Ik heb een grotere broekmaat

In de tijd dat ik aan een eetstoornis leed had ik een magische broekmaat. Deze broekmaat was oké, nee, het was te doen, maar ik mocht er niet overheen. Dat zou namelijk een ramp zijn. Ik weet nog heel goed dat ik dit in therapie bespreekbaar maakte. Ze konden me er niet in geruststellen. “Laat ze maar praten,” dacht ik. Op dat moment was er nog niet echt sprake van dat die broekmaat snel groter zou worden, maar intussen is dat wel het geval. ik heb een broekmaat groter. De magische grens voorbij. Wat nu?

Beetje bij beetje begon ik het al te merken. De broeken zonder stretch begonnen steeds wat strakker te zitten. Toch weigerde ik om iets anders aan te trekken. Ik walgde van de korte broeken die mijn bovenbenen afknelde als ik moest zitten op een stoel. Als ik liep ging het net. Ik droeg een extra wijd en lang shirt en was continu mijn broek naar beneden aan het trekken, zodat het uiteinde van de pijpen op een dunner gedeelte van mijn been uitkwam. Echter zat hij van boven dan weer iets te strak, waardoor hij steeds weer omhoog kroop. Gek werd ik ervan.

Misschien was de broek gekrompen in de was? Op een vrije middag dwaalde ik door de stad en liep ik een winkel binnen. Ik pakte een korte broek met mijn magische maat uit het kledingrek. In het pashokje probeerde ik het aan. Nee, het zat niet. Gatver, het zag er niet uit. Ik zag er niet uit. Het licht van de pashokjes maakte het er niet veel beter op. Nog altijd heb ik geen idee waarom ze vaak voor zo’n on-flatterend licht kiezen in pashokjes. Zo verkoop je toch nooit wat? Er zal vast wel een reden voor zijn, maar die reden was niet het opkrikken van mijn zelfbeeld. Ik hing het broekje terug en liep de winkel uit.

Eenmaal thuis ging ik in mijn kast op zoek naar een oude, lange broek die nog goed zat. Ik besloot dat ik deze toch niet meer zo vaak droeg en dat ik hem wel af kon knippen, zodat ik toch een korte broek had. Ik zette de schaar erin en trok het broekje aan. Het afgeknipte stuk van het broekje rolde op en ook in mijn benen vormde een rol. Oh nee. Nee, nee, nee. Veel te kort. Ik lijk wel een rollade. Dit kan echt niet. Wat moet ik nou doen? Dan maar geen korte broek.

Die zomer liep ik in rokjes van stretch stof. Ik vond het oprecht leuke rokjes, dus kon het hele broeken fiasco al snel van me af laten glijden. Echter merkte ik beetje bij beetje dat mijn lange broeken ook strakker begonnen te zitten. Hoe kon dat nou? In de winkels vond ik maar geen broeken in mijn maat die echt lekker zaten. Een hele tijd wilde ik niks anders dragen dat stretchy rokjes of leggings met slobbertruien. Niks mis mee, ik vind het nog altijd wel een fijne outfit voor af en toe. Je hebt echt leuke leggings en fijne truien, maar iets anders was het dan ook nooit.

Af en toe probeerde ik het nog wel eens. Een broek in ‘mijn maat’, maar het zat gewoon niet lekker. Soms forceerde ik mezelf er toch in naar buiten te gaan, met het idee dat het nog wel een beetje uit zal rekken, maar als gevolg daarvan voelde ik me de hele dag ontzettend dik. Dit triggerde mijn eetstoornis enorm en ik verloor mezelf in restrictief eten, eetbuien en compenseren. Het leidde nooit tot wat ik wilde. Ik viel nooit daadwerkelijk af, maar bleef in die verrekte eetstoornis cirkel rondlopen. Hoe harder ik probeerde om af te vallen, hoe sterker die eetstoornis werd en hoe rotter ik me voelde. Ik kwam er niet uit.

Een hele tijd lang heb ik het kopen van broeken vermeden, omdat ik weigerde een grotere maat te kopen dan de maat waarvan ik had besloten dat die goed voor me was. In de tussentijd ging ik naar therapie. Werkte ik aan mijn eetstoornis en mijn zelfbeeld. Het is pas veel later geweest dat ik naar de winkel ging en dacht: “Fuck it. Ik koop gewoon een broek die lekker zit, ongeacht de maat.” Het was zomer. Ik wilde een korte broek dragen en geen legging. Ik wist dat ik niet meer de maat had die ik destijds voor mezelf had besloten. Echter had ik intussen al zo veel stappen gezet, dat de uitdaging niet meer zo groot was.

Er zijn meerdere wegen naar Rome. Ik besloot, bewust of onbewust, om me eerst op andere dingen te focussen dan die ellendige broekmaat. Zo gezegd, zo gedaan. Het was niet zo dat ik me er helemaal goed bij voelde, maar het was niet anders. Ergens in mijn achterhoofd had ik nog het idee dat ik altijd nog af kon vallen, maar dat het nu even goed was. Ik wilde gewoon een fijne korte broek voor de zomer.

Een broekmaat kleiner heb ik nooit meer gekregen. Hoewel ik dat ook wel even lastig heb gevonden, heb ik daar nu vrede mee. Ik weet, na eindeloos relativeren en mezelf echt de tijd gunnen om eraan te wennen, dat een broekmaat kleiner niet bij mij past. Misschien zou ik volgens het BMI nog een gezond gewicht hebben, maar het kost me ontzettend veel moeite en restricties om een broekmaat kleiner te kunnen hebben. Dan ben ik liever vrij van mijn eetstoornis. Dan geniet ik liever wat meer van het leven. 

Bovendien heb ik helemaal niet een heel grote broekmaat. Ik ben wat maten betreft een gewoon gemiddelde vrouw, denk ik, maar het beeld dat ik destijds van mijn lichaam had was nogal vertekend. Dat is iets dat een eetstoornis met je doet. Ik weet dat ze dat toen ook tegen mij zeiden, maar als je er middenin zit is het iets dat je je bijna niet kan voorstellen. Je kan niet zomaar even de knop omzetten en besluiten dat je die overtuiging niet meer hebt, maar je kan jezelf wel de tijd gunnen om eraan te wennen. Voor mij betekende dat om voor nu even te accepteren wat was, al had ik in mijn achterhoofd dat ik nog wel wilde afvallen.

Ergens wilde ik wel geloven dat ik zonder eetstoornis een lichaam en gewicht zou krijgen dat bij mij past. Daar wilde ik het wel voor doen. Daar wilde ik wel voor herstellen. Destijds had ik het idee dat een dunner lichaam beter bij mij zou passen en dat ik dat vanzelf zou krijgen als ik geen eetbuien meer zou hebben en een normaler eetpatroon zou krijgen, maar in plaats daarvan kreeg ik een positiever lichaamsbeeld. Deze groter dan voorspelde broekmaat past bij mij. Misschien niet wat ik had verwacht, maar wel wat ik mezelf heb gegund. Een leven zonder eetstoornis. Me goed mogen voelen over mezelf. Broeken dragen die lekker zitten. Zelfs als die broeken soms nóg een maatje groter zijn, omdat maten nu eenmaal niet zoveel zeggen en per merk, winkel en pasvorm weer kunnen verschillen. Ik laat mij niet meer gek maken. 

Een broekmaat groter en ik voel zo veel me beter
dan ik al die tijd heb gedaan toen ik nog een eetstoornis had. 

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

18 reacties op “Ik heb een grotere broekmaat”

  1. Dit is zo erg herkenbaar.
    Ik struggle er nog elke dag mee.

  2. Heb je dan een andere maat van broeken dan van rokken?

  3. Heel mooi en zo herkenbaar.

  4. Ik hoop dat er een dag komt dat ik ook zo kan denken. Nu is het voor mij de hel om een grotere maat te accepteren. Toch zal ik er niet aan ontkomen als ik naar een gezond bmi wil.

  5. Had deze blog net even nodig! Kom net terug van het broeken passen en voel me zo log en lelijk . Alles is te lang voor mijn korte beentjes , maar de kleinere maatjes zitten me veel en veel te strak. En dat licht inderdaad, nooit bewust van dat ik zoveel putten had blehh.

  6. Mooie blog

    Sins ik een 2e kindje heb maak ik me steeds minder druk om de maat die ik draag. Zolang ik me er maar prettig in voel en gezond leef, is het voor mij top

  7. Broeken en mijn benen in broeken.. Een eindeloze strijd die ik elke dag voer als ik in de spiegel kijk (en stiekem denk dat niemand die strijd zal begrijpen, maar ik er toch mee worstel)

  8. Oh zo herkenbaar dit..
    Ik merk dat nu ik al een aantal kilo’s ben aangekomen dat mijn favo broeken niet meer passen of gwn weg niet meer lekker zitten..
    Zelf had ik sws ook al wat te grote broeken in de kast liggen en die beginnen nu wel te passen alleen het is zo’n dubbel gevoel…
    Ja ik weet dat ik goed bezig ben maar het blijft wel een dingetje hoor die broeken..
    Het liefst draag ik nu elke dag een lekker jogging broek 😉

  9. Mijn vriend houdt mijn maat jeans in gaten. Toen ik aangekomen was en een maat groter had gekocht moest ik toch weer van mijn vriend zorgen dat ik zo snel mogelijk in mijn "oude" maat paste. Dat vindt hij het mooist. Sindsdien houdt hij mijn gewicht goed in de gaten zodat ik de door hem gewenste maat jeans kan blijven dragen en dat ik niet aankom zodat ik grotere maat broek moet gaan dragen.

    1. Hoi Jamila,

      Een tijd geleden heb je ook een soortgelijk bericht geplaatst.

      Waarom blijf je bij een vriend die niet gezond met jou omgaat?
      Lijkt me niet bepaald positief, gezond of goed voor je.

      Blijkbaar wil je hier ook iets mee. Anders zou je dit niet opnieuw posten, na zo’n lange tijd.

      Je bent mooi zoals je bent. Met een broekmaat groter of niet.

      Zorg goed voor jezelf.

      Liefs,
      Tikvah

    2. De laatste keer schreef je ook zoiets.. Ik vind dit erg zorgwekkend meis. Maar blijkbaar is er nog niet veel veranderd.. Als hij echt van je houdt, dan zoals je bent.
      Dan verdient ieder persoon

    3. Lieve jamila,
      Ga voor je eigen gezondheid en leven kiezen. Blijf niet afhankelijk van zo’n ongezonde relatie. Is niet goed voor je zelfbeeld en zelfvertrouwen en misschien zelf gevaarlijk voor je gezondheid.

      Sterkte. Je verdiend iemand die van je houdt om wie jij bent.

    4. waarom moet hij jouw broekmaat in de gaten houden? doe jij dat ook bij hem? ik vind dat echt niet normaal en gezond hoor, ik zou dat niet acceptabel vinden
      heb jezelf wat meer lief en zeg er wat van of ga bij hem weg, ik vind dit niet normaal gedrag, van jullie allebei niet

  10. Wat een fijne blog dit! Als in: herkenning herkenning herkenning. De gedachte dat jouw perfect size vanzelf komt als je maar geen EB hebt (en wel semi restrictief blijft eten). De gedachte: wacht even.. misschien kan ik met veel gedoe wel de perfect size behouden, maar, hela… het is het mij niet waard. Dat wat van nature bij mij past is misschien groter dan "ik" (?) zou willen, maar.. het is niet te groot – het is "ik", het past perfect bij mij.

    Thanks thanks, ook vh delen van de tegenstrijdige gedachten, de onzekerheid. Merci! xx

  11. mijn tip als het lastig is om eerst maar even niet te kopen, ik droeg lange tijd vooral leggings en joggingsbroeken etc. dit hielp heel erg omdat het niet strak zat

  12. Wat een lulhannes is die vriend van je zeg!Hij toch zeker voor jou gekozen omdat hij van je houdt,en niet alleen maar om een stuk vel?Lekker oppervlakkig type is hij dan,zeg!Is hij jouw vriend dan wel?Ik heb er ook zo een gehad,en die heb ik ook gelijk gedumpt.Jij bent baas over je eigen lijf,en niet hij!Als hij later een buikje krijgt,of hij wordt grijzer en kaler,of hij heeft de zogenaamde verkeerde penismaat,zet jij hem dan ook aan de kant?Nee toch zeker!?Hij is jou niet waard gewoon,die zak!

  13. Sorry,schrijffoutjes, hij heeft toch zeker voor jou gekozen bedoelde ik.

  14. Ontzettend herkenbaar.
    Ik moet nog heel wat kilo’s aankomen voordat ik op een gezond gewicht zit. Maar dat betekend dus ook dat mijn spijkerbroeken niet meer gaan passen. Net zo’n moment gehad.
    Echt ontzettend lastig… het voelde toen ik die broek aan had, alsof het niet mijn benen waren en ik walgde enorm. Dit moment was weer een trigger voor een heftige terugval…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *