Ik zie iets wat jij niet ziet… Dit thema is iets wat ik jaren heb vermeden en verzwegen. Ik durfde er nooit echt over te praten. Ik wilde niet op die manier in het middelpunt staan, niet als aandachtstrekker of complimentenvisser gezien worden, of dat de problemen die ik zie benadrukt werden voor anderen en ze die ook zouden zien. Ook bij hulpverleners heb ik dit lang verzwegen omdat ik me schaamde, en het toch ook normaal vond hoe ik naar mezelf keek. Toen ik opener praatte over de ‘problemen’ zeiden anderen dat ze het niet zagen, of dat het tussen mijn oren zat. Sinds 3 weken heeft dit probleem waar ik het over heb een naam. Ik werd gediagnosticeerd met body dysmorphic disorder. Ook wel bekend als: ingebeelde lelijkheid.
Hier heb ik veel moeite mee. Dit betekent namelijk dat dat wat ik zie niet klopt, niet werkelijk is. Dit zou betekenen dat ik niet lelijk en mismaakt ben, terwijl ik dit toch heel duidelijk zie. Ik heb me altijd voor mijn uiterlijk geschaamd. Als kind was ik al heel erg onzeker over mijn uiterlijk, werd veel vergeleken en kreeg veel commentaar over mijn lichaam en gezicht. Vanaf mijn vroege pubertijd begon ik te worstelen met mijn gewicht, ik kreeg overgewicht. Mensen zeiden vaak tegen me dat ik lelijk was, dat ik nooit een vriend of baan zou vinden, want die willen alleen slanke en mooie meiden en dat was ik niet. Ik kreeg van kleins af aan geleerd, dik zijn is lelijk, slank zijn is mooi. Naderhand was ik niet meer slank. Ook heeft jarenlang seksueel misbruik een bijdrage geleverd aan mijn ‘verstoord’ lichaamsbeeld. Ik was onzeker, maar het heeft nooit mijn leven zo bepaald als nu. Ook worstelde ik op een gegeven moment met een eetstoornis, boulimia, waar ik nu vanaf ben.
Het sloeg echt door toen ik 23 was. Ik was net bevallen van mijn dochter, hartstikke slank na jaren geworsteld te hebben met overgewicht. Ik was niet alleen meer onzeker over mijn lichaam, maar ik walgde van mezelf en het werd steeds en steeds meer een obsessie. De spiegel werd mijn grootste vriend en vijand. Ik begon steeds meer fouten te zien in mijn gezicht en mijn lichaam die ik koste wat het kost moest verbergen.
Naast mijn chronische PTSS en zware depressies kon ik aan niks meer anders denken dan mijn ‘fouten’ en mijn uiterlijk. Ik voelde me steeds walgelijker, wat erger werd toen ik daadwerkelijk bij kwam toen ik weer begon met al mijn medicijnen, waaronder een medicijn met cortison. Ook walgde ik steeds en steeds meer van mijn gezicht. Nu durf ik het huis niet meer uit omdat ik overtuigd ben dat andere mensen zien hoe lelijk en mismaakt ik ben. Zodra ik toch de stap naar buiten zet controleer ik mezelf in iedere reflectie die ik tegen kom. Iedere autoruit, ieder winkelraam, ieder raam in een woonhuis is een spiegel waar ik mezelf in controleer en mezelf MOET bekijken. Ik kan niet anders. Het moet. En iedere keer ben ik natuurlijk teleurgesteld.
Als mensen keken wist ik meteen dat ze me lelijk vonden, dat ik mismaakt was. Mijn uiterlijk werd het belangrijkste voor mij, en dat is het nooit geweest. Ik durf niet met vrienden af te spreken omdat ik me constant met hun en andere mensen vergelijk, en als ik me vergelijk verlies ik altijd. Ik ben uren bezig met mijn uiterlijk. Ik ben uren bezig met mezelf te controleren, mijn make-up bij te werken en het nadenken en verbergen van mijn ‘fouten’. Het is ontzettend vermoeiend. Het ging ook allemaal om de controle en dat ik moest toegeven aan mijn obsessies. Ik ben bang om te eten in het openbaar, omdat anderen misschien gaan denken: Ze is al zo dik en dan eet ze nu dit? Maar het moeilijke hiervan is.. ik ben flink. Dus dit is iets wat klopt en niet iets dat ‘verstoord’ is.
Ik ben flink, dat klopt, dus klopt de rest ook, toch? Urenlang heb ik met mijn man gediscussieerd over plastische chirurgie om mijn fouten te verbeteren. Ik vraag hem ook continue om bevestiging: Ben ik niet walgelijk? Ben ik mooi genoeg? Wil je geen gezonde en mooie vrouw hebben? Ben ik goed genoeg voor je? Iedere keer beantwoord hij mijn vragen op dezelfde manier: Ja, ik ben mooi genoeg, ik ben goed genoeg, ook met mijn overgewicht. Maar ik kan dit niet van hem aannemen. In mijn ogen liegt hij. Want dit kan gewoon niet kloppen. Ook als anderen zeggen dat ik goed uitzie, kan ik het niet aannemen. Ik zou het wel heel graag willen geloven.
Ik zou heel graag in de spiegel willen kijken en tevreden zijn met wie ik ben en een beeld zien wat klopt. Want als dat wat ik in de spiegel of op foto’s zie niet klopt, wie ben ik dan? Hoe zie ik er dan wel uit? Ook vind ik, ben ik ervan overtuigd, dat ik niet mag bestaan en dat ik niks waard ben door mijn uiterlijk en mijn overgewicht. Dat ik geen plezier mag beleven, dat ik niet voor mezelf mag kiezen, dat ik geen hulp mag hebben, omdat mijn uiterlijk mijn waarde bepaald.
Na 7 jaar mannelijke behandelaren te hebben gehad, heb ik eindelijk een vrouwelijke behandelaar waar ik dit mee heb besproken, mede door mijn man. Ik zal gerichte therapie krijgen voor de BDD. Maar eerst moet mijn chronische depressie (en depressieve persoonlijkheidsstoornis) een beetje onder controle zijn, omdat ik pas een crisisopname heb gehad die ze willen vermijden en ik ook psychosegevoelig ben. Mijn behandelaar zei dat ik veel moed en kracht nodig zal hebben voor deze behandeling. Ik ben eerlijk, ik ben banger voor deze behandeling als voor een jaar EMDR die ik pas heb gehad en helaas vroegtijdig beeindigd moest worden vanwege zware crisis. Ook zal mijn ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en sociale fobie de therapie moeilijk maken.
Ik zit nu nog in de intake fase en heb geen idee wat voor een soort behandeling ik zal krijgen. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Ik ben eerlijk, ik ben bang. Maar ik wil me eindelijk goed kunnen voelen in mijn lichaam, het gevoel hebben dat ik er mag zijn en dat ik waardevol ben. Ook met overgewicht.
Geef een reactie