Ik zit in het vliegtuig terug van vakantie, op weg naar huis. Naast me, aan de andere kant van het gangpad, zit een moeder met haar dochtertje van ongeveer een jaar of 7. Achter me zitten haar andere dochtertje en haar man. Het meisje naast me schopt tegen de stoel voor haar. Haar moeder legt op een rustige en vriendelijke toon uit dat dat niet de bedoeling is. Voor de meneer die voor haar zit is dat schoppen in zijn rug niet fijn. Het meisje knikt en samen bekijken ze het “onboard flight menu”.
Ik zie hoe ze samen de kaart doorlopen en een discussie voeren over wat wel en niet lekker is. Ik hoor hoe de moeder tegen het meisje grapt dat de chocomelk die op de kaart staat, niets voor het meisje is. Dat lust ze toch niet. Het meisje protesteert, ze is dol op chocomelk! Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken.
Stel je niet zo aan
Het meisje valt tijdens de vlucht in slaap, op schoot bij haar moeder, samen met haar knuffel. Tijdens de daling om te landen moet het meisje wakker gemaakt worden omdat ze volgens de regels zelfstandig moet kunnen zitten. Het meisje huilt, ze is moe en ze wil verder slapen. In plaats van gefrustreerd te reageren blijft haar moeder kalm, spreekt ze haar lief toe en troost ze haar dochter met een grote knuffel. Ze trekt het meisje dicht tegen zich aan en doet haar riem vast. Het meisje sluit haar ogen en slaapt verder.
Terwijl ik naar ze kijk bekruipt me een ontzettend naar gevoel en kort flitsen delen uit mijn jeugd aan me voorbij. Ik besef dat dit gevoel voortkomt uit het feit dat ik zou willen dat mijn ouders vroeger zo met me om waren gegaan. Dat ze me op een rustige en kalme manier hadden getroost als ik verdrietig was, in plaats van me te troosten met snoep en al schreeuwend de woorden “jank niet zo”, “stel je niet zo aan” en “alleen kleine babies huilen” te roepen als ik verdrietig was.
Contact definitief verbroken
Sinds september 2017 heb ik het contact met mijn ouders definitief verbroken. In het begin ging me dat vrij makkelijk af. Er leek een last van mijn schouders af te vallen en er was een soort van berusting. Ik werd niet meer dagelijks gebeld en gemaild, kreeg niet meer de meest onzinnige verwijten naar mijn hoofd geslingerd, werd niet meer betrokken in conflicten tussen mijn ouders en/of mijn ouders en middelste zus en ik werd niet meer leeggezogen.
Inmiddels twijfel ik ergens of ik contact met ze moet opnemen. Ik kreeg onlangs te horen dat mijn vader nierfalen heeft en waarschijnlijk, gezien hoe slecht het met hem gaat, niet lang meer zal leven. Wat nou als hij dood gaat? Wil ik nog dingen vragen? Heeft dat nut? Krijg ik daar antwoord op?
Onbegrip
Wat me onwijs tegen houdt om contact op te nemen met mijn vader, is dat ik bij dat contact per definitie ook mijn moeder erbij krijg. Daar is geen keuze in te maken. Want aangeven bij mijn moeder dat ik met haar geen contact meer wens, is als lullen tegen een muur. Dat heeft even veel effect. Ongevraagd krijg ik dan weer mailtjes, telefoontjes, facebook posts, reacties op blogs, die inhoudelijk altijd hetzelfde zijn: Het is mijn schuld. En dat is iets waar ik niet op zit te wachten.
In mijn omgeving snappen mensen soms niet dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. De overtuiging heerst heel erg dat het hoe dan ook je ouders zijn en ik ze dankbaar moet zijn. Maar waar moet ik mijn ouders dan precies dankbaar voor zijn?
Voor alle dingen in mijn voorgaande blog? Voor alles wat ik heb meegemaakt en wat me heeft gemaakt tot de persoon die ik nu ben, maar liever niet had willen zijn? Voor de littekens op mijn vingers van de klappen die ik heb gekregen? Of moet ik dankbaar zijn voor de emotionele littekens die dit alles heeft achter gelaten?
In dat geval: Pap, mam, thnx he!
Ik begrijp dat het voor mensen die een goede band hebben met hun ouders lastig, zo niet onmogelijk, is om te begrijpen. Ik snap dat het, als je een fijne jeugd hebt gehad en je ouders in je volwassen leven nog steeds voor je klaar staan, niet te bevatten is dat iemand zijn/haar ouders niet meer wil zien of geen contact met ze wil hebben. Het is geen keuze die iemand over één nacht ijs maakt . Er gaan een hele hoop twijfels aan vooraf totdat er een druppel is die ineens de emmer doet overlopen. Dan is het voor je eigen ontwikkeling beter om het contact te verbreken met je ouders.
“We walk away not because we want others to realize out worth and value, but because we finally realize our own.”
Nooit ouders moeten worden
Wat ik nu ga zeggen klinkt hard, maar het is wel zoals ik het ervaar: Mijn ouders hadden nooit ouders moeten worden. Niet voor mij, niet voor mijn zussen. Dat was in mijn optiek beter voor iedereen, maar vooral voor ons als kinderen geweest. Vaak denk ik dat ik niet mag balen van mijn keuze om het contact te verbreken. Ik heb immers zelf die keuze gemaakt, dus wat zeik ik dan? Waarom voel ik me er dan soms intens klote bij? En waarom voel ik me ergens schuldig? Schuldig omdat ik voor mijn gevoel geen goede dochter ben? Andere mensen hebben geen ouders meer, mijne leven nog maar ik kies ervoor om geen contact te hebben….
Ik weet dat het wel hebben van contact met mijn ouders me veel meer problemen oplevert dan het hebben van geen contact maar toch blijf ik het lastig vinden. Ik houd mezelf voor ogen dat geen contact het beste is voor mij op dit moment.
Fotografie: Pexels
Geef een reactie