Januari staat bij veel mensen bekend als een sombere maand: de feestdagen zijn voorbij, de kerstbomen worden opgeruimd en de lichtjes gaan weg. Normaal gesproken trek ik me niet zoveel van dit soort dingen aan en vind ik het wel prettig dat alles weer terug gaat naar ‘normaal’, maar dit jaar is het anders: ik heb last van een winterdip.
De laatste tijd komen er weinig blogs van mij online en deze dip is precies de reden daarvoor. Ik kan mezelf er niet meer toe zetten, vind minder plezier in de dingen die me normaal juist zoveel energie geven. Elke dag is het lastig om uit bed te komen, dingen te ondernemen, te genieten van dingen en zelfs om goed voor mezelf te zorgen.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Dingen als douchen, een spijkerbroek aandoen of gel in mijn haar smeren zijn een uitdaging, laat staan een blog schrijven. Eerder kon ik heel boos op mezelf worden, ik moest maar gewoon ‘normaal’ doen en een masker opzetten. Niet zeuren maar doorgaan. Niet lullen maar poetsen, maar deze keer probeer ik het anders aan te pakken.
Ik wil met compassie naar mezelf leren kijken.
Tegen anderen zeg ik vaak dat het oké is om je niet altijd helemaal top te voelen, maar naar mezelf ben ik strenger. Nu probeer ik óók tegen mezelf te zeggen dat het oké is om niet oké te zijn. Tegenslagen horen erbij, ook in het leven van Abel.
Waar dit gevoel vandaan komt? Daar kan ik zelf ook nog niet goed de vinger opleggen. Er is de afgelopen tijd veel gebeurd in mijn privéleven en dat heeft er ongetwijfeld mee te maken. Ook is het deze maand precies acht jaar geleden dat ik voor het eerst werd opgenomen in het ziekenhuis. Daar denk ik veel aan en heb ik al eerder een blog over geschreven. De gevoelens van toen, die ervaar ik in het heden nog steeds vaak, zeker in deze tijd van het jaar. Ik kan er goed over praten, goed naar kijken, maar het blijft een gevoelig onderwerp.
Is het dan allemaal zwart en uitzichtloos? Nee. Absoluut niet zelfs.
Gelukkig heb ik goede begeleiding om me heen, de beste ouders die ik me kan wensen en zie ik zelf ook in dat dit niet voor eeuwig gaat zijn. Ik weet dat er betere tijden aankomen, dat alles nu gewoon veel is, dat ik voor hetere vuren heb gestaan.
Ik kan dan ook naar de positieve kanten kijken: hoewel ik me zo slecht voel, ben ik niet teruggevallen in destructieve patronen. Ik ben niet teruggevallen in zelfbeschadiging, ben niet anders gaan eten en probeer nog steeds om zelfzorg hoog op het prioriteitenlijstje te zetten. Dat het me niet lukt om mezelf elke dag onder de douche te schoppen, valt daarbij dan ook in het niet.
Ik mag mezelf best een schouderklopje geven, en weet ook: als ik zo’n lastige periode door kan komen zonder terug te vallen, ligt (volledig) herstel dichterbij dan verwacht.
Geef een reactie