In de tijd dat het niet zo goed met me ging, heb ik veel nagedacht over de zin van het leven. Een tijdje terug schreven we vanuit de redactie wat die zin van het leven nou eigenlijk betekent voor ons. Ik heb onwijs zitten worstelen met dat korte stukje tekst. Het kan zo’n hersenkraker zijn. Het leven heeft geen zin, maar het is er nu eenmaal en je kan er maar beter zin in hebben. Anders is het ook maar een ongelukkig bestaan, toch? Ja, anders is het bestaan maar ongelukkig. Nou, fijn dan. Wat nou als je gewoon echt geen zin hebt? Het allemaal niet voor je kan zien? Als het je niet lukt en als je niet weet hoe… Hoe kan je die zin dan krijgen?
Geen zin hebben in het leven. Ik herken dat gevoel goed. Zelfs al was m’n leven niet helemaal slecht. Zelfs al genoot ik best van dingen en hield ik mezelf min of meer op de rit. Het koste me allemaal zo veel energie en het was allemaal zo veel moeite. Ja, het was heus weleens leuk. Ja, het kon heus wel erger. Maar jeetje, wat vond ik het voornamelijk een hoop gedoe. Ik herinner me nog goed de avonden dat ik in m’n bed lag en gewoon geen zin meer had. Het kon me allemaal gestolen worden. Niet omdat het kut was, maar omdat ik gewoon geen zin meer had. Het eeuwige aanmodderen verveelde me. Is dit het dan?
Rond die tijd ging ik met mijn vrienden mee naar een voorstelling van Paul Haenen. Huilen van het lachen deden we. Jeetje, wat een prachtige dag was dat tussen al het aanmodderen door. De show was leuk, het weer was mooi, ik voelde me gewenst en ik stond eindelijk eens een keertje goed op de foto, vond ik. Dat was best een wonder destijds, gezien mijn zelfbeeld nogal weinig en mijn eetstoornis nogal veel voorstelde. Het was al met al gewoon een heel goede dag en Paul Haenen was daar onderdeel van geweest. Dat feitje is belangrijk, want ondanks dat ik van de show zelf maar weinig herinner, heeft Paul me op een andere manier nog heel erg kunnen raken.
De tijd verstreek en mijn herstel zette zich voort. Ik had het allemaal redelijk onder controle. Af en toe ging het nog weleens mis en verloor ik mezelf in een halfslachtige eetbui, maar mijn leven had ik prima opgepikt. Therapie was inmiddels gestopt, mijn studie zette ik voort, ik kon met mezelf en mijn gewicht dealen. Maar echt zin in het leven? Mwa. Wat dat betreft vond ik mijn eetstoornisherstel best teleurstellend. Zoals Daphne het ooit mooi omschreef, had ik geen nieuw hoofd gekregen. Ik worstelde nog altijd met het gevoel dat mijn leven en ik niet echt iets waard waren. Misschien was het allemaal niet verkeerd, maar ja, het was ook niet echt goed.
Toen stuitte ik op een nieuw filmpje van Paul Haenen, in zijn alter ego Dominee Gremdaat: ‘Ik heb ineens weer zin.’ Nou, maar eens kijken wat voor zin hij had en waar hij die zin vandaag haalde dan maar. Het is grappig hoe sommige momenten je zo sterk bij kunnen blijven. Hoe je houvast vindt bij dingen op een vreemde en toevallige manier. Hoe iets ogenschijnlijk kleins, voor jou toch een hoop heeft weten te betekenen. Je raadt het al… Zo ook dit filmpje. Ik heb ineens weer zin! Kent u die uitdrukking?
Het was de combinatie van precies mijn soort humor en de nuchtere kijk op het leven. Soms heb je zin, soms niet. Dat hebben we allemaal, dat hoort bij het leven. Maar soms heb je wel zin. Net zoals ik op die ene dag van de voorstelling een goede dag had. Een goede dag waarop ik zin had. Zin had in het gezelschap mijn vrienden, zin om van het weer te genieten, zin in een glas sangria, zin om te lachen. Misschien was die zin er eerst niet, misschien is hij er morgen ook niet meer, maar als hij er is… Laat het er zijn! Het is een begin. Een beginzin. Omarm het en zoals de dominee zou zeggen: “Probeer van die beginzin een vrolijk verhaal te maken!“
Zo is gaat het leven. Met ups en downs. Momenten waarom je even geen zin hebt, maar ook momenten waarop je wel zin hebt. Al die momenten tellen. Voor mij voelde dat als een hoop gedoe, want wat heb je aan een up als het altijd weer een down wordt? Nou, het maakt die up niet ongedaan en mag die down er ook gewoon even zijn? De droge humor van Paul Haenen kon me laten lachen om mijn eigen ongeluk, maar hielp me ook om mijn geluk te aanvaarden. Wat dat betreft heeft humor sowieso een belangrijke rol gespeeld in mijn herstel en speelt het nogsteeds een grote rol in mijn leven, om niet overal zo zwaar aan te hoeven tillen. Niet dat daarmee alles ineens is opgelost, maar af en toe even terug komen bij dit filmpje, maakt het voor mij weer ietsje lichter. Toen, maar nu nog.
Je hoeft niet altijd zin te hebben in het leven. Net als dat je niet altijd van je lichaam hoeft te houden. Dat zijn ideaalbeelden die alleen maar tot teleurstelling kunnen leiden. Het leven is niet altijd groots en meeslepend, maar dat is helemaal niet erg. Geniet van de zin die je wél hebt en als die zin in het leven te veelomvattend is, heb dan zin in iets kleins. Zin om naar het strand te gaan, zin om te douchen, zin om naar school te gaan, zin om je werk af te hebben, zin om chocolademelk te drinken, zin om je vrienden te zien, zin in een goed gesprek, zin in een leuke film, zin in zon, zin in regen, zin in wat dan ook. En als je even geen zin hebt, dan niet, dat hoeft ook niet altijd.
Waar heb jij zin in? ♥
Deze blog gaat over een laat stuk in mijn herstel. Ik had geen zin in het leven, maar ik haatte het niet. Ik voelde me ongelukkig, maar ik had geen sterke wens of plannen om met het leven te stoppen. Denk jij wel aan zelfmoord, omdat je geen zin meer hebt in het leven? Blijf er niet alleen mee rondlopen. Spreek je uit naar iemand in je omgeving die je vertrouwd en/of neem contact op met 113.nl. Bij 113.nl kan je anoniem terecht als je eens met een deskundige over suïcidale gedachten wilt chatten of telefoneren, therapie zoekt of je zorgen maakt om iemand in je omgeving.
Geef een reactie