“Je druk maken over wat andere mensen van je denken is zonde van je tijd.” Dit is vast niet de eerste keer dat je dat hoort of leest. Zo denk ik er ook over, toch vond het soms moeilijk om het ook echt zo te voelen. Het was een heel dubbele uitspraak voor mij. Nee, het maakte me niet uit wat elk willekeurig persoon op straat over me dacht, maar van sommige mensen, maakte het me wel uit.
Wanneer ik met mijn band voor een volle zaal vol vreemde mensen speelde was dat geen probleem voor mij, maar zodra het een kleiner en bekender publiek was kon ik me helemaal duizelig voelen van de zenuwen. Dit gold voor het spelen met de band, maar het gold ook voor een hoop andere dingen. Ik was niet bang voor wat iedereen van me dacht, het kon me niet onwijs veel schelen, maar ik was wel bang voor wat mijn vrienden van me dachten.
Ik was ongelooflijk bang dat mijn vrienden mij stom zouden vinden en dan ineens mijn vriend niet meer wilden zijn. Wanneer iemand toch al niks van me vond, kon een eventuele afwijzing me ook niet zo veel schelen. Ik had immers niet echt iets te verliezen, maar mijn vrienden kon ik wel verliezen en dat zou als een onwijze afwijzing voelen. Ik liep daarom constant op mijn tenen rondom mijn vrienden. Ik moest van mezelf altijd goed zijn, altijd gezellig zijn, nooit iets raars zeggen en vooral niet te veel zeuren. Hierdoor voelde het soms alsof ik nooit mezelf kon zijn, wat me juist weer erg alleen deed voelen.
Ik probeerde om zo min mogelijk op te vallen, maar ook niet te afwezig te zijn. Wanneer je ergens in opvalt zal er altijd wel iemand zijn die daar wat van vindt en dat kan best eens negatief zijn. Ik ben van nature wel iemand die eerst even de kat uit de boom kijkt en dat is prima, maar vervolgens blééf ik in dat veilige gebied zitten. Stel dat ik ineens iets zou doen wat ik normaal gesproken niet deed, dan zouden mensen weleens heel anders op mij kunnen reageren dan dat ze nu deden. Om deze reden heb ik mezelf lange tijd ingehouden en was ik niet wie ik eigenlijk ben. Ik was bang om mezelf te zijn, omdat mensen misschien van me weg zouden lopen.
Voor mijn gevoel had ik op deze manier de controle over de situatie. Controle verliezen, een thema wat mij veel bezig heeft gehouden en ervoor gezorgd heeft dat ik altijd gespannen was en niet vrijuit mezelf durfde te zijn. Dit betekende dus ook dat ik nooit mezelf was binnen een vriendschap en dat begon ik op gegeven moment wel te voelen. Was deze vriendschap dan wel echt? Zouden mensen mij eigenlijk heel erg stom vinden? Ik was er zo bang voor om teleurgesteld te worden. Om niet goed genoeg te zijn. Het was een onderwerp dat ik veel in therapie heb besproken toen het met eten wat beter ging. Het was een groot thema binnen mijn achterliggende problemen. De beste manier om zoiets te onderzoeken is door het te proberen en te ondervinden. Dat was onwijs eng, maar het heeft me heel veel opgeleverd.
Je vraagt je waarschijnlijk af hoe ik dit dan heb aangepakt, want het is zo’n onwijs groot onderwerp. Juist met dit soort grote onderwerpen is het belangrijk om in kleine stapjes te werken. Ik maakte een lijstje met dingen die ik eng vond om te doen rondom vrienden, dingen die ik eigenlijk wel zou willen doen en ging daarmee aan de slag. Dit waren simpele dingen als koken voor m’n vriend, m’n kunst online delen en dansen in het openbaar. Dit zijn slechts een paar dingen waar ik nu op in zal gaan. Op dit moment zijn het ook allemaal dingen die ik juist heel erg graag doe, maar toen vond ik ze lastig en eng.
Ik begin even met het delen van mijn kunst online. Nu deel ik met regelmaat mijn tekeningen op instagram, maar vroeger zou ik onwijs bang zijn geweest dat mensen het misschien stom of lelijk vonden. Ik dacht dat als ze mijn tekeningen stom zouden vinden, ze mij dan automatisch ook stom zouden vinden. Wanneer ik dit nu lees vind ik dat best een rare gedachte, maar toen was ik er heilig van overtuigd. Mensen zouden mij alleen aardig vinden als ze me goed genoeg vonden. Met mijn therapeut maakte ik de afspraak dat ik een tekening zou maken en die online zou delen. Het was immers wel iets dat ik graag zou willen doen en wat was nou het ergste dat er kon gebeuren? Dat ik vrienden zou verliezen, omdat ze niet zouden accepteren wie ik werkelijk ben. Dat klonk echt doodeng, maar ik wist wel dat het beter voor mezelf zou zijn. Wat waren dat dan voor vrienden? Ik was trots op mijn tekeningen, dus waarom zou ik ze niet delen?
Ik plaatste mijn tekening op facebook en zenuwachtig laadde ik om het half uur de pagina opnieuw. Ik kreeg een paar likes, maar dat was het dan ook. Eigenlijk gebeurde er helemaal niet zoveel. Dat viel reuze mee. Een tijdje later deelde ik nog eens iets en daarna nog eens iets. Het begon mensen op te vallen en ik kreeg hier en daar een positieve reactie. “Wat leuk dat je je werk eindelijk eens deelt!” Iedereen wist wel dat ik aan de kunstacademie studeerde, maar ze hadden nog nooit een werk van me gezien. Sommige mensen gaven aan dat het niet hun ding was en anderen vonden het te gek, weer anderen zeiden er helemaal niks over, maar het belangrijkste was: Niemand hierom liet me vallen.
Ik ging ook met mijn andere doelen aan de slag. Mijn vriend vond het super fijn dat ik een keertje voor hem kookte, ook al mislukte het af en toe. Het ging er niet om hoe goed ik kookte, hij vond het gewoon fijn dat ik iets voor hem deed en mijn eigen keuzes durfde te maken. Hij vond het gezellig om samen te eten en dit met mij te kunnen delen. We konden er samen om lachen wanneer ik er soms niks van bakte. Letterlijk en figuurlijk. Ook heb ik een paar keer echt onwijs lekker gekookt, waar ik dan juist weer een berg zelfvertrouwen van kreeg. Ik durfde meer en meer op feestjes te dansen en één van de opmerkingen die ik daarover kreeg zal ik niet snel meer vergeten: “Je danst niet heel erg mooi Irene, maar je bent zo gelukkig als je danst dat ik het echt heerlijk vind om ernaar te kijken. Blijf dat doen, je straalt helemaal!” Voor ik het wist stond ik bekent als dat blije ei dat over de dansvloer heen huppelde. Ik maakte door mijn gedans zelfs de drempel voor andere vrienden lager om lekker met me mee te dansen. Ik had me erop ingesteld dat ik een paar vrienden zou verliezen, maar dit bleek helemaal niet het geval. Ik kreeg er zelfs meer bij!
Voor echte vrienden hoef je niet perfect te zijn. Juist onze kwetsbaarheid brengt ons dichter bij elkaar en biedt ruimte om echt onszelf te zijn. Niemand is perfect en samen kunnen we lachen om en genieten van onze oneffenheden. Dit is zo’n waardevol besef. Het is bizar om mee te maken hoeveel vrienden, die ik eigenlijk nog niet zo goed kende, zich ineens openstellen nu ik voor Proud2bme werk. Het is haast alsof ze denken: “Ah, gelukkig, zij is ook niet perfect!” Ik spreek nu natuurlijk in het extreme, openlijk over mijn imperfecties. Dat is wat mij betreft ook de kracht van de ervaringsdeskundige, maar het kan iedereens kracht zijn. Het is fijn om te weten dat je niet de enige bent die weleens iets eng vindt, moeilijk vindt of iets gewoon iets niet zo goed kan. Het is fijn dat je plezier mag beleven aan dingen zonder ze helemaal foutloos te hoeven doen.
Na een lange, onzekere periode kan ik eindelijk zeggen dat ik werkelijk mezelf ben. Natuurlijk kijk ik nog steeds weleens de kat uit de boom en oké, ik pas me ook aan in bepaalde situaties. Dat moet soms ook wel, maar ik blijf altijd dicht bij wie ikzelf ben. De dingen die ik doe ben ik trots op en heb ik plezier in en deze dingen deel ik het allerliefste met mijn vrienden.
Herken jij jezelf hierin?
Fotografie door Mateus Lunardi Dutra
Geef een reactie