gaat in het leven.

Die wijde kleding draag ik nog steeds, maar dan vooral omdat ik dat gewoon ook leuke items vind. Ik durf inmiddels ook gewoon strakke kleding te dragen. En dat terwijl ik een hoger gewicht heb dan tijdens mijn eetstoornis en de jaren dat ik juist zo ontevreden was. Ik ben nu gezond en dat is veel belangrijker voor me. Dat ik vormen in een strak jurkje zie zitten die niet passen bij een fitspo advertentie, maakt me niets meer uit. Dit is mijn lijf en het is hersteld, daar ben ik al lang heel erg dankbaar voor.

Het dragen van strakke kleding durfde ik niet zomaar. Dat heeft nog wel even geduurd. Maar hoe langer ik afstand hield van mijn eetstoornis, hoe minder ik de drang voelde om af te vallen, mijn lichaam aan te passen en er ruimte kwam voor acceptatie. Ik daagde mezelf uit om toch strakke kleding te dragen, maar dan wel stap voor stap. Soms eerst een halve dag, of met een wijd vallend vest er overheen. En zo breidde ik dat uit.

Ik denk namelijk dat het heel goed is om jezelf te stimuleren en af en toe uit te dagen. Dat betekent niet dat je hard voor jezelf moet zijn of jezelf moet dwingen, terwijl je je er onprettig bij voelt. Maar wel dat je soms door dat ongemakkelijke gevoel heen worstelt, om negatieve gedachtes te verslaan. Om te zorgen dat je ‘schijt’ leert hebben aan de angst voor wat anderen van je denken. Of om je eigen negatieve zelfbeeld de mond te snoeren en ruimte te geven aan positieve gedachtes of realistische.

Acceptatie betekent niet dat je meteen blaakt van het zelfvertrouwen. Het betekent voor mij vooral dat ik niet teveel waarde hecht aan mijn uiterlijk, maar wel genoeg. Dat ik mezelf verzorg met liefde en aandacht, maar dat het niet voorop staat in mijn dag. Dat ik wel ga winkelen of mezelf leuk aan kleed, maar dat ik dat vooral doe voor mezelf en als ik daar zelf behoefte aan heb. Acceptatie betekent dat ik met liefde kan kijken naar de minpunten van mijn lichaam, zonder dat weg te willen maken. Dat het er gewoon mag zijn.

Ik hoop ook dat jij jezelf durft uit te dagen om af en toe weer iets te dragen waarin je lichaam zichtbaar is. Want juist die acceptatie kun je daarmee vergroten en soms kun je zelfs merken dat je eigenlijk ook wel pluspunten hebt! Ga het aan, niet uit de weg.

Herken jij wat ik hier boven beschrijf en hoe ga jij daarmee om?

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

14 reacties op “Ik durf geen strakke kleding te dragen”

  1. Ik walg altijd zo van mn lichaam als ik iets straks aan heb dat ik het daarom maar gewoon niet doe, dan hoef ik er ook niet continu mee bezig te zijn.

  2. Heel fijn dat je dit hebt bereikt en ik heb veel bewondering voor je!
    Het doet mensen met eetstoornissen, waaronder ikzelf, heel goed zoals je deze blog en alle andere motiverende blogs schrijft.
    Je helpt mij en vele anderen hier ontzettend goed mee! Het helpt me vooral de ogen te openen.

  3. Heel herkenbaar trouwens, want ook ik durf geen strakke kleding te dragen.
    De zomer is een beproeving omdat je je niet meer kan verstoppen in jassen e.d.
    Door deze blog ben ik gemotiveert om het anders te gaan doen.

  4. Wat een fijn artikel. Wat je schrijft is heel herkenbaar. Ik draag ook vooral wijde kleding, vooral bloesjes ipv shirtjes. Als ik strakke bovenkleding draag lijkt het alsof het per uur strakker gaat zitten en hoe later het op de dag wordt, hoe minder fijn ik mij erin voel. Wijde bovenkleding geeft een veiliger gevoel. Ik voel me daarin ook dunner dan in een strak shirt. Fijne blog, dankjewel.

  5. De reden waarom ik alles dus iets wat te groot koop. Ik wil er zo dun mogelijk uitzien.

  6. Ik voel me nog steeds niet fijn en heel dik in strakke kleding. Maar ik weet niet of dat alleen door mijn eetstoornis komt of dat vrouwelijke kleding gewoon niet bij me past.

  7. Mijn vriend vindt trouwens dat ik er dunner uitzie in strakke kleding maar zelf vind ik het echt veel dikker

  8. Ik voel mij niet happy in strakke kleding.
    Niet alleen dat ik mij dan te zichtbaar voel ,ik vind het ook niet lekker zitten. In de zomer voelt het te warm en in de winter te koud..
    Voor mij hoeft het gewoon niet, strakke kleding.Misschien dat ik het ooit anders ga voelen, als ik beter in mijn vel zit??. Iets zwierigs en vloeiends ,of iets zachts is trouwens ook heel vrouwelijk,het zit hem niet in het strakke.
    Ik zie dat strakke dan ook meer als sexy dan als vrouwelijk en sexy voel ik mij zeer zeker niet .

  9. Wat ben je mooi Nouska!

    En ja, ik herken mij in wat je schrijft. Ik zelf voel mij ook steeds confortabeler in strake kleding, kleding die mijn vrouwelijke figuur accentureert.

    Of ik me goed voel in bepaalde kleding gaat met ups & downs, en..dan accpeteer ik ook. Veelal voel ik me heerlijk in voor mij vrouwelijke vormen accenturerend kleren.

    Mijn ES gaat steeds meer naar de achtegrond, ik waardeer mijn lichaam oprecht steeds meer, voel het echt.
    Het is zo fijn 🙂 blij mee! Na 15 jaar hahaha.. anyhows. Blij 😀

  10. Heel herkenbaar! Het enige verschil is dat ik wel strakkere kleding droeg toen ik diep(er) in mijn ES zat. Ik vind het op dit moment verschrikkelijk om strakke kleding te dragen en heb na een paar jaar een normaal gewicht. Dit stukje is voor mij echt nog heel moeilijk, wanneer ik ook maar iets strakkers aan heb, wil ik het echt zo snel mogelijk weer uit! Mezelf en vooral mijn lichaam accepteren zoals het is, is nog steeds een struggle. Maar ik geloof dat er een dag komt dat dit gaat gebeuren!

  11. Je moet ook wennen aan alles.
    Een hersteld lichaam voelt nu eenmaal anders, functioneert anders.
    Ik geloof dat, al gaat het niet vanzelf, ik het makkelijker zal vinden om strakkere kleding te dragen als ik een gezond lijf heb. Omdat je denken en voelen ook beïnvloed worden door disbalans in je lichaam .

  12. Ik voel me ook niet prettig in strakke kleding, maar ik moet het dragen van mijn vriend. Hij vind dat belangrijk. Vooral bij broeken. Laatst is hij meegeweest om een jeans voor mij te kopen. Omdat hij de jeans die ik zelf uitgekozen had niet strak genoeg vond zitten, mocht ik die niet kopen en vroeg hij de verkoopster om een strakker model broek te pakken “die goed de billen acentueren”. Dat vroeg hij leterlijk aan die verkoopster! Ik vond het supergenant. Toen ik die superstrakke jeans aanhad ging hij samen met de verkoopster kijken of hij wel mooi rond mijn billen zat. De verkoopster zei dat hij wel erg strak zat, maar dat hen nog net kon. Toen kocht mijn vriend hem voor mij. Nu moet ik de jeans regelmatig dragen van mijn vriend, maar ik doe dat niet graag.

  13. Nouska, je bent zo mooiii!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *