“Je bent nu toch wel weer beter? Je ziet er hartstikke goed uit!” “Maar wat heb je dan? Want ik zie niks aan je” “Je bent super goed bezig, ik zie het aan je” Dit zijn standaard dingen die ik vaak te horen heb gekregen, maar waarom? Anderen kunnen toch niet in mijn hoofd kijken? Dus dit blog schrijf ik voor degene die deze, vaak goed bedoelde, maar niet zo goed ontvangen opmerkingen maken. Deze blog schrijf ik ook voor degene met een onzichtbare ziekte.
Ik was een jaar of 16 toen het minder goed ging met mij, maar als ik achteraf terugkijk gingen er op jongere leeftijd ook al minder goede gedachten door mijn jonge hoofd heen. Nu ben ik inmiddels 19 jaar en zit ik in behandeling. Ik heb Anorexia Nervosa, een slopende ziekte die nog altijd vaak niet gezien wordt. Waarom? Omdat er nog steeds een flink stereotype beeld om deze ziekte hangt. Dun, bleek, ongelukkig, in elkaar gezakt en nooit een hapje eten. Dit is hoe mensen deze ziekte zien, hoe ze meiden en jongens met deze ziekte zien.
Ik ben inmiddels op gezond gewicht en ik schommel daar ook in, net als ieder ander. Ik heb een kleurtje in mijn gezicht, mijn haar is gezond en ik eet samen met mijn klasgenoten ook gewoon een broodje in de kantine op school. Niks aan de hand zou je denken, maar helaas is het in werkelijkheid anders. Mensen kunnen niet in mijn hoofd kijken en zien de vermoeiende oorlog die zich dagelijks in mijn hoofd afspeelt niet. Of ik nou in de kantine zit, in de stad loop of thuis ben, het is vaak een onoverzichtelijke bende in mijn hoofd.
Nu is er ook een ding wat is meegeven bij mentale ziekten, en dat is dat je echt een pro wordt in het opzetten van maskers. Maskers waar je bijna niet doorheen kunt kijken, niet doorheen kunt prikken. Het zijn maskers die echt alleen afgaan op momenten wanneer degene alleen is en terug is in de “veilige omgeving”.
Maar deze maskers zijn tricky, misschien juist omdat de buitenwereld niet kan zien wat er gaande is. Je sluit jezelf af en kropt alles op, daardoor kom je in een dal dat dieper en dieper wordt. Op een gegeven moment zo diep dat je bij jezelf denkt “Jemig, hier kom ik nooit meer uit”. En dan, op dat moment kom je bij een oude kennis of iemand anders. Het kan natuurlijk iedereen zijn, en dan hoor je ineens “Jeetje, wat zie je er goed uit zeg! Gaat zeker al een stuk beter met je?”
Voor vele een compliment en een gebaar dat laat zien dat je om diegene geeft. Voor degene met de onzichtbare ziekte een bevestiging dat “de schreeuw om hulp” niet goed genoeg is. Voor degene met de onzichtbare ziekte een afschuwelijk iets om te horen. En het is nooit persoonlijk bedoeld natuurlijk, maar het voelde voor mij als een aanval op mij als persoon. Dit klinkt misschien echt ontzettend vreemd, maar zo werkte het nou eenmaal in mijn hoofd. Alles werd verdraaid, alles stond op zijn kop en ik… Ik dacht niet helder, ik zat vast in het web van de spin met de naam “Onzichtbare ziekte”.
Ook nu ik dus volgens de regels “gezond” ben, heb ik wel degelijk last van nare gedachten, heb ik nog steeds moeite met mijn zelfbeeld, denk ik veel na over eten en huil ik vaak omdat ik in een negatieve bui zit. Ik ben super hard bezig om aan mezelf te werken en samen met mijn psycholoog proberen we vaak alle positieve punten die ik heb naar boven te halen. Ze zijn er, die positieve dingen. Iedereen heeft ze, dus als jij dit nu leest en je denkt “Nou ik ben dan een uitzondering, want die heb ik helemaal niet”. Dan hierbij even een zo genoemde wake-up call, want ja je hebt ze wel! Je hebt er heel veel, maar misschien zit je nog te vast in het web om het zelf in te zien.
Met mij gaat het nu goed, en dat betekent niet dat ik beter ben, maar ik heb energie om door te vechten, tot ik mezelf volledig heb terug gevonden. Ik wil mezelf terug vinden, en mezelf laten genieten van het leven, van mijn studie en van al het moois dat nog komen gaat. Ik weet zeker dat iedereen met onzichtbare ziekte dit kan. Ik geloof in een volledig herstel en ik geloof ook dat als iemand op een dag tegen mij zegt:
“Hé, je ziet er goed uit zeg! Gaat het beter?”
Dat ik dan kan zeggen…: “Nou dankjewel! En het gaat echt supergoed!”. En dat ik dan denk, wat een superlief compliment.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie