Zo oud ben ik nog niet. Ervan uitgaande dat ik 100 zou kunnen worden, ben ik pas op een kwart van mijn leven. Toch heeft mijn lichaam al flink wat beschadigingen opgelopen. Van sommige heb ik nog last en van anderen niet. Ik heb zichtbare en minder zichtbare beschadigingen aan mijn lichaam met een enorme verscheidenheid aan oorzaken. Wanneer je een litteken hebt van een stoer sportongeluk, is dat heel anders dan wanneer je littekens hebt vanwege automutilatie, of niet?
Als iemand vraagt over de littekens op mijn knie kan ik stoer vertellen over de operatie die ik heb gehad nadat ik gevallen was met roller derby. Dit was natuurlijk helemaal niet leuk, maar het is me overkomen en ik heb me daar uit weten te vechten. Mensen vinden het vaak heel stoer en dapper van me dat ik de keuze heb gemaakt om de operatie aan te gaan. Met veel krachttraining en fysiotherapie wist ik weer sterk genoeg te worden om weer te gaan skaten. “Wauw, je hebt echt doorzettingsvermogen, dapper dat je dat nog durft en wat fijn dat het goed met je gaat!“
Allemaal heel leuk en aardig, maar wanneer iemand de littekens op mijn armen ziet kijken ze snel weg wanneer ik een blik terug werp. Een enkeling vraagt erover, maar weet niet goed wat hij terug moet zeggen wanneer ik vertel over hoe het is gekomen. Ja, ik heb dat zelf gedaan. Dat vind niemand stoer of heldhaftig. “Dat doe je nu niet meer toch?” Wordt steevast gevraagd. Nee, gelukkig niet, maar daar heb ik ook hard voor moeten vechten.
Zelfbeschadiging is nog altijd een onderwerp waar mensen niet graag over praten. Voor mij is het nu iets uit een ver verleden. Ik probeer altijd moedig voor mijn standpunten uit te komen en taboes te doorbreken, maar ook ik begin weleens te blozen of te stotteren wanneer iemand er plotseling over begint. Nog altijd ben ik bang dat mensen een vooroordeel zullen hebben over het feit dat ik mezelf op deze manier pijn heb gedaan. Zouden ze denken dat ik gek ben? Niemand kiest er toch voor om dit te doen?!
Nee, je kiest er inderdaad niet voor. Een gescheurde kruisband kies je niet voor, een eetstoornis kies je niet voor en ook zelfsbeschadiging kies je niet voor. Het is iets wat je overkomt. Een drang die bijna onmogelijk is om te weerstaan. Je móet het gewoon doen, want je ziet geen andere oplossing op dat moment. Hier kunnen verschillende redenen voor zijn, het is voor iedereen anders. Voor mij was het een manier om om te gaan mijn emoties. Toen ik stopte met zelfbeschadiging ontwikkelde ik een eetstoornis. Af en toe kwam de drang om mezelf pijn te doen weleens terug. Bijvoorbeeld om mezelf te straffen of om andere emoties niet te hoeven voelen. Als ik die pijn nou maar zou voelen, dan hoefde ik me even niet zorgen te maken om iets anders. Ik wilde gewoon ergens in op kunnen gaan. Opgaan in een andere realiteit. Het werkte, maar vaak maar even en daarom is het ook hartstikke verslavend.
De gevolgen van zelfbeschadiging zijn echter niet mis. Het maakt je zelfbeeld alleen maar lager, jezelf op een gezonde manier uiten wordt steeds moeilijker, je schaamt ervoor, je zondert je af, je doet onomkeerbare schade aan je lichaam toe en het kan tot slot op best gevaarlijk situaties uitlopen. Automutilatie of zelfbeschadiging maakt deel uit van een psychische stoornis. Je bent geen psychische stoornis, je hebt er één en je kan er ook weer vanaf komen. Net als de krachttraining en fysiotherapie die ik kreeg voor mijn been, moest ik ook voor mijn ‘psychische blessure’ opnieuw sterk worden en therapie krijgen. Door heel hard te werken ben ik daar weer bovenop gekomen en dit is ook hartstikke stoer en dapper van mezelf. Zei iemand hierover ook maar eens: “Wauw, je hebt echt doorzettingsvermogen, dapper dat je het bent aangegaan en wat fijn dat het goed gaat!” Want zo is het wel.
Sommige littekens zijn vervaagd, maar van anderen weet ik dat je ze misschien wel voor altijd zal blijven zien. Ja, ik heb een beschadigd lichaam, maar ik heb ook een lichaam dat geheeld is. Ik heb een lichaam waarmee en waarvoor ik heb gevochten. Een lichaam waarmee en waarvoor ik ben gegroeid tot wie ik nu ben. Ik wil niet zeggen dat m’n littekens mooi zijn, omdat ze laten zien waar ik ooit vandaan ben gekomen, maar toch herinneren ze me aan mijn kracht. Ja, ik ben hier doorheen gegaan en ja ik sta hier nog steeds. Ik heb weer van het leven leren genieten. Ik kan wel met mijn emoties overweg. Soms vind ik dat makkelijk en soms vind ik dat moeilijk, maar ik kan het wel.
Bovendien ben ik zoveel meer dan de littekens op mijn lichaam. Ik ben nog steeds Irene, niet dat meisje met de littekens. Ik ben toch ook allang niet meer dat meisje met de gescheurde kruisband? Ik ben die vrouw die aan roller derby doet en ook gek is op alle andere sporten. Ik ben een vrouw die geniet van het leven, die sterk in haar schoenen staan en van haar lichaam houdt met of zonder beschadigingen. Mijn lichaam is beschadigd, net als elk lichaam. We maken dingen mee, soms ook lastige dingen, maar daar vechten wij ons uit en worden we sterker van. Ooit was ik beschadigd, maar nu ben ik geheeld.
♥ Liefs,
Irene
Geef een reactie