Ik geloof niet meer in God

Ze stond op een pleintje met een paar kleine bomen eromheen. De toren was blauw, wat ik prachtig vond. Er was maar één kerk zoals deze en daar hoorde ik bij. Trots riep ik altijd dat dit mijn kerk was, als ik in de auto zat en hem van een afstand al kon zien. De kerk waar ik ben gedoopt, de communie heb gedaan en ben gevormd… 

Voordat je begint met lezen, wil ik je vertellen dat dit mijn verhaal is en van mij alleen. Ik beschrijf mijn keuzes en wat dit met mij heeft gedaan, maar ik wil niemand iets opdragen of overtuigen. Dit is hoe ik het geloof ervaren heb en waar ik mijn keuzes op gebaseerd heb. Dit is niemands waarheid, behalve de mijne.

Elke donderdagmiddag racete ik op mijn fiets naar dat eenvoudige pleintje, waar ik eerst een halfuurtje mocht spelen met alle andere kinderen. We deden verstoppertje en ik wist altijd de beste plekjes. Na de thee of de te slappe aanmaak limonade liepen we naar het altaar. De kerk was dan helemaal leeg. De echo viel nog meer op en de kou was onuitstaanbaar. Toch kwam ik hier heel graag. De geur voelde haast nostalgisch. Weggeëbde mirre en het zware hout van de banken. Als ik een rotdag had, leefde ik hier helemaal op. Hier kon ik echt mijzelf zijn, zonder dat ik werd veroordeeld. Hier was ik veilig

Pesten in en door de kerk

Jarenlang heb ik hier vol trots gezongen. Mijn geloof nam een groot deel van mijn leven in beslag. Zo bad ik altijd voor het eten, was het eerste boek dat ik las de kinderbijbel, luisterde ik aandachtig naar alle verhalen over de apostelen op school en was ik niet te beroerd om mijn zusje al deze verhalen weer door te vertellen. God was mijn leider en ik volgde braaf.

In de laatste jaren van de basisschool werd ik steeds iets meer bewust van mijzelf en het leven dat ik leidde. Ik begon wat kritischer na te denken en ik kwam op een punt dat ik mij ook vraagtekens bij het geloof zette. Dit kwam vooral voort uit de nare opmerkingen die ik kreeg van mijn (vaak ook gelovige) klasgenoten. Ik werd uitgelachen en uitgescholden. Gepest, omdat ik geloofde, terwijl zij elke zondag naar dezelfde kerk gingen. Ineens werd de kerk een plek waar ik wél werd veroordeeld. Waar ik niet goed genoeg was, waar ik niet meer mocht zijn wie ik altijd was geweest.

Op de middelbare school kwam ik in aanraking met niet-gelovigen. Ik vond het maar gek dat deze mensen echt bestonden. Hoe konden zij leven zonder God? Ik begreep er niks van. Zij hoefden niet op zondag naar de kerk, maar mochten uitslapen en keken cartoons. Als ik ‘s avond mee-at hoefde ik niet te bidden. De eerste keer voelde ik me schuldig, maar er gebeurde niks. Ik ging niet dood, er gebeurde niet zoveel als ik een dag niet had gebeden. 

Dansende soldaat

Ik werd ouder. Het geloof vond ik eigenlijk steeds wat suffer worden. Ik had weinig vriendinnen om mij heen die gelovig waren en ook ik had die behoefte steeds minder. Ik begon meer en meer na te denken en kwam tot een vreselijke conclusie, althans voor mij. Ik begreep het niet meer. De God waar ik altijd zo trouw aan bleef, waar ik altijd bij terecht kon in moeilijke tijden, als mijn vader weer had gedronken, toen hij bloedend op de deur bleef bonken en ik hem niet naar binnen durfde te laten. Ineens knapte er iets in mij. Waarom zou een God mij door deze ellende heen slepen? ‘God gives his toughest battles to his strongest soldiers..’ Hoorde ik van alle kanten. Maar niemand hielp. Ik werd verwacht dat ik de problemen, die ik niet eens zelf had veroorzaakt, wel op zou lossen. Zo voelde het althans.

In het begin geloofde ik heilig in deze zin. Ik was misschien zelfs wel een beetje trots. Hoe zwaarder ik het had, hoe sterker ik dus eigenlijk was, hoe trotser God op mij was. In zekere zin is dat misschien waar, maar na een tijdje begon ik het vertrouwen te verliezen. Waarom zou hij mij met opzet zoveel pijn doen, als hij het schijnbaar ook kon veranderen..?

Ik was ondertussen oud genoeg om niet meer elke zondag mee te hoeven naar de kerk. In deze periode maakte ik ook de keuze om te stoppen met het koor. Ik was ondertussen één van de oudsten geworden en voelde mij de helft van de tijd een babysitter. De dirigente had besloten dat het wel ‘hip’ zou zijn om wat nummers van K3 toe te voegen aan het stoffige repertoire. Hier was ik absoluut niet blij mee. De diensten hierop stond ik als 14-jarige de ingestudeerde pasjes voor te dragen aan mijn eerdere pesters, op K3 nota bene. De grens was bereikt, het was klaar zo. Ik paste hier niet meer. 

Alles wat ik kende van het geloof, leerde ik deels door deze kerk. Voor mijn gevoel was de weerspiegeling van de dienst dan ook wat het geloof zou moeten zijn. Ondertussen weet ik dat het niet zo simpel ligt, maar ik heb geen spijt dat ik afscheid heb genomen van deze kerk en hierbij ook het geloof. Ik ben denk ik iets te nuchter om in een God of verlosser te geloven. Dat betekent echter niet dat ik niet geloof in het geloof. Ik lees, ook hier op Proud2Bme, hoe een geloof mensen vertrouwen kan geven en het vermogen om door te zetten. Ik vind het prachtig dat mensen hierop kunnen vertrouwen en zich hieraan op kunnen trekken. Welk geloof dan ook. 

Ik ben niet gelovig meer. Thuis bid ik niet meer voor het eten en naar de kerk gaan doe ik ook niet. Wel vind ik het prettig om soms in een kerk te zijn, te ruiken wat vroeger mijn veiligheid was en het geluid van voetstappen op het altaar te horen, het geluid dat vroeger mijn lijflied was. 

Ik denk dat het niet verkeerd of ongezond is om je ideeën bij te stellen. Ook niet als het aankomt op geloof en religie. Misschien was het niet helemaal eerlijk van mijn jongere ik om mij zo te laten kisten, maar ik denk dat ik vooral een excuus zocht om mij van mijn geloof te scheiden. En dat zegt denk ik al veel over hoe passend het was. Of waarschijnlijk juist niet.

Hoe is een leven zonder God? Voor mij is dit prima, maar dat betekent denk ik niet dat dit voor iedereen passend is, net zoals een geloof niet voor iedereen is weggelegd. Ik denk niet dat een geloof iets moet zijn wat jou in de weg gaat zitten, wat je met tegenzin doet, naar handelt. Het moet goed voelen, bij je passen.

Daar geloof ik in.

Ben jij gelovig (opgevoed)?


Wil je meepraten over dit thema? Morgenavond van 20.00 uur tot 21.00 uur is er een themachat gewijd aan dit onderwerp. Ben jij er ook? 

Bron: pexels

 

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

20 reacties op “Ik geloof niet meer in God”

  1. Ik vind het dapper hoe je je verhaal deelt! Ik herken het deels. Ik lees alleen wel dat je op basis van de kerk eigenlijk ook het geloof af hebt geschreven. Dat is iets wat ik ook herken en ook gedaan heb ooit, maar me later besefte dat de kerk ook maar was wat mensen ervan maakten. En mensen maken fouten. De kerk is niet goed, mensen in de kerk doen vaak helaas niet wat ik verwacht van christenen. Uiteindelijk ben ik nog steeds teleurgesteld in(veel) kerken en christenen, maar niet in God. Want dat staat los van wat die kerken en mensen doen. En het leed en de strijd vind ik ook heel moeilijk te begrijpen, daar zijn ook geen simpele antwoorden op. Maar ik vind het altijd zo jammer als mensen vanwege nare ervaringen met een kerk en een verleden. God is liefde, is vergeving, en zoveel meer. En helemaal met je eens dat het je niet in de weg moet zitten. Maar voor mij hield het in het geloof en God opnieuw ontdekken en er invulling aangeven hoe het wel bij mij paste, niet hoe anderen zeiden dat het hoorde. Pas als je je vanuit jezelf openstelt voor God en wil zoeken naar een weg die bij je past ga je dat kunnen vinden. Niet als je kijkt vanuit tradities of ervaringen, dan is het logisch dat je blijft botsen met het geloof. Maar durf je er ook voor open te staan dat God er wel is, maar dat de mensen in je omgeving niet altijd een goed beeld ervan laten zien, en dat je zelf God misschien nog niet hebt leren kennen en niet begrijpt. Wat ook niet erg is.

    (Ik schrijf nu ‘je’ maar bedoel niet de schrijfster van de blog persoonlijk aan te spreken, het is algemeen bedoeld)

    1. Helemaal mee eens. Voor mij is geloven de persoonlijke relatie die ik heb met God, en de kerk meer een plek om gelijkgezinden te ontmoeten(de kerk vind ik ook niet altijd zo leuk). Geloven bestaat niet uit regeltjes uitvoeren om God blij te maken, je bent nu al goed zoals je bent. En ik geloof ook zeker niet dat God mensen expres pijn doet, er zijn meer duistere krachten in deze wereld. Ik zie mijn eigen strijd dan ook als een hemelse strijd in mijn denken. Gelukkig is iedereen vrij om zijn eigen keuzes te maken. Inmiddels heb ik gezien dat God echt geneest, en ik hoop dat ook over mezelf te kunnen zeggen straks:)

      1. zo denk ik er ook over

  2. Mooie en eerlijke blog. Herkenbaar.

  3. Ik ben niet gelovig. Maar ik wil graag minder vlees eten. Mag niet van m’n ouders. Ik vind vlees wel lekker maar zielig voor de dieren. Ik ben best beneuwend hoe de radedam voelt

  4. Ik vind dit (vanuit mijn geloof) een verdrietige blog om te lezen. Wat ik me wel afvraag: dit bericht heet ‘ik geloof niet meer in God’.. wat betekent dat dan precies? Welk beeld heb je bij God waar je niet meer in gelooft?

    1. Hier ben ik ook benieuwd naar! Wát geloof je dan niet meer?
      Dat de aarde geschapen is en God overheerst? Of geloof je niet meer ik kerkgang? Zijn wel hele verschillende dingen denk ik 😉

  5. Knap dat je hier zo eerlijk over schrijft.

    Dit gaat denk ik over een katholieke kerk? Aan de invulling te horen?

    Stiekem vind ik het wel jammer dat die waarschuwing vooraf nodig is.
    Want ja, ‘wij’ gelovigen oordelen vaak ook veel te hard.

    Heel eerlijk, van mens tot mens, ik vind het jammer dat je het geloof hebt losgelaten. Niet omdat ik vind dat je per sé hetzelfde moet geloven als ik geloof, maar omdat je blijkbaar niet hebt meegekregen hoe het geloof juist een verrijking kan zijn en dat je ook kunt geloven zonder dat je je schuldig voelt als je niet gebeden hebt voor je eten.

    Geloven betekent voor mij dat ik nooit alleen ben, dat ik weet waar ik mijn waarde vandaan mag halen en het bepaalt de manier waarop ik mijn leven invul. Vol vreugde!

  6. Ik ben niet gelovig opgevoed maar wel met nieuwsgierigheid naar het geloven in een God/goden/godin/vliegend spaghettimonster of waar je maar spiritualiteit uit haalt, en de mensen die hier wel in geloven en zich gesteund door voelen. Grappig dat je het nuchter noemt, zo leg ik het ook altijd uit. Ben zelf een poosje wel zoekende geweest, juist ook in een tijd dat het niet zo goed ging, maar kwam uiteindelijk altijd weer terug bij geloof in mijzelf. Ondanks dat er soms hele nare dingen uit de naam van het geloof worden gedaan vind ik het ook iets magisch hebben. De rituelen, de muziek, de spiritualiteit en rust die mensen kunnen ervaren na een openbaring en een leven vol pijn. Zo intrigerend. Mooie blog!

