Tijdens mijn angststoornis stonden mijn dagen volledig in het teken van angst, paniek en mijn gevecht hier tegen. Ondanks dat ik probeerde de hoop te houden voor een leven waarin ik hierdoor niet meer belemmerd zou worden, heb ik veel momenten gekend waarop ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. Inmiddels gaat het beter dan ik ooit had durven dromen. Ik word wakker zonder angst, ik reis heen en weer, doe dingen waar ik altijd blij van werd, durf weer alles te eten en ik kan weer genieten van het leven. De angststoornis waar ik jaren mee gekampt heb, was erg hardnekkig en ik ben hier ook niet zomaar van af gekomen. Het heeft heel wat tijd, moeite, angstige momenten, uitdagingen en tranen gekost om te staan waar ik nu sta.
Ik denk dat ik wel een bepaalde gevoeligheid heb omdat ik over het algemeen wel angstig aangelegd ben, maar toch kwam mijn angststoornis voor mij uit het niets. Ik denk daarom ook dat het heel veel mensen kan overkomen. Er vanaf komen betekent in veel gevallen dat je je angst moet aangaan en dat is juist het allermoeilijkste.
Omdat het mijn hele leven beïnvloedde en op alle momenten kwam opduiken, maar ook omdat ik het mijzelf soms enorm moeilijk maakte, was mijn angst heel hardnekkig en was mijn therapeut er van overtuigd dat het nooit helemaal goed zou komen. Inmiddels gaat het zoveel beter met mij en heb ik geen angststoornis meer. Wel is er een kleine kwetsbaarheid achtergebleven maar daar is prima mee te leven. Iedereen heeft wel iets. Hieronder kunnen jullie lezen wat mij geholpen heeft.
Doorzetten op de moeilijkste momenten
Ik heb gemerkt dat ik het meest leerde en het meeste bewoog richting ‘beter worden’, als ik doorging op de momenten die het moeilijkste waren. Dit hield in; doorzetten als ik een paniekaanval had of teveel angst ervoer om bijvoorbeeld naar school te gaan of naar een afspraak die ik had gemaakt. Er zijn talloze momenten geweest die moeilijk waren en die veel doorzettingsvermogen van mij vroegen. Ik zijn veel momenten geweest waarop ik dit niet kon opbrengen. Niet omdat ik het niet wilde, want ik wilde niks liever, maar omdat de angst veel te sterk was. Er waren ook momenten dat het me wel lukte door te zetten, het was vreselijk en het ging altijd gepaard met veel angst en soms met paniekaanvallen, maar achteraf voelde het dan toch goed dat ik het gedaan had. Vermijden maakt de angst veel groter en de drempel alleen maar hoger. Het aangaan en doorzetten op de momenten die het moeilijkste zijn, heeft mij erg geholpen.
Exposure: de angst opzoeken en aangaan
Wat wel bij het bovenste past, is de exposure. Soms wordt dit ook in therapie aangeboden en wordt iemand met een spinnenfobie bijvoorbeeld blootgesteld aan een spin. Dit wordt opgebouwd van het laten zien van een plaatje tot het echt daadwerkelijk zien en vasthouden van spinnen. Bij mij werkte dit iets anders. De exposure vond plaats in het echte leven omdat ik er dagelijks mee geconfronteerd werd. Ik moest elke dag weer kiezen of ik het aanging. Eten was bijvoorbeeld een drama omdat ik al snel bang was dat ik er ziek van zou worden. Uit eten gaan en dingen opzoeken die ik zag als risico’s, zoals alcohol drinken of producten eten die gevoelig zijn om te bederven, waren voor mij exposure oefeningen. Wanneer ik dit aanging en merkte dat er vervolgens niks gebeurde, zorgde dit wel voor wat meer vertrouwen. Mijn angst werd geen werkelijkheid. Ik vond het de keren erna nog steeds eng, maar hoe vaker ik deze ervaringen kreeg, hoe meer ik het durfde aan te gaan en hoe minder ik me liet leiden door mijn angst.
Steun van familie en vrienden
Ik heb mijn angststoornis en hoe dit voor mij was met een klein kringetje van mijn familie, partner en een vriendin gedeeld omdat ik hier heel selectief in was. Dit heeft mij echter wel enorm geholpen. Met name de onvoorwaardelijke steun van mijn moeder en het geduld van mijn vriend. Ik heb het hen echt niet makkelijk gemaakt en mijn vriend moest constant rekenen op onberekenbaar gedrag van mijn kant. Het kwam geregeld voor dat ik dingen zo moeilijk vond, dat afspraken niet door konden gaan en ik het hiermee ook voor hem verpeste. Ik heb hier heel veel verdriet van gehad maar tegelijkertijd ook heel veel gehad aan zijn liefde en steun. Ik had veel aan hen omdat ik met ze kon praten, bij hen kon uithuilen en kon delen wat er zo moeilijk was maar ook omdat ze me hielpen met relativeren en omdat ze me soms op cruciale momenten uit mijn paniekaanvallen konden krijgen. Ik ben ze enorm dankbaar en zonder hun was het echt niet gelukt. Ondanks dat ik dingen het liefste alleen wil doen, heb ik gemerkt dat dat niet altijd kan en ook niet hoeft.
Zoeken naar uitzonderingen
Zoeken naar uitzonderingen heeft mij erg geholpen. Op momenten van angst kon ik meestal alleen maar doemscenario’s zien en lukte het mij niet meer om te relativeren. In therapie leerde ik om te kijken naar momenten waarop dingen anders gingen dan verwacht. Ik ging op zoek naar uitzonderingen. Wanneer ging het wel goed? Er kwamen steeds meer van dit soort momentjes bij omdat ik wel een echte doorzetter was en ik ook wel succesjes meemaakte (ondanks dat ik dat op die momenten niet zo zag). Ik had aan het begin echt anderen nodig om hier aan te denken maar later ging dat steeds meer vanzelf en stelde ik mezelf steeds vaker de vraag: Wanneer ging het niet zoals ik verwachtte? en “Wanneer ging het wel goed?” Het heeft mij veel meer vertrouwen gegeven en het zorgde er ook voor dat ik dingen makkelijker aanging, ondanks die angst. Ik leerde hierdoor steeds meer dat ik sterker was en ik kreeg meer vertrouwen in mezelf.
Inzicht krijgen in gedachtes
In therapie hebben we veel met het G-schema gewerkt waarin we vanuit een gebeurtenis gingen kijken naar mijn gedachten, gevoel, gedrag en vervolgens ook het gevolg. Ik moest dit wekelijks bijhouden en dit gingen we dan bespreken. We keken naar of mijn gedachten reëel waren en bij angst is dit in de meeste gevallen niet zo. Ook was er aandacht voor hoe ik deze niet helpende gedachten kon vervangen door meer helpende gedachten. Op gegeven moment merkte ik dat ik dit steeds beter ook zelf op die angstige momenten kon toepassen en dat het mij beter lukte om te relativeren.
Aandacht afleiden
Op sommige momenten werkte het niet, maar vaak hielp het mij wel om me gedachten te verzetten en afleiding te zoeken. Hierdoor had ik minder ruimte om me zorgen te maken en dan voelde ik me ook beter. Wat heel erg hielp, was om bijvoorbeeld creatief bezig te zijn en de aandacht te verplaatsen naar mijn handen in plaats van dat in continu in mijn hoofd bezig was.
Dit zijn een aantal concrete dingen die mij erg geholpen hebben. Daarnaast denk ik ook wel dat de tijd veel heeft gedaan. Ik heb echt tijd nodig gehad om hier overheen te komen en ouder worden heeft denk ik ook wel geholpen. Het is echt niet makkelijk geweest en ik heb hierin heel veel dieptepunten gekend en omdat ik weet waar ik vandaan kwam, ben ik enorm trots op waar ik nu ben.
Ik ben benieuwd of jullie ook ervaring hebben met angst en paniek en of jullie nog goede tips hebben?
Geef een reactie