Ik heb een studieschuld

Ik heb een studieschuld. Niet zomaar eentje, maar zo eentje waar je ‘s nachts van wakker ligt. Het is een belachelijk groot, torenhoog bedrag, waar ik me enorm voor schaam en op een dag zal ik dit allemaal moeten gaan terugbetalen. Ik krijg buikpijn als ik erover nadenk. Dit zal mij namelijk nog lang gaan achtervolgen in mijn leven. Nog vijftien jaar, om precies te zijn. Dat is namelijk de termijn die ik heb om mijn studieschuld af te betalen.

Ik ga je alvast teleurstellen. Het exacte bedrag van mijn studieschuld ga ik hier niet noemen. Dat kan het daglicht niet verdragen. Ofwel: Daar schaam ik me te veel voor. Neem maar gewoon van mij aan dat het een heel hoog bedrag is, behoorlijk boven het gemiddelde. Desondanks ken ik meer mensen die in hetzelfde schuitje zitten, maar over het algemeen wordt er maar bar weinig gesproken over studieschulden en schulden in het algemeen. Begrijpelijk, zelf vind ik het ook een deprimerend gespreksonderwerp. Toch denk ik dat we het er best eens over mogen hebben, want het is voor veel mensen wel een wezenlijk probleem.

Als je nu denkt: Hoe heb je het zo ver laten komen? Bespaar me dat dan, want dat heb ik mezelf ook al tot in den treure afgevraagd. Als je nu denkt: Eigen schuld, dikke bult, dan kan ik je ervan verzekeren dat het inderdaad als mijn eigen schuld voelt. Alle verwijten die er te maken vallen rondom schulden heb ik al eens zelf naar mijn eigen hoofd geslingerd. Zo, weet je dat ook weer.

Ik heb geleend en dat gaat nog lang een rol spelen in mijn leven. Vaak heb ik gewenst dat ik er nooit aan was begonnen, dat ik destijds dieper en beter na had gedacht over de consequenties. Toch ligt het niet zo simpel. Lag dat het wel, dan had ik er misschien ook eerder en makkelijker vrede mee kunnen hebben.

Begrijp me goed: Het is niet mijn doel om met deze blog verantwoording af te leggen of medelijden te creëren. Dat is niet wat ik wil bereiken. Wel wil ik dat er meer openheid over dit onderwerp zal komen, zodat we er samen wat beter mee kunnen leren omgaan.

Één ding is zeker: Ik ben niet maximaal gaan lenen omdat ik het leuk vond om met geld te smijten. Laten we daar even duidelijk over zijn. Ik heb geleend omdat het voor mijn gevoel niet anders kon. Dat kon het vast wel, maar zo voelde het niet. Voor lange tijd was het alsof ik niet echt een keuze had in hoe ik mijn leven leefde. Natuurlijk had ik wel een keuze, maar ik zat vast, vastgelopen, vast in mijn hoofd.

Ik ben heel lang, heel boos en verdrietig geweest om wat ik gedaan heb. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, maar ik weet ook dat dit geen zin heeft. Daar wordt de schuld namelijk niet kleiner van en het maakt me niet gelukkiger.

Mijn moeder heeft mij nooit financieel kunnen ondersteunen en door mijn eetstoornis en depressie heb ik behoorlijk wat studievertraging opgelopen. Hiernaast heb ik de eerste jaren van mijn studententijd niet gewerkt. Het ging niet, ik kon het er niet bij hebben. Heel erg jammer, maar het maakt alsnog niet goed dat ik geleend heb. Ik had er namelijk ook voor kunnen kiezen om bijvoorbeeld niet te studeren!

In de tijd dat ik leende dacht ik niet na over de toekomst. Voor mijn gevoel had ik niet eens een toekomst. Het leek allemaal zo ver weg, zo ver van mijn bed. Ik zat psychisch zo enorm in de knoop, een paar uur vooruit plannen leek soms al te veel. Dat ik ooit zo’n grote studieschuld zou opbouwen en die ook nog eens terug zou moeten betalen kon me niets schelen. Diep van binnen wist ik wel dat ik misschien niet verstandig bezig was, maar deze zorgen schoof ik voor me uit. Te klein en te zwak voor verantwoordelijkheden.

Boos en jaloers was ik, op alle mensen die wél de financiële ruimte hadden om een zorgeloze toekomst op te bouwen. Had ik ook maar wat zij hadden.

Toch heeft het geen nut om boos te worden op mensen die wel financieel ondersteund worden door hun ouders. Het wil namelijk niet automatisch zeggen dat zij verwend zijn of zelf helemaal geen psychische problemen hebben. Bovendien zou ik mijn kinderen ook alles geven en gunnen wanneer ik zelf eenmaal ouder ben. Hiernaast weet ik zeker dat mijn moeder er ook zo over denkt, maar helaas kon ze me niet helpen. Sommige dingen zijn nu eenmaal niet zoals we willen.

Pas onlangs ben ik uit de slachtofferrol gestapt. Ik heb me namelijk lang genoeg rot gevoeld over mijn schuld, maar daar gaat het probleem niet van weg. Hoe het zo ver gekomen is, maakt nu eigenlijk niet meer zoveel uit. Wat ik allemaal beter of anders had kunnen doen zal mij in de toekomst voor fouten behoeden, maar is toch een beetje mosterd na de maaltijd. Belangrijker is de vraag: Hoe nu verder?

Nu heb ik de keuze of ik er vijftien jaar over wil doen om mijn studieschuld af te lossen of dat ik het versneld wil doen en dus alle zeilen bij zal moeten zetten. Dat is nog een lastige afweging. Van de ene kant voelt het goed om snel van mijn schulden af te zijn. Van de andere kant… die schuld gaat nergens heen en groeit nauwelijks doordat het rentepercentage minimaal is.

Hoe dan ook heb ik er vertrouwen in dat het goed gaat komen. Ik ben niet langer boos op mezelf. Ik vind het nog wel jammer, maar echt, het einde van de wereld is het niet! Accepteren en aanpakken voelt in ieder geval vele malen beter dan de hopeloosheid van de slachtofferrol. Ik kom hier wel uit al kost dit even wat tijd.

Het leven gaat door, zelfs met schulden. Ik probeer mijn verleden niet langer een negatieve rol te laten spelen in mijn leven. Het is zoals het is en ik maak er het beste van. Mijn leven is mooi, ook als ik voorlopig wat minder te besteden heb.

Fotografie: pexels

 

Heb jij een (studie)schuld?

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

36 reacties op “Ik heb een studieschuld”

  1. Mooie blog, Lotte. Dapper dat je er zo eerlijk over durft te zijn! Ik vind je eerlijk gezegd nog best hard naar jezelf, met dat het je eigen schuld is. Je kon er niks aan doen dat je psychische problemen hebt gekregen, dat je niet naast je studie kon werken en dat je moeder je niet financieel kon helpen. Dat is echt niet jouw schuld. En in jouw geval was ik ook niet gestopt met je studies; dat is toch iets wat mij in ieder geval houvast en een toekomstbeeld geeft.

  2. Ja, ik heb een schuld… en als alles meezit kan ik die dit jaar nog helemaal aflossen. Zo niet, is die in ieder geval dit jaar kleiner geworden in plaats van groter.

  3. Ik ging, (alles uit nood door mijn eetstoornis) bij een vriend inwonen. Die bleek een (oa. studie) schuld te hebben van destijds tegen de 100.000 gulden aan. Hij deed mee aan beleggen telefonisch voor bankcliënten en ‘won’ noem ik het maar, in korte tijd 6.000 gulden en dacht, zo kan ik snel mijn studieschuld inlossen, toen ging het mis met een belegging en verloor hij veel geld waardoor nog hogere schuld. Ik heb hem geholpen door hem 25.000 gulden te lenen waardoor hij een deel van de schuld met onmogelijke rente 19%! verlost was en hij misschien een start kon maken. Die kon hij nooit teruggeven, ik wilde max 28.000 terug. Ik wilde zelf vrij zijn en kocht 850 teakbomen via goede kennissen. Eén kennis was een oplichter, weg 28.000 euro. Ook nog 10.000 euro voor een miltaire hondenopleidings’project’, waar veel honden ineens aangekocht werden en later na opleiding, voor veel geld verkocht konden worden en ik dan mijn geld plus extra terug zou krijgen. Het verhaal klopte wel, alleen die éne was weer dezelfde oplichter van de teakhout. Het hadden beide leuke projecten kunnen zijn, ik heb ook gekeken naar de destijds jonge teakbomen in Thailand, maar het kan niet meer onderhouden worden, maar ik stond dus jaren 17.500 euro max in consumptief krediet, ik had steeds alles in delen betaald. Ik berekende steeds hoelang het nog zou duren als ik bv. 25 euro per maand ed. EXTRA af zou lossen. Ik werkte vaak 60 uur per week en soms 80 uur, met slaapuren erbij in de thuiszorg. Als ik dit geld gewoon destijds op de bank had gehouden, met rente, had ik 100.000 euro gehad. Het bedrag wat ik wilde hebben om mijn loon jaarlijks met rente mee aan te vullen zodat ik wat minder zou hoeven te werken, omdat ik het werk, vooral sociaal gezien, niet volhield. Het heeft me tien jaar keihard werken van mijn leven gekost, ik ging op de autopiloot, het hield me tegelijkertijd op de been, het was de druk van de schuld die erachter zat, die me op de been hield, want toen mijn schuld afgelost was..en ik minder kon werken, ging het nog niet beter en kwam alle stress eruit van, eigenlijk al die jaren al, niet kunnen werken en belandde ik uiteindelijk in de wao en krijg, kreeg ik mijn geld, via andere wegen terug.. als je het puur in cijfers bekijkt.. maar het is niet leuk een schuld. Wat me opviel is, dat, indien je ‘controle’ hebt over je schuld, je ‘gewoon’ kunt blijven eten en ook geld uit kunt geven aan het leven, maar het is natuurlijk moeilijk om veel extra’s uit te geven, omdat je weet, dat met rente, alles al snel aantikt. Maar hoe lager het bedrag, hoe minder rente, daar maakte ik heel vaak een nieuwe berekening op, iedere maand eerder schuldvrij maakte me zo blij!

  4. Ik reageer nooit op berichten, maar ik wil je laten weten dat je hierin niet alleen staat. Mijn studieschuld is er ook een om van te schrikken (meer dan een halve ton om een idee te geven). Tijdens mijn studententijd heb ik daar slapeloze nachten van gehad. Mezelf inderdaad afgevraagd: hoe heb ik het ooit zo ver laten komen? Mijn ouders hebben mij altijd ondersteund tijdens mijn studie. Geld lenen was vanuit dat oogpunt dus niet noodzakelijk. Hoe die schuld dan zo is opgelopen? Door mijn eetstoornis en verslaving die ik voor alles en iedereen verborgen hield. Boulimia was in mijn geval (en bij heel veel anderen) een hele dure eetstoornis. Mijn leven bestond voor minstens tien jaar uit meerdere dagelijkse eetbuiten. Iedere dag deed ik voor tientallen euro’s boodschappen. Om mezelf vervolgens helemaal vol te vreten en weer te “ontladen” door te braken. Ongelooflijk hoeveel euro’s ik door de wc heb gespoeld. Achteraf kun je jezelf wel voor je kop slaan. Wat als? Helaas.. de keuzes die ik destijds heb gemaakt, kan ik niet meer terugdraaien.

    Mijn eetstoornis was voor mij een overlevingsstrategie. Zonder eetstoornis was ik er waarschijnlijk niet meer geweest. Mijn eetstoornis is ook mijn redding geweest. Mijn eetstoornis was heel heftig en bestond alleen maar uit opstaan, overdag eten, braken en tv kijken en weer slapen. En dat gedurende mijn gehele studietijd (7 jaar). Tijdens therapie is weleens naar voren gekomen: hoe heb ik in vredesnaam twee studies kunnen afronden? Maar ik heb juist dankzij mijn eetstoornis mijn studies af kunnen ronden. Mijn eetstoornis gaf mij namelijk rust in mijn hoofd. Hoe chaotisch en ongestructureerd mijn eetstoornis ook was vanuit een buitenstaander bekeken. Mij gaf het de rust die ik zo nodig had en die ik in mijn kindertijd zo had gemist. Met de studieschuld heb ik dus mijn eetstoornis kunnen financieren. Daarmee uiteraard ook veel te lang in stand gehouden, maar ik ben ook dankbaar. Door mijn eetstoornis ben ik uitgegroeid tot de persoon die ik vandaag de dag ben. Een sterk en krachtig persoon, die tegen een stootje kan. Wat vervelend is, is het feit dat ik ondanks mijn herstel nog steeds “vastzit” aan mijn eetstoornis door mijn studieschuld. Nog 13 jaar lang word ik iedere maand herinnerd aan die periode. Hoewel, inmiddels voelt het niet meer als vastzitten. Nu ik voor mijn gevoel echt hersteld ben, kan ik mijn studieschuld als een vervelend “neveneffect” zien. Mijn studieschuld is een feit, ik zit daar nog 13 jaar aan vast, iedere maand gaan er honderden euro’s naar DUO. Maar iedere maand neemt ook de tastbare negatieve herinnering af :-).

  5. En ik weet nog toen ik hier op de site kwam en wel eens chatte en toen nog helemaal overspannen was en zei dat ik oa. voor meer dan 50.000 euro was opgelicht, echt er heel nonchalant door leden opgereageerd werd, zo van. ‘het is maar geld’. Toen dacht ik echt.. jullie weten op dat vlak echt (nog) niets van het leven oid. jeetje zeg..

    1. Bizar… ik had ‘maar’ 5000 E schuld en voelde me er kei ongelukkig onder…

  6. Dat lijkt me echt verschrikkelijk. Ik ben zo blij dat we dat in België niet hebben want ik vrees dat studeren dan echt enkel voor de rijken is of dan heb je situaties waarin je jaaaaaaaren lang moet af betalen. Veel sterkte! En het is niet jou individuele schuld! Het is de structuur van jullie samenleving die dit er laat zijn!

  7. Ik heb zelf ook een torenhoge schuld van mijn studie, maar het aflossen ligt nu stil omdat ik door nu in behandeling ben en in de nabije toekomst ook niet kan werken door een handicap. Heb hiervoor ook een schuld gehad en heb dit gelukkig in twee jaar af kunben ronden. Zwaar maar gedaan. Het is lastig dat het je blijft achtervolgen, maar weet ook dat wanneer ik er aan ga denken het alleen maar verdrietiger wordt en ik er op dit moment toch niets aan kan veranderen. Ik denk altijd maar het voornaamste is dat ik diploma’s hebben weten te behalen en dat ik daar voor heb moeten lenen is dan maar zo. Van huis uit kon het ook niet, maar voor mij niet het einde van de wereld, het komt zoals het komt. Wel heel open en eerlijk geschreven, mooi.

  8. Mooie blog. Ik vind wel dat je dit heel straffend naar jezelf schrijft, hoe boos je nog op jezelf bent kan ik eruit lezen. Ik zit nog op de middelbare, maar ik heb geen oordeel over dat je veel hebt geleend. Soms kan dat niet anders. Wees niet te straffend naar jezelf, al zeg je dat je uit de slachtofferrol bent gestapt, wat ik erg goed vind, alsnog denk ik dat je best streng hiermee naar jezelf toe bent. Het is oké, en je lost het wel weer af x (misschien denk ik er te makkelijk over, kan ook, maar dat is hoe ik het zie haha)

    1. Als je een eetstoornis hebt zit je sowieso niet in de slachtofferrol, vind ik. Het is heel knap dat je ondanks je eetstoornis een studie hebt kunnen voltooien. Het is best wel heel erg pijnlijk dat je dan uiteindelijk wel daardoor nog jaren zit met een studieschuld als gevolg daarvan. (Meer dan ‘normaal’ als je geen eetstoornis zou hebben) Dat het allemaal nog voortvloeit uit die periode. Krijg je er dat ook nog bij. Het positieve is misschien dat de rente niet zo hoog is van een studieschuld. Anders stapelt het zich allemaal NOG meer op.
      (Ik reageer omdat ik ALTIJD val over het woord slachtofferrol, dat moet maar eens uit de eetstoornissenvocabulaire, vind ik persoonlijk, het is gewoon TE pijnlijk)

  9. Gelukkig heb ik geen schuld scheelt een hoop stress!

  10. Hee Lotte,

    Wat een mooie en realistische blog, met een doorkijkje naar de zelfcompassie die je hebt ontwikkeld/aan het ontwikkelen bent. Ik heb zelf ook een hoge studieschuld die deels niet nodig is geweest (mijn ouders ondersteunden me deels financieel) maar die ik ook grotendeels heb opgebouwd omdat ik, net als jij, niet gedurende mijn hele studie heb kunnen werken als gevolg van m’n eetstoornis en andere problemen. Ook heb ik een jaar uitloop gehad door m’n therapie en wilde de universiteit me niet in aanmerking laten komen voor een verlenging van mijn prestatiebeurs. Juist door de mogelijkheid om geld te lenen bij DUO heb ik ondanks alles een fijne en onbezorgde studententijd gehad, wat me niet gelukt was als ik óók nog veel had moeten werken of constant geldzorgen had gehad.

    Soms vind ik het lastig te horen dat anderen wel (deels) kwijtschelding krijgen. Ik heb hard gewerkt aan mezelf tijdens mijn studie en werk nu hard om oa mijn studieschuld terug te betalen. Maar net als dat het geen zin meer heeft jezelf die schuld kwalijk te nemen, of boos te zijn op anderen die het ‘anders’ hebben, laat ik dat steeds meer los. Het is zo, ik kan het niet veranderen, maar kan wel veranderen hoe ik ertegen aan kijk en nu mee om ga.

    Dankjewel voor deze blog!

  11. Wat goed dat je het bespreekbaar hebt gemaakt! Uit jouw blog en alle reacties blijkt maar weer dat de hoogte van een studieschuld niets zegt over of iemand wel of niet ondersteund werd door zijn ouders of wel of niet psychische problemen had etc.

    Mijn ouders konden mij niet steunen en ik kon door mijn psychische problemen niet werken tijdens mijn studie. Gelukkig had ik daarvoor al wel een bedrag gespaard en heb ik extreem extreem zuinig geleefd waardoor ik beperkt heb hoeven lenen. Helaas voedde dat destijds ook mijn eetstoornis, als ik geen geld had voor eten dan at ik gewoon niet.

    Uiteindelijk heb ik binnen 5 jaar mijn studieschuld kunnen afbetalen, maar heb er qua gezondheid en carrière(kansen) wel extreem veel voor moeten inleveren. Dus zonder schuld, maar met een somber toekomstperspectief en weinig voldoening in mijn huidige werk.

    Je bent meer waard dan je studieschuld Lotte!

  12. Je betaalt maandelijks een klein percentage van je inkomen en wat je na 15 jaar (oude regeling) niet hebt afbetaald wordt kwijtgescholden.

  13. Die van mij is gelukkig kwijtgescholden eind vorig jaar. Dat gebeurd alleen in uitzonderlijke situaties en ik had een hele lage, maar mijn inkomen was ook te laag en de reden van de schuld was niet gegrond. Het had nog prestatie moeten zijn.

  14. Lastig als je er niet bij kan werken en dat het zich opstapelt. Scheelt wel als er geen incassobureaus en deurwaarders in je nek zitten te hijgen. Of als je in een schuldenregeling van een paar tientjes moet zien rond te komen.
    Geen studieschuld maar wel andere schulden gehad. Het alleen zijn, woonde in een vreselijke flat met dito buren, meerdere buren trouwens. Wanhopig. Belde voor mijn contact, naast de gewone hulplijnen, ook een particuliere hulplijn die wat duurder was en uiteindelijk ook veel en veel teveel naar paranormale lijnen. Ik had er wel wat aan. Zo wees iemand mij erop dat er een negatieve energie heerste. Er had voorheen een refokerk gestaan. Had dus niet alleen met mezelf te maken. In elk geval een paar duizend euro verbeld, wel over een wat langere periode.
    Hoop gedoe met instantie voor schuldhulpverlening. Ik moest het roodstaan eerst aanzuiveren, voordat ik aan het traject begon maar dat is lastig als je met schulden zit. Mijn toeslagen werden nog op mijn rekening gestort maar daar kon ik niet aankomen omdat ik te lang had rood gestaan. Uiteindelijk hebben mijn zusje en mijn vader me geholpen. Daarna echter nog moeilijke tijden, niet alleen financieel trouwens. De flat niet schoon achtergelaten, fikse rekening met incassokosten. Daarna nog een hoop tegenvallers en binnen een jaar nog een tweede verhuizing. Vooral de dubbele huur, verder geen vloerbedekking of wat dan ook gekocht. Huurachterstand, naast budgetbeheer op m’n rug gaan liggen om financieel rond te komen.
    Weinig begrip trouwens. Iemand die dacht dat ik, toen ik het incassobureau nauwelijks kon betalen, wel vloerbedekking kon kopen. Tja, mannen.
    Nu op andere manier wat bijverdienen en een leuke meevaller, waarmee ik mijn gebitsrenovatie van kan betalen.

  15. Heftige blog! bedankt voor je eerlijkheid! mooi dat daar ook es over geschreven wordt

  16. Hele goede blog, idd een zwaar onderschat probleem

  17. Voor de mensen die “achterlijk” hoge bedragen schuld hebben ; waarom gaan jullie de schuldsanering niet in?

  18. @:) Schuldhulpverlening geldt niet voor Duo…

  19. Misschien vergelijken met een hypotheek om het te relativeren? Ook torenhoog, veel mensen hebben het, niks om voor te schamen en op dat moment Denk je dat het het beste is.

    1. Een hypotheek: Daar staat wel een huis tegenover, het is een soort van investering. Ik vind dat je dat niet echt kunt vergelijken met een ‘pure’ schuld.

      1. Tegenover een studieschuld staat ook een investering: veel kennis en een diploma die meer kansen biedt op een mooi salaris/carrière.

        1. Dan moet je wel ‘geslaagd’ zijn en gezond zijn om voor die baan te gaan en natuurlijk als het allemaal goed gaat, is het idd. die ‘investering’. Het gaat erom dat je met een eetstoornis ook nog eens een behoorlijk financieel risico neemt als je toch voor een studie kiest en het best wel heel erg pijnlijk is, als je dan eenmaal geslaagd bent en een baan hebt, je meer dan een ‘normale’ studieschuld hebt en je daar nog jaren (extra) mee geconfronteerd wordt.

          1. Een huis moet ook “boven water” blijven staan, hierbij heb je net zoveel invloed op als het creeeren van een eetstoornis? (Ofwel “geen” invloed)

  20. Je betaalt naar draagkracht af. Als je bijvoorbeeld op een minimuminkomen zit dan is het bedrag wat je aflost 0 euro…Ik heb ook een hoge studieschuld maar voel het nauwelijks in mijn portemonnee. Nog 9 jaar te gaan…Succes. Als je in een Wajong zit hoef je volgens mij niks af te lossen. Moet je wel zorgen dat je je papieren netjes invult betreffende de draagkrachtmeting. Vriend van mij had ook 3 jaar afgelost, terwijl het niet nodig was….

  21. “Heel erg jammer, maar het maakt alsnog niet goed dat ik geleend heb. Ik had er namelijk ook voor kunnen kiezen om bijvoorbeeld niet te studeren!”

    Dit vind ik echt best wel hard naar je zelf toe, dat is echt niet nodig! Studeren is ook belangrijk en zelfs als je het idee hebt dat je nu niet iets doet met je studie (??) heb je vast heel veel andere dingen geleerd en levenservaring opgedaan die je anders niet had.

  22. Herkenbaar! Ik heb altijd gewerkt naast het studeren, maar door het minimum jeugdloon in nederland moest ik altijd wel 20-25 uur werken om rond te komen. Uiteindelijk heb ik daardoor, en door eetstoornis en een wissel van studie, toch studievertraging opgelopen en heb toch de laatste twee jaar moeten lenen. Toen ik eenmaal afgestudeerd was had ik een (gemiddelde) studieschuld én ik was helemaal op.
    Ik heb me ook heel lang gefrustreerd gevoeld over al die medestudenten die Macbooks van hun ouders kregen en hun stufie gebruikten om op vakantie te gaan, maar ik weet ook wel dat het niet hun schuld is. Toch voelde het toen als heel oneerlijk.
    Ik woon inmiddels in België en hier is de cultuur omtrent studeren zó anders! In Nederland doet iedereen alsof studenten een luizenleventje hebben, en hier lijkt er echt veel meer respect te zijn voor de studietijd. Hopelijk gaat studeren in Nederland weer wat goedkoper en toegankelijker worden, want op deze manier ontstaat er echt een steeds groter verschil tussen rijk en arm.

  23. Waar ik me wel over verbaas is dat bij bijna niemand de schuld is kwijtgescholden voor zover ik hier lees? Doen ze dat tegenwoordig niet meer?
    Ik heb nooit extra bijgeleend, maar wel ongeveer 5 jaar studiebeurs verbruikt. Ik heb nooit m’n diploma behaald (enkel propedeuse), maar omdat ik tijdens m’n studie last kreeg van een ES is m’n schuld kwijtgescholden.

    1. Het is niet makkelijk om een studieschuld kwijtgescholden te krijgen. Het kan als je tijdens je studie ziek bent geworden en je daardoor je studie niet hebt kunnen afmaken. Maar als je door ziekte vertraging oploopt of extra geld leent omdat je er niet naast kan werken, maar je rond je studie wel af, dan is het veel lastiger die schuld kwijtgescholden te krijgen (je hebt immers je diploma). Vaak is het ook een kwestie van de juiste wegen kennen, de juiste mensen treffen en tijdig aan de bel trekken. Dat laatste is bij een eetstoornis nou vaak net het probleem.

  24. Dit klinkt misschien gek, maar ergens is het hoe meer studieschuld hoe beter. Ik heb spijt dat ik niet maximaal heb geleend. Want wat je na 15 jaar niet hebt afbetaald wordt toch kwijtgescholden. Dus ik zou ook zeker niet versneld gaan aflossen!

  25. Ik heb altijd maximaal geleend tijdens mijn studie, en daarnaast werkte ik ook nog met een best prima bijbaan (voor een student). Van dit geld heb ik vooral bier gedronken, op vakantie gegaan, uit eten gegaan en zelfs een deel van mijn (veel te grote) huwelijk betaald.

    Ik vertelde mijzelf altijd dat ik “alvast wat leen van mijn toekomstige zelf”, alsof ik een soort kind was van mijn toekomstige zelf. Lenen leek zo makkelijk, iedereen zei altijd “De rente is zo laag, dit is de beste lening die je in je hele leven kunt nemen!”. Ook zeiden mensen “Je kunt beter nu lenen dan werken, want anders komt je werk in de weg van je studie”. In plaats daarvan kan ik achteraf zeggen, dat ik de weg totaal kwijt was. In eerste instantie leende ik alleen genoeg om te huren en te eten. Al snel werd duidelijk dat voor 100 euro per maand extra, ik ook nog af en toe lekker een biertje kon drinken met vrienden. En voor nog eens 100 euro kon ik ook leuke kado’s kopen voor mijn vrouw, en haar echt verwennen zoals ik dat graag wil.

    7 jaar later heb ik een bachelordiploma in 1 studie, een propedeuse in een andere studie en een jaar bestuur op zak. Oh, en een schuld van 40.000 euro. Erg veel geld, waar ik mij best een beetje voor schaam. Maar ja, ik heb dan ook geen familie die mij kon steunen met huur, kleding, voedsel of studieboeken, vertelde ik mijzelf.

    Maar vandaag bleek het NOG erger te zijn. Hoe het kan gebeuren weet ik niet, maar ik dacht dat collegegeld een gift was.. blijkt het ook een lening te zijn! En mijn presentatiebeurs, die krijg je toch terug als je een diploma haalt? Oh nee, ik krijg maar een deel ervan terug omdat ik alleen een bachelor diploma heb!
    Resultaat? Niet 40.000 euro, maar een whopping 70.000 euro studieschuld!

    Ik kan wel door de grond zakken.. ik vind het echt heel, heel erg genant. Ik vind het niet eens zo erg dat ik de komende 9-15 jaar vast zit aan een schuld, het ergste vind ik dat ik in gemeenschap van goederen ben getrouwd en mijn vrouw nu half denkt dat ik expres heb gelogen over de grootte van mijn schuld. Dat ik zelf dom ben geweest kan ik wel mee leven, hoe genant dat ook is, maar de gedachte dat wij hierdoor bijvoorbeeld niet eens een huis kunnen kopen die groot genoeg is om kinderen op te kunnen voeden, of dat ik nooit minder zal kunnen gaan werken om bijvoorbeeld een dag thuis te zijn met de kinderen, verscheurt echt mijn hart.

    Ik heb vroeger ongeveer evenveel waarschuwingen gehoord als aanmoedigingen om te lenen.. en omdat je het bij de overheid doet lijkt het zo “natuurlijk”, een soort vanzelfsprekende extensie van de basisbeurs voor mensen zonder rijke ouders.
    Het is 100% mijn eigen schuld dat ik zoveel schulden heb, maar ik ben niet de enige: het aantal vrienden en collega’s met torenhoge schulden om mij heen is absurd. Dan lijkt er toch ook systematisch iets fout te gaan?

  26. Ook ik had een studieschuld van meer dan 50.000,-. Ook door depressieen vastlopen de studie niet afgemaakt, en dan gaat het hard wnat dan wordt je hele basisbeurs omgezet in een schuld.
    Met rente was dit bedrag onoverkomelijk bijna, ik loste in het begin alleen rente af. Inmiddels ben ik na 12 jaar bijna klaar met afbetalen.

    Het heeft mijn leven bepaalt. Ik ben er nog een keer depressief van geworden, lag er wakker van. Ik heb nooit een huis kunnen kopen door de schuld (kon daardoor maar een hele lage hypotheek krijgen), nooit verre reizen gemaakt wat ik graag wilde, moest in een andere omgeving gaan wonen omdat ik de hoge huren in de stad niet kon betalen, heb veel te lang in minder leuk werk ‘vastgezeten’ omdat het beter verdiende en ik anders helemaal niet meer kon rondkomen. Ik kreeg geen huursubsidie of sociale huurwoning want daarvoor wordt die 350,- euro aflossing per maand niet meegewogen. Kortom: op een houtje bijten en beperkt zijn in belangrijke levenskeuzes. Pas toen ik ging samenwonen kreeg ik wat lucht.
    Ik kan nu pas gaan opbouwen financieel, na 12 jaar op mijn 40e. Gelukkig voor de jeugd zijn de nieuwe aflosregels een atuk vriendelijker!!

  27. Ik kan me enorm in dit probleem herkennen, zelf heb ik ook een studieschuld van rond de 3000 euro. Weet dat het erger kan maar alsnog is het een bedrag om enorm van te schrikken.. Bij mij is dit ook gekomen door studievertraging, zit nu in mijn derde tussenjaar helaas. Door persoonlijke omstandigheden (overlijden familielied, scheiding ouders, depressie etc) heb ik 2 keer een opleiding stop moeten zetten. Heel vervelend, maar ik zit momenteel nog steeds ‘stuck’ in deze situatie, en dus ook in het leven. Daarom wil ik me eerst nog op mijn mentale gezondheid van nu richten in plaats van al verder te kijken naar de toekomst. Maar als ik kijk naar de mensen om mij heen, vrienden, familie, zie ik dat ze al zoveel hebben bereikt rondom studie/werk. Ik voel me daardoor vaak teleurgesteld in mezelf.. Ooit komt alles vast wel goed.

  28. Ik heb ook een torenhoge studieschuld. Zeker 50k. Ik heb negen jaar gestudeerd om het vervolgens op te geven. Ik bleef hangen op bepaalde vakken, en mijn perfectionisme zorgde ervoor dat ik stoppen als falen zou zien. Werken kon ik niet naast mijn studie omdat het te zwaar was met mijn eetprobleem, en ik daarnaast dacht dat ik dan nog slechtere cijfers zou halen.

    Intussen is mijn aflosperiode begonnen. Ik mocht kiezen tussen 15 of 35 jaar en koos voor 35. Ik werk parttime waardoor mijn inkomen rond bijstandsnorm is en ik 0 euro hoef af te lossen. Volgend jaar mag ik het aanvullende deel kwijt laten schelden, wat denk ik neerkomt op zo’n 8000 euro. Het is iets. 🙂
    Ik heb me erbij neergelegd dat ik geen hypotheek kan krijgen. Ik ben zelf opgegroeid in sociale huur, dus heb geen moeite om de rest van mijn leven in sociale huur te zitten. Het inkomen van mijn vriend is ook niet extreem hoog, dus samen zitten we onder de sociale huur grens. 🙂

    Ik baal alleen wel dat als mijn vriend en ik kinderen zouden krijgen, mijn schuld indirect ook de zijne gaat worden omdat zijn inkomen dan ook mee gaat tellen voor aflossing. Het is toch een beetje mijn dingetje, die torenhoge schuld. Al snap ik het wel dat als je volgens de belastingdienst partners bent, je ook samen hoort af te dragen. Maar voor m’n gevoel wil ik hem niet met die shit beladen.

  29. Ik ga niet alle antwoorden na lezen of dit al is gezegd maar wilde zeggen dat je bij duo een aanvraag kunt doen om (een deel) van je schuld kwijt te schelden op medische gronden. Misschien heb je, en meerdere mensen met jou, hier iets aan

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *