Ik heb een eetstoornisgezicht

“Deze foto vond ik zo vreselijk!” Mijn moeder grijpt haar telefoon erbij en laat een foto van mij van vroeger zien. “Toen heb ik het niet gezegd, maar ik vond je er zo slecht uitzien.” Ik kijk naar de foto en ik zie voor het eerst meteen wat ze bedoelt. Naast de enorme hoeveelheid make-up, die ik ‘s ochtends urenlang op mijn gezicht smeerde, zag ik ineens een heel fragiel meisje. Het was echt niet de eerste keer dat ik die foto zag, maar wel de eerste keer dat ik echt zag hoe mijn gezicht erbij stond. Ik lachte wel, maar verder leek ik helemaal weggevaagd. Ik leek leeg. Ik snapte wat ze bedoelde en wat zij al die tijd had gezien, ik had een eetstoornisgezicht.

Nooit eerder was het mij opgevallen. Blijkbaar was alles wat ik zag ingekleurd door de eetstoornis; eetstoornis-oogkleppen had ik op. Ik was gefocust op eten en vooral ook op mijn lichaam. Niet eens op mijn lichaam als geheel, maar op een stuk van been, of een deel van mijn buik. Sommige periodes zag ik enkel en alleen dat stuk van mijn lichaam en kan mij niet herinneren dat het voor mij ooit veranderde. Ik kan mij überhaupt niet herinneren dat ik ooit iets anders zag. Ik zag elke dag hetzelfde stukje en datzelfde stukje was nooit goed genoeg. Ik was compleet geobsedeerd. Ondertussen ging het onbewust compleet aan mij voorbij hoe ik er écht uitzag. Mijn gezicht maakte ik uren op, maar ik kreeg gewoon niet de kans om echt goed te kijken hoe ik eruit zag. Om echt te zien wat die eetstoornis al die tijd met mijn gezicht en mijn ogen deed. Hoe ik de wereld inkeek en hoe ik de mensen om mij heen aankeek, daar zat niets meer van mij bij. Ik had echt geen idee.

Het is natuurlijk logisch dat je gezicht verandert op het moment dat je afvalt of aankomt. De vormen van je lichaam kunnen veranderen en de vorm van je gezicht verandert dan automatisch mee. Toch was het niet altijd zo simpel af te lezen. Mijn gezicht veranderde de hele tijd door de verschillende eetstoornis-fases heen en ik heb het in die periode zelf nooit gezien. Pas als ik terugkijk zie ik het spitse gezichtje, de ingevallen wangen en de wallen. Nu pas zie ik ook het opgeblazen hoofd, de dikke klieren en rode ogen. Nu pas zie ik het eetstoornis gezicht dat ik al die jaren had. Wat heeft het ongelofelijk op mijn gezicht gestaan al die tijd.

Alles wat ik meekreeg vanuit de omgeving, zowel de zorgelijke reacties als complimentjes, betrok ik altijd op mijn lichaam. Ik hoorde alleen maar wat mijn eetstoornis toeliet en de rest filterde ik er behendig tussenuit. Alles kreeg een dubbele lading, alles was een bevestiging om verder te gaan en alles gaf mijn eetstoornis extra kracht. Terwijl ik nu denk dat alles ging om dat gezichtje op die foto. Alle zorgen gingen om dat bleke gezicht en die twee lege ogen. Twee lege ogen die probeerden te lachen, maar die allang niemand meer voor de gek konden houden.

Nu vind ik het verdrietig om te zien, omdat ik me vooral nog heel goed kan herinneren hoe ik me voelde. Ik was elke dag bezig om het goed te doen en elke dag moest het beter, want dan kon ik pas gelukkig zijn. Ik was op de goede weg, echt, ik moest alleen nog even doorzetten! Als ik dit eerder had gezien, had ik kunnen zien dat het mij allang had weggevaagd. Dat er niets meer van mij over was, enkel een lege blik. Een lege lach en een fragiel gezichtje, een totaal ander meisje.

Een eetstoornis gaat hem niet alleen zitten in het eten en heeft niet alleen invloed op je lichaam. Het verandert alles, dus ook je gezicht. Ik zag het niet, maar mijn omgeving wel. Ik zag alleen wat er allemaal beter en mooier moest, terwijl mijn omgeving wel zag wat echt belangrijk was. Mijn omgeving zag dat het mooie er allang vanaf was en er een eetstoornisgezicht overbleef.

Met terugwerkende kracht kijk ik ook ineens heel anders terug op de periode dat ik herstelde. Als mensen mij in die tijd vertelden dat ik er weer goed uitzag, vond ik dat best een lieve opmerking, maar gingen ook alle alarmbellen weer af. Alle reden om mijn herstel in twijfel te trekken en mijzelf weer dik en lelijk te vinden. Later leerde ik dat het daar niet over ging en voelde ik ook echt dat het goed bedoeld was. Maar nu realiseerde ik mij opnieuw dat zij al die tijd zo veel meer zagen.

Als ze mij toelachten en zeiden dat ze mij er beter uit vonden zien, ging dat over het leven dat ze terug zagen komen. Over een sprankeling in mijn ogen en kleur op mijn wangen. Het ging over een oprechte schaterlach tijdens het eten en over een onbewaakt moment waarop ze mij even zagen genieten. De momenten dat ik er weer was en mijn gezicht weer ging leven.

Daar ging het over en dat was waar herstel om draaide. Om weer te gaan leven en dat leven terug te zien op mijn gezicht. Mijn blijdschap, mijn verdriet, mijn boosheid en mijn geluk; alles was weer te zien en alles was echt. Mijn gezicht werd weer van mij en dat is denk ik de mooiste uitstraling die je kunt hebben.

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

17 reacties op “Ik heb een eetstoornisgezicht”

  1. Gaat een eetstoornisgezicht weg bij herstel?

    1. ja hoor. Ook niet altijd leuk om te horen (‘je gezicht is alweer mooi voller geworden’) maar het is niet zo dat alles wat je aankomt op je lichaam komt te zitten, en dat je gezicht uitgemergeld blijft

    2. niet altijd, hangt er vanaf hoe lang je het hebt gehad en van je leeftijd

      ik heb het lang gehad en ik ben al ouder dan de meeste (rond de 30), bij mij is het echt gaan tekenen, ik heb veel meer rimpels dan leeftijdsgenoten, je ziet het echt aan me, ik heb daar enorm spijt van
      als je jong bent dan zal het allemaal wel, maar als je ouder bent dan ga je echt spijt krijgen en het zien

  2. Echt een onwijs mooie blog Daphne! Veel zinnen hebben ook betrekking op mijn herstel. Heel erg bedankt. ♡

  3. Heel erg herkenbaar. Ik maak met periodes foto s van mezelf ( vaak alleen van mijn gezicht puur voor mezelf) omdat ik wéét dat ik het later wel kan zien wat ik in dat moment niet zie. Een eetstoornis kun je heel erg goed zien als je weet hoe je moet kijken. Eerder hielp het mij er niet naar terug te willen. Nu hoop ik dat straks weer te kunnen zeggen.
    De eetstoornis kan soms blij zijn met ‘zichzelf’ maar dat is de eetstoornis ik denk niet dat er een persoon zelf is of dat nou in herstel is of nog niet die denkt wat heb ik toch een fantastisch leven mét de eetstoornis.
    Ik hoop Daphne dat niet alleen je emoties en gezicht weer van jou zijn maar dat je hele leven van jou is en dat er mooie dingen op je pad zullen komen 🙂

  4. Ik vind het zien van mijn gezicht altijd het moeilijkste is.Ik zie dat ik het niet ben en dat de ES het misvormt Het lichaam lijdt pijn op zo veel vlakken en natuurlijk zie je dat in je gezicht het lichaam is een geheel .
    Maar O wat is het soms moeilijk om te geloven dat het anders kan worden.
    Ik verlang naar de dag dat ik naar mijzelf durf te kijken in de spiegel en op fotos en dat ik mijzelf erin herken En ik begrijp dat mensen om je heen alleen maar blij zijn wanneer ze zien dat het monster zijn grip op je verliest en dat ze zien dat je jezelf bevrijdt.

    1. Mooie laatste zin!

  5. Ja zie het ook nu achteraf pas.. Als ik foto’s stuurde naar mensen, stuurde ik ook alleen mijn gezicht, zodat ik geen opmerkingen zou krijgen over mijn gewicht. Die kreeg ik alsnog, maar ik snapte er niks van hoe dat kon, ik zie nu pas hoe ziek ik eruit zag, echt vreselijk dat ik er al die tijd zo heb bijgelopen eigenlijk

  6. Mooi geschreven Daphne, ik zie ook niet graag mijn gezicht meer, vermijd foto’s en de spiegel wordt ik ook niet blij van. Ik zie er altijd moe en futloos uit. Ik heb al 30 jaar een eetstoornis en dat eist zijn tol,helaas. xxx

  7. Mooi geschreven!

  8. Herkenbaar!
    Vind het moeilijk om foto’s terug te kijken want dan ‘verlang’ ik weer naar dat gevoel wat ik daar had.
    Wel zie ik dat door de jaren heen ik een eetstoornis heb, het wel in m’n gezicht een soort van blijft. Mijn gezicht zitten meer tekenen in dan vroeger. Ik ben nog herstellende maar ik denk dat het altijd wel een beetje blijft omdat het er al zolang is…

  9. Bij mij zie je het dan weer helemaal niet in mijn gezicht, dat vond ik erg lastig omdat ik ook van mijn behandelaars wel te horen kreeg dat ik er wel goed /helder/ uitgerust uit zag. Maar wat er onder de kleding zat en hoe vreselijk moe en uitgeput ik was zagen ze niet. Nog steeds vind ik het wel lastig. Heel soms durf ik aan te geven dat ik me niet zo fijn voel en dan hoor ik van anderen dat ik er wel goed uitzie…tja… wat heb ik daar aan als ik mij mentaal en lichamelijk slecht voel? Soms zou ik gewoon eens willen dat mensen mijn strijd zouden zien en niet alles zo onzichtbaar was, terwijl ik aan de andere kant niets liever wil dan onzichtbaar zijn 😉

  10. Doordat ik weer terug ben gevallen in m’n eetbuien heb ik echt het gevoel dat iedereen dat gelijk aan mij kan zien nu ik ook weer wat aangekomen ben. Ik wil er zo graag iets mee doen maar weet na zoveel pogingen gewoon niet meer waar ik moet beginnen. Vooral omdat m’n omgeving er echt geen begrip voor heeft.

    1. Wat verdrietig om te horen! Im herken die strijd maar al te goed en velen met ons helaas. Door het onbegrip van anderen lijkt het alsof we ons ervoor moeten schamen, maar dat is natuurlijk niet zo! Ik hoop dat je iemand kan vinden die je wel begrijpt en waarbij je je hart kan luchten, want deze strijd is veel te zwaar om alleen te voeren. Ik weet inmiddeld dat ik mijzelf niet zomaar kan veranderen, ik heb mijzelf beloofd dat ik het wel elke dag een beetje anders kan proberen te doen dan eerder… vaak lukt het niet en soms lukt het wel. Ik wens je kracht toe om het te blijven proberen!

      1. Wat een lieve reactie, dankjewel!

  11. Ik zie en realiseer me het feit dat het geen realistische gedachte is dat als ik het perfecter en beter doe ik gelukkig(er) word maar zelfs dat weerhoud me er niet van te stoppen..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *