Hierbij wil ik mezelf graag een belofte doen, om altijd trouw te blijven. In voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid. Ik zal mezelf nooit meer zo hard laten vallen, nooit meer zo ver laten gaan.
Mijn issues voor mijn lichaam zitten heel diep geworteld; al in de kleuterklas vergeleek ik mezelf met mijn vriendinnetjes, die in mijn ogen allemaal mooier en slanker waren. Dit gevoel werd bevestigd in groep 7, toen we allemaal op de weegschaal moesten en we ons gewicht op het bord moesten schrijven. Ik was de zwaarste. Achteraf gezien logisch, ik was namelijk ook de grootste.
Toen ik 13 was begon het echte gezeur. De thuissituatie was onstabiel. Mijn ouders hadden allebei een buitenechtelijke relatie. Ik wist het, maar het was geheim. Ik mocht het aan niemand vertellen, ook niet aan vriendinnetjes en vooral niet aan opa en oma. Mijn ouders hadden veel ruzie en vluchtten in de kroeg, ik was vaak alleen thuis.
Op school werd ik stiller, ik werd een saai meisje.
Mijn 2 beste vriendinnetjes vonden me niet leuk meer, ze konden me niet meer bereiken. Dit leidde tot plagerijtjes. Ze zeiden dingen als: jij eet altijd zoveel. Om mezelf te verdedigen ben ik gestopt met eten. Niet om af te vallen, puur als bewijs dat ik heus niet veel hoefde te eten…
Tot ik op een dag in het zwembad werd nageroepen voor ‘anorexia’, ik wist niet wat dat betekende, wist niet eens hoeveel ik woog. Een van die vriendinnetjes had door dat het niet goed met me ging. Ze zei dat ik weer moest gaan eten, zo ben ik van de een op de andere dag weer gaan eten. Het duurde dan ook niet lang tot ik aankwam, ik kwam aan als een gek. Maar het maakte niet uit. Ik was gelukkig.
Mijn moeder was het hier niet helemaal mee eens, ze had het beste met me voor en wilde niet dat ik dik werd. Mijn vader op zijn beurt vond het leuk om af en toe opmerkingen als ‘wat krijg je een lekkere kont’ te maken.
In deze dagen kwam m’n moeder thuis met een doorslaggevende mededeling: ze had me lid gemaakt van de sportschool. Op dit punt begon het tot me door te dringen dat ik dik was, dat ik echt moest gaan afvallen. Ik begon met 1x per week sporten, dit werd snel 7x per week.
Het sporten was een heerlijke uitlaatklep, dit was namelijk ook de tijd dat mijn ouders officieel uit elkaar gingen. Ik viel een paar kilo af en kreeg daar complimentjes over, ik had het licht gezien. Om het afvallen wat te versnellen ging ik wat gezonder eten, wat minder eten, nog wat minder eten en uiteindelijk zo min mogelijk eten.
Mensen zeiden dat ik dun werd en of het wel goed met me ging. Het ging prima, maar er mocht nog wel wat af… als ik in de spiegel keek, zag ik een dik meisje staan. Toen ik mijn laagste gewicht had bereikt kreeg ik klachten. Duizeligheid, haaruitval, ik had het altijd koud, ik kreeg overal blauwe plekken, etc. Ik kwam bij de huisarts terecht die licht ondergewicht constateerde en me doorverwees naar het GGZ. Het drong tot me door dat ik echt niet goed bezig was, iets wat mijn verstand altijd al had gezegd.
Omdat ik eigenlijk écht geen zin had in hulpverlening en psychologen besloot ik zelf aan de gang te gaan, ik wilde beter worden! Zo ging ik langzaam aan weer wat eten, ik had alles onder controle. Ik at om te laten zien dat het prima ging, maar kwam nauwelijks aan. Pas 9 maanden later kon ik bij het GGZ terecht. Ik moest een eetdagboek bijhouden en elke week op de weegschaal. Paniek. Alles ging mis.
Niet lang daarna kreeg ik de diagnose ‘‘boulimia nervosa met anorectische episodes”. Vreetbuien, braken, laxeren, paniek, automutileren, paniek. Het GGZ zat me dwars, het werd alleen maar erger. Ik moest weg daar. Ik begon te doen alsof alles geweldig goed ging, 3 weken later was ik uit behandeling. Zo ging ik verder met mijn leventje en werd ik al zieker.
Aan het einde van mijn 4e havo jaar ging het mis, in een paniekaanval heb ik een voorraad pillen geslikt en ben ik ziek geworden. Met een buikgriep en oververmoeidheid als excuus heb ik een paar weken op bed gelegen. Dit gaf wel een doorslag, er moest iets veranderen.
Ik ben gestopt met de havo en naar een MBO opleiding gegaan. Ik ben gestopt met overmatig sporten en heb hobby’s gezocht. Andere vrienden gemaakt. Aan mezelf gewerkt. Ik heb keihard gevochten. Hier ben ik ook op proud2Bme gekomen, een geweldige steun en motivatie om op de goede weg te blijven.
Uiteindelijk ben ik aan het begin van mijn nieuwe opleiding nog een keer kort in behandeling geweest bij de volwassenenafdeling van de GGZ. Hier hebben ze ADD geconstateerd en ik ben Ritalin gaan gebruiken, wat mij ook geholpen heeft wat rust in m’n hoofd te vinden. De behandeling is heel snel weer gestopt, omdat ik eigelijk geen baat heb bij gesprekken en genoeg motivatie had om zelf beter te worden en mijn eigen weg te vinden.
Het feit dat er op Proud2Bme zoveel meiden en jongens vechten om beter te worden heeft me doen beseffen dat ik dit ook kan, en vooral, dat ik dit wíl! Nu ben ik sterker dan ooit, ik heb de controle terug, de echte controle. Als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf weer zoals ik ben, ik kan weer van mezelf houden.
Geef een reactie