Het klinkt misschien gek, maar al vanaf dat ik klein ben worstel ik ermee; bij mezelf blijven. Ik vind het moeilijk, nog steeds soms. Jezelf blijven en doen waar jij gelukkig van wordt in een wereld waar je van alles moet en er van alles van je gevonden wordt is geen makkie. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik mij als kind altijd anders voelde. Ik kon niet altijd mee denken en mee komen met de ideëen of de norm van anderen. Al eerder schreef ik daar een blog over met de titel ‘’Ik ben anders dan anderen”.
Het lijkt misschien allemaal super bijzonder en uniek, je anders voelen. Leuk, zou je denken. En dat was het soms ook. Sommige meisjes in de klas vonden het juist leuk dat ik andere kleren aantrok, gekke spellen verzon of een andere mening had, maar over het algemeen werd het niet zo op prijs gesteld dat ik niet binnen de lijntjes kleurde, veel naar buiten zat te kijken en niet precies hetzelfde dacht over dingen of mijn eigen oplossing bedacht. Soms had ik het gevoel dat ik er niet bij hoorde.
Nu moet je niet meteen denken dat ik super rare dingen denk, enorm alternatief ben in mijn denken of heel ongewoon ben. Zo extreem is het ook weer niet, maar het mainstream leven, de norm van de maatschappij of het vooroordeel dat ik daar zelf over heb, daar kan ik me niet altijd zo goed in vinden. En dat geeft me nog steeds, net als vroeger als kind, soms een heel eenzaam gevoel. Ik voel me dan niet begrepen en kan me niet vinden in hoe het ‘heurt’.
Soms lukte het me om mijn eigen plan te trekken, dingen op mijn eigen manier te doen, maar kreeg ik daarover een hoop kritiek. Dat ik bepaalde dingen anders zag, viel dan niet uit te leggen. Soms wist ik ook niet waarom ik deed wat ik deed, maar voelde het gewoon als de beste manier, mijn manier. Als ik dan aangesproken werd op iets heel simpels, voelde dat als enorme kritiek; ik mocht niet zijn wie ik was.
Ik heb ook de nodige plagerijen meegemaakt. Pesten durf ik het niet te noemen, uit respect voor kinderen die echt doorlopend, jaren lang gepest zijn, maar zo voelde het op sommige momenten wel. Ik was de Indiaan, de hippie, de alto of de zwever. Ik hoorde er niet bij. En dat terwijl ik mezelf absoluut nooit in zo’n hokje zou plaatsen. Kortom, ik was anders en als iemand zijn dag niet had of onzeker werd naast mij. Dat, en nog veel onaardigere opmerkingen of opmerkingen die misschien niet eens verkeerd bedoeld waren, hebben me wel wat langer leren nadenken voor ik mezelf liet zien.
Ondanks dat ik veel van mezelf weg begon te stoppen, vonden mensen mij alsnog heel extravert. Gek vond ik dat. Ik dacht alleen maar: ”Je weet niet half.” Ik probeerde heel vaak maar gewoon mee te doen met wat hoorde. Gewoon te studeren, netjes rechtop te zitten, niet te hard te praten, me in te houden als ik moest lachen en mijn problemen voor mezelf te houden. Ik had toen al het gevoel dat je in de maatschappij het beste gewoon normaal kunt zijn, niet op kunt vallen en beter gewoon mee kunt doen met wat iedereen doet, dan jezelf te laten zien. En dat koste me mijn kop.
Door te doen alsof en gevoelens te onderdrukken, kon ik niet meer van mezelf houden. Ook vond ik complimenten helemaal niet meer bijzonder en vond ik liefde ontvangen heel moeilijk. Mensen die van mij hielden, hielden niet van mij, maar van de persoon die ik hen deed geloven te zijn. Ze wisten niet half wat er nog meer in mij omging, ook aan negatieve dingen, want ik lachte altijd. Ze geloofden dat ik was wie ik hen deed geloven dat ik was, maar ondertussen moest ik van alles uithalen om dat vol te houden. Al mijn minpuntjes en problemen verstopte ik, in de hoop dat ik dan gewoon mee kon blijven doen met iedereen. Zoals het hoorde.
Het voelde alsof ik jarenlang mee liep in de rij, zoals je die op school had. Ik kon alleen het tempo niet altijd even goed bijhouden, of wilde soms even een zijweggetje inslaan of stilstaan. Dat mocht niet en durfde ik ook niet meer, en daarom bleef ik keurig meedoen met de rest van de mensen in de rij, terwijl ik er stiekem heel stilletjes aan onderdoor ging en een eetstoornis met me mee droeg.
Toen ik niet meer in de rij kon lopen, werd mijn eetstoornis erger. Ik begon mezelf te haten, als ik dingen deed die anders waren dan anderen. In het begin waren de dingen die ik stom vond aan mezelf nog wel te overzien, maar naarmate ik langer mijn kop boven water probeerde te houden, begon ik mezelf steeds meer te haten. Ik hield het leven niet vol. Niet op deze manier. Niet op de manier die voor anderen goed werkte. Ik kon niet leven zoals ik leefde.
Door te herstellen van mijn eetstoornis, die onder andere ook een gevolg was van deze zelfonderdrukking, leerde ik weer te leven. De belangrijkste boodschap die ik daaruit mee kan geven is dat je er niet vanuit moet gaan dat je beter wordt en dan weer het oude vertrouwde leventje op gaat pakken. Integendeel. Als je beter wilt worden van je eetstoornis, moet je alles anders gaan doen en juist een ander leven gaan leiden. Een leven dat je wel aankunt en dat wel goed voor jou is. Niet een leven dat van je wordt verwacht. Je moet je leven opnieuw inrichten met dingen die voor jou goed zijn. Bij jezelf blijven, meer authentiek zijn.
En dat opnieuw inrichten van je leven en bij jezelf blijven, is geen makkie. Het betekent dat je niet moet doen wat anderen van je verwachten, van je vragen of van je willen, maar dat je juist gaat doen wat goed is voor jou. Vraag jezelf regelmatig af wat jij wilt, wat je voelt, wat je nodig hebt wat je mening is en wat je van je zelf of van anderen ‘moet’. Probeer daar goed bij stil te staan en regelmatig over te schrijven bijvoorbeeld. Stel jezelf die vragen bijvoorbeeld een periode dagelijks, zodat je steeds meer gaat doen wat jij wilt in je leven en wat jij nodig hebt.
Authentiek leren zijn heeft tijd nodig. Zoals ik al vaker schrijf, hebben heel veel dingen die je moet ontwikkelen om te herstellen tijd nodig. Authentiek zijn, bij jezelf blijven, jezelf zijn en doen wat goed is voor JOU, is dan ook niet zo gemakkelijk als dat het lijkt, maar oefening baart een heleboel kunst op den duur!
Jezelf zijn vergt een bepaalde kwetsbaarheid. Wie zijn eigen ding doet, kan raar aangekeken worden. Sommige mensen vind het niet leuk, moeten er aan wennen of begrijpen je niet. Het anders leven ging bij mij gepaard met afscheid van bepaalde oude gewoontjes, dingen die zo vertrouwd waren, waaronder mijn eetstoornis of sociaal wenselijk zijn naar mensen om mij heen. Ik wilde niet meer nep zijn, ik wilde echt zijn en ik wilde daarmee ook ontdekken wie er echt van mij houden en wie misschien eigenlijk niet.
Authentiek leren zijn betekent dat je gaat oefenen met zijn wie je eigenlijk al bent. Ik las daarover hele fijne stukken in de boeken van Brené Brown. Het is soms een geworstel om in deze drukke wereld vol normen en waarden, vol culturen, vol meningen, vol individuen en vooral vol indrukken toch jezelf te zijn en te blijven. We laten ons al snel meesleuren in ‘’wat hoort” en ‘’wat moet”. Stilstaan bij jezelf, even ademhalen en bedenken; Wat wil ik nu eigenlijk?, kan je helpen om weer bij jezelf te komen. Het vergt enige training, maar is zo belangrijk!
Authentiek zijn betekent ook dat je jezelf niet meer voor de gek gaat houden. Je kiest ervoor echt te leven en niet een leven te leiden dat van je verwacht wordt. Dat betekent dat je rust pakt als JIJ dat nodig hebt en dingen op jouw manier gaat doen. Dat is niet met alles mogelijk, omdat je natuurlijk ook verplichtingen hebt, maar je kunt dan in ieder geval proberen om zoveel mogelijk bij jezelf te blijven en steeds weer even stil te staan bij jezelf.
Ik denk dat je alleen maar meer kwalitatief fijne ervaringen en fijne mensen om je heen terugkrijgt voor de verandering die je gaat maken of die je hebt gemaakt. Je oude, sociaal wenselijke ik loslaten is moeilijk. Maar jezelf zijn, in een wereld die heel veel van je vraagt is uiteindelijk zo stoer! Het blijft een worsteling, maar het geeft je enorm veel vrijheid als het je lukt om te zijn wie je eigenlijk al was.
”Laat los wie je denkt te moeten zijn” – Brené Brown
Bron foto’s: Weheartit
Geef een reactie