Amy is 26 en komt uit den Haag. Ze woont in een beschermde woonvorm met 24 uurs begeleiding. Ze doet twee keer per week boodschappen voor de hele groep. Verder sport ze regelmatig en spreekt ze graag af met vriendinnen en vrienden om leuke dingen te doen. Ze heeft twee geweldige ouders, een lieve zus met twee leuke nichtjes, die er altijd voor haar zijn. Amy vindt het fijn op de woongroep, maar gaat over een tijdje toch verhuizen naar een andere woongroep in Oegstgeest. Eentje met met wat minder begeleiding en met een eigen appartement. Ze heeft nu makkelijk minder zorg nodig dan een tijd geleden toen ze de diagnose Dissociatieve Identiteitsstoornis (DIS) NAO kreeg. Voor Proud2Bme interviewen we haar over deze periode.
‘Dissociatieve identiteitsstoornis is een psychische aandoening waarbij iemand afwisselend twee of meer van elkaar te onderscheiden persoonlijkheidstoestanden kan aannemen. Ten minste twee van deze persoonlijkheden nemen regelmatig het gedrag volledig over.’
Hoe en wanneer ontdekte je dat je DIS hebt?
Ik ontdekte dat ik DIS had toen ik last kreeg van een denkbeeldige man die mij destructieve dingen liet doen. Dat was zo’n 10 jaar geleden, dus op mijn 16e ongeveer. Het was geen stem in mijn hoofd. Ik ging mij ook echt gedragen en denken als een man van 47. Ik luisterde ook nog alleen maar naar de naam Edwin, niet meer naar Amy. Later kreeg ik meer alters en ging ik vriendinnen ineens mama noemen, omdat ik in mijn kind-rol was gekropen. Toen merkte ik wel dat ik meerdere persoonlijkheden had. Leuk vond ik dit absoluut niet.
Hoe voelt het om DIS te hebben?
Nou ja, ten eerste je bent nooit alleen haha, maar aan de andere kan is het ook wel heel moeilijk. Ik weet eigenlijk nooit wanneer ik switch van persoon. Dat is heel lastig. Dus ik zou zeggen het voelt best raar en apart om DIS te hebben. Je weet ook voor je omgeving nooit wie er nou weer op de voorgrond staat.
Mijn vriendinnen gingen er heel goed mee om als ik in de kind-rol schoot (meestal Luna, een meisje van 6). Ze zeiden mij dat ik Amy heette en dat ik 25 jaar oud ben. Dat ze niet mijn moeder waren. Dat zeiden ze dan vrij duidelijk, op een manier dat ik uit mijn kind-rol schoot en weer Amy werd.
Hoe zie je dat jij DIS hebt?
Nou wat ik al benoemde; ik kan ineens switchen en mijn vriendin mama noemen. Gelukkig is mijn DIS niet heel erg meer op de voorgrond. Als ik een tijdje geleden weer wat destructiefs had gedaan, kon je ervan op aan dat dat kwam door ‘Edwin’
Hoe uit de stoornis zich bij jou?
Met stress is het sowieso meer aanwezig. Ik kan het redelijk onder controle houden, maar op nog best wel veel momenten lukt het me ook niet. Ik durf ook nooit aan te geven wanneer mijn DIS wat erger is, omdat ik bang ben voor de vooroordelen.
Hoe ziet de hulp voor jouw problemen eruit?
De diagnose is gesteld door een psychologisch onderzoek toen ik opgenomen zat op het CIB. Ik heb hulp gehad in de vorm van de veilige plek oefening. Een oefening waar al je alters bij elkaar komen om te overleggen. Je tekent ook al je alters op papier. Met gedragskenmerken en leeftijd. In de oefening zorg je dat er rust word gebouwd vanbinnen en dat de alters met elkaar in gesprek gaan. Dit heeft mij erg geholpen om innerlijke rust te vinden. Verder heb ik er veel over gepraat en ze er vooral laten ‘zijn’.
Op dit moment heb ik geen hulp voor mijn DIS. Ik heb een psycholoog waar ik elke week mee praat en de woonbegeleiding. That’s it. Ik wil in de toekomst zeker nog aan trauma verwerking gaan doen. Ik hoop dan dat mijn DIS helemaal verdwijnt. Dat kan ik alleen hopen, ik denk niet dat dat echt gebeurt.
Hoe ontstaat DIS?
Bij mij sowieso door mijn trauma’s in het verleden. Die zijn onverwerkt en broeien nog steeds in mij.
In hoeverre kan je genezen van DIS
Ik denk dat er altijd een deel bij je blijft zitten en dat je niet volledig kan herstellen van dis. Maar wie weet, …de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Hoe zie jij jouw toekomst?
Huisje boompje beestje, als het me gegund is natuurlijk. Ik heb zoveel moeten doorstaan en ben er alleen maar sterker uitgekomen.
Heb jij een interessant verhaal of wil je een taboe doorbreken ….en wil je dat graag met ons delen? Mail dan naar redactie@proud2Bme.nl.
Geef een reactie