Een enkele keer kom ik iemand tegen van de middelbare school en dan begint het gebruikelijke praatje. “Hoe gaat het? Wat heb je gedaan? Wat doe je nu?” In de meeste gevallen heeft mijn oude klasgenootje een studie gedaan, afgerond en inmiddels werk gevonden in die richting. In alle gevallen is mijn antwoord dat ik van alles heb gedaan, maar niets afgerond. “Oh echt!? Wat erg voor je,” is hun reactie vaak. “Welnee, is niet erg voor mij,” zeg ik steeds.
Ik zat natuurlijk wel boordevol studieplannen toen ik slaagde voor mijn HAVO. Ik heb leren eigenlijk altijd leuk gevonden en er waren genoeg dingen die mij interesseerde. Toch is het bij mij totaal anders verlopen. Misschien anders dan de meeste, maar desondanks voel ik mij geen uitzondering hierin. Dit voelt voor mij namelijk echt oke en ik heb dit nooit als een probleem gezien, al had ik dit natuurlijk nooit zo uitgestippeld. Ik denk dat dat voor velen herkenbaar is. Ik zal altijd aanmoedigen om te gaan studeren en daar vol voor te gaan, maar ik wil ook graag een pleidooi houden voor een leven zonder afgeronde studie.
Mijn studentenleven begon in Utrecht, ik ging journalistiek studeren en dat vond ik eigenlijk best geweldig. Dit bleek helaas wel het jaar te zijn waarop alles ineens samenkwam. Het eten ging al ruim een jaar niet goed en door de chaos van het studentenleven sloeg mijn strakke eetgestoorde schema om in oneindige eetbuien. Ik vluchtte in het eten en in alle feestjes die daar voor handen waren. Hoe leuk ik die studie ook vond, ik was er totaal niet bij en leefde elke dag in mijn destructieve chaos. Mijn studiepunten voor dat jaar haalde ik bij lange na niet en ik kon niet anders dan mij vlak voor het einde van het jaar uit te schrijven.
Hierna volgde een korte periode toch nog een nieuwe studie, Media en Entertainment management. Ook ik had het idee dat het goed was om door te pakken met studeren, maar deze studie sloot totaal niet aan bij wat ik wilde leren en dat kon misschien ook niet, wat ik had hier helemaal geen beeld meer bij. Bovendien verloor ik destijds al mijn motivatie als ik had bedacht dat iets niets voor mij was. Ik zag altijd weer zo veel nieuwe, leukere dingen, dat ik geneigd was mijn oude schoenen weg te doen voor ik nieuwe had en er niet meer naar om te kijken.
Achteraf gezien, had ik denk ik de behoefte om vooral over mijzelf te leren. Over het leven te leren, in plaats van een vak te leren uit college’s en boeken. Oke, ik mocht stoppen met mijn studie, maar dan moest ik wel gaan werken. Ik zag dit wel zitten. Met een tas vol met cv’s fietste ik naar de stad, op zoek naar een baantje. Ik belandde in een koffiebar en hierna volgden nog een heleboel baantjes in verschillende horeca- en koffiezaken. Tegelijkertijd zat ik middenin mijn behandeling voor zowel mijn eetstoornis als mijn borderline persoonlijkheidsstoornis, dit was dus een hele heftige en belangrijke tijd. Ik heb deze periode zo veel geleerd, over mijzelf en over andere mensen. Dingen die ik niet eerder had geleerd op school.
Elke dag stond ik achter de bar, moest ik mij verhouden tot een heleboel andere mensen, terwijl ik zelf ook door een heftig proces ging. Ik leerde over mijn rol die ik daar had en elke dag lukte het mij steeds beter om mij die rol eigen te maken. Ik kon belangrijk zijn voor anderen, hen elke dag blij maken met lekkere koffie. Hoewel dat iets heel kleins en onbenulligs lijkt, kon ik wel elke dag van betekenis zijn met iets dat ik kon, met iets dat ik leuk vond. Zo’n klein moment, die kleine pauze die mensen daar namen, was voor hen belangrijk genoeg om elke dag terug te komen en ik mocht daar mijn eigen invulling aan geven. Na jaren struggelen was dit iets wat mij deed opleven en waar ik echt in groeide.
Terwijl ik steeds blijer achter de bar stond, diende zich een nieuwe kans aan. De leidinggevende van de Kinki Kappers, die het pand naast ons hadden, kwam vaak een bakkie halen en zocht nog iemand om intern op te kunnen leiden. “Hoe zou je dat vinden?” Vroeg hij terwijl hij zijn koffie afrekende en niet veel later volgde ik in Rotterdam de basisopleiding van de Kinki Academy. Ik had hiervoor nooit de ambitie om kapster te worden en na de academy heb ik maar heel kort in één van de winkels gewerkt, maar hiermee wil ik aantonen dat er altijd meer mogelijk is. Dat er altijd onverwachte dingen kunnen gebeuren en dat er altijd kansen op je pad komen, kansen die vaak komen zodra je ervoor open staat.
Door mijn ervaring die ik eerder had in de horeca, kreeg ik later de kans om een wat meer leidinggevende functie te vervullen in een koffiebar. Ik leerde hoe ik barista workshops in elkaar moest zetten en zelf kon geven aan mensen die dat wilde leren. Ik leerde bestellingen doen en een winkel draaiende houden. Allemaal dingen waar geen hogere wiskunde voor nodig was, maar waarin mijzelf steeds opnieuw kon uitdagen en bewijzen. Dingen waar ik vroeger bang voor zou zijn geweest, maar die mij nu steeds meer zelfvertrouwen gaven. Zelfvertrouwen dat ik zo nodig had al die tijd.
Ondertussen studeerden mijn oude studiegenootjes gewoon verder en ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit mij geen dubbel gevoel gaf. Zij waren bezig met hun scriptie en druk met afstuderen en het is vaak door mijn hoofd gegaan dat ik daar ook had kunnen staan. Wat als ik even had doorgezet? Gewoon niet had opgegeven? Dan had ik nu iets tastbaars gehad wat nu verder weg leek dan ooit.
Mijn leven is per ongeluk over hele andere dingen gegaan in die periode. Noodgedwongen, omdat het daarover móest gaan. Ik zou zeker adviseren om door te pakken met alle studies die je wilt doen, als alles gewoon lekker loopt. Er is denk ik niets fijner dan dat vroeg allemaal al mee te kunnen pakken en daarop verder te kunnen bouwen. Maar als dat niet zo is, als het totaal anders loopt omdat de omstandigheden nu eenmaal anders zijn, is dat ook geen ramp.
Deels door hoe ik misschien in het leven sta en deels omdat dit voor mij vaak is opgegaan, geloof ik echt dat alles mogelijk is. Er leiden niet voor niets meerdere wegen naar Rome, dat geld voor alles. Ik wilde iets met journalistiek gaan doen en al heel snel liep dat spoor dood. Via allerlei omwegen, nieuwe paden en totaal verkeerde afslagen, heb ik ontzettend veel geleerd en werd ik nu op de redactie van Proud. Terwijl mijn oude klasgenootjes uit mijn eerste jaar journalistiek er niets meer mee te maken willen hebben. Ik ben alsnog een HBO cursus journalistiek gaan doen en heb nu alle ruimte om te ontdekken wat ik binnen dit vakgebied wil en waar ik mij verder in wil ontwikkelen.
Natuurlijk had een hbo diploma mij misschien nog veel verder gebracht, maar ik merk bij mijzelf niet dat ik iets mis. Ik doe al jaren allerlei dingen die ik leuk vind en waar ik veel van leer en ik heb er nog nooit tegenaan gelopen dat ik mijn bachelor nodig had. Misschien gebeurt dat nog, die kans is natuurlijk best groot, maar ik geloof erin dat ik dat dan wel weer op kan lossen. Misschien doe ik zelfs nog wel een studie ooit, of ga ik verder met cursussen op het gebied waar ik verder wil leren. Ik ben mij ervan bewust dat deze roze-brillen-mentaliteit soms wat naïef klinkt en het is niet zo dat alles komt aanwaaien, maar ik merk dat deze overtuiging direct effect heeft op mijn leven. Ik weet nu, meer dan in mijn korte studententijd, precies wat ik kan en wat ik waard ben. Ik voel mij goed en stabiel en deze weg was blijkbaar nodig om hier te komen. Iets wat voor mij de belangrijkste basis is, voor elke toelating en sollicitaie die nog gaat komen.
Daarom is mijn advies altijd om te gaan voor wat jij wil, om te kijken naar wat jij nu nodig hebt. Als dat een hele duidelijke studierichting is, go for it! Niets is fijner dan al vroeg te weten wat je wil en in staat te zijn om dat meteen te kunnen volbrengen. Als je dat nog niet weet of door je eetstoornis en andere problematiek niet kunt volhouden, wees dan niet te streng voor jezelf. Wat heb je aan dat diploma als je met jezelf overhoop ligt?
Het is niet verpest als je niet in één keer door kunt met je studie en het is zelfs niet verpest als je helemaal geen studie afrond. Die studie of dat werk is niet het enige wat invulling aan jouw leven moet geven. Natuurlijk is het wel een hele belangrijke factor waar je ontzettend veel voldoening uit kunt halen, maar jij blijft zelf het belangrijkste. Nogmaals, er zijn meerdere manieren om ergens te komen en er is geen goed of fout. Het is namelijk jouw leven en jij mag die tijd besteden hoe jij wilt en hoe jij er het gelukkigst van wordt. Ik geloof erin dat als je dicht bij jezelf blijft en ergens voor gaat, alles mogelijk is.
♥
Geef een reactie