Ik gaf de kat de schuld

Eind juni 2019; het was warm weer en ik had familiedag. Ik had mijn grijze T-shirt met witte stipjes aan. Dit was mijn lievelingsshirt en ik had hem vaker bij gelegenheden aan. Hij had korte mouwen en dat maakte de littekens op mijn pols zichtbaar.

Ik heb drie jongere nichtjes van 8, 7 en 6 jaar. Het zijn drie hele lieve, vrolijke meiden die maar moeilijk kunnen stilzitten. Ze gaan graag spelen en rondrennen en dat is mooi om te zien. Ze gaan naar iedereen toe, betrekken iedereen bij hun vrolijkheid en laten iedereen lachen; ik keek er wel naar uit om iedereen weer te zien. Aan de andere kant vond ik het ook best lastig, omdat het niet bij ons in de buurt is en ik dus niet zomaar naar huis zou kunnen.

Op een gegeven moment zat ik buiten op een stoel en kwam mijn jongste nichtje naar me toe. Ze klom bij me op schoot. Ze pakte mijn linkerarm en bestudeerde de strepen. Ik schrok, want als ik dit bij binnenkomst had geweten, had ik mijn vest echt wel aangehouden. Ik probeerde haar af te leiden, maar ze bleef met haar vingers over de lijnen gaan. “Hoe komt dit?”, vroeg ze. “Dat heeft de kat gedaan. Hij was boos”, zei ik. “Waarom?”, vroeg mijn lieve kleine nichtje. “Omdat hij boos op me was”, antwoordde ik weer. “Maar, wáárom dan?”, vroeg ze weer. “Dat weet ik niet…” Haar vingers gleden naar een ander litteken. “Hoe kom je aan deze?”, vroeg ze. Opnieuw gaf ik de kat de schuld. Ze stelde geen vragen meer, maar bleef ze alleen nog bestuderen. Ik hield haar stevig vast en gaf haar een kus op haar hoofd. Ik hoopte zo dat dit haar nooit zou overkomen. Het viel me op dat ze rustig was. Rustig en een stuk serieuzer dan hoe ik haar kende.

Ik vraag me af hoeveel katten er ondertussen al vals beschuldigd zijn. Ik vraag me af hoelang mensen deze smoes nog gaan geloven. Mijn lieve kleine nichtje geloofde gelukkig dat het een smoes was; ze is veel te jong om de harde waarheid te weten. Ze was geïnteresseerd in de lijnen en omdat ze niet wist waar het écht vandaan kwam en omdat ze nog zo jong is, heeft ze geen oordelen. Ik vond het vreselijk dat ze de lijnen had opgemerkt. Ik kon alleen maar denken aan hoe graag ik wilde dat ik de tijd terug kon draaien en mijn vest had aangehouden.

Denken jullie er weleens aan dat ook wij deze leeftijd eens hadden? Ik wel. Ooit was ik namelijk een heel onbevangen, klein, vrolijk meisje dat niet wist hoe wreed het leven kon zijn. Helaas veranderde dit bij mij op jonge leeftijd en bij jullie misschien ook. Maar op de leeftijd van dit lieve kleine meisje nog niet. Op deze leeftijd was ook ik een vrolijk meisje. Ik had nog geen problemen. Soms vind ik het moeilijk om me dit voor te stellen. Je hoort mensen soms zeggen dat ze de persoon die ze op een bepaalde leeftijd waren, weer terug willen kunnen zien. Ik niet. Ik zou iemand willen zijn die haar leven op de rit heeft, ongeacht welke leeftijd je daarbij in je hoofd hebt. Ik wil naar de toekomst kijken, niet naar het verleden. Dat is soms best moeilijk en ook ik kan het verleden nog niet altijd loslaten. Maar ik doe wel mijn best en dat is de eerste stap.


De nicht van Sanne, de moeder van het lieve kleine meisje, heeft toestemming gegeven voor het schrijven en plaatsen van deze blog en bijbehorende foto.

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

5 reacties op “Ik gaf de kat de schuld”

  1. Kort maar zeer krachtig. Dankjewel. Dit had ik ff nodig om te lezen.
    Liefs

  2. Enorm enorm herkenbaar, dankjewel om dit te delen!

  3. Auw. Zojuist net gekrast, sinds een hele lange tijd.

    De eerste keer dat ‘n collega het opmerkte gaf ik m’n kat de schuld. Hij die al gelijk doorhad dat het niet van de kat kwam, vroeg nog hoeveel nagels ze had. Andere mensen lieten het bij de kat. Blijkbaar toch soort van geloofwaardig, of durfde niets anders te zeggen/vragen.

  4. Mooie blog en wat een leuke foto!!!!Ja kids die vragen gewoon heel onschuldig alles wat ze willen weten en zijn inderdaad soms gewoon nog tevreden met zo’n antwoord dat de kat het gedaan heeft. 😉

  5. Al jaren struggle ik hiermee. Probeer er elke keer mee te stoppen, maar als de stress dan toch te hoog is, grijp ik er op terug.
    Ik heb nooit de kat de schuld gegeven. Mijn littekens verborg ik altijd met lange vesten. Ik zei dat ik het vanwege mijn ondergewicht koud had. Dat geloofde de mensen. Wel zat mijn gezicht onder de blauwe plekken, een andere uitlaatklep. Mensen dachten dat ik thuis geslagen werd…
    Sinds een jaar ben ik open over mijn verhaal. Ik doe het nog wel, maar ik ben er open over. Als mensen er vragen naar stellen, probeer ik deze zo goed mogelijk te beantwoorden.
    Ik ben er niet trots op, maar ik weiger om me nog langer ervoor te schamen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *