Ik keek naar de weegschaal in het ziekenhuis
Met zo’n gewicht hoorde ik hier niet thuis
Totaal uit de hand gelopen, totaal geen controle meer
Gezond en geen hulp meer waard, dat deed zeer
Radeloos en door zoveel emoties overspoeld
Zoveel aankomen en paniek was onbedoeld
Veiligheid en controle hebben was mijn verlangen
Helemaal alleen in het anorexia-web gevangen
Mijn hart en mond weer voor fijne dingen sluiten
Dat ik veel meer hulp nodig had niet kunnen uitten
’S nachts geen schaapjes, maar stappen en calorieën tellen
Een grote eetllijst en hoge lat die me bleef kwellen
Een confronterend kamp waar ik mijn gebrokenheid ervaarde
Stoppen met de eetllijst wat mijn paniek even opklaarde
Vluchten voor verantwoordelijkheid en het mogelijke falen
Ik wilde zorg weer verdienen en lof van alle weegschalen
Niet dromen over vakantie maar een opname in Zwolle
Bevestiging dat ik echt ziek was wilde ik ten volle
Gewicht verliezen en ernstig ondergewicht was mijn wens
Ik werd steeds lichter, maar ook steeds minder mens
Rationele gesprekken zonder warmte of gevoel
Die x aantal kilo’s scheelde toch een heleboel
Informatie over een opname en een verbod op bewegen
Toch een voor- en nadelen lijstje maken, al had ik er wat tegen
Mailen naar de diëtist, vol schaamte een gezonde hulpvraag verstuurd
Het gevecht in mijn hoofd is iets wat dagen lang duurt
Laag in energie, mezelf verliezen en alles draaide om eten
Dit keer was het niet beter, ik had het kunnen weten
Minder afgevallen in een week, gefaald
Minder bereikbaar, de ernst niet gedaald
Een reactie van Korrie, een kleine opbouwlijst
Mijn veilige zwart-wit denken opeens vergrijst
Nieuwe medicatie voor de heftige strijd in mijn hoofd
Fijn en eng, anorexia werd minder snel gelooft
Niet de kleinste appel, een beschuitje meer dan hoefde
Controle verlies en honger naar meer is wat ik proefde
Ik was niet stabiel, beïnvloedbaar door mijn eigen reflecteren
Van alleen avondeten naar meer dan de eetlijst kon ik niet respecteren
De eetlijst is minimaal, als het lukt mag je meer
De enorme tweestrijd overvalt me elke keer
Waarom een enorme tweestrijd, vraag je je wellicht af
Ik wilde toch juist afvallen, aankomen was toch laf?
Geen anorexia, omdat ik me een extra beschuitje gun
Ik wilde even energiek zijn, niet alleen maar dun
Niet sterk genoeg, ik had het prima kunnen weerstaan
Ik wilde genieten en genezen, het gevecht brak aan
Ik kan je vertellen waarom herstel het helemaal waard is
Maar als jij dan denkt dat het makkelijk is, heb je het mis
Vraag maar raak, ik denk het allemaal wel te weten
Maar ga daar alsjeblieft niet mijn gevoel aan af meten
Ben ik niet echt ziek, zwak, gemotiveerd of reflectief?
Het maakt niet uit, herstel is ook voor mij intensief
Dus hoe ontzettend veel extra ik ook aankom en eet
Ik heb anorexia, dat is lastig, ’t is maar dat je ‘t weet.
Geef een reactie