Deze blog kwam eerder al eens online, maar plaatsen we in verband met een themachat nog een keer.
Een foutje; mislukt. Mijn geboorte was eigenlijk niet de bedoeling geweest. Ik was een vergissing. Ik kwam niet voort uit een liefdevol huwelijk. Er zaten scheuren en barsten in deze liefde. Een liefde die geen liefde meer was, niet meer in ieder geval. Een huwelijk vol angst. En nu een huwelijk vol angst en een baby. Ik werd een belofte. De lijm die alles moest gaan samenhouden.
Ik had er niet moeten zijn. Ik was niet gepland. Hoe blij mijn moeder ook met mij was, ik ging dat huwelijk niet redden. Twee jaar later werd ook mijn zusje geboren. Aan ons de taak om dit gezin bij elkaar te houden, zo voelde het voor mij althans.
De lijm begon te scheuren. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me bewust werd van dat kapotte huwelijk. Ik begon mijn vader niet meer als papa te zien. De waas was eraf en ik had mijn ogen geopend. Het romantische idee dat ik had van ons als gezin, viel uit elkaar. Ik zag het liggen, op de grond. Uit woede gooide ik dingen kapot. Wij waren geen leuk, gezellig gezin. Ik was denk ik 9 jaar toen ik me dit realiseerde. Wij waren een kapot gezin. Allemaal individuen die geen samenhang vormden.
De superheld zonder cape
Pas veel jaren later begon ik tegen dit neppe geluk in te gaan. Ik wilde niet meer doen alsof, ik wilde geen masker ophouden voor de buitenwereld. Ik wilde niet op die vieze leren bank zitten bij mijn tante wanneer ze mijn vader ophemelde. De broer die zij in de misplaatste schijnwerpers had gezet. Ik wilde haar vertellen wat voor vreselijke man hij echt was, als we alleen thuis waren. Hoe hij mijn poppen kapot trok en mij keer op keer pijn deed. Hoe hij mijn moeder pijn deed.
Iedereen at een toastje met vieze paté en ik zat boos te zijn, tussen al het gelach in. In dat veel te nette huis met die veel te beknepen sfeer. Mijn vader lachte, maar hij meende er niks van. Dat zag ik heus wel. Ik walgde van hem. Hij had zichzelf – net als mijn tante – vrij hoog zitten, dus dit gesprek vond hij prachtig. Hij dronk van zijn glaasje fris, want “alchohol, dat is alleen voor de laagopgeleiden”. Ze moest eens weten.
Pas jaren later leerde ik dat zij wist van de situatie bij ons thuis, maar het deed haar niks. Ze had mijn moeder toch nooit gemogen en mij en mijn zusje eigenlijk ook niet. Eigenlijk was het wel oké wat mijn vader deed en begreep ze het wel. Ik had er niet eens mogen zijn, laat staan dat ik nu een mening zou mogen hebben. Waar haalde ik eigenlijk het lef vandaan om zo tegen mijn vader in te gaan? Ik moest hem respecteren. Mijn vader was een held. Een held zonder cape, zonder superkrachten. Een held die stonk naar alcohol. Dat vond ik geen held. Maar dat mocht ik schijnbaar niet vinden.
Het sturen van het lot
Hoe meer jaren er verstreken, hoe bozer ik werd. Op haar, op mijn vader, op het lot en op mijzelf. Misschien had ik inderdaad niet geboren moeten worden. Misschien was het beter geweest om het leven maar zijn op zijn beloop te laten gaan. Terug naar hoe het eigenlijk had moeten zijn. De wereld is beter af zonder mij; zo had het moeten zijn. Vreselijk verdrietig en eenzaam voelde ik me door dit besef, maar het was het beste, voor iedereen. Geen boos meisje meer op alle verjaardagen, niemand zou mij meer raar aankijken. Ook voor mij zou het minder pijnlijk zijn.
Ik begon mijzelf kapot te maken, langzaam te vernielen. Mijn eetstoornis ontfermde zich over het verdriet. Ik wilde mijzelf van binnenuit vernietigen, ik verdiende die pijn en ik accepteerde het. Dit was nu mijn lot. Ik neem zelf wel de touwtjes in handen. Ik ben de slechte, boze dochter die er niet had moeten zijn. Misschien ben ik wel degene die dit gezin kapot maakt..? En is mijn vader wél echt een toffe man? Langzaam maakte ik mijzelf gek. Ik wist niet meer wat ik moest denken, ik kwam er niet meer uit.
Toch was dit niet wat ik wilde. Ik wilde ook een gelukkig leven met een fijne toekomst, ik verdiende het alleen niet. Ik was minder dan de rest, dat was mij nu wel duidelijk.
Het is niet de bedoeling geweest, maar ik ben wel geboren. Dat maakt het misschien juist wel de bedoeling. Misschien is dit wel het lot, dat ik er juist had moeten zijn. Ik probeer niet echt in het lot te geloven, vooral omdat dit geloven mij altijd ongelukkig heeft gemaakt. Ik nam mijzelf mijn leven kwalijk en probeerde mijzelf hier voor te straffen. Maar hoe eerlijk is dat?
Ondertussen ben ik 25 jaar en ik ben er nog steeds. Het begin is niet makkelijk geweest, maar ik heb ook veel mooie dingen meegemaakt. Veel leerzame momenten gekend en ik ben blij dat ik er ben. Ik ben dankbaar voor het leven dat ik heb gekregen, ook al voelde het niet alsof ik er recht op had.
Sommige dingen heb je niet in de hand en geboren worden is hier één van. Misschien ben ik niet volgens ‘het boekje’ geboren, maar is dat erg? Betekent dit dat ik er minder toe doe? Hier durf ik nu volmondig nee op te zeggen. Mijn leven is net zoveel waard als ieder ander leven. Deze acceptatie is iets wat ik wél kan sturen.
♥
Ervaar jij problemen thuis? Morgen, maandag 25 november, om 20:00 is er een themachat over dit onderwerp. Je bent welkom.
Geef een reactie