  7. Ik ben behoorlijk streng gelovig opgevoed, daar heb ik mij nooit echt goed mee kunnen identificeren. Iets wat is essentie mooi is werd door mensen kapot gemaakt. Gelukkig kon ik dat goed los zien van God zelf en heb ik mijn eigen weg gezocht. Ik ben in een kerk terecht gekomen waar ik me meer in de vorm kon vinden. Als jonge tiener ging ik daar al alleen naar toe, mijn vader ging naar een zwaardere kerk en mijn moeder wilde niet meer. Ik ben daar jaren erg actief geweest als jongerenwerker en kon aan mijn geloof bouwen. Totdat mijn eetstoornis erg zichtbaar aanwezig was. Mij is toen verteld dat ik het jongerenwerk niet meer mocht doen omdat ik een slecht voorbeeld was. Mogelijk met de beste bedoelingen maar op een erg pijnlijke manier, dat doet nog steeds zeer. Uiteindelijk heeft dit ertoe geleid dat ik de kerk met heel veel pijn in mijn hart vaarwel heb gezegd. Los van de kerk vond ik eigenlijk juist meer ruimte voor mijn geloof, kon ik echt samen met God op zoek naar mijn weg zonder alle menselijke regeltjes.

    Helaas ben ik mijzelf kwijtgeraakt in de jaren en heb ik een onvermogen om nog iets te voelen. Geloven zonder gevoel is eigenlijk niet mogelijk en daar worstel ik erg mee. Ik geloof, maar ik ervaar het niet meer en daarmee is ook de troost en de steun weg. Maar belangrijkste wat ik geleerd heb is dat geloof en kerk echt twee heel verschillende dingen zijn (helaas)!

    1. Hoewel ik het erg triest vind hoe ze je behandeld hebben, snap ik wel dat ze je tegen jezelf én de jongeren in bescherming hebben willen nemen in het diepst van je ziekte.

      Daarnaast vind ik het erg rot voor je dat je je zo verlaten hebt gevoeld door de kerk. Dat is nooit een goede rol van de kerk! Ze hadden je ook kunnen ondersteunen. Verdrietig voor je!

      Weet wel dat je ook mag geloven op een verstandsbeslissing, maar ik snap 100% wat je zegt over gevoelens en geloven. Toch laat hij je niet los!

      1. Dank je voor je mooie reactie! Ik snap ook de gedachte achter mij op ‘non-actief’ stellen. Het moment en de manier waarop waren op zijn zachtst gezegd niet handig. Maar we zijn allemaal maar mensen, ze hebben me ook geprobeerd te steunen op hun manier, maar het werkte niet. Dat lag ook deels aan mij (en mijn ziekte) en daarom deed het ook pijn om weg te gaan. Op verstand geloven is moeilijk, ik geloof op basis van wat God al voor mij heeft gedaan en dat ik er anders al niet meer was geweest. Ergens moet daar toch een reden voor zijn…

  8. Denk dat je verschil moet maken tussen religieus en godsbesef. Alle leven is opgebouwd uit energie, wat de één chi noemt; een ander noemt het god. Leven zonder god lijkt me lastig.

    1. Wat voor energie bedoel je dan? Wat lijkt je lastig aan leven zonder God of wat voor naam het dan ook heeft?

  9. Gelovig opgevoed, maar negatieve asscociaties ermee. Oa. dat je bij voorbaat al schuldig bent en altijd maar zondig ed. en dat er van seksualiteit een taboe werd gemaakt en ook daardoor voor mij taboe van alles wat je een identiteit gaf en persoonlijkheid en oa. of groot deel aanleiding voor mijn eetprobleem doordat mijn moeder daardoor een muur om zich heen had. Ik vond het allemaal maar schimmig en niet vrij en ik wilde alles vrij. Het heeft nog steeds een negatieve lading voor mij, omdat mijn leven mij erdoor is ontnomen en er zoveel psychologisch leed door veroorzaakt kan worden, als mensen er macht mee uit willen oefenen. Ik vind het zieltjes winnen en dan weten wat je aan ze hebt, het onder controle houden van een groep mensen of evt. je kind. Ik geloof wel in dat mensen werkelijk iets zien of ervaren en het dan hebben over God, ik denk dat dat de echte god is. Ik denk ook dat de geschriften zijn verandert door mensen die daar belang bij hadden, lees macht uit wilden oefenen op de massa. De werkelijke geschriften zijn verbrand of wellicht nog ergens geheim. Heel vroeger had het ‘gewone’ volk geen toegang tot bv. het drukken van een bijbel.. en de verkeerde mensen gingen er mee aan de haal en deden hun ding ermee, ten positieve van henzelf.

  10. Ik denk dat het heel goed is dat iedere volwassene de keuze voor zichzelf maakt of ze een leven met God willen. Daarom ben ik een groot voorstander van volwassen doop.

    Echter wat ik in deze blog lijk te lezen en ook in de reacties is dat het vooral gaat over de relatie met de kerk, de gemeenschap en de activiteiten die de kerk organiseert en de teleurstelling daarin. Wellicht als deze ervaring op latere leeftijd positiever was geweest dat de teleurstelling in "God" ook minder groot was geweest.

    Ik zie God echter niet als een met de kerk. De kerk is iets wat wij mensen creëren en het huis van God noemen. In de tijd van Jezus waren er meen ik 7 kerken en slechts twee vonden goedkeuring dat ze het juiste deden (google o.a. Polycarpus). Een kerk staat dus niet direct symbool voor het zijn van een goede Christen en eigenlijk doen we allemaal maar wat. Ongetwijfeld met de beste intentie … Op dit moment ben ik dan ook niet aangesloten bij een kerk al zegt de bijbel wel dat je als Christen een gemeenschap van gelovigen moet opzoeken. Ik kan zelf geen kerk vinden waar ik mij thuis voel. Echter geloof ik wel in God.

    Maar boven alles blijft het belangrijkste wat Lonneke zegt: Het moet een persoonlijke keuze mogen zijn ♥

  11. Ik kom zelf uit een joodse en katholieke familie en heb zelf gelukkig alleen maar positieve ervaringen met het geloof.Ik ben zelf niet actief gelovig maar ik geloof wel dat er ‘iets’ is.Maar ik snap Lonneke wel. Maar iedereen moet zelf geloven wat die fijn vind. Ik vind wel dat sommige kerken wel wat moderner mogen worden richting seksualiteit.

  12. Niet gelovig opgevoed, wel met respect voor het geloof. Geloof ook niet..

  13. Geloven of misschien beter: spiritualiteit evolueert gedurende je leven volgens mij. Ik herken me erg in wat je schrijft over het Godsbeeld in je kindertijd. Dat was bij mij ook zo, alles letterlijk geloven en nadien voelde ik me bedrogen want dan werd de illusie doorprikt. Nadien had ik periodes dat ik niets meer geloofde en van geloven en spirituele ervaringen op andere manieren. Op één of andere manieren merk ik dat de mensen die in mijn leven belangrijk waren en zijn (toevallig) wel gelovig/spiritueel bezig zijn (in iets, op hun manier, in iets dat we niet kunnen doorgronden, een andere dimensie). Ook mijn huidige therapeut waar het zo goed mee klikt gelooft dat ‘men’ op een ander niveau ook bezig is met mij en dat toeval niet bestaat. Dat voelt voor mij toch ook zo. Ik geloof niet in een God die het lijden kan voorkomen want mensen hebben een eigen wil gekregen en misbruiken die nu eenmaal maar ik geloof dat veel dingen niet toevallig gebeuren en dat er mensen op mijn pad komen met een reden.

  14. Herkenbaar stuk. Geloof kan goede dingen voortbrengen. Zelf ben ik ook protestants opgevoed en jaren naar de kerk gegaan. Alleen later besefte ik mij een aantal zaken. De mens wil graag geholpen worden en ergens kracht uithalen. En tot slot wil de mens in wezen niet sterfen en altijd bestaan. Een religie of geloof kan hier in voorzien. Maar dat wil niet zeggen dat het de waarheid is.
    Ik denk dat de hemel bedacht is om de kracht te hebben om door te leven als het minder gaat en om mensen het geloof te geven dat je elkaar weer ziet als iemand dood is gegaan.
    Als de mens een ziel heeft die naar hemel gaat. Waar gaat de ziel van dieren dan heen? Als de hemel alleen voor mensen is bedoelt zijn we gewoon arrogant bezig.
    Eerlijk gezegd vergelijk ik de mens met een batterij, als deze versleten is en niet meer oplaad dan is deze dood en zit er geen electro meer in. En zo zit het ook met de mens, lichaam is op, de ziel dooft dan ook. Hoe hard het ook klinkt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *