Ik ga de angst aan

Je hebt een eetstoornis omdat je voor veiligheid kiest. Wat zou er gebeuren als je dunne sneetjes plots niet te verkrijgen zijn? Of wat als je onverwachts buitenshuis zou moeten lunchen? Of wat als iemand anders je boterhammen zou smeren? Dan zou je merken hoe onrustig je wordt. Een eetstoornis draait niet zozeer om de hoeveelheden die je eet, maar om selectief eten, de verboden producten en de rituelen rondom het eten, de controle en veiligheid.

Kijk naar jezelf: wat zie je?
Een meisje dat eet, maar enkel datgene en wanneer het door haar eetstoornis is toegelaten. Wanneer het past in het door de eetstoornis gecontroleerde schema. Een meisje waarbij veranderingen een hoop spanning, stress en paniek veroorzaken.

Wil ik op deze manier verder leven?
Neen ik wil niet mijn leven lang in bedwang gehouden worden door de eetstoornis en leven volgens haar regels. Ik wil zelf de controle over mijn leven en eten waar ik zin in heb. Misschien kan ik met de veilige producten nog wel een beetje aankomen, maar is dat echt herstellen van een eetstoornis? Op deze manier zal ik nooit vrijheid ervaren. Ik zal blijven verlangen naar de verboden producten en mezelf tekort blijven doen. Anorexia zal blijven bepalen wat ik op mijn boterham smeer, welk tussendoortje ik eet en wat ik neem in een restaurant.

Hoe kan ik zorgen dat ik vrij word?
Door elke dag tegen de eetstoornis in te gaan, niet één keer, maar meerdere malen. Telkens datgene te doen wat zij me verbiedt. Er bewust mee omgaan en misschien aanvankelijk een strak schema volgen omdat de keuze anders te hard bepaald gaat worden door de eetstoornis en het eten op gevoel nog niet betrouwbaar is.

♥ Als ik zin heb in een boterham met speculoos en de eetstoornis zegt neem maar confituur toch de speculoos nemen

♥ In een restaurant heb ik zin in gerecht x, maar de eetstoornis zegt neem maar y dat is veiliger toch gaan voor x. Want hoe vaak ga je eens op restaurant het zou dan toch zonde zijn er niet ten volle van te genieten.

Conclusie
Ga ervoor, hoe moeilijk ook. Houd je doelen en dromen voor ogen. Streef naar die vrijheid en ervaar hoe mooi het leven kan zijn als je ruimte hebt voor andere dingen dan voortdurend bezig te zijn met caloriëen en eten. Als je nu, nu je nog zoveel moet bijkomen, blijft handelen volgens de regels van de eetstoornis en alle verboden producten vermijdt, ga je ze nooit durven eten en dus ook nooit herstellen. Laat de regels geleidelijk los, stap voor stap. Zwaar zal het zijn, je zal schreeuwen en misschien huilen maar hé, dat is allemaal oke zolang je maar niet opgeeft…

Je hebt een keuze: Ik wil het, ik kan het en ik doe het.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

13 reacties op “Ik ga de angst aan”

  1. Goede blog, dankjewel.

    Ik loop tegen dit aan inderdaad.
    Ik moet het helemaal alleen doen….heb geen vrienden meer, geen huwelijk meer, geen familie meer die naar me omkijkt….dankzij anorexia! ik ben de wanhoop nabij, en ook eetstoornis poli geeft me op. ik vecht, vecht, vecht….maar ana is gewoon sterker op veel momenten 🙁
    Ik wil uit deze hel…maar het is moeilijker dan ik dacht.
    ik had morbide obesitas, en ben altijd, van kind af aan, dik geweest, en nu ben ik (wat de artsen zeggen dan) mager.
    toen ik dik was, was ik veel gelukkiger!!! ben nog nooit zo ongelukkig geweest als sinds ik dun ben. had ik maar mensen met wie ik het kon delen :'(

    1. Wat verdrietig en naar om te lezen, weet dat je niet alleen bent, er zijn vele mensen die met je mee knokken en er voor je willen zijn..
      Zo ook ik, ben je ook lid van het forum??

      En misschien een beetje een stom idee, maar iets van een zelfhulpgroep of inloophuis heb je daar al eens naar gekeken?

      Heel veel sterkte en je bent sterk(er) dan je denkt, echt.. ♥

  2. Mooie blog! We gaan er samen voor.

  3. mooie blog

  4. ik ga er ook voor… ik heb laatst een innerlijk kind meditatie gevolgd.. ik heb het kleine meisje mogen ontmoeten wat ik vroeger was.. het meisje wat om aandacht vroeg, om geborgenheid, om knuffels… jarenlang heb ik het kleine meisje genegeerd.. hartverscheurend was het gevoel… ik ga nu voor haar zorgen… de gedachte aan haar maakt me sterk… ze is mijn achtergrond nu op mijn telefoon… dagelijks zie ik haar en voel ik haar… voor haar ga ik knokken… mijn angsten aan… om uiteindelijk mijn eetstoornis te overwinnen en haar gelukkig maken… om samen de rest van ons leven hand in hand gelukkig te zijn en te genieten… mijn grootste doel… verbinding met mezelf… mijn levensdoel

    1. Heel mooi en herkenbaar veel succes 😘

    2. Herkenbaar zeg… hier ook.. en ik ga onmiddellijk mijn kleine ik als achtergrond op mijn telefoon inschakelen: dankjewel! Goed idee, mijn eigen kindjes mogen even een stapje terug, de kleine ‘ik’ krijgt even de aandacht: om haar te zien, aandacht te geven en… mooi gezegd: permanente verbinding met haar te maken… Wat zal ik er een mooie(re) moeder, een mooie(re) vrouw door worden! Dank Finne011: ik doe met je mee!!!!

  5. ik heb veel bewondering voor je, inez.
    ik weet van waar je komt , en je bent echt goed bezig!

  6. He Jill, je hebt ons om het mee te delen en zeker moet je het alleen doen.
    Misschien heb je iets aan wat Finne zegt. Dat Helpt mij ook op dit moment.
    Liefs

    1. Sluit me bij Eva aan Jill, je bent niet alleen in deze strijd.. wel in jouw strijd, maar niet alleen jij voert deze strijd! Probeer dát te onthouden; dan voelt het toch ‘samen sterk’! En.. inderdaad…lees de reactie van Finne eens of nog eens of weer eens…;)

  7. Dankjewel voor jullie reacties.
    k blijf vechten, en zal winnen van die bitch! xxx 😉

  8. wat een mooie reactie van FInne011!Ik hoop dat je daar iets aan hebt!

  9. Hallo, ik ben een meisje van 15 en begon met een dieet. Een tijdje ging dit goed, maar daarna sloeg ik Door (zonder dat ik het zelf doorhad). Mensen zoals familie en sommige vrienden zeiden dat ik te mager werd en dat ik niet moest doorslaan (terwijl dat ondertussen in mijn hoofd al was gebeurt) ik stond steeds vaker op de weegschaal en laatst had ik ruzie met mensen om me heen en moest ik me wegen waar mijn moeder bij was. Ik vond dit verschrikkelijk want ik wist dat ik al ondergewicht had. Mijn moeder kon niet veel begrip tonen en kreeg als advies van mijn tantes met mij naar de dokter te gaan. Inmiddels os het vakantie en heb ik mijn sociale contacten verwaarloosd, negeer mijn vrienden vaak en ben nu mijn tante ver van thuis. Ik zit hier al de hele vakantie, omdat er thuis vaak mensen (bemoeien) en ik werd er gek van. Mensen die op mij Letten. Ik dacht dat ik hier rust kon vinden maar het wordt hier ook steeds erger. Het voelt niet eens meer als een stem in mijn hoofd, het voelt meer als een controle, een soort van dwang. Als ik iets eet ga ik daarna meteen een uur lopen om de calorieën te verbranden. Ik mag ook niet meer hardlopen omdat ik dan “teveel” verbrand. Anorexia neemt langzamerhand mijn leven over, sommige dagen ben ik sterker maar 9 van de 10 keer wint Anorexia weer. Wat een psychische kut ziekte…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *