Ik heb een kikkerfobie

Al sinds ik mij kan heugen ben ik vreselijk bang voor kikkers en padden. Niet een beetje bang, maar eigenlijk gewoon heel angstig. Natuurlijk wist ik ergens wel dat dit een irrationele angst was, maar het voelde zo écht dat ik er maar moeilijk mee om kon gaan. Ik snapte niet waarom andere mensen in mijn omgeving wel naar die beestjes konden kijken zonder angst. Ik begreep het echt niet.

Als ik denk aan kikkers, denk ik aan de tuinfeestjes waar ik met mijn voeten op de stoel probeerde te ontspannen. Aan de vakantie in Frankrijk waar ik een pad zo groot als een voetbal zag, waardoor ik niet meer het gras in durfde en de rest van de vakantie veilig binnen bleef. Ik denk aan de weg terug van een afspraak met mijn psycholoog, waar ik nota bene een kwartier ervoor EMDR voor mijn kikkerfobie had gehad, maar onderweg amper rustig kon blijven op de fiets. Ze waren overal en ik kon nergens schuilen.

Ik droomde van kikkers die groeiden en groeiden, tot ze boven mij uitstegen. Ik werd wakker met het idee dat ze onder mijn bed woonden. Misschien wel in mijn bed kropen. Kikkers begonnen mijn leven te beheersen. Ergens had ik mijzelf hier al een tijd geleden bij neergelegd. Ik ben bang voor kikkers en padden, iedereen heeft wel iets, toch?

Toch begon het mij in de weg te staan. In de winter had ik hier gelukkig minder last van. De kikkers hielden een winterslaap, net als mijn angst. Met de eerste zonnestralen begon de angst echter weer op te spelen en liep ik weer op mijn hoede buiten. 

Nare ervaringen 

Ik heb in het verleden meerdere keren in een situatie gezeten waar ik denk ik een deel van de angst aan heb overgehouden. Ik kan me herinneren dat ik meermaals op een kikker heb gestaan en dat ik twee keer een kikker in mijn schoen heb gevonden. Ik was al die keren nog erg jong en ik weet nog hoe ik daar van ben geschrokken. Hoe ik de weken erna met een zaklamp in dat zelfde donkere steegje liep, bang om weer op een kikker te trappen.

Pas tijdens een bezoekje aan een dierentuin drong het tot mij door hoeveel invloed deze angst op mij heeft en heeft gehad. Ik ben gek op reptielen. Minder op dierentuinen, maar als ik er dan eenmaal ben wil ik toch altijd wel even kijken bij de reptielen. Hoe ze eruit zien, wat ze eten.. Vaak bevinden de reptielen en amfibieën zich dicht bij elkaar en moet ik toch wel langs wat kikkers om bij de reptielen te komen. Langs die kikkers kwam ik helaas moeizaam. Ik kwam al vrij snel terecht in een heftige paniekaanval en het duurde even voordat ik mijn hyperventilatie onder controle had. Ook al was dit een naar moment, toch is dit moment wel tekenend geweest in mijn proces. Hier heb ik geleerd dat ik dit best serieus mag nemen. 

‘Ze bijten toch niet..?’ 

In het verleden heb ik deze angst wel eens bespreekbaar gemaakt tijdens mijn therapie. Vaak werd er dan wat geknikt, maar verder nooit meer op ingegaan. Ik kreeg het idee dat mensen vaak niet doorhadden hoeveel last ik had van die angst. Op feestjes begonnen mensen te lachen als ik mijn voeten weer eens niet op de grond durfde te houden. Ik begon mij te schamen. Schijnbaar was ik niet normaal. De keren dat ik er wel over vertelde kreeg ik vaak reacties als ‘ze bijten toch niet?‘ of ‘ik ben ook heel bang voor spinnen.’ Hierdoor voelde ik mij vaak nog meer onbegrepen.

Ik wist dat het een irrationele angst was. Ik was niet gek, of misschien juist wel. Ik wist prima dat ze me niet zouden bijten, daar was ik ook niet bang voor. Ik was bang voor het onvoorspelbare. Ze zaten er ineens, konden ineens weer wegspringen. Ik had geen controle. Dat ze mij niet zouden bijten wist ik ook wel. Dat als ik ruzie met een kikker zou krijgen ik dat zou winnen had ik ook wel door. ‘Ze zijn vast banger voor jou dan jij voor hen.’ Zo zeker was ik hier echt niet van. Ik kon me niet voorstellen dat die kikkers ‘s nachts wakker lagen van mijn hoofd. 

Als iemand dan een goedbedoelde opmerking maakte over een spinnen angst werd ik toch vaak een beetje boos. Vaak had de persoon in kwestie geen spinnenfobie, maar vond spinnen er vies of eng uitzien. Ik vond dat heel wat anders dan een fobie. Zij kregen geen paniekaanval en konden die avond waarschijnlijk gewoon gaan slapen. Door dit soort opmerkingen kreeg ik weer het idee dat ik mij aanstelde. Dat mijn angsten niet echt waren. Dat mijn gevoelens er niet mochten zijn. 

De angsten aangaan

Dat ik een fobie had wist ik. Ik had de diagnose een tijd geleden al gekregen maar nooit therapie voor gehad. Ik kreeg op dat moment EMDR om mijn verleden te verwerken, dat leek dringender dan die vieze kikkers. Dat was ook zo. Maar nu ik alle andere aspecten van mijn leven onder de loep had genomen kwamen de kikkers toch weer naar boven. Mijn angst begon zich nog meer vast te klampen aan die nattige beestjes en steeds meer werd ik mij bewust van het leven dat zich afspeelde tussen het gras.

Maar hoe ga je dan zoiets aan? Ik had geen zin om weer in therapie te gaan, zeker niet voor een paar kikkers. Ik stelde mij voor dat ik bij een intake zou zeggen dat ik bang was voor kikkers. Ik zag het helemaal voor mij en dat leek me geen goed idee. Ergens nam ik mijzelf dus nog steeds niet helemaal serieus, want ik denk nu dat ik dat prima had kunnen doen. Ik had een probleem, had hier last van, dan is hulp vragen juist een hele fijne en waardevolle stap. 

Ik had gehoord dat exposure therapie kan helpen bij dit soort specifieke fobieën. Het leek mij dus een goed idee om zelf die kikkers aan te kunnen kijken. Ze op te zoeken. Gek genoeg wist ik veel over kikkers en padden. Had me al jarenlang goed ingelezen om te ontdekken waar ik ze wel en niet kon vinden. Na al die jaren de drassige weilanden en vieze slootjes te hebben ontlopen ging ik hier ineens juist naar op zoek. Dit bleek niet altijd een goed idee. Tijdens Exposure therapie is er een mate van controle. De blootstelling kan opgebouwd worden die overeenkomen met de fases van de angst. Zo is het misschien niet heel helpend voor mij om, als ik zo in mijn angst zit, een grote kikker te zien of aan te raken. Een foto bekijken kan voor mij dan juist wel een goeie eerste stap zijn. 

Alleen het ingaan van het weiland bracht mij al zoveel angst dat ik mijn eigen exposure maar gelaten heb voor wat het is. Misschien valt het toch wel mee.. Vertelde mijn angst mij. 

Jaren later begon ik toch nieuwsgieriger te worden naar de beestjes die mij nachtmerries veroorzaakten. Ik ontdekte een klein vijvertje in het midden van het bos waar veel kikkers leefde. Ik voelde mij hier altijd prettig, voordat ik daar ooit een kikker had gezien. Ik had kunnen weten dat hier kikkers zouden zitten door de aanwezigheid van het vijvertje, maar gek genoeg was dit een plek waar ik veel minder bang was. De kalmte van de bomen, het geruis van de wind, het leek haast een still uit een videogame. Toch zag ik hier ineens een kikker. Te midden van de gevallen bladeren. Hij bleef stilletjes zitten toen ik langsliep, sprong niet weg. Ik besloot dichterbij te lopen. Wetende dat hij elk moment weg zou kunnen duiken. Maar hij deed niks. Een aantal minuten heb ik naar hem gekeken. Hij keek waarschijnlijk naar de vliegjes boven de vijver, maar dat maakte mij niet uit. De eerste minuten voelde ik mijn hart in mijn keel. Mijn buik voelde als een dikke knoop en mijn lichaam trilde. Toen ik hem goed had kunnen bekijken zakte deze signalen vanzelf. Ik werd rustiger. ‘Het is maar een kikker..’

Dit was voor mij een hele goeie stap. Dit moment heeft ervoor gezorgd dat ik de maanden hierna nog nieuwsgieriger werd en zelfs wat kleine kikkertjes en padden naar de overkant van de weg heb geholpen zodat ze niet doodgereden zouden worden. Ik begon meer compassie te voelen jegens de kleine springertjes. Van die grote wandelende wratten moest ik echter nog steeds niks hebben. Helaas waren het niet ‘zomaar kikkers.’ Ook al ging het een tijdje goed, toen de winter kwam en ging was ik weer net zo bang als het jaar daarvoor. Alsof ik vanaf nul weer moest beginnen. 

EMDR

Tijdens een gesprek met mijn psychotherapeute rondom EMDR kwam dit onderwerp ineens ter sprake. Ik had tijdens mijn intake wel losgelaten dat ik last had van een fobie, maar niet hoe ik hier nog steeds mee worstelde. Samen besloten we om EMDR toe te passen op de kikkerfobie. Ik moest mij een situatie voorstellen die mij angst zou bezorgen. Het werd het beeld van een kikker op mijn been.    

Op dit moment is de angst redelijk onder controle. Ik heb al een lange tijd niet over kikkers gedroomd. Wel ben ik ermee bezig als ik in de buurt van een vijver ben of een stuk weiland. Toch heb ik de afgelopen jaren ook goeie momenten gehad die ik probeer te koesteren. 

Een irrationele angst of fobie voor kikkers en padden wordt ook wel Batrachofobie genoemd. Er zijn ontzettend veel fobieën te bedenken en een specifieke dierenfobie is de meest voorkomende angst. Eigenlijk is het dus best jammer dat ik mij hier vanaf het begin zo voor geschaamd hebt, het is niet gek. Ik was en ben niet gek. 

Waar ben jij bang voor?

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

22 reacties op “Ik heb een kikkerfobie”

  1. Mooie blog! Ik ben al zo lang ik me kan herinneren ontzettend bang voor kaas, maar durf er in therapie eigenlijk niks van te zeggen omdat ik bang ben dat ik er dan mee zou moeten gaan oefenen…

    1. Odette, zal dat niet kunnen door de gaten die erin zitten of autisme?? Is totaal niet raar om dat aan te geven

      1. Dankjewel voor je reactie, misschien dat ik het wel ga aangeven, ik denk er nog even over na.

        1. Hey lieve Odette,

          wat knap dat je het hier aangeeft! Ik denk dat het juist waardevol is om dit te delen. Als ik het zo begrijp houdt dit je namelijk best tegen, klopt dat? En schaam je hier vooral niet voor. Er zal een reden zijn waarom dit zo gegroeid is en hopelijk lukt het je om deze te achterhalen wanneer je hiermee aan de slag gaat.

          Succes!

          1. Lief dat je reageert, het houdt me inderdaad wel tegen in dingen die ik zou kunnen of willen doen. Dankjewel. Misschien eens vragen aan mijn psych wat eraan te doen is.

          2. Hey Odette,

            Fijn dat je nog even reageert! Ik hoop dat het je lukt om dit aan te kaarten. Succes!

            Liefs

  2. Hey Lonneke,

    Wat een fijne blog. Super dat je aan deze angst hebt gewerkt! Is het door de EMDR dat de angst nu wat onder controle is?

    Ik ben zelf heel bang voor spinnen. Dat is ook de reden waarom ik niet op mezelf durf te wonen…

    En dit is zo herkenbaar.
    ‘Ze zijn vast banger voor jou dan jij voor hen.’ Zo zeker was ik hier echt niet van.

    Dankjewel voor deze blog, schaam me namelijk ook best wel voor mijn angst dus fijn om die herkenning te lezen.

    1. Hey Fleur!

      In bepaalde mate, ja. Ik zoek het nu zelf vaak ook op uit interesse en dan ben ik niet meer zo bang als ik ben geweest. Als ik zomaar ineens een kikker zie is de kans trouwens groter dat ik terugschiet in die angst. Het is dus per situatie een beetje verschillend, maar ik ga wel weer naar het bos in de zomer en ik zit ook weer in de tuin in de namiddag (met mijn voeten op de grond), dus dat is voor mij al winst 🙂
      En ja wat je zegt, de kans is groot dat ze banger zijn voor jou dan andersom, maar in dit geval geloof ik dat ook niet, hoor 😉 En dat is ook niet erg. Ik hoop dat deze herkenning je helpt om ook hierbij hulp te vragen.

      Liefs en succes!

  3. 1 april ;-)…

  4. Lieve Lonneke, dit is echt héél herkenbaar voor mij. Bij mij is het geen echte fobie hoor, maar ook een sterke angst voor kikkers, en dan vooral het onvoorspelbare en het idee dat je erop zou kunnen gaan staan. Elk jaar als het seizoen weer begint ga ik extra goed op de grond letten en krijg ik een intense schrikreactie als ik er toch 1 zie. Mijn angst is echt minder sterk dan die van jou denk ik hoor, maar ik vind het zo ‘fijn’ om te lezen dat ik niet gek ben en hier niet de enige in ben. Dank je wel voor deze blog. Xxx

    1. Hey lieve Tess,

      wat bijzonder dat je dit zo herkent, ook bij dezelfde angst. Hoor ik niet vaak 🙂
      En ja, precies wat je zegt, dat onvoorspelbare speelt bij mij ook een grote rol. En je bent nooit de enige, zo zie je maar weer. 😉

      Liefs!

      1. Lieve Lonneke, nee ik hoor die angst ook niet vaak bij anderen voorbij komen. Maar echt heel knap en fijn dat je er nu zoveel beter mee om kan gaan! Liefs

  5. En wow, wat enorm dapper dat je die kikkers op je arm laat zitten! Van de foto alleen al word ik plaatsvervangend bang, maar heel stoer van je!

    1. Haha dankjewel, Tess!
      Ik voelde me ook heel stoer op dat moment! Ik had die periode toevallig ook EMDR gehad dus het ging best goed hiermee. Helaas ging het die zomer erna weer wat minder goed en heb ik geen kikker meer aan durven kijken :’)

      Fijne reactie, dankjewel!

      Liefs!

  6. Ik ben bang voor slangen en ook voor wilde zwijnen, als ik wild ging kamperen. Ik heb eens een ‘tamme’ slang vastgehouden, want liet me overhalen, maar vond het maar niets.
    Voor kikkers bang zijn kan ik me best goed voorstellen, ze kunnen idd. ineens zo ver of hoog naar je toe of van je wegspringen. Ik zie eigenlijk niet zo vaak kikkers. Ik zie wel eens padden in mijn moestuin, dan schrik ik me altijd een ongeluk, maar ze zijn veel slomer dan kikkers en ik laat ze dan maar. Maar ik heb geen fobie ervan gelukkig. Door moestuin ben ik sowieso minder bang geworden voor muizen en heb respect gekregen voor alles eigenlijk wat leeft, omdat alle dieren vaak nuttig zijn voor een goed bodemleven en zie niets meer als ongedierte, maar ratten vind ik nog steeds wel enge dieren.

    1. Hey W,

      Oh ja slangen begrijp ik ook heel goed! Ik denk dat ik ze gewoon niet zo goed snap omdat ze geen pootjes hebben 😛
      Wat mooi dat de moestuin jou zo geholpen heeft om dat respect te creëren. Ik merk dat buiten zijn mij ook wel helpt om dit te beseffen 🙂

      Liefs!

  7. Ik vind kikkers echt geweldig. Ik heb juist een spinnenfobie dus ik snap je angst

  8. Allemaal kleine gaatjes bij elkaar: trypofobie.

  9. ik ben bang voor spinnen! is je fobie voor kikkers nu over lonneke? wel erg vervelend voor je dat het terug gekomen was.

  10. Wat een goede blog! Hoop dat je fobie voor kikkers en padden nu over is en dat je weer zonder angst kunt genieten van het buitenleven. In mijn jeugd had ik last van een vorm van claustrofobie. Niet per se opgesloten of kleine kamer. Maar meer van liften, tunnels en openbare toiletten. Dingen waar je niet makkelijk snel eruit kunt.. Maar op een of andere manier ben ik overheen gegroeid.. Geen idee hoe het kan, maar is gewoon zomaar gebeurd. Nu heb ik weleens paniekaanvallen als ik bv in overvolle trein sta, of opeengeplakt sta met andere mensen staan bij een concert oid.. Echt naar gevoel blehh. Dus daarom vermijd ik ook dit soort plekken..

  11. school

  12. […] so fun fact: ik heb al sinds dat ik kind ben een kikker- en paddenfobie. Ik schreef daar ooit ook deze blog over. Ik heb er uiteindelijk zelfs EMDR voor gehad, maar helaas heeft dat niet zoveel geholpen. […]

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *