Ik ben Bianca en ik ben 16 jaar. Op mijn 14e kreeg ik de diagnose Anorexia Nervosa. Ik was al een aantal jaren van te voren bezig met het niet-eten en afvallen. Maar hoe ouder ik werd, hoe erger.
Ik kan me nog precies herinneren hoe mijn ouders erachter zijn gekomen. Het was mei 2007. Het eerste leerjaar van VMBO zat er voor mij bijna op. Ik stond elke pauze met een groepje vriendinnen buiten op het schoolplein. Terwijl zij lekker koekjes zaten te eten, zat ik stiekem met veel ongeloof te kijken hoe zij dat allemaal durfden te eten. In de grote pauze gooide ik altijd mijn boterham weg in het bijzijn van mijn vriendinnen. Ze maakte er soms wel een opmerking over, maar daar luisterde ik niet naar.
Na een tijdje begonnen ze zich zorgen te maken en gingen ze naar mijn mentrix. Ik had nooit gedacht dat ze dat echt deden. Mijn mentrix sprak me erover aan, ik was toen echt bang en had tranen in m’n ogen. Ze wilde mijn moeder bellen, die toen nog van niets wist, maar ik wilde absoluut niet dat mijn moeder erachter kwam! Mijn mentrix heeft me nog een aantal keer gevraagd hoe het ging, maar het ging niet beter.
Op een dag was ik aan het stoeien met mijn moeder. Zij voelde veel botten uitsteken bij mij, en er ging bij haar een lampje branden. Ik wist toen nog niet dat zij iets doorhad. Ze ging op mijn eetgedrag letten en ze kwam er al snel achter dat ik ‘s morgens niet deed ontbijten. Ik weet nog steeds niet hoe ze daar achter is gekomen. Op een avond heeft ze mijn mentrix opgebeld, zonder dat ik dat wist. Toen kreeg mijn moeder te horen dat ik op school ook niet deed eten. Dat was de druppel. Ik werd er diezelfde avond nog mee geconfronteerd.
Ik probeerde vol te houden dat ik gewoon deed met eten, maar dat lukte niet. De volgende dag heeft ze de dokter gebeld. Ik kreeg te horen dat ik ondergewicht had. Ik schrok daarvan, ik dacht serieus dat ik te zwaar was! Ik moest behandeld worden bij het GGZ, maar daar was een wachtlijst. In de tussentijd ben ik ergens anders behandeld geworden, bij Partners in Welzijn, maar zij wisten niets over eetstoornissen. Toen er uiteindelijk een plaatsje voor me vrij kwam bij het GGZ, ben ik daar verder gegaan en gestopt met de behandeling bij Partners in Welzijn. Ik moest elke week met een psycholoog praten. Daarnaast moest ik me elke week gaan wegen in het ziekenhuis en 1 keer in de maand moest ik bij de kinderarts op controle gaan.
Een tijdje erna kreeg ik te horen dat ik 1 keer in de 3 weken naar een diëtiste moest gaan. Daar was ik echt bang voor. Ik wilde dat absoluut niet! Ik was bang dat ik een eetlijst kreeg waar ik me aan moest houden. Maar gelukkig was dat niet zo. Ik moest van haar elke dag een tussendoortje pakken. Maar dat lukte me niet. En alles wat ze zei ging bij mij het ene oor in en het andere oor uit. Ik vond het stom dat ik naar een diëtiste, psycholoog en kinderarts moest. Ik vond dat er niets aan de hand was met me. Ze moesten me met rust laten. Bij de diëtiste ben ik niet lang gebleven, omdat ik me er niets van aan trok. Maar ik moest wel altijd nog naar de kinderarts en psycholoog gaan.
Na ongeveer 1 jaar ging mijn psycholoog weg. Dat vond ik echt heel erg. Ik was gewend aan haar, ik vertrouwde haar in alles wat ik zei, en dan zou ik een nieuwe psycholoog krijgen. Maar op die nieuwe psycholoog heb ik lang moeten wachten. Een aantal maanden later kreeg ik eindelijk een nieuwe, en die heb ik nu nog steeds. En ik moet zeggen dat ik haar veel beter vind dan de vorige.
Ondertussen durfde ik op school niet meer te eten. Ik had zoveel commentaar van mijn vriendinnen gekregen als ik eens durfde te eten, dat ik dat echt niet meer durfde. Ik zat in het 2e leerjaar, en ik had een nieuwe mentrix gekregen. Zij wist van mijn eetprobleem af en ze hielp me heel goed. Mij moeder belde haar ook regelmatig op om te zeggen hoe het met me ging.
Mijn nieuwe mentrix bood mij aan om 2 keer per week samen met haar te eten. Mijn eerste gedachte was ‘ze wilt me in de gaten houden omdat ik op school niet doe eten’. Maar dat was niet zo. Ik heb ‘ja’ gezegd en op dinsdag en donderdag deden wij samen eten in een kamertje waar het lekker rustig was. De eerste keer was ik echt heel bang. Bang dat ze over mijn eetstoornis begon, bang dat ze zei dat ik meer lunch moest meenemen. Maar ze begon nergens over, alleen maar over leuke dingen. Dat was een opluchting.
Een paar keer erna was ik al wat meer op mijn gemak. Ze begon dan ook dingen te vragen over mijn eetstoornis. Wat weet ik al niet meer. Ze leek me zo goed te begrijpen. Ze vertelde me dat ze ook een vriendin heeft, die ook anorexia heeft/had. Ze is model. Misschien dat mijn mentrix daarom wist hoe ze er mee om moest gaan?
Een paar maanden later vroeg mijn Fransleraar aan mij of ik op vrijdag ook met hem apart wilde gaan eten op zijn kantoortje. Ik had toen meteen ‘ja’ gezegd. Ik deed toen 3 keer per week met hun op school eten, dus 2 keer per week moest ik in de aula bij de rest eten. Maar dat durfde ik niet en ik gooide toen nog steeds mijn boterhammen weg.
Een jaar later begon het toch wat beter te gaan met mij. Op school deed ik i.p.v. 2 keer nog maar 1 keer per week met mijn mentrix eten. Toen ik naar het 3e leerjaar ging kreeg ik weer een nieuwe mentor. Het samen eten met de leraren was afgelopen. Wel deed ik elke dag met mijn beste vriendin in het kamertje eten waar ik ook met mijn mentrix zat. Maar ik deed mijn boterham weer niet opeten. Ik raakte er van in paniek en ik deed mijn boterham weer weggooien. Mijn moeder wist van niets. Maar een paar weken later is me het toch gelukt om m’n boterham op te eten.
Na een lange tijd werd wat zwaarder en dat vond ik toch best eng. Daarom heb ik besloten dat ik mijn gewicht niet meer wilde weten. Dat vond ik fijn. Ik kwam aan en op een gegeven moment zat ik net 1½ kilo boven mijn gewicht wat ik vroeger woog. Dat was het zwaarste ooit. De kinderarts was trots op me, net zoals mijn ouders. Ik wist natuurlijk niet wat ik woog, maar ik wist wel dat ik was bijgekomen. De kinderarts vond het goed gaan en ze zei dat ik in oktober voor de laatste keer terug mocht komen, dus over een half jaar. Ik was ontzettend blij. Ik werd niet meer in de gaten gehouden en ik kon doen wat ik zelf wou. Iedereen dacht dat het goed ging, maar ik wist wel beter.
Ik had elke dag nog heel veel last van het stemmetje in mijn hoofd, en al snel kreeg ik een terugval. Het stemmetje was erger geworden en ik kon het niet meer alleen. Ik heb het huilend tegen mijn beste vriendin gezegd en we zijn samen naar mijn mentor gegaan. Alleen heeft hij er helemaal niets mee gedaan, terwijl hij wist dat het niet goed ging. Daarover was ik toch wel een beetje kwaad op hem, ik had het gevoel dat hij de terugval een beetje had kunnen tegenhouden.
Maar goed, ik was weer terug bij af. Mijn lunch gooide ik alweer weg, en ontbijten deed ik ook niet meer als dat kon. Mijn moeder kwam erachter dat ik weer lichter werd en ging weer met me naar het ziekenhuis. En ja hoor, ik was weer een aantal kilo afgevallen. Alles begon weer opnieuw en ik moest me weer elke week wegen. Ik zat toen in het 4e leerjaar.
Maar opeens is de knop half omgegaan. Voor het eerst wil ik echt beter worden. Ik ben heel veel angsten aangegaan. Ik had heel veel moed bijeen geraapt om na 2 jaar weer in de aula te gaan eten. Mijn vriendinnen weten dat ze er niets over moeten zeggen, omdat ik dat niet wil. Ik weet mijn gewicht ook weer, en soms heb ik daar nog wel spijt van. Ik moet me nu nog steeds blijven wegen, maar lang niet meer elke week!
Ik ben echt ontzettend bang om mijn gewicht onder ogen te zien. Als ik weet dat ik me binnenkort moet gaan wegen, dan word ik echt zo ontzettend zenuwachtig. Dan wil ik het liefste weer al mijn eten weggooien. Maar dat doe ik niet. Zo word ik nooit beter. Na mijn terugval ben ik weer een paar kilo aangekomen. Dat is iets waar ik nog heel veel moeite mee heb. Maar het eten in de aula gaat nu wel goed. Ik gooi m’n lunch niet meer weg en ik ontbijt ook elke dag. Ik heb nu ontzettend veel bereikt, maar dit is pas het begin van mijn herstel en er staat me nog heel wat te wachten. Ik ga wel nog elke week naar mijn psycholoog, ik vind het fijn om met haar te praten.
En al weet ik dat ik nooit helemaal zal genezen, ik blijf het toch altijd hopen.
Geef een reactie