Ik heb het eindelijk weer warm

Op mijn dertiende deed ik mijn eerste afvalpoging door middel van een crashdieet. Ik viel kilo’s af en was daar heel trots op. Dat ik vervolgens weer kilo’s aankwam door eetbuien zag ik alleen maar als falen, gebrek aan wilskracht en geen discipline. Voornamelijk in de vakanties wilde ik afvallen en ‘als de nieuwe ik’ weer terug op school komen. Het afvallen kon ik steeds niet volhouden en de eetbuien zag ik als een tekortkoming van mezelf, waardoor ik moest compenseren. Ik zag niet in dat ik boulimia had. Ik faalde simpelweg in afvallen, dat was dan toch geen eetstoornis?

Op mijn negentiende voelde ik me verloren en vooral angstig voor de toekomst. Het was mijn eerste studiejaar en ik werd overdonderd door mogelijkheden: studie, werk, wonen, enzovoorts. Iedereen maakte ook andere keuzes, maar wat wilde ik dan? Overweldigd door deze veranderingen en angst voor de toekomst is de boulimia overgegaan in anorexia. Wederom was ik trots op het afvallen. Ik had mijn streefgewicht bereikt, wat nog bij een gezond BMI hoorde. Voor de zekerheid wilde ik een paar kilo hieronder zitten om wat speling te hebben. Deze speling werd zo groot dat er sprake was van flink ondergewicht. Mijn gevoelens zwakten af, hopend op rust in mijn hoofd. Als de tijd maar even stil kon staan. De rust waar ik zo naar verlangde was maar zo nu en dan aanwezig. Een zalige rust was het niet, het voelde meer als uitputting. Mijn energie was als cafeïne: opgejaagd en trillerig. Alleen eten op bepaalde tijdstippen in bepaalde hoeveelheden. De onrust die omhoog borrelde als dat in gevaar dreigde te komen, was allesomvattend.

Bron: Unsplash

Ik had geen connectie met mijn lichaam en voelde me hierdoor intens verraden. Voornamelijk door de doordringende kou die ik altijd voelde, zelfs als het dertig graden was. De uitdrukking ‘koud tot op het bot’ heb ik letterlijk gevoeld. Als ik thuiskwam had mijn moeder standaard twee kruiken, een kop thee en meerdere kleedjes klaarliggen. Het was die kou die mij uit de anorexia hielp. Mijn gevoelens waren ‘on hold’ gezet, maar deze kou sloot perfect aan bij hoe ik me van binnen voelde. Dat kon ik niet ontlopen, want het was er altijd. Daar was ik zo boos over. In de boulimia-tijd wilde ik anorexia, omdat je dan in ieder geval geslaagd was in afvallen. Dat ik me nu dan elke dag eenzaam in de kou moest voelen, was een torenhoge prijs. Daarom hield ik het niet meer vol.

De eetbuien kwamen terug en heftiger dan ooit: ik had extreme hunger. Ik heb eten weggegooid en vervolgens uit de prullenbak gevist om het toch op te eten. Eten deed ik direct uit de verpakking en in de keuken. Ik voelde geen enkele rust om eerst een bord te pakken en op de bank te zitten. Enorme buikpijn kreeg ik, waardoor ik op de grond lag te huilen. Ik voelde zoveel schaamte en was constant opgeblazen. Compenseren door bewegen lukte niet meer door de misselijkheid en buikpijn. Ik kon me er echt niet meer toe zetten. In dit dieptepunt heb ik wel mijn trigger voor herstel gevonden…

opener die ervoor zorgde dat mijn eetbuien minder werden en ik een andere mindset ontwikkelde, heeft een diëtist mij destijds verteld: “Een eetbui is een wanhopige poging van je lichaam om rust te creëren in je hoofd – al is het voor een paar minuten – omdat je je lichaam hiertoe dwingt door er nooit naar te luisteren en nooit anders dan minachtende en destructieve gedachten over jezelf te hebben.” Voor het eerst kreeg ik medelijden met mezelf. De eetbui was gewoonweg onvermijdelijk. Het was het enige rustpuntje dat ik had. Het was alsof mijn lichaam zei: “Gun me alsjeblieft één moment dat er niet tegen me geschreeuwd wordt.” Ik vond dit niets anders dan sneu voor mezelf en wilde mezelf troosten. Ik had zeker nog eetbuien, maar elke keer werd ik er liever over. Logisch dat ik een eetbui had als ik me gestrest voelde, omdat ik nog honderd dingen op mijn to do list had staan. Er ontstond ruimte waarin ik begrip had voor hoe ik omging met de stress of beter gezegd: niet om kon gaan met de stress. Ik hoefde van mezelf niet meer te compenseren. Er ontstond rust in mijn hoofd en lichaam op andere momenten dan alleen tijdens een eetbui. Ik heb opnieuw naar mezelf moeten leren luisteren, want mijn verzadigingsgevoel was helemaal verstoord.

De eetbui diende zowel als een wanhopige vorm van rust als een copingsmechanisme om de echte pijnlijke gevoelens te ontlopen. Dit heb ik later in mijn herstel ingezien, mede dankzij gesprekken met een psycholoog. Ik heb hier een inzicht gekregen wat voor mij alles op zijn plek deed vallen. Met de boulimia creëerde ik namelijk een urgent probleem: je wilt afvallen, maar je hebt een enorme hoeveelheid voedsel gegeten, dus je moet meteen actie ondernemen om dit te compenseren. In mijn geval door middel van bewegen, zodat ik hier ook echt een tijd mee bezig was. Dit was eigenlijk niks anders dan een belangrijker en urgenter probleem maken om het aangaan van de echte pijnlijke gevoelens te vermijden. Die gevoelens staan namelijk altijd op de voorgrond, altijd op nummer een. Hoe zet je ze anders op nummer twee of het liefst helemaal van de lijst af? Zeer grote kans dat er op veel momenten niks belangrijker is dan die gevoelens te erkennen en te voelen. Daarom had boulimia juist die meerwaarde voor mij om dit te kunnen ontlopen. Dat is exact te reden waarom ik nooit slaagde in blijvend afvallen met boulimia. Je moet steeds een urgent probleem creëren, namelijk een eetbui, dat recht tegenover je doel staat. Als je gelukkig bent met jezelf, dan komen de pijnlijke gevoelens weer op nummer een. ‘Helaas’ bood de anorexia hier ook weinig anders en kon ik ook niet slagen. Ik ging ver onder mijn ‘gezonde’ streefgewicht zitten. Daarbij was het urgente probleem namelijk overleven, letterlijk mezelf warm kunnen houden met bevroren gevoelens.  

Onlangs heb ik het onderliggende verdriet erkend. Ik vond dit intens en snapte daarmee heel goed dat ik dit als kind niet ‘zomaar’ onder ogen durfde te zien. De doorbreking van de vicieuze cirkel was voor mij zelfcompassie. Ik kan hierdoor de eetstoornis vergeven, omdat ik snap waarom dit mij overkwam. Ik heb dat copingsmechanisme nu alleen niet meer nodig. Ik durf het gevoel nu op nummer een te laten en door dit te erkennen kan ik het verwerken en gaat het geleidelijk naar de achtergrond. Herstel betekent voor mij niet gelukkig zijn. Herstel gaat voor mij veel meer over mij comfortabel voelen over en met mezelf. Ik wil me voelen alsof mijn lichaam mijn favoriete zachte trui is waarin ik me meteen thuis voel als ik hem aanheb. Ik ben blij dat ik mezelf nu warm kan houden, zowel door voor mijn lichaam te zorgen als met de gedachten over mezelf.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.