“Deze foto vond ik zo vreselijk!” Mijn moeder grijpt haar telefoon erbij en laat een foto van mij van vroeger zien. “Toen heb ik het niet gezegd, maar ik vond je er zo slecht uitzien.” Ik kijk naar de foto en ik zie voor het eerst meteen wat ze bedoelt. Naast de enorme hoeveelheid make-up, die ik ‘s ochtends urenlang op mijn gezicht smeerde, zag ik ineens een heel fragiel meisje. Het was echt niet de eerste keer dat ik die foto zag, maar wel de eerste keer dat ik echt zag hoe mijn gezicht erbij stond. Ik lachte wel, maar verder leek ik helemaal weggevaagd. Ik leek leeg. Ik snapte wat ze bedoelde en wat zij al die tijd had gezien, ik had een eetstoornisgezicht.
Nooit eerder was het mij opgevallen. Blijkbaar was alles wat ik zag ingekleurd door de eetstoornis; eetstoornis-oogkleppen had ik op. Ik was gefocust op eten en vooral ook op mijn lichaam. Niet eens op mijn lichaam als geheel, maar op een stuk van been, of een deel van mijn buik. Sommige periodes zag ik enkel en alleen dat stuk van mijn lichaam en kan mij niet herinneren dat het voor mij ooit veranderde. Ik kan mij überhaupt niet herinneren dat ik ooit iets anders zag. Ik zag elke dag hetzelfde stukje en datzelfde stukje was nooit goed genoeg. Ik was compleet geobsedeerd. Ondertussen ging het onbewust compleet aan mij voorbij hoe ik er écht uitzag. Mijn gezicht maakte ik uren op, maar ik kreeg gewoon niet de kans om echt goed te kijken hoe ik eruit zag. Om echt te zien wat die eetstoornis al die tijd met mijn gezicht en mijn ogen deed. Hoe ik de wereld inkeek en hoe ik de mensen om mij heen aankeek, daar zat niets meer van mij bij. Ik had echt geen idee.
Het is natuurlijk logisch dat je gezicht verandert op het moment dat je afvalt of aankomt. De vormen van je lichaam kunnen veranderen en de vorm van je gezicht verandert dan automatisch mee. Toch was het niet altijd zo simpel af te lezen. Mijn gezicht veranderde de hele tijd door de verschillende eetstoornis-fases heen en ik heb het in die periode zelf nooit gezien. Pas als ik terugkijk zie ik het spitse gezichtje, de ingevallen wangen en de wallen. Nu pas zie ik ook het opgeblazen hoofd, de dikke klieren en rode ogen. Nu pas zie ik het eetstoornis gezicht dat ik al die jaren had. Wat heeft het ongelofelijk op mijn gezicht gestaan al die tijd.
Alles wat ik meekreeg vanuit de omgeving, zowel de zorgelijke reacties als complimentjes, betrok ik altijd op mijn lichaam. Ik hoorde alleen maar wat mijn eetstoornis toeliet en de rest filterde ik er behendig tussenuit. Alles kreeg een dubbele lading, alles was een bevestiging om verder te gaan en alles gaf mijn eetstoornis extra kracht. Terwijl ik nu denk dat alles ging om dat gezichtje op die foto. Alle zorgen gingen om dat bleke gezicht en die twee lege ogen. Twee lege ogen die probeerden te lachen, maar die allang niemand meer voor de gek konden houden.
Nu vind ik het verdrietig om te zien, omdat ik me vooral nog heel goed kan herinneren hoe ik me voelde. Ik was elke dag bezig om het goed te doen en elke dag moest het beter, want dan kon ik pas gelukkig zijn. Ik was op de goede weg, echt, ik moest alleen nog even doorzetten! Als ik dit eerder had gezien, had ik kunnen zien dat het mij allang had weggevaagd. Dat er niets meer van mij over was, enkel een lege blik. Een lege lach en een fragiel gezichtje, een totaal ander meisje.
Een eetstoornis gaat hem niet alleen zitten in het eten en heeft niet alleen invloed op je lichaam. Het verandert alles, dus ook je gezicht. Ik zag het niet, maar mijn omgeving wel. Ik zag alleen wat er allemaal beter en mooier moest, terwijl mijn omgeving wel zag wat echt belangrijk was. Mijn omgeving zag dat het mooie er allang vanaf was en er een eetstoornisgezicht overbleef.
Met terugwerkende kracht kijk ik ook ineens heel anders terug op de periode dat ik herstelde. Als mensen mij in die tijd vertelden dat ik er weer goed uitzag, vond ik dat best een lieve opmerking, maar gingen ook alle alarmbellen weer af. Alle reden om mijn herstel in twijfel te trekken en mijzelf weer dik en lelijk te vinden. Later leerde ik dat het daar niet over ging en voelde ik ook echt dat het goed bedoeld was. Maar nu realiseerde ik mij opnieuw dat zij al die tijd zo veel meer zagen.
Als ze mij toelachten en zeiden dat ze mij er beter uit vonden zien, ging dat over het leven dat ze terug zagen komen. Over een sprankeling in mijn ogen en kleur op mijn wangen. Het ging over een oprechte schaterlach tijdens het eten en over een onbewaakt moment waarop ze mij even zagen genieten. De momenten dat ik er weer was en mijn gezicht weer ging leven.
Daar ging het over en dat was waar herstel om draaide. Om weer te gaan leven en dat leven terug te zien op mijn gezicht. Mijn blijdschap, mijn verdriet, mijn boosheid en mijn geluk; alles was weer te zien en alles was echt. Mijn gezicht werd weer van mij en dat is denk ik de mooiste uitstraling die je kunt hebben.
Geef een reactie