Ik durf niet zonder hulpverlening

Ik ben 26 jaar en zit al vanaf basisschool leeftijd af en aan in de hulpverlening. Voornamelijk ambulante behandeling. Verder één keer dagbehandeling van paar maanden en heel af en toe kortdurende (crisis)opnames van gemiddeld genomen een paar dagen tot anderhalve maand. Ik ben nu 5,5 jaar bij dezelfde behandelaar en ik word binnenkort verwezen voor andere therapie.

Pas geleden heb ik een gesprek gehad met mijn behandelaar over het feit dat de hulpverlening mij een vertrouwd gevoel geeft. In die mate dat ik het gevoel en de overtuiging heb, dat ik mezelf zonder hulpverlening nooit staande zal kunnen houden in de maatschappij. Die gevoelsmatige overtuiging heeft zich diep genesteld in mij. Als ik mij een paar maanden staande kan houden, ben ik bang dat de hulpverleners mijn struggles niet meer zien en dat ik het zonder hulpverlening moet doen…

Een kromme overtuiging, ik weet het. De erge angst die dat met zich meebrengt is dan zo erg aanwezig dat ik wil wegvluchten. Alleen wegvluchten maakt, dat ik geen goede dingen wil doen. In plaats van weg vluchten is het beter mezelf gerust te stellen. Helaas verkramp ik dan weer en raak ik gespannen door de volgende gedachtes die dan komen:

“Ik moet het alleen doen. Ik moet aanwezig zijn. Ik mag mezelf niet in de steek laten. Als ik dit goed doe, dan moet ik een opleiding doen. Dan moet ik voor mezelf opkomen. Dan ben ik in de maatschappij. In de enge en grote wereld. Dan moet ik mezelf continu beschermen voor nare woorden van mede-studenten. De hardheid van de mensen. Dan kan ik niet meer terugvallen op de hulpverlening en moet ik het alleen doen. Dan ben ik alleen. Verloren en hulpeloos.

Ik mag dan niet bang zijn, want dan kunnen mensen mij pakken. Maar als ik niet bang mag zijn van mezelf, kan ik er ook niet voor mezelf zijn. Ik moet harder zijn voor mezelf, maar tegelijkertijd moet ik ook liever voor mezelf zijn. Ik mag niet falen. Ik mag geen kwetsbaarheid tonen, zoals onzekerheid. Als het beter gaat dan denkt de omgeving dat ik alles aankan. Dan verwacht de omgeving dat ik alles goed doe. Dat ik geen terugvallen meer heb. Dat ik weer hetzelfde ben als mijn leeftijdsgenoten zonder kwetsbaarheid. Dat ik op alle levensgebieden mij staande weet te houden zonder moeilijkheden. Dat ik alles perfect moet doen…”

Door al deze gedachtes raak ik dan in paniek. Raak ik gespannen en verkrampt. Lukt het niet om mezelf gerust te stellen en vlucht ik uiteindelijk. Vlucht ik in mezelf en weg van de wereld. Voel ik mij een klein kind in een grote wereld. En als je je dan zo voelt met het idee dat de hulpverlening zal stoppen als het beter met je gaat, is de geruststelling ver te zoeken. Dit alles heeft te maken met het volgende onderwerp: ‘Jezelf het niet waard vinden. Andere mensen vind je het meer waard.’

Ik vind mezelf niet waard voor mezelf op te komen. Althans, ik mag van mezelf opkomen tot zekere hoogte. Als ik voor mezelf opkom, heb ik het gevoel dat ik iets opdring aan anderen. Als ik grenzen stel heb ik het gevoel dat ik mensen onbedoeld kwets. Soms voelt het ook als een onvermogen om voor mezelf op te komen, omdat ik dan een gevoelsmatige overtuiging heb dat ik het verdien om zo behandeld te worden. En soms klap ik gewoon dicht. Raken de woorden mij zo, dat ik geen woorden kan vinden om mij te beschermen.

Als je jezelf het waard vindt om goed behandeld te worden en dat je er met elke emotie mag zijn, dan is het makkelijker om het leven in te stappen. Dan worden de angstige gedachtes die ik beschreven heb ook behapbaar. Als je mag genieten van de zonnestralen, van muziek, van je huisdieren, een film, contact met vrienden, dan haal je zoveel positiviteit uit het leven waardoor je het kan integreren in jezelf. Ook is het dan makkelijker om de steunende woorden van een hulpverlener, vriend(in), leerkracht of ouders tot je te nemen en dat in jezelf op te zoeken, wanneer je dat nodig hebt.

Sommige dingen lukken mij en andere dingen nog niet. Ik doe nu al een tijdje vrijwilligerswerk bij basisschool leerlingen. Ook ga ik naar twee lotgenotengroepen. Dat is voor mij al heel wat. Ik kan af en toe van muziek en andere dingen genieten. Ik ben veel verder dan toen ik 5,5 jaar geleden bij mijn behandelaar begon en daar probeer ik mezelf aan vast te houden….

Voel jij je afhankelijk van de hulpverlening?

Fotografie: Tradlands

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

6 reacties op “Ik durf niet zonder hulpverlening”

  1. Wauw. Wat mooi geschreven en wat herkenbaar. Bedankt voor deze blog!

  2. Heel herkenbaar, ik durf de hulpverlening ook niet achter me te laten. Ik heb stappen gezet en ben aan het afbouwen met zorg, maar het is doodeng.
    Ik wil je wel meegeven dat de verwachting van de maatschappij dat je alles goed zou doen of nooit meer hulp zou mogen vragen niet klopt. Ik had die angst precies hetzelfde maar het blijkt dat mijn omgeving me juist remt in mijn drang om alles weer ‘gewoon’ op de pakken. Het bleek vooral mijn eigen verwachting van mezelf te zijn, mijn omgeving en de maatschappij heeft veel meer begrip dan ik had verwacht. Mijn eigen verwachtingen en de hoge lat die ik mezelf opleg komen uit mijn eigen hoofd en absoluut niet van de mensen om me heen. Mensen hebben veel begrip als je de tijd neemt om ze dingen uit te leggen en vragen te beantwoorden.
    Het is helemaal niet erg dat je het eng vindt om meer afstand te nemen van de hulpverlening, het is heel logisch. Bedenk alleen wel van wie de verwachtingen die jij voelt echt afkomstig zijn. Wees jezelf en je zal ervaren dat er heel veel begrip en ruimte is om je weg rustig aan te vinden. Niemand verwacht van je dat je opeens alles zelf kan en dat je het nooit meer moeilijk hebt. Iedereen zal begrijpen dat het een enorme verandering voor je is. En weet dat de hulpverlening niet wegloopt, mocht je het uiteindelijk niet redden dan kan je altijd opnieuw om hulp vragen. Op tijd aan de bel trekken is het sterkste wat je kan doen. Geef jezelf de kans en wees lief voor jezelf door je verwachtingen naar jezelf bij te stellen en de lat wat lager te leggen. Je zult zien dat als je trouw blijft aan jezelf en dus ook je emoties mensen dat zullen zien en het accepteren. Wees trots op alle stapjes die je al hebt gezet, hoe eng het nu ook voelt om het meer zelf te gaan doen. Het komt goed, op welke manier dan ook maar dan is stoppen met vluchten wel de keuze die je moet maken. Dat zal niet vanzelf gaan, maar ik weet zeker dat het je zal lukken. Niemand in de hele wereld voelt zich alleen maar goed, iedereen heeft momenten of periodes dat ze zich niet goed voelen. Dat is onderdeel van het leven, dus ook van jouw leven. Heel veel succes met je volgende stap, heb vertrouwen en hou de realiteit in het oog.

  3. Toevallig gisteren aangegeven niet te weten of ik ooit zonder therapie durf/kan/wil.

  4. Wauw, herkenbaar.

  5. Ik heb wel perioden gehad waarin ik daar bang voor was, maar met langzaam afbouwen en afsluiten lukt het me wel om zonder te kunnen en willen. Het is alleen zo dat ik vaak na een half jaar dan toch weer in de knel zit en op zo’n manier dat ik naar een therapeut snak zeg maar.. soms denk ik dat ik gewoon iemand nodig heb om even m’n complexe hoofd bij te kunnen luchten en daar wil ik dan best voor betalen. Ik zie het dan maar meer als een filosofisch gesprek. Andere mensen hebben behoeften aan sport en ik meer aan een goed filosofisch gesprek over mezelf en het leven.

  6. Goed geschreven en herkenbaar. Niet zo zeer nu meer maar toen ik jouw leeftijd had wel. Ik ben 49 jaar en al meer dan 30 jaar aan het therapieën. Als je het nodig blijft hebben, dan is er niemand die jou verbiedt om naar een therapeut te gaan. Nu ervaar je het als een angst, iets dat je tzt moet kunnen. Maar misschien is het wel zo dat je gaandeweg gaat merken dat je steviger in je schoenen gaat staan en minder de hulp nodig hebt. Ik kan er soms heel erg mee zitten dat ik al zo lang aan het therapieën ben, maar de andere kant is dat ik het niet opgeef. Ik de pech heb dat het allemaal nogal complex is. Ik zou dolgraag willen dat ik gezond zou kunnen functioneren, maar helaas is het overleven ipv leven. Ik had graag mijn leven anders kunnen leven, maar ik heb er alles aan gedaan wat in mijn mogelijkheden lag en dat doe ik nogsteeds. En nog altijd is daar de boulimia en andere belemmeringen. Heel verdrietig en frustrerend maar ik blijf hulp zoeken.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